Agim Gashi: Unë me lumin bisedoj

AGIM GASHI

Unë me lumin bisedoj

14.09…

Kam dalë heret në park të Rurit

Në Düren këtu ku jetoj,

E jam ndalë në breg të lumit

Dy tri fjalë me të ti ndërroj.

-Ti o lum që quhesh Rur

E i bie rrotull Gjermanisë,

A pranon me i ndrru do llafe si askurrë

Me nji djal prej Arbërisë.

-Fol de fol,-ma ktheu Ruri

Edhe unë shumë jam përmallu

Mija njerz kalojnë këtu pari

Asnji fjalë nuk ndërrojnë me mu!

Më përbuzin dhe s’më fëlasin

Gjuajnë në mua ndytësira,

Po mos ta kisha rrjendhën time

E ndytë do të dukej këtu natyra.

-Të besoj i dashur Rur

Disa njerz ndjenja nuk kanë,

Sikur njerzit dhe ju lumenjët

Në rrjedha t´njejta të gjithë nuk janë.

Po më lejo ti bëj ca pyetje

Se je i bukur e me ujë shumë,

Përse nuk je sot më i qetë

Valët po të qesin shkumë?

-Ah ti burrë që vjen nga Arbëria

Që gjithë të quajnë këtu të huaj

Mos më ngacmo në palcë të shtratit

E me mua ti kështu mos luaj!

Edhe unë kam përplotë halle

Që ma rrisin adrenalinën,

Kur bënë vapë e nxenë me të madhe

Shiu im po ma kthen shpinën.

Nganjëherë po bie shumë

Ma mbushë shtratin e ma tepron,

Pastaj njerzit më akuzojnë

Ja, thonë lumi si po vërshon.

-Mirë o Rur ti lum i gjatë

Që me rrjedhë tokën përshkon,

Ndonjë pike ujë në detra t´Arbërit

Ndonjëherë ti a e qon?!

-Ha,ha, ha e hi, hi, hi,..

Që m´ke shti mua të qeshi,

Zoti i Madh juve shqiptarëve

U ka kapë denim për veshi.

-Ah mor lum që Flus* të thonë

Pak më pare më quajte t´huaj,

Po ky rruzull që e ka falë Zoti

Eshtë i t´gjithëve dhe i gjithkuj!

-Dëgjo ti o burrë i Arbërisë

Kështu Zoti nuk ka thënë,

Barabar n´fillim të botës

Të gjithë popujve u ka dhënë.

Por ju shqiptarët dikur Ilir

Skeni ecë për rrugë të Zotit,

Të përqarë për mallë e poste

Gjithmonë ishit sot dhe motit.

Dikur kishit tokë të madhe

Që vetë Zoti ua kish dhuru,

Me fajet t´jueja atë tokë të bukur

E keni tkurrë edhe coptu.

Ju më shumë e doni t´huajin

I përkuleni e i puthni dorën,

Ndersa njerzëve të gjakut t´juej

Me dëshirë i bleni kuroren!!!

U patë dhënë Zoti pasuri

Si u pat dhënë popujve tjerë,

Por në mesin e njerzëve t´juaj

Kishit shumë të pa nderë.

Kishit harbut e tradhëtar

Kishit t´menqur e njerz të rrallë,

Kishit trima e koka t´larta

Por i vranit me fjalë të tharta.

Si atëherë, por edhe sot,

Të njejten valle e lozni prap,

Prandaj Zoti i madhërishëm

Ua tkurri vendin ngapak.

Jeni popull euforik

Te ju e mira nuk vlersohet,

Tragjeditë te ju kur ndodhin

Për tri ditë ato harrohen.

Ik ti shko n´atdheun tënd

Se me të huaj rrallë bisedoj,

Unë jamë këtu, rrjedhë e valëroj

Herë i qetë e herë vërshojë

Ndersa ti sa i merzitur

Ke ardhë këtu n´valë m´loton,

Me ata lot që derdhë në mua

Edhe shtratin ma turbullon.

