Pilo Zyba: Erdhën dardanët

NGA CIKLI " ILIRIADA "

 

(botohet për herë të parë)

 

PILO ZYBA

 

ERDHËN DARDANËT

 

- fragment poeme -

 

Mirmëngjes, motër, ja ku erdhi dita

Nga afër sytë e bukur për ti parë,

Nuk di sa vite, sa shekuj të prita,

Një trup, një zemër, por të ndarë...

 

Ca tela na vunë, i quanin kufinj

Pastaj përcaktuan, ti brënda, ti jashtë,

Përsipër ulërinin ujqër të egër, të zinj,

Por zemrën e tokës e kishim bashkë.

 

Shqiponja e zezë ndaj është me dy kokë

Njërën nga Kosova dhe tjetrën nga unë,

Foleja e saj kishte shtratin në tokë

Dhe krahët për erë e furtunë...

 

Drini sa herë nisej me ujë e gjëmime

Neve e ndalonim i vinim një pritë,

Dhe fjalët që binte me puthje dhe urime

Ja kthenim në jetë, ia kthenim në dritë.

 

I dëgjoj trokëllimat e historisë nëpër shekuj

Me potkonjtë e tyre që lëshojnë shkëndija,

Iliriada jote firmosur me hekur

Firmosje të tilla s’ka parë historia.

 

Në shekuj, në shekuj dhe grurin e artë

Në Fush – Kosovë me dhunë ta grabitën,

Por historia firmosur me shpatë

Nuk vidhet, në kujtesë ka mbetur skalitur...

 

Në minierë të Trepçes hynte minatori

Me çekiç trokiste kudo anë më anë,

Si morsë dërgonte një mall që e ndrynte

Me shpirt për vëllanë, larg , tej në Tiranë...

 

Si mund të kuptonin Serbët dhe Europa,

Morsa ishte e shurdhër për veshët e botës,

Ata tirrnin fjalë në tryeza të kota

Dërgonin përfaqësues me këmbët e  rrotes.

 

Si nuk e kuptonin, por thoshin  dy emra

Ndarë nga një shpirt, një gjuhë, s’kishin turp,

Kur një e vetme e përjetshme ishte zëmra

Që gjakun përcillte në të njëjtin trup..

 

E di që u lodhe nëpër shekuj motër

Duke gdhëndur me pushkë të vërtetën,

Kur nuk kishe bukë, qëndrove në votër

Me gjek për të ripërtërirë jetën...

 

Rozafa e murosur në gurët e legjendës

Nga kalaja nxirrte të bardhin, gjinë,

Nga larg i dërgonte qumshtin dhe këngën,

Të mëkonte përjetësisht historinë...

 

Si nuk pyeti bota, vetë si nuk e panë

Që edhe sharkia ka formën e zemrës,

Telat, durimi i saj i tenosur janë

Që dalin prej saj në formën e këngës...

 

Daullen e bukur me lëkurë argasur

Nga goditjet e forta të shkopit e thuprës,

Është gëzimi, dhimbja në shekuj e mbartur

Mes lindjes Dardane dhe krismës së pushkës...

 

Mëngjeset aguan dhe nusja Dardane

Me shtatin ujvarë dhe vellon e shkruar,

Ka thirrur dasmorët të gjithë kësaj ane

Në dasmën e madhe që për të ka shtruar...

 

Në vëndlindjen time në Frashër duke ikur

Gjysh Avdyl Frashri hapur e la derën,

“ Ska kohë lajmëtari, tha, të ndalë për të trokitur

Kur të vijë një ditë me flladin dhe erën...

 

Dhe ja, Ai erdhi dhe solli Pranverën!...