Vangjush Ziko: Të pathënat

Vangjush Ziko

 

TË PATHËNAT

 

I kam thënë dhe s'i kam thënë.

Shumë thënie në shpirt ë flenë.

 

Ato flenë dhe s 'kanë gjumë.

Shpirti im u ka hedhur gunën.

 

Luanët e kapur në rrjetë,

Edhe grinden.Dhe duken të qetë.

 

Kur dalin në cirk,në arenë,

Ata zgjuar janë dhe flenë.

 

Dhe zbaviti ju dhe kënaqi

Edhe trembi,dridhi nga ankthi.

 

Nuk i them ato.Mos u trembni.

Ato flenë siç fle tërmeti.

 

Vetë unë do shembem i pari,

Varr' i tyre dhe lapidari.

 

 

USHTARI

 

Çdo mëngjes zgjohem për të shkuar në luftë

Me armiken dhe aleaten time jetën.

Çdo mëngjes ngrihem dhe ngutem

Për ta larguar dhe afruar vdekjen.

 

Çdo mëngje unë zë llogoren

E hapur prej gjyshstërgjyshësh.

Çdo mëngjes festoj fitoren

E paqes sime të ndryshkur.

 

 

KORNIZA E JETËS

 

Dikush trishtohet se po i ik.

Dikush gëzohet se po i vete.

Sa mospërfillse kjo kornizë

Me dy përmasat e kësaj jete.

 

Edhe magneti ka dy pole

Që një kornizë i bashkon.

I njëjti pol e largon tjetrin,

Polet e kundërta afron.

 

Çudi!Gëzimi e shtyn gëzimin.

Trishtimi pranë trishtimin s' do.

Portretn' e lashtë të njerëzimit

Dielli a hëna i ndriçon.

 

Dimri qëndron pranë pranverës.

Dita me natën përbri rrinë.

Dy ditë bashkë s' gjen asnjëherë

Dhe as dy netë që të ndrijnë.

 

Veç zemra jonë këtë kornizë

Dhe e çmonton.Dhe e monton.

Kjo jeta jonë një ekspozitë

Rembrand dhe Pikaso.

 

 

HESHTJA E DASHURISË

 

Më të mirën e zgjedh për ty.

Më të ligën e mbaj për vete.

Ti bën sikur s' të bie në sy

Dhe ma ndërron në heshtje.

 

Brengën tënde shpesh ma fsheh

Prapa buzës me buzëqeshjen.

Frymëmarrjen ta ndjej kur fle

Unë edhe në heshtje.

 

Një zemërim në çast gëlltit

Unë si helm që s' tretet.

Në syt' e tua qetë ndrit

Paqja e bardh' e heshtjes.

 

Ne heshtim tok si dashuria,

Si një vullkan që rri përgjumur,

Siç hesht në zemër lumturia

Në cep të saj diku e strukur.

 

 

LULEKUQET

 

Lulekuqet zbresin çdo mëngjes drejt dritares sime

Mbushur kupat e tyre me prushin e dielli,

Me vesën e mëngjezit që digjet

Dhe paqen e brishtë të qiellit.

 

Vargjet e mia venë buzët dhe pinë,

Siç pinë kecat dhe shqerkat e malit.

Pinë të babëzitura fëmininë,

Kulloshtrën e përvëluar të mallit.

 

Mos u çuditni me mua aspak.

Ma besoni mua çudinë.

Nga lulekuqet e kam këtë gjak,

Nga këto mëngjese e kam poezinë.