Kristaq Turtulli: Fragment tjetër nga romani: Ç'është jeta e një njeriu

Kristaq Turtulli

 

Fragment tjetër nga romani:

 

Ç'është jeta e një njeriu

 

Sikur bota të hapë sytë, sikur të ndodhë?!

 

I hapa sytë përsëri. Këtë herë me vrull, kokërdhokët e syve gati më kërcyen jashtë e sa nuk u rrokullisën si zare në kuvertën e leshtë. Duhej ta besoja që s'isha në ëndërr?  Ëndrra i platit shqisat. Më bëhej sikur shqisat  qëndronin hapur pa funksion.

 

Dy hapa larg meje, qetësisht ulur në stol, si në shtëpinë e vet qëndronte një vajzë, flokë të verdha të praruara, shumë e bukur, veshur thjesht, me një petk të bardhë, më ngjau më shumë si çarçaf. Me lëkurë të brishtë si lëmesa e qepës. Sytë e saj të kaltër, të thellë më vështronin ngultazi dhe prisnin butësisht që unë t’i flisja. Fërkova sytë me vrull.

 

A ishte e mundur të hynte një fëmer tek unë, paftuar! Natën! Vonë! Kur dihej që isha një mashkull krejtësisht i vetmuar. Kaq gjatë të vëzhgonte një ëndërr e lodhshme, rreshjeve të vazhdueshme të borës. Turrbullt vështrova orën e dorës. Ishte një pas mesnate. Sytë u ulën mekanikisht mbi vajzën dhe mbi prarimin e flokëve të saj. Ajo qëndronte e ngurtësuar në stol, gjunjëmbledhur, duart e bardha,të vogla vendosur qetësisht mbi to. Ajo dukej sikur pozonte përpara aparatit fotografik, apo të një piktori diletant.

 

U kapërdiva me vështirësi. “Vajzë si morrët guximin të vini tek unë? Mesnata po gremiset”. Gati sa nuk fola me zë.

 

Më dukej sikur e kisha parë diku, këtë fytyrë të bukur, këtë prarim. Lëviza i shqetësuar në shtrat. Së paku për respekt, duhej të ngrihesha, të vishesha. Përpara një femre, aq më tepër një vajze të bukur, nuk ishte e hijshme t’i dilje përpara në të mbathura. Jorgani më rëndonte si mal. Karficat që lidhnin jorganin ishin  zbërthyer, më shponin trupin.

 

Dreqi ta hajë, gati sa nuk fola me zë. Lëviza vrulltas kryet, u mbështeta në bryla  Vajza luajti kryet mekanikisht.

 

Shikimi i saj i pjerrët më dukej shpues, sa nuk më shqyente kanatieren, dhe hynte thellë në kurmin e ngrohtë, të porsa dalë nga gjumi i mësnatës.

 

O zot, ç’zbehtësi e mbështillte këtë qenie, të gozhduar në stol dy metra larg meje. Ajo fytyrë e ngurosur  më trembte! S'mund t’i vija faj gjumit, për plogështinë terësore, por kësaj mysafireje të beftë të pas mezit të natës. Isha gati të klithja si një shpend. T’i thosha, si erdhe këtu në këtë kthinë të harruar, ku nuk ka shkelur këmbë femre qyshse me vdekjen e nënës sime..?

 

Unë mund të thosha shumë gjëra në vetvete, por ato groposeshin në honin e madh të heshtjes dhe të absurditetit të pranisë së një vajze hënësore në mesnatë.

 

Ndoshta këtë vajzë e pruri rastësia e imponuar e kohës së turbullt. Mes pasigurisë,ankthit, të gjendjes së jashtëzakonshme, ngjiti instiktivisht shkallët prej dërrase të kthinës sime, ku harresa e dritës së ndezur, ishte pa e kuptuar, një fanar shprese për të pasigurtin e rrugës. Dreqi ta hajë, unë nuk e ndjeva hyrjen e saj, me ç’të drejtë përgjonte gjumin e pafajshëm të njeriut, ku ëndrat kanë ngelur pezull dhe dita është shumë larg.