-Ah ti Rur mos shterrofsh kurrë

Që hallin tim sa mire ma din,

Disi mua po më duket

S’po më don atdheu im!?

-Jo i dashur mos fol ashtu

Se ty shumë të do atdheu,

Të duan fushat, të duan malet,

Të don uji e të don dheu.

Të dojnë gurrat edhe vrriat,

Zanin tënd don me ta ndi,

Kur ja thoje këngës shqipe

Plot bilbila të rrishin mbi.

Të don populli e rinija

Të don vashat e Arbërisë,

A s’të vjen marre ke ardhë n´dhe t´huaj

Me i këndu shqip Gjermanisë!!!

Ik e shporru në dheun tënd

Se me vdekë këtu është llahtari,

Me t´varros ndër ndonjë shkurre

As krimbat më nuk t´bëjnë shoqëri.

-Phu or Rur ç’mi hape plagët

Tek ti erdha për qetësi!

Ma sjell vdekjen para kohe

Ma mbush shpirtin helmtë zi.

Tash po shkoj n´strofullën time

Me i derdhë disa lotë

Do vi nesër t´bisedojmë

Se i lodhur unë jamë sot.

-Shko pusho e çlodhe trurin

Neser do t´bisedojmë prap,

Kam ca llafe pak më t´egra

Dua ti them ty me vrap!

-Mirëupafshim o lumi Rur

Tschüs* ma ktheu n´gjuhen e tij,

-Hajt i dashur mos u merzit

Se unë nesër prap do vij!!!

15.09….

1o.

Me vrap erdha në banesën time

Putha harten e Arbërisë,

Ia thashë vajit se m´ka lënë kënga

Me lotu çdo cep t´Shqipërisë.

Hiq nuk fjeta sa ke nata

Tuj mendu unë për jetën time,

Për atdheun e për nënën

Për fatin tim me plot hidhërime.

Të nesërmen pa zbardhë dita

Morra rrugën kah lumi Rur,

Të bisedojmë e të mësoj

Si atdheu më është tkurr.

Larg më pa kah shkoj i lodhur

Me tri këmbë duke qalu,

-Spaske shti ti gjumë në sy

Ke ardhë prap me bisedu!?

11.

-Mirëmengjzi o Rur i dashur

Të lehtë e paq të lumen ditë,

Paske pasë një natë të rëndë

Valet tua tu paskan rritë.

-Lermi valetë o rapsod i huaj

Të valrojnë, t´qeta të rrjedhin,

Kanë fillu këto kujtime

N´histori e n´kohë të bredhin.

Jam i moshuar sa më s’ka

Edhe mndjen pushkë e kam,

Kam mendu se cilat fjalë

Të egra ty sot me ti lane.

12.

Kam vendos me folë pa dorza

Me të tregu pse jeni tkurr,

Por ma jep fjalen të jeshë i fortë

Mos u merzit e bëhu burr!

-Ta jap fjalën e ta jap besën

Do të dëgjoj deri në fund,

Pa u merzitë e pa e prish gjakun

Pa të nderpre unë Ty askund.

-Dëgjo pra ti o Gash Arbërie

Qysh se moti në Iliri,

Ishit shteti më i madhi

Dhe jetonit n´lumturi.

Kishit tokë e kishit detra

Plot liqene e lumej,

Tokë më t´bukur e më pjellore

S’kishte ktu e as andej.

13.

Arat plot me drithëra t´bardha

Kopshtet mbushuar me perime,

Pemët plot-përplot me fryte

Knaqej Zoti e zemra ime.

Djel e vasha si t´bimë prej toke

Lindnin nënat plot shëndet,

Kishit armë e shigjeta

Si në tokë ashtu në det´.

Kishit qytete e plot kala

Kulla t´larta me fortesa,

Ah anijet n´det plot me vela

Sa hijeshi ishte qe besa.

14.

