| E shtune, 09.10.2010, 04:53 PM |
Stavri Nikolla Risto
Me sy t’ lypsit përmbi prehër … !
Lajmëtar pa daulle
Me sy të përvëluar
Plot me trisht e lot ngarkuar
Oh ! me ç’klithmë të pa zë
Që shpërthen dyert e qiellit
Që rrëxon muret e shtetit
Që gremis edhe shkatrron
Gjithcka mburret mbi k’te vend
Edhe dritën ja zbeh diellit !
Ec mes udhës tuj zvarritun
Thes’n e brritmës t’ skamjes – shkamb !
Përmbi shpinën e kërrusun
L’kur e kock e tmerr pa emër !
Dhe kërcet me sokëllimë dhambët e mpreht e të zhurritur
Ai – ushtari i patundun
Shtegut t’ vet të ngusht tek shkon… !
Ecën zvarr dhe trondit Zotin !
Vet Perndin e ban me turp !
Gjithçka mburret – e dërmon e i a çjerr pa thonj fytyrën ... !
Oh ti bir ! - o ti engjëll !
O ti drit që vetëtin !
Ti njeri që shkon drejt shpresës edhe pret me përgjërim
Nji çap buke me tu shtu
Dhe nuk di se çasht mashtrimi
Ti nuk di se çasht kurvnia
Jo nuk njeh ti politikën
Q’ e dredh bishtin si putanë
Edhe krodhën ta heq gojës .... !
Xbukurue zhelesh t’ palame
Ku dielli ndrin si n’ fole t’vet
Edhe vler i ka ngrohtsia
Çan përpara fluturim
Çka se shket udhës xvarrisun
Pshtym u hedh ti ftyrës t’ yndyrt
Krejt zhapinjve t’ qeverisë
Dhe i trem për tmerr barkderrat
Megjith se arm nuk ke
dhe as urrejtje !
O ti angjëll i ndershmnisë !
Oh se ç’rrit’m ma kafshon zemrën !
Edhe shpirtin krejt ma tredh
Edhe bie i zalisun
Mu mbi kamb’ t e varfërisë
Me sy t’lypsit pëmbi prehër
Që m’shikojn me lutje t’kobshme
Dhe fajtor dhe mu më bajn …!
Tetor 2004