 

Me bisht të syrit përpiqesha të dalloja ndonjë lëvizje sado të vogël të pakontrolluar të femrës që ish dy hapa larg meje. Ajo qëndronte si të ishte futur në kallëp akulli.

 

Jashtë u dëgjuan batare të vazhdueshme krismash. U ndeha i tëri. Krismat u dëgjuan fare afër, si të ishin në trotuar, nën dritaren e time. Vajzës nuk i luajti maja e qerpikut, sikur krismat shkreheshin kilometra larg.

 

Klithma ime mund të ishte kufiri i absurdes, apo fillimi i gjykimit më të hollë. U ngrita ndenjur, shikimi brodhi përreth, derisa u ndal në pantallonat e flakura rrëmujshëm në stol. Ishte e pamundur t’i merrja pa u ngritur në këmbë, kështu do të tregoja lakuriqësinë time qimedendur. Një çast mu përkëdhel sedra, sepse asnjëherë nuk isha dalluar si feminist, të kërceja rrufeshëm nga një femër në tjetrën dhe një bukuri për t’u patur zili buk kisha. Thjesht një mashkull i zakonshëm, ndër të zakonshmit, me mëkatet e vogla ashtu rrëmbimthi në muzg, të cilat harroheshin në çast, si një nevojë sensuale e një të vetmuari.

 

Mbas pështjellimit të së papriturës, duhet të bëja diçka, të përmbysja këtë barrierë pas mesnate, këtë memecllëk që më ngjiste fjalët si me mastiç në qelizë.

 

- Njatjeta, - fola ashtu kot, pa e fshehur emocionin.

 

- Njatjeta, - mu përgjegj ajo.

 

Zëri i saj ishte krejtësisht i veçantë, si të linte pas një rënkim, një shushurimë e pandërprerë e gjetheve vjeshtake. Goja mu lidh më tepër. U çakërdisa. Vajzës fytyra i ëndronte si më parë, pa shprehje, me përjashtim të syve të kaltër, të thellë, që lëshonin një shkëndijim prekës.

 

Rrëshqita në shtrat duke mbajtur mbulesat me vete, për t’u afruar sa më pranë stolit ku ishin flakur pantallonat. Ishte një veprim i çuditshëm, por isha i vendosur, duhej të mirja pantallonat dhe të vishesha. Teshat u bënë shuk, dysheku i përdorur nga koha e gjatë shkau në sustën pa krahë dhe gati sa s’rashë. Ishte me të vërtetë një pamje qesharake. Vështrova vetëtimthi vajzën. Ajo nuk qeshi.

 

- Unë do ti mbyll sytë, vishu, - foli ajo me indiferentizëm.

 

Një hop qëndrova gojëhapur. Ajo vërtet i mbylli sytë. U ngrita me shpejtësi. U vesha. Kur ngrita zinxhirin e pantallonave, ajo i hapi sytë ngadalë.

 

Në çast u pendova që u ngrita, në shtoje ndjehesha më i sigurt. Mbërtheva deri në fyt komçat e këmishës.

 

- T’ju bëj kafe, - i thashë, si për të shkrirë akullin.

 

- Nuk pij kafe, - tha ajo.

 

- Atëhere një lugë reçël.

 

- Unë s’ha asgjë, - tha ajo.

 

Pa i vënë veshin hapa dollapin dhe kërkova nëpër rrangulla vazon me reçel qershie.

 

- Ju duhet të hani diçka, - thashë, - sado e ngopur të jeni.

 

- Nuk mundem, - tha ajo.

 

U zemërova më tepër me të se sa me veten time. Ndoshta zemërimi do më hiqte plogështinë që na kishte përfshirë trupin.

 

- S’ka kuptim, - bërtita gati me inat.

 

- Përse? - mu përgjegj ajo.

 

Mu duk se vetëm nga shprehja e syve ishte trembur, sepse qëndronte krejt e palëvizur në stol, me veshjen e bardhë që më ngjante aq shumë si çarçaf.

 

- Ju hytë për herë të parë në një shtëpi të huaj, s’ka asnjë kuptim të mos pranoni diçka.

 

- Unë nuk erdha për të ngrënë.

