Vullnet Mato: Kur të kam pranë

Vullnet Mato

KUR TË KAM PRANË

Kur të kam pranë,

bëhem çoban me kërrabë të madhe.

Më bëhen në sy

lëndina me luledele.

Rudinat gufojnë gjinjtë e bardhë

me qumësht trëndelinash,

nën diell vere.

Mjel cicat e rrumbullta

me thithkat manaferra

dhe lëngu diellor më rrjedh

mes gishtave të fortë.

Shuaj etjen,

e më kullojnë në mjekër rrëkera,

derisa mbushet kova e gjoksit

me shkumën e ngrohtë. 

Ledhatoj manarin tënd

me qime të ndritura

dhe jetoj çaste magjike

më të lumtura se në përrallë.

E mëkoj me flladin e vakët

te buzët e uritura,

dhe kap me kërrabë në qiell

yje të gjallë.

Kur eksitimi magjik shuhet

nga kapja e një ylli

dhe kërraba e çobanit

kthehet në llastik, 

më duket vetja

kozmonaut i zbritur nga qielli

dhe ti anije e përsosur

për fluturim kozmik.

Për të kapur sërish yje

me kërrabën e çobanit,

për të fluturuar sërish

në qiellin paanë.

Kur të kam pranë...