A kanë nevojë shqiptarët në Maqedoni për parti të reja politike?

A kanë nevojë shqiptarët në Maqedoni për parti të reja politike?

Nga Mr. Ardian Ramadani, Kumanovë

Skena politike shqiptare i filloi vitet e pluralizmit dhe të demokracisë, me parti politike, të cilat u shërbenin atyre jo si parti, po si lëvizje. Kësisoj, në Shqipëri u paraqit Partia Demokratike me në krye Sali Berishën, e cila luajti rol të madh për demokratizimin e jetës politike në Shqipëri, megjithë të metat dhe mangësitë, Kosova, pati fatin që si lëvizje politike të ketë LDK-në, me në krye Ibrahim Rugovën, e cila deri në vitin 1997, do të shërbente si udhërrëfyese e shqiptarëve të Kosovës, po e cila do të fillonte tatëpjetën me protestat studentore të tetorit 1997 dhe me rezistencën e armatosur çlirimtare të UÇK-së, ndërsa shqiptarët e Maqedonisë patën fatin të kenë si Lëvizje të tyre politike, Partinë për Prosperitet Demokratik me në krye z. Nevzat Halilin. Ky i fundit do të emociononte shqiptarët, në momentin kur do të kërkonte ngritjen e flamurit shqiptar lirisht, pa brenga në një miting të tijin, kur unë atëbotë isha fare i vogël, po që më zgjonin kureshtjen proceset e ndryshme politike që detyrimisht na imponoheshin edhe neve, fëmijëve. Kësisoj ky kolorit i partive që ishin shndërruar në formë të lëvizjeve, funksiononte mirë. Menjëherë filluan veprimin edhe ca parti të tjera politike shqiptare, po që nuk cenuan aspak kredibilitetin e partive të lartpërmendura.

Në Maqedoni PPD, e cila u bë therë në sy për pushtetin maqedonas, u gjend përballë dy sfidave: kryesisë së saj fleksibile dhe jo të qëndrueshme që punët i dilnin shumë lehtë nga dora, me ç`rast dëshmuan se nuk kanë prirje për të qenë liderë edhe pse ishin atdhedashës, si dhe ish-komunistëve të cilët brenda natës kishin kaluar në metamorfozë dhe ishin bërë demokratë, e që të linin përshtypjen se ishin më katolikë se edhe vet papa i Romës. Ngjarjet do të rridhnin ashtu siç dihet tanimë, kur njëra pjesë e strukturave të PPD-së, me insistimin edhe nga mëmëdheu Shqipëri, do të kërkonte rishikimin e politikës së kësaj partie dhe udhëheqësisë së saj letargjike, e me ç`rast do të shkaktoheshin edhe të çarat e para brenda kësaj partie. Kjo parti do të ndahej në dysh, me ç`rast do të krijoheshin dy parti me të njëjtin emër, njëra e regjistruar nga shteti tjetra e anatemuar. Kjo e fundit do të shtonte edhe shkronjën SH, që donë të thoshte shqiptare, për t`u dalluar nga ajo e para, do të shërbente si një opozitë e shkëlqyer në drejtim të korrigjimit të politikave shtetërore, e posaçërisht në demaskimin e politikës së fjetur të partisë shqiptare në pushtet të asaj kohe. Ngjarjet do të rridhnin ashtu ku do të ndodhnin shumë ngjarje që do të dëmtonin shqiptarin dhe qenien e tij, me Ladorishtën, Bit Pazarin, aferën e armëve, Reçicën e vogël dhe ngjarjet e Universitetit të Tetovës. E posaçërisht pushteti do të hidhërohej aq shumë me unifikimin e faktorit politik shqiptar, PPDSH dhe PDP nën emrin e vetëm PDSH, si dhe me vendosjen e flamurit shqiptar para godinës së komunës së Tetovës dhe Gostivarit, me ç`rast do të derdhej edhe gjaku në Gostivar, me tre të vrarë dhe qindra të rrahur dhe të plagosur në këto ngjarje të dhembshme. Kjo do të kulmonte edhe me burgosjen e kryetarëve të komunave të asaj kohe të Tetovës dhe Gostivarit, z. Alajdin Demiri, z. Vebi Bexhetit, z. Rufi Osmani, z. Refik Dauti etj.