 

- Përse erdhe atëhere?! - gati sa s’klitha. Zëri më doli i ngirur. U trishtova që veprova në atë mënyrë. Nuk kisha ç’farë të bëja. Për mendimin tim, njerëzimi nuk e ka krijuar rastësisht mikpritjen. Është ngulitur në brezni, njëkohësisht është çelësi i fshehtë i afrimit, bisedës, mirëkuptimit.

 

Me siguri kjo femër e panjohur, e akullt, i shkrepi në mëndje të prishë gjumin e një beqari të vetmuar.

 

- Ju jeni njeri i mirë, - foi ajo qetësisht.

 

- Oh, ja ç’na qënka!

 

- Ju a them sinqerisht.

 

- O Zot, çfarë thoni kështu! Ju nuk më njihni mua, bile unë nuk ju kam parë kurrë. Ky qytet nuk është aq i madh sa të mos mbahen mend fytyrat, aq më tepër një femër si ju, - nuk doja ti thosha, të bukur si ju. Ndjehesha i acaruar. E kuptoja nuk duhej të flisja me këtë ton, kësaj vajze të brishtë. S’ishte e udhës të nervozohesha tani mbas mesnate. Kur jashtë vazhdonin të shkreheshin armë.

 

- Nuk duhet ta teproni.

 

- Nuk e tepëroj, - tha ajo.

 

Mysafirja e paftuar ndjehej shumë e sigurtë në vetvete. Ngurtësia e saj më mahniste, lëvizja sa në njërin cep në tjetrin të dhomës, pa gjetur qetësi.

 

- Ju nuk dini asgjë për mua, - i thashë.

 

- Përderisa erdha di, por jo ashtu siç pandehni ju.

 

- Çfarë dini?

 

- Jetoni vetëm, po punoni kronikën e Pranverës së Hidhur.

 

- Ah, - ia bëra, vetëtimthi më shkoi mendja tek dy miqtë e mi. Me siguri ata ma kishin dërguar peshqesh këtë femër, më shitën aq lehtë, duke i treguar të fshehtën e madhe, per të cilën doja të mbetesha anonim.

 

- Mos fajëso askënd, - foli ajo si të më kishte përpirë mendimin, - di gjithçka.

 

- S’ka mundësi, - ia prita.

 

- Edhe të fshehtat më të mëdha, kur është e nevojshme miren vesh prej dikujt.

 

Qëndrova një hap përpara saj. Mos vallë po më kurdiste ndonjë rang të rafinuar femëror, duke më përgatitur me marifet lakun, zënë shtigjet, derisa të pranoja të gjitha kushtet e saj?!

 

Gati sa nuk hapa gojën e ti thosha: Ti lëmë mënjanë ceremonitë, eja futu shpejt ne shtrat, e ta përfundojmë në orgji këtë copës nate që na ka mbetur. Me siguri duhet të kesh gjoks të bukur, të prehem aty qetësisht për disa orë. Në rast të kundërt, largohu.

 

- Ju doni që të largohem?

 

Ajo ishte ngritur në këmbë, m’u duk tmerrësisht e lehtë, gati e ç’mishëruar.

 

- Dreqi ta hajë këtë femër, - fola me vete.

 

- Mund të qëndroni, mërmërita.

 

Ajo u ul lehtësisht, si pupël. Mori po atë qëndrim që kish më parë. Ndjeva të ftohtë dhe hodha xhaketën krahëve. Do të ishte e udhës të ndizja stufën. Zakonishte në këtë kohë e hiqja stufën, pastroja qyngjet nga bloza e dimrit, i lyeja me varak të bardhë, pastaj i lija mënjanë të pastruar, të mirëmbajtur për dimrin e afërt, por kjo pranverë e sivjetëshme po hedh pareshtur shi dhe borë.

 

Vështroja vajzën, ajo mbante veshur një petk shumë të thjeshtë më ngjante si çarçaf. Nga zbehtësia e trupit kuptova që ajo mërdhinte.

 

- Nuk kam ftohtë, - tha ajo.

