Adem Zaplluzha: Kur Likenet Vallëzojnë (II)

Adem Zaplluzha

 

 

ZILIA

 

Në mistikën e akullt

U takova me ëndrrat e myshqeve

Algat atë ditë xhelozuan

Ekzistimin e lotit në sy

 

Posa zbrita

Në rrënjën e lumit

Sirenat këndonin atë çast

Një baladë të vjetër

 

Kalaja mbeti pa kujtesë

Kur na erdhën hajdutë

Hajdutçe me na i vjedh

Të korrurat e vjeshtës

 

Ti ike moj diku larg

Dhe kurrë nuk u ktheve

Me i mbledh ato pak ditë

Që i patëm arnuar së bashku

 

Të kujtohet kur vraponim

Nëpër mëhallën e Saraçëve

Zogjtë na kishin zili

Për fluturimin tonë

 

 

NE NUK BESUAM

 

Me afsh i patëm kënduar

Ato balada të shqepura

Zilia na rrinte mbi kokë

Si oreol dashurie

 

Të kujtohet nëna plakë

Kur na këshillonte:

Mos e kafshoni pogaçen

Se ju mbetet në grykë

 

Ne nuk besuam

Dhe ende s’besojmë

Se ajo kishte të drejtë

Por u vërtetuar e kundërta

 

Fëmijët sot na presin

Me brekë të shqyera

Dyert hapen e mbyllen

Si kujtesa e grisur

  

 

AQ SHUMË PATËM NEVOJË   

 

Në ag u dëgjuan kërcëllimat

Blertësia e pranverës ende gufon

Dera e hapur nuk trokëllinë

Bilbili prajshëm në degë vajton

 

Stinët e motit kaherë ndryshuan

Trishtimi zgjohet herët në pranverë

Tundjet e varkës na përkujtuan

Për liri të trokëllimë në çdo derë

 

U matën malet me forcën e zanave

Atje në pishnajë jehuan gjëmat

Vajet nuk gufuan në gjokset e nënave

I grishëm dasmorët lartë te tëbanat

 

Në këmbë është ngritur tërë shqiptaria

O sot o kurrë Kosova na thërret

Na erdhi një burrë nga Labëria

Ai na ishte Shpëtim Golemi vetë

 

Dragoi i maleve fluturoi mbi Kosovë

Nëpër kaltërsi me flatra na del

Aq shumë patëm nevojë që kësaj here        

Që ta udhëheq luftën një kolonel

 

 

NË LOTIN E LUMËBARDHIT

 

Të lutem mikja ime

Mos i mbyllë portat

Nesër

Unë do të vij

Nëpër shtegun e dashurisë

Do t’i kapërcej malet

Si fantazmë

Për të arritur

Në portat e tua të kristalta

 

Mëngjesin

Do ta kemi mik

Udhërrëfyesin më të mirë

Deri te ëndrra e jote

 

2.

 

T’i hapmi portat e luleve
Në zhgjëndrrën e Lumëbardhit

Pastaj

Numërojmë katetet

E buzëve të paputhura

Të agimit

E kalërojmë ylberin

Në kërthizën tënde

 

Do t’i thërrasim shirat

T’i ngopin

Etjet e tua në strall

Pastaj

Mund t’i ndezim zjarret

Për natën e kërshëndellave

 

Me lotin e pranverës

I ujisim kujtimet tona

Ti vetëm dil te porta

Priti të grishurit e tu

Në qerpikët e hënës

Dhe përgëzoje blerimin

Kur delet vijnë në kullosë    

3.

 

Unë do t’i sjell

Të gjitha këngët e mia

Pa mbërri gjelbërimi

Në fund të rrugës

 

Ti moj mike

Mos nguro

T’i kapërcesh lumenjtë

Sepse agimi

Ka nevojë për shuarjen e etjes

 

Do ta pyesim ylberin

Për guximin tënd

Kur atë ditë të ndala

Pranë portave të shpresës

 

Dielli i kishte hipur ylberit

Dhe i kalëronte kujtimet

Nata jote e djersitur

Hamendej

Të vij

Apo jo në takimin

E lumit

Për t’i mëritur myshqet

Që flenë mes guralecëve

 

4.