Faktori politik shqiptar, i hutuar nga goditja e fortë e pushtetit maqedonas, pa përkrahje nga mëmëdheu Shqipëri, që rënkonte prej klimës së acaruar politike dhe nga afera e skenave piramidale, që do t`a shpinin buzë greminës këtë shtet, i gjendur në pamundësi për ndihmën e duhur të Kosovës, e cila martirizohej çdo ditë nga okupatori serb, lëre që nuk bëri hapin e mençur për të bërë bashkim, po bile përkundrazi, u vazhdua qëndrimi në pushtetin e Cërvenkovskit sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Ngjarjet siç do të rridhnin më tej, në dukje do të dukeshin më të qeta, me ardhjen në pushtet të qeverisë VMRO-DPMNE dhe PDSH. Kjo nga shkaku se filluan që të lëvizin gjërat pozitivisht, me hapa breshke, mirëpo edhe kjo nuk mjaftonte. Do të ndodhte lufta e 2001 dhe faktori politik shqiptar i çorientuar do ta priste këtë kryengritje pa ditur se për kënd bëhet fjalë dhe për çka janë ngritur në këmbë luftëtarët e UÇK-së. Të gjendur përballë kësaj dileme, ata fatmirësisht do të bënin Marrëveshjen e Prizrenit, e cila do të ishte hapi i parë i përafrimit të partive politike shqiptare, më 22 maj 2001, por e cila do të ishte shumë jetëshkurtër, ngase në momentin kur duhej që njerëzit që e udhëhoqën luftën të qëndronin larg politizimit, atyre u pëlqeu e kundërta. U veshën me petkun politik partiak të quajtur BDI, e cila do të mblidhte brenda vetes, ish- komunistët e Titos dhe të përkëdhelurit e dikurshëm, marksistë-leninistët e dikurshëm që kishin flijuar duke qëndruar vite e vite larg Maqedonisë duke financuar dhe ndihmuar luftërat çlirimtare të shndërruara çuditërisht në lufta për të drejta, luftëtarët dhe invalidët e luftës.... e shumë e shumë soje njerëzish, që do të përbënin një konglomerat të çuditshëm dhe e tërë kjo do të sillte në fitore të kësaj partie në zgjedhjet e 2002. Qeverisja e muajit të mjaltit LSDM- BDI edhe pse bëri ca hapa pozitiv, prapë dëshmoi se është peng i mentalitetit ballkanas, duke inskenuar veprime që do të provokonin marrëdhëniet ndëretnike, me rastin e Sopotit, Vaksincës (lexo: kjo e fundit do të zgjidhej me ndërhyrjen e deputetit të asaj ane z. Hysni Shaqirit), me rastin e Rakovecit, me rastin e inskenimit të proceseve të montuara politike dhe gjyqësore, me mos implementimin e Marrëveshjes Kornizë të Ohrit, me vrasjet enigmatike që do të ndodhnin çdo ditë ku edhe sot e kësaj dite nuk dihet se sa veta u vranë pas luftës, pse dhe si, e kjo u konvenonte pushtetarëve maqedonas, me ç`rast solli si epilog zvetënimin e elementit shqiptar në Maqedoni dhe pengimin e ndikimit të këtij të fundit në proceset decizive shtetërore. E ndërsa ndodhte kjo, partitë shqiptare bënin sehir, duke u promovuar kush më patriot, e kush më tradhtar. Në vitin 2006 do të vinte në skenë qeverisja VMRO-PDSH, e cila e mbërthyer nga petku nacionalist i Gruevskit dhe suitave të tij shqiptare, që më vonë do të formonin partinë e DR-së, do të ngadalësonin proceset politike në drejtim të avancimit të çështjes shqiptare. Ngjarja e Brodecit, do të ishte fatale për këtë parti, po edhe për shqiptarët në përgjithësi, ku u nënçmua dhe u anatemua qenia shqiptare në përgjithësi. Megjithë dilemat dhe enigmat e Brodecit, aty u maltretuan të pafajshëm, u vranë të pafajshëm dhe është dashur të kihet parasysh se marrëdhëniet ndëretnike nuk ndërtohen duke rrënuar raporte, po duke ndërtuar raporte mirëbesimi. Sidoqoftë 2008 do të vinte me zgjedhjet e parakohshme, të cilat do të gjenin shqiptarët dhe partitë politike shqiptare të acaruara dhe të armiqësuara deri në fyt. Kjo do të mundësonte fitoren e partisë nacionaliste VMRO, në mënyrë plebishitare, me ç`rast kjo parti do të fitonte numrin e nevojshëm për formim të qeverisë edhe pa parti shqiptare bile, ngase nuk është rregulluar formimi i qeverisë në Maqedoni si duhet, që të definojë se fituesi i votës shqiptare dhe i asaj maqedonase kanë të drejtë të formojnë