 

Më trazoi mëshira. Me siguri ajo nuk donte ta jipte veten. Eh, shpirti i gruas më ngjan me ato katakombet e mistershme, mund të hysh lehtë në të, por është jashtëzakonisht e vështirë të mësosh ç’ndodh aty, e të dalësh i fituar prej andej.

 

Më bëhej se çka mes nesh nuk po ecte, sepse ishin vënë në lëvizje ingranazhe dhëmbërënë. Mbase isha unë shkaktari që biseda rrithte kaq e cunguar, si në një shtrat lumi të tharë. Ndjehesha bosh. Disa gota rakie do të më futnin në brazdë.

 

Mora dy gota nga rafti, i mbusha buzë për buzë. Njërën gotë ia zgjata vajzës. Ajo luajti kryet në shenjë kundërshtimi.

 

Ngulmova.

 

- Unë s’pi raki, - tha ajo.

 

- Ke të drejtë, - i thashë.

 

- Unë nuk pi asgjë, - tha pas pak.

 

- As ujë.

 

- As ujë, foli ajo butë, të hash dhe të pish është vërtet e mrekullueshme. Unë nuk mundem. Më mirë ti lemë këto, sepse të dy nuk kemi kohë. Unë nuk erdha për atë që mendoni ju burrat, edhe sikur të dëshiroja është pamundësi. Ishte rastësi që më ra mua të lëvizja...

 

- Ashtu! - fola ultas, ndjehesha i turbulluar. Siguria e saj më mpiu.

 

- Unë kam ardhur edhe dy herë të tjera, - tha ajo. Rrëmbimthi mu kujtua ai send i bardhë që humbiste në bërrylin e shkallëve në errësirë. U pështjellova. U tundova. U zgjata ti ledhatoja duart e vogla e të bardha si mermer.

 

Ajo u tërhoq dhe klithi.

 

- Mos më prek!

 

E klithura e vajzës ishte çjerrëse, u ngurtësova fare pranë saj. Sytë e saj depërtonin thellë në mishin tim. Mbas një copë here e mblodha veten. Drejtova trupin. I ktheva shpinën, ngrita rrëmbimthi gotën me raki,  më përvëloi gjoksin dhe më provokoi lotët ndër sy.

 

- O Zot, - murmurita, - përse u trembe?

 

- Unë s’mund të trembem, - tha ajo.

 

- Nuk doja t’ju bëja asgjë të keqe.

 

- E di, - tha ajo, - është krejt e pamundur.

 

Befas vështimi i saj u ngul në perden e trashë që kisha mbuluar dritaren. Sikur e shpoi dhe doli vetëtimthi tej në rrugë.

 

U ngrita, më vështroi ngultazi. Ishte e pamundur të hyja në detin e thellë të syve të saj. Ç’mishërimi i saj më hutonte.

 

- Më duhet të largohem, - tha.

 

- Kaq shpejt.

 

- Nuk është shpejt, është vonë, - ia bëri ajo, - në këtë tragjedi, pështjellim. Lëvizjet duken krejtësisht të pallogaritura. Janë lëvizje me të vërtetë ngjethëse, nga poshtë lart. E ke vënë re, armët zbrazen më të shumtën e herës drejt qiellit, por plumbat rrufeshëm ngulen në dhe. S’mund të përfytyrosh sa rrënqethje pëson ky dhe. Tronditja vazhdon tejmbanë, deri në thellësi.

 

- Ke të drejtë, - i thashë, - është vërtet e tmerrshme, kjo armatosje tërësore, pa ditur arsyen e vërtetë. Kundët kujt. Një pangopësi mizerabël. Trishtueshëm vallëzojmë me vdekjen.

 

Ajo më zhbiroi me sytë e thellë e të kaltër. Ngultësimi i syve të saj zgjati gjatë, aq sa e ndjeva veten si të isha lakuriq.

 

- Interesant, - foli më pas mendueshëm, - është vallëzim bastard. Është një mesazh që duhet transmetuar thellë tek të gjallët. Është e vështirë, por ja që dikush duhet ta kryejë.

 

- Keni dashuruar ndonjëherë? - e pyeta befas, pa u vënë veshin fjalëve që më thoshte kjo vajzë.