Populli i mire, udhëheqje t´paster

Skishit t´varfër as të sëmurë,

Të gjithë popujt e kësaj bote

Thonin se ju nuk vdisni kurrë.

Fqinjët ua kishin lakmi

Dhe ngapak gjelozonin,

Por për të ju rënë në qafë

Asnjëherë nuk guxonin.

Kur ishte koha e lulzimit

Popujt mësonin shumë nga ju,

Se ç’ju kapi një shëmti

Niset vendin me tradhëtu.

15.

Tash u ndatë në disa fise

S’kishit në mendje vendin ta mbroni,

Por ju rroki e shkretë lakmia

Njëri tjetrin tani luftoni.

Kur e panë kështu fqinjësia

Në t´gjitha anët ju sulmuan,

Ua coptuen tokën e juej

Ju vranë e ju maskaruan.

Nisen t´vinin fise tjera

Nga karpatet e Azisë,

Merrnin tokën si n´bashqe t´babës

Më t´mirën tokë të Ilirisë.

Formun Rashken edhe Zeten

Shtete sllave e hileqar,

E më vonë ua panë sherrin

N´përgjithësi populli shqiptar!

16.

Erdhën kohrat më të reja

E u kthy Gjergji në Kruj,

Prap filloi te ju tradhëtia

Tue punu për njerëz të huj.

Kur vdiq Gjergji Ai trimi madh

Mbetët popull i robruar,

Kishit koka e njerëz të menqur

Për atëdhe që vepruan.

Shkruanin libra e luftonin

Punë të mëdha më kurr nuk batë,

Edhe i bëtë shumë besime

Në shumë pjesë Zotin e ndatë.

I shërbejshi me zell robruesit

Kush latinit e kush sulltanit

Ne këndej nga Evropa

I quanim ata harbut.

Heu! Sa turbullohem kur mendoj

Se çfarë burra keni vra,

Me u mbajtë toka e Zoti

Edhe për ta është hata.

17.

Na e vratë Hasan Prishtinen

Në dhe të huaj në Selanik,

Vratë Avniun e Ramë Bllacen

Hiq nga Zoti skishit frikë!

Ata vrasës, ata tradhëtar,

Lirisë suej ia kthenin shpinën,

Në pusi vranë Haxhi Zekën

Në pusi dhe Ahmet Shtimen.

Thyet çdo normë e thyet gurin

Kur e vratë edhe Bajram Currin,

Gjon Serreqin e Marije Shllakun

Prandaj Zoti ua jep hakun.

Sa shumë tjerë që spo ti njehi

Por nga goja po më del fjala,

A nuk qeshën bota mbarë

Kur u vra Jusuf Gërvalla?

18.

-Ndal o Rur pash besë e fe

Pash brigjet me gjithë vale,

Ndalu pak bën një pushim

Se zemra ime don me u kallë.

-Ik pra shko e eja nesër

Shko pusho atë zemër shkretën,

Se kto brenga për atdheun

Ty ta prishën edhe jeten.

-Tchüs* o Rur ti miku im

Neser prap te ti do t´vi,

Tung, tung o Gashi i huej

Eja pra ta shtoj merzinë.

16.09…

19.

Me sy t´skuqur nga pagjumsia

Të nesërmen shkova n´brigje t´lumit,

Sa të egra i kishte valet

Me shkumë të bardhë sikur sapuni.

-Po pse o Rur po shkumon

Çfarë merzie t´ka rrokë Ty,

-Nuk po i qaj hallet e mia

Po për t´shkreten Shqipëri.

-Hahahaha sa po më habitë

Me gjithë mendj nuk e ke,

Se mu n´këtë token tënde

Ma keni coptut timin atëdhe.

E e mban mend ti Potsdamin

Kur Bismarku këtu sundonte,

Nuk e njifte popullin tim

Dhe Shqipërinë n´ copa ma ndante!?

Sa shumë na batë padrejtësi

Duhej shpejtë të reagonim,

Bamë Kuvendin e Prizerenit

Dhe vendosëm të luftonim.