qeverinë, e jo mandatari. Sidoqoftë, në skenë do të vinte koalicioni i çuditshëm VMRO-DPMNE dhe BDI, ku kjo e fundit duke mos lënë përshtypje se ekziston, më shumë u vendos si dekor se sa si bashkëqeverisëse. Gjatë kësaj qeverie, Brodeci dhe të dëmtuarit e Brodecit u harruan, statusi i gjuhës shqipe mbeti i pazgjidhur, çështja e ish- luftëtarëve të UÇK-së mbeti e pazgjidhur bile e anashkaluar, përdorimi i simboleve mbeti edhe më tutje tabu temë, USHT mbeti pa para për financim, ngase paratë dedikoheshin për ndërtime në zonat maqedonase, investohet në universitetet maqedonase, si dhe u iniciua projekti Shkupi 2014 që Maqedoninë e ktheu në vitin 1914, për sa i përket afërsisë me proceset euroatlantike, u vranë civilë të pafajshëm duke u shpallur si terroristë, pa mos u vërtetuar si duhet (e ndërsa në varrimin e këtyre “terroristëve” të vrarë morën pjesë shqiptarë nga të gjitha trojet etnike, gjë që dëshmon të kundërtën e asaj që thuhet për këta të vrarë që gjoja na paskan qenë terroristë), u cenua dinjiteti shqiptar duke u bastisur fshatrat shqiptare në kërkim të armeve dhe krimineleve, thuaja se vetëm në zonat shqiptare ka kriminelë dhe armë, e shumë e shumë veprime tjera antishqiptare. Sidoqoftë, kur një budalla e hedh një gurë në pus, një mijë të mençur nuk mund ta nxjerrin dot. Kësisoj shumë gur u hodhën nga shumë budallenj, e numri i të mençurve është i kënaqshëm, po nuk vjen në shprehje, sepse po ata budallenj që hedhin gurë në pus, tentojnë pastaj t`i nxjerrin gurët, duke harruar që janë vet ata që i kanë hidhur gurët. Faktori politik shqiptar edhe më tutje mbetet në letargji, pozita në inekzistencë dhe në delir, opozita në terr informativ dhe në konfuzion. Tani mëtohet formimi i Parlamentit bikameral ose dydhomësh, që është ide shumë e mirë, por që ka kosto të lartë, ngase është nënshkruar një Marrëveshje si e Ohrit, (lexo e varrosur nga partitë politike shqiptare, ndërsa e vrarë nga partitë maqedonase) e nuk është implementuar ende dhe as që do të implementohet ndonjëherë, e lëre më të kërkohet diçka më e madhe prej maqedonasve për t`u bërë. Në anën tjetër kemi zëra për formimin e partive të reja politike, që do të kërkojnë ridefinim të raporteve ndëretnike, duke mos sqaruar aspak se çka nënkuptohej me këtë. Sidoqoftë langonjtë endacakë le të bëhen gati të bredhin prej njërës parti tek kjo tjetra, që të sigurojnë ekzistencën.. Shqiptarët janë ngopur me parti e partiçka, ata duan koncepte të qarta politike, veprime konkrete për zgjidhje përfundimtare të çështjes kombëtare, e jo parti politike, ngase i kemi të mjaftueshme, bile edhe të tepërta gjithë këto që ekzistojnë aktualisht. Ata kanë nevojë për klasë të shëndoshë politike që do të bënte ndryshim radikal të statusit shqiptarë në Maqedoni, por edhe do të luftonte për integrim në struktura euroatlantike, sepse pa këto procese jemi të prirë të mos ekzistojmë si duhet, fundja nuk do të vdesim, po ama do të jetojmë si fiset afrikane. Andaj, edhe nëse hapet parti e re politike shqiptare, që do të begatonte mozaikun provincial dhe të begatë të skenës politike shqiptare në Maqedoni, kjo nuk do të thotë që automatikisht problemet do të zgjidhen, lypset shumë mund e përpjekje, të gërshetuara me dije dhe inteligjencë, vigjilencë e kurajë për avancim të çështjeve të sipërpërmendura që kanë ngecur.

Shqiptarëve në Maqedoni, u duhet unifikim i faktorit politik shqiptar, bashkim për hir të proceseve të ndjeshme, kooperim dhe veprim koheziv, e jo përçarje e fragmentim, koncepte të qarta politike dhe nisma për t`i implementuar ato, e jo retorikë boshe, kërkesa me vendosmëri për ndryshim të statusit të shqiptarëve në Maqedoni, duke marrë për model Kosovën, ku pakica gëzon gjitha privilegjet, e jo si këtu, ku shumica diskriminohet nga tjetra shumicë. Andaj, nëse nuk bëhen këto, duhet kërkuar federalizëm troç, Parlament dydhomësh dhe institucione federale.