Dy poezi nga Eduard M. Dilo

Eduard M. Dilo

NE SPAC

(Ne kujtim te Xhaxhait tim Koco I.Dilo)

Etja per jete,

Si etja per uje qe buzet plasarit

Me e madhe etja per Liri

Ne ate gryke mali

Ne ato shkrepa pa diell,

Ne ata kafaze vetem hekur

          e pllanga gjaku

Me emrin e tmerrshem qeli.

Ne minieren plot tym, pasiguri,

Punojme te skeletosur,

kromi qe nxjerrim eren e gjakut tone merr

Preke me dore mineralin,

Renkimet tona do te degjoshe ne te

Jane vuajtje, kaluar jetes mesjetare:

te drobitur, leckocusur, pa buke,

            uje, ajrosje.., pa asgje.

Aty rreze malit, ne luginen pa diell

Shoket u zhduken nji nga nji

Renkojne varret pa emer

Mbushur plot eshtra Shqiptari

Renkimi ndihet kudo...

Ah c'do te thote renkim varri...

NGA NJERI U BE ARI

Veshjen e nderroi patjeter

S'veshi me xhaketen e vjeter

Por ajo qe me habiti

Nje fytyre tjeter i mbriti!

Nderroi sjellje me shoqeri

Dhe u be vertet ari...

Esht me vend shprehja e vjeter:

"Ne do te provosh njerine

Jepi pare dhe pushtet

Se shef fytyren e vertet".