Remzi Limani: Tinguj të humbur (III)

Remzi Limani

 

TINGUJ TË HUMBUR

 

 

NGRYKAS

 

Reliefi i trupit të shpalosur

Nën ritmin e epshit i përkryer shpërthen

Format e qitura luajnë e s`pushojnë

Nën ritmin e dihatjeve dalldisen

Vijëzimet trupore shkrihen me zjarrin

Frymëmarrjet e këputura i merr etja

Një prafullimë shkëndije nga sytë del

Të ngjeshur ngrykas i zuri të prushtë

 

 

ËMBËLSISHT

 

E paharruar do të vdes koha

Kur vallëzonim këmbëzbathur

Të puthur nën yje vdisnim

 

Nën qiellin e varur mbi kala

Me zëra nën gjuhë të kafshuar

Ëmbëlsisht vriteshim në heshtje

 

Mbi nishan faqe shebojë

Sytë e mi rënkojnë prajshëm

I verbër ende e ndjej zjarrin

Lëvizjet e harlisura gjëmojnë në ty

 

 

MESDITË E PUTHUR

 

Në majë të gishtërinjve e kandisur

Kaptoi kodra mbi gurra të cemta

Me erë mali e etur ngarende me vrap

E mbështjellë me flakë zjarri syri

Me mëngjitë e përkryera më rrëmbeu

 

Symbyllazi me puthje më mbuloi

Aromë trëndafilash derdhi mbi mua

Një prafullimë e dehur kërceu nga zjarri  

Dhe më dogji në majë mali mbi re

 

Në mesditë një vetull biskonjë e putha

Vjedhurazi ia shkëputa format e qitura

Dhe prajshëm digjesha në sytë e saj

 

 

HËNË E NDEZUR

 

Me buzagaz në ballë e stolisur

Hënën e ndezur e mban në gji

E shtrirë nën të kuqen solemne

Zemra e saj rrahë s`i një fetus

 

Me bollëk lakmie rri e shkrirë

Sytë e natës rrudhen në një pikë

I shtrirë në një botë tjetër në hutim

Onufri i mbuluar me lakuriqësinë e saj

 

Në një mbretëri monumentale

Në këtë shtrat të pa gjumë

Asnjë gjurmë nuk do të mbetet

Përveç flakës në sytë e saj

 

Nën të kuqen e mëndafshit të ndezur  

Koha zgjatë sa një rrjedhë lumi

Me trupin e mbërthyer në unazë

Këtu në këtë shtrat prushi

Nata i humbi sytë e gjumit

 

 

NATË E PRUSHTË

 

Kur trupi i saj u vesh me nur

Ai me kohë ia zuri zjarrin në sy

S`i një tempullar fisnik

Në ballë ia zuri hënën e plotë

 

E përvjelë në sy të mbushur lakmi

Ajo e ndezur ra mbi të

Me të gjitha theksimet trupore

Në pikën e etjes e kallur

Mbi të ngrykas ndezi zjarrin

 

Kur heshtja e natës shpërtheu e prushtë

Terri shtrydhej në sytë e saj

Nën flakën e kësaj nate

Mund ta harrosh edhe emrin tënd

 

 

SONTE

 

Fillikat i vetmuar e kafshoj terrin tim

 

Sonte e përgjumur hëna tulatej në mua

Nata përgjon dhembjen për ty gjëmon

Sonte s`flet as t`i e dashur

Me zërin tënd flasin ëndrrat dhe plagët

 

Nëpër shtigjet e thyera vras mendjen

Pse nata sonte s`flet me mua

Si të shtrihem nëpër ulërima qensh

Pa zërin tënd gjumin e merr etja

 

Tashmë drejt teje i numëroj hapat

Mbi Ulpianë ndali frymën të kujtoj

Trupin e mbuluar me push kadifeje

Të ndenjurat tunduese plot hijeshi

 

Fillikat i vetmuar e kafshoj terrin

 

 

ENGJËJT E LIRISË

 

(Afrim Zhitisë dhe Fahri Fazliut)

 

Mbi Iliri jargitet bajlozi i zi

 

Ishte 3 nëntori i vitit 1989

Kur filloi numërimi i një Kohe të vrarë

Uturima mbytëse mbillte tmerrin

Në Kodrën e Diellit lëshonte jargë

 

Dy rrahje zemrash të puthura në gjakim

Të barrikaduara me aromë Lirie

Shpalosen gjokset dhe ëndrrat për lulet

Dy buzëqeshje të vrara plot ëmbëlsi

Të ndritura mbi yrtin e lashtësisë ranë

 

Dy lule balsami mbështollën plagët tona

Të shtrira në krahët e këngës drejt Lirisë

Drejt rrjedhës së lumit në amshim

Për ta shuar etjen e ylberit mbi lumë

 

 

KOHË E VRARË

 

Në rrugën time pa dritë hëne shtrihem

Çdo ditë i etur zgjohem në menatë

Nën stjegull pres pikat e shiut të luleve

 

Së bashku me gjethet fërgëllojnë kujtimet

Mbi trupin tim bien e prehen

Me to ngrohem flakem shkrihem

Kujtimet s`më lënë të vdes

 

Tashmë i kapitur nëpër kohë i vrarë

Për gjumë vdes sytë s`i mbyllë

Koha do të bëzaj për të gjithë ne

Për ëndrrat dhe lulet mbi qefin

 

Së bashku me erën e vjeshtës

Kujtimet për lulen herake më çmendin

I etur për bardhësitë e humbura

Lotët dhe shiun i mori lumi me veti

 

Si fëmijë miklohem me kujtimet

Rri përdhe i djegur nga malli

Frymën e fundit nxjerri me emrin tënd

 

 

PËRTEJ SYRIT

 

Tinëzisht nata zhveshi hënën e plotë

Hingëllin kali i azdisur qirithi ngritët në qiell

 

Hëna nga malli ra përdhe mbeti shtrirë

E harlisur me gjokse shpërtheu terrin

Pa zë hapi krahët e mjellmës

Flaku mallin matanë syrit përtej qiellit

 

Hëna e kallur në gji shtrydhej

Një rrahje zemre me të dridhura

Shuhet e ndizet në errësirë

 

Sërish hingëllin kali

I