2o.

-Ju bëtë Kuvendin dhe u besatuat

Porse besën se mbajtët dot,

Kështu punët keq ju shkuen

Për tanë jetën, sot e mot!

Padrejtsitë unë i di

Edhe fajet i kem pranu,

Prandaj sot po mundohemi

Me gjithë zemër me ju ndihmu.

U lidhëm mire me Amerikën

Se përndryshe dalshit fare,

Ua përzumë serbin nga koka

Dhe robërinë qindra vjeçare.

-Hajt o Rur se po më vie keq

Në disa fjalë ti mirë se ke,

Sa shqiptari e shqiptaresha

Kanë rënë n´këtë luftë për atëdhe?

-Kanë rënë i dashur e u qoftë lavdi

Shumë e bënë këtë luftë me nder,

Por disa nga karagjozët

Kishin hile e kishin sherr.

21.

Nuk po dua të hy më thellë

Sa di unë ju haber skeni,

Karagjozë por edhe vrasës

N´udhëheqje t´popullit sot i keni

A i harruet ato masakra?

Ata trena korb të zi,

A e harruet edhe Bllacen

E shumë nëna që sot mbajnë zi?

Ju harruat shpejt Prekazin,

Serbi keq ua vuri lakun,

Shumë masakra e varre masive

Harruat shpejt edhe Reçakun.

22.

Po mos të ishte Amerika

Edhe kjo Evropa plakë,

Sot do të ishit të shkapërderdhur

E toka e juej e djegur flakë!

Por kjo NATO e Amerika

Bombarduen si për ne,

Na e kthyen mbarë nji popull

Në ato troje ku kishin le.

Kjo dhurat që erdh´ nga Zoti

Prap e ndytët me tradhëti,

Tue vra djel e vasha t´njoma

Tue vra t´shtrejten liri!

Kriste pushka n´mes t´Shqipnisë

Vraheshin bijt në hije t´nanës

Kolonel Ahmet Krasniqin

E vratë vetë në mes Tiranës.

Vraheshin shumë burra t´juej

Nga kriminelë e karagjoz,

Gjindeshin kufoma të djeguna

Tuj e qitë lirinë n´bixhoz.

23.

Vratë Xhemailin e Besim Dajakun

Smajl Hajdarin e Haki Ymerin,

Kësaj Shqipnisë me krahët e saj

Hupët namin e hupët nderin.

Edhe atje në Prizeren

Kur dikur mbahej Kuvendi,

E vratë vetë Komandant Drinin

Me marre skuqej i mbarë vendi.

Në pusi vratë komandantë

E shumë tjerë luftëtar,

Tahir Zemën në tradhëti

Ne vratë me nip e djal.

Punëra t´kqija e më çnjerzore

Tani bënte vetë shqiptari,

Ku ke ndi e ku ke parë

N´liri të vritet çlirimtari???

24.

Sa shumë tjerë që s’po ti njehi

Tue qitë bomba e tritole,

Atë Kosovë sa të vogel

E ndatë në shumë teritore.

Ia shtitë rrënjet mafisë

Tue i qitë popullit haraq,

Prandaj sot e gjithë diten

Zoti po u rrahë kërrbaq!

Gjysma e madhe ju mbet nën shkaun

Donit ruse me ba Kosoven,

Tue kercnu me atentate

Edhe Ibrahim Rugoven.

Ishte ai burri më bujari

Që ka moti ska pasë Arbëria,

Bashkë me Nënën Tereze

Krenohej bota e njerzia.

S’ditët ju ti nderoni

I shanit e i nënqmonit,

Fytyrë të zezë e poshtrime

Vetëvetës ia shtonit.

25.

-Mjaft o Rur se më çmende

Me këto fjalë që mi thua,

Pse më grryen në zemrën time

E varrë të reja më hapë ti mua!?