 

Ti pahiri

Hyre në poemë

As vetë nuk di

Se si ma rrëmbeve ëndrrën

Moj e mira e dheut

 

Vetëm qeshja jote

M’i përcjelli tingujt e kristaltë

Të natës

Unë mbeta i ngrirë

Në kujtesë

Ti qeshe

Si gurgullima e lumit

 

Në forcën tënde

Tundej Odini

I thirra zotat

Në takimin tonë

Prilli namatisi ditën

Kurse nata mbeti natë

E cila e grithi

Burimin e kujtesës

 

5.

 

Sot nuk takova asnjë mik

Moj mikja e ime

Asnjë

Të gjithë kishin shkuar

Pas luleshqerrave

 

Me mua mbeti vetëm  pikëllimi

Me trishtimin e gjumit

 

Ti i mbylle portat

Akoma pa mbërri pranvera

 

Kujt ia besove lotët

Ndalu moj mike

Ndalu

Në cepin e vetëdijes

Dhe bisedo me blerimin

 

Nëse venitet kujtesa

Ku do të gjesh lot

Për ringjalljen e barit

Moj mike

Ku

 

6.

 

Sot i sita

Të gjitha trajtat e dashurisë

Duke i shëruar dhëmbët

E qemerëve të urës

 

Çfarë përbuzje

Përjetoi porta

Kur ti i mbylle dritaret

Pa ardhur agimi

 

Tri herë të pyeta

Pse ike me natën

Katër herë mbeta pa përgjigje

 

Errësira ulet në kërcu

Dhe fillon me tjerrë

Pelerinën e zezë

 

E ti moj mike

Si uji

Më ike nga loti

 

Portat mbetën të hapura

Nuk ka më kush

Të trokëllij

Në lotin e Lumëbardhit

7.

 

Shtatë herë të thashë

Se kjo poemë është për ty

Kur ti ledhatova flokët

Ti ike atë ditë me erën
dhe kurrë më nuk u ktheve

Në djepin e kujtesës

 

I patëm ngri ëndrrat

Për një kohë të ardhshëm

Bari atë ditë

Të ledhatoi në kërthizë

 

Ti nuk i durove

Duart e mia

As pranverën

Që kaloi tërthorazi

Nëpër ledhatimin e përroit

 

Lumi atë çast

T’i krehu flokët në breg

Kur fërshëllente era në blinajë

Dhe i mbolle kujtimet e tua

Në gjoksin tim thinjosh

 

8.

Në portën e vetmisë

Këndonin kojrrilat

Sivjet pranvera nuk do të vij

Me qeshjen tënde moj mike

Nuk do të vijnë

As pëllumbat e argjilë

 

Poçari s’i ka pjekur    

Shtambat në furrë

 

Ende rreziten në diell kujtimet

E dheut të bardhë

Kurse unë

Kështu i kërrusur

I kafshoj stuhitë e jetës

Me dhëmbët e mi artificial

 

Qeshin dhe më përqeshin

Filizat e erës

Kërcu dje

Besa më kërcu sot

Por ky djall shpirti

Që fle në mua

E paska

Pangopësinë e dheut

 

  

KUKULLAT E DRUNJTA

 

për pak më ike

Moj mike

Kurrë më nuk të pashë

Në vetullat e ylberit

 

Shkove me kalorësit

Nëpër syrin e barit

I kapërceve

Të gjitha tundimet

 

Ike

Pa lënë asnjë shteg

Në thundrat e ditës

Dhe ne mbetëm duke pritur

Kthimin e lumit

 

Nuk di

Si quhet kjo lojë

Kur brengosen qerpikët

E urrejtjes blu

  

Kukullat e drunjta

Këto marioneta ndjenjash

Na i përtypin thonjtë

Ende pa i prerë

 

Në gjurmët tona

Fle mëngjesi

Këndesat i ëndërrojnë

Kreshtat e gjakimit