 

- Kurrë.

 

-Është krejtësisht e pabesueshme, një vajzë kaq e bukur. Ju kanë dashuruar atëhere.

 

- Nuk e di, - foli ajo mendueshëm, - unë s’kam pasur kohë. S’kisha mundësi. Është vërtet e dhimbshme apo jo?

 

- Shumë. E dhimbshme dhe e trishtueshme. Por përsëri më krijohet përshtypja, sikur doni të bëni shaka.

 

- Ah, - ia bëri ajo. Sytë e kaltër u bënë jashtëzakonisht të thellë. Më pas u ngjyrosën në të kuqëremtë, shtoi, - unë se njoh shakanë. Është krejtësisht e pamundur. Duhet të arsyetoni për çka flisni. Shenjtëria s’mund të përdhoset.

 

Zërin e kishte shumë të egër, të dyzuar. Mu bë sikur po tronditej dheu. U kapërdiva me vështirësi. Ajo bardhësi si mermer e lëkurës po i tretej, po i tjetërsohej në ngjyrë dheu.

 

- Më falni, - i fola ultaz, - nuk doja t’ju fyeja. Të jem i sinqertë, a nuk është mëkatësi të mos ndjehet një lule si ju.

 

- Ju nuk keni kuptuar asgjë? Pyeti  ajo.

 

Une luajta kryet.

 

Ajo thoshte që nuk njihte shakanë, megjithatë më krijohej përshtypja sikur luante symbyllur me mua.

 

Nga lëvizjet e harbuara të syve, ndryshimi i behtë i ngjyrës së tyre, mu bë sikur ndjeva tek ajo një shqetësim të rrezikshëm, të strukur, të mbuluar kujdesshëm, nga veshja e bardhë. Ndoshta ai shqetësim i rrezikshëm fshihte një seks të shkapërdredhur.

 

- Është ë çuditshme, - murmurita. Në zërin tim dallohej një habi e turbullt, - jetojmë në kohë të egër. Barbari. Moskuptimi të bën fajtor pa faj. Jeta gradualisht po hynte në rrjedhën e vet. Ne siç duket s'kërkojmë qetësi por të papritura të rrezikshme, katastrofike. Një shkatërrim të paparë në histori. Për mendimin tim edhe ndjenjat kështu janë të jashtme të papërmbajtshme, shpërthyese, vullkanike, me llava dhe shkëmbinj përzjer.

 

Ndjenjat e brendshme, në qoftëse ndrydhen, shtypën, rrënojnë shpirtin pastaj azgjesohen.

 

Më kishte hipur dëshira të bëja filozofi, më dukej sikur i kisha marrë frenat në dorë dhe isha i zoti i situatës. Sytë e vajzës ishin tërësisht pa shprehje, si të përmbytur nga një mjegull e dendur

 

- Ju vërtet nuk kini kuptuar asgjë, - pëshpëriti pa hequr atë dyzim zëri që më rrëthqethte.

 

Qesha si idiot, për të shmangur dridhjen.

 

- Je një bukuri e pafaj, - thashë

 

- Heshti, - zëri i vajzës më theri veshin, sikur dilte flakë nga trupi, - unë bukuri!

 

- Ju e nënvleftësoni veten , nuk duhet ta haje dreqi..!

 

- Mos nëm, - ma ndërpreu ajo, - nëma është e rëndë.

 

- Mirë.. po kjo kohë e nëmur i shfrytëzon njerëzit. Më besoni, jeni krejtësisht e gabuar. Një femër si ju...Ç’t’ju them ju jeni një mrekulli e pafat, nëqoftëse është siç thoni ju.

 

- Heshtni, - dyzimi i zërit ishte tmerrëisht i rëndë, unë jam një hiç. Të gjithë jemi një hiç në qoftë se arsyetoni kështu. Dashuria për mua ka përfunduar një herë e mirë.

 

- Gaboheni, - i thashë.

 

- Dëgjoni. Unë kam ndjerë së largu. Ka qenë një ndjenjë puplore. Lëvizje të thella të padukshme më prunë këtu, në këtë orë të vonë të natës. Ju lutem lerini mënjanë dashuritë.