-Prit o prit se kam akoma

Si kam thënë ato t´Shqipërisë,

Kur na erdhi nëntdhjet e shtatshja

Ishte kulmi i marrisë.

Tanë një popull në çmendi

Me shumë banda e kriminel,

Nga copa e madhe që e kishit

Mbetët me një kokërr mel.

E shkatrruat ju ushtrinë

Shkatrruat shkolla e spitale,

Tue plaçkitë shtëpinë e juej

Pa një turp e pa një marre.

26.

Vodhët arin e shumë relikte

Të kulturës mija vjeçare,

Bibliotekat me plot libra

Dogjët lodra e abetare!

Kur u çart mbarë Shqipëria

Mjekërrbardhët u bënë „kritik“,

Çmendurinë e një populli

E quanin Revolucion Demokratik!

Një çmendi me t´njejta udhëzime

U bë n´Kosvë më dymijë e tre,

Digjnin kisha e faltore

Që Ilirët kishin lënë për ne.

Spo kam qare këto fjalë

Pa ti cekë e pa ti thënë,

Njeri tjetrin ju mundoheni

Për së gjalli me e ngrënë.

27.

Fliste lumi e shkumonte

Nga nervoza ngriste valë,

Ndërsa unë skuqesha i tëri

Donte shpirti me mu kallë.

-Ika i thashë se smundem më

Do vi nesër përsëri,

Do m´tregosh edhe disa gjëra

Për Kosovë e Çamëri.

Dhe për vise të coptuara

Më jep kshillë si me i tubu,

Se Shqipëria e një trungu

Përsëri don me u bashku.

-Ik pusho o njeri i mirë

Se ju shqiptarët jeni larg,

Do t´bashkoheni ju pa tjeter

Kur nderoni shtëpi e prag!

17.09….

-Mirëmengjezi o lumi Rur

E ke fjetë e a je zgjuar,

Dje të ika pa përshëndetje

T´lutem të më falësh mua.

-Gute morgen* o i huej njeri

Shumë për Ty sonte kamë mendu,

Ato plagë që i ke në shpirt

Edhe unë ti kam lëndu.

Të kamë përcjellë tash njëzet vite

Këndej pari ke kalu,

Nga telashet e nga brengat

Kurrë sje ndal me folë me mu.

Nganjëherë vishe me miqët

Fërgonit mishin në zjarr e prush,

Pishit verë edhe raki rrushi

Për atëdhe spyetnit askush.

Su shkonte mendja te populli juaj

Ishte keq si në ballë t´termetit,

Përballej ai me shumë hidhërime,

E ju bënit kokrren e qefit.

29.

S’po të nguci më me t´kalaurën

Por po hy në histori,

Si u ndanë tokat e juaja

Si u nda dhe kjo Çamëri.

Ju si popull gjithmonë njejt

Keni vrapu pas mallit „t´vjedhur“,

Me kriju kapital t´vdekur

Pa menduar se u duhet shteti.

Andaj fqinjët duke parë

Se ju skeni dashuri,

Ua merrte ngapak tokat

Me Kosovë e Çamëri.

3o.

-Lum i dashur këtu ndalu

Kësaj bisede po i biem n´fund

Skam fuqi të ndrroj asgjë

Në qytet e as katund.

Ne të dy po mbesim miq

Kur t´merzitem te ti vi,

Lëshoj ca lotë në valet tua

E ti me rrjedhë më zbutë merzi.

U hodha i tëri në lumen Rur

Me shumë miqësi e përqafova,

-Mos shterrofsh o i dashur kurrë

Me gjithë zemër e urova.

Përqafimin ma ktheu Ruri,

Uroj fat për shqiptari,

Që t´bashkohen në fjalë e vepra

Për me e ba Shqipninë-Shqipni!

Düren, pranë lumit Rur

20.09.2010

Fjalë gjermane:

Flüs-Lumi

Tschüs-Mirëupafshim

Gutte moregen-Mirëmengjezi

Zemra Shqiptare

Agim Gashi: Unë me lumin bisedoj