Vangjush Ziko: Ta dija

Vangjush Ziko

 

TA DIJA

 

 

FITORE E MUNDIMSHME

 

Nuk e munda luanin

si Herkuli.

 

Më mundi.

 

Nuk sfidova vdekjen

si Gilgameshi.

 

Më mund kurdoherë,

po deshi.

 

Sfidova enigmën

si Edipi.

 

Munda egon,

Sfinksin tim të shpirtit.

 

Në mëngjes kapriçioze.

Në mesditë serioze.

Në mbrëmje nervoze.

 

Plasi tekanjozja!

 

 

TA DIJA

 

Ta dija se ishte mundim,

Dashurinë

s' do ta dashuroja.

 

Ta dija se ishte mundim,

Poezinë

s' do ta adhuroja.

 

Ta dija se ishte mundim,

Jetën

do ta mohoja.

 

Ta dija...Ta dija...Ta dija...

 

Asgjë nuk e dita.

Dhurata më ardhë të gjitha,

papritur,

fare së koti.

 

Sa mirë!

Jam i lumtur i botës.

 

 

BISEDË ME NJË YLL

 

Unë dhe ylli

shikojmë njëritjetrin

në netët pa gjumë.

Heshtur pyesim

duke i shkelur njëritjetrit synë.

 

Shkëlqen vetiu,

i them,

apo diellit ia merr dritën hua?

 

Pyetjen me pyetje ylli ma kthen:

Vargu vetë të mbiu

apo e ke nga kopsht i huaj?

 

Qeshim të dy me shpirt.

Syrin i shkelim njëritjetrit.

Më mirë tërë jetën eklips

se satelit i Diellit.

 

 

BUKA E FJALËS

 

Buka e fjalës,zairea ime,

Ma mban gjallë shpirtin.

Po mos më mbetet asnjë thërrime,

e vuaj dhimbshëm urinë.

 

Vuan ky shpirti,bëhet i belbër,

Vuan dhe ëndrra ime për jetën.

Mielli i fjalës bluhet në zemër,

Mokrën e butëz  të poetit.

 

Çdo rrokje bëhet miell i magjishëm,

Gatuhet buka e bardhë e fjalës,

Buka e shpirtit,buka e mishit,

Mesha e shenjtë e ringjalljes.

 

Tetor 2010