 

Qëndrova një copë herë me gojë hapur. Xhaketa që kisha hedhur ndër shpatulla më dukej sikur më shtypte nga sipër dhe unë rrokullisesha rrëmujshëm poshtë.

 

- Me të vërtetë s’po marr vesh, - fola ngadalë, - mund të fajësoj topitjen nga gjumi, apo tjetërsimin e mjegullt të kohës. Por edhe juve jeni aq e turbullt në bisedë, sa unë nuk po mund të kap fillin. Së paku të kishit ardhur me ditë, në mënyrë të isha pakëz më i ftilluar.

 

- Ju nuk e dini kë keni pëpara dhe për ç’farë bisedoni, - tha ajo, kuqëremte e syve të saj ishte e thekur.

 

- Sigurisht që e di, - fola i çliruar, - një vajzë të bukur, mysafirë të paftuar. Nuk duhet të ma merni për keq apo jo?

 

- Oh, jo, - ia bëri ajo,- por vetëm kaq?

 

E ndjeva sërish që po nervozohesha.

 

- Në një bisedë pasmesnate është e vështirë të mësosh më shumë se kaq. Barriera është e besdisshme.

 

- Ke të drejtë, - pëshpëriti ajo, - a nuk të kujtoj dikë?

 

Ngrita supet i besdisur.

 

- Nuk e di.

 

- Kujtohu, - ngulmoi ajo.

 

E vështrova me vërejtje. Atë fytyrë bardhoshe, ato flokë...

 

- Dikë më sjell ndër mend. I përket fëmijërisë dhe jam i sigurtë se nuk përsëritet më.

 

- Përse?

 

- Përse...Ishte një vajzë shumë ë bukur, por e vdekur. Të më besosh u ndodha krejt rastësisht, provova një dhëmbshuri të madhe, - fola. Më dukej sikur shkula një kujtim të ndrydhur në gji prej shumë vitesh. Ajo kishte një magnet të çuditshëm dhe ato që nuk ia thoshe as vetë, ti nxirte si me darë. Çfarë force fshihte kjo femër, që gjithçka e tirte si dëshëronte vetë. Si duroja, po kalonte nata e të gjithë ndjenjat e mija ishin të fashitura, të paralizuara.

 

Mu duk sikur ajo buzëqeshte, ishte një buzëqeshje horizontale që shtrihej deri në mbulesat e veshëve, ose më saktë ishte një buzëqeshje vizuale. Ndërsa mollëzat e faqeve qëndruan të ngurtësuara.

 

- Ju lutem mos qeshni, - i thashë.

 

- Nuk qesh, - tha ajo.

 

- Ju vërtet po qeshni, - ngulmova kokëfortësisht, - unë gabova që shpreha një të pathënë kurrë më parë.

 

- Është krejtësisht e pamundur qeshja për ne, - tha ajo, - jua them me bindje që është shumë e bukur e qeshura. Edhe të pathënën bëtë shumë mirë që e thatë. Unë e dija, por ishte ndryshe kur e thoshit ju.

 

Ajo ishte sunduese në fjalët që thoshte, po më shokonte plotësisht.

 

Dëgjova goditje në xhama. U zgjata drejt dritares, lëviza shpejtasi perden e trashë. Mu duk sikur xhamat qëlloheshin me gurë të vegjël, të bardhë, pastaj grumbulloheshin rrëmujshëm në parvazin e betonit. Ato gurë hidheshin prej qiellit dhe ishin breshër, që binin mbi shngjyrimin e borës dhe humbisnin në të. Siç dukej qielli po zbrazte të gjithë bataretë e lagështisë për të zbutur bataretë e nxehta dhe të pakontrolluara të njerëzvë. Breshëri ishte i furrishëm dhe gjithë ngutje. Ngadalë po shtyhej nata. Lëshova perden e trashë dhe rrotullova trupin ngadalë, me mendimin që ti thosha vajzës, se kjo pranverë mbart paradokset nga më të ndryshmet. Fjala më mbeti në fyt. Ajo s’ishte në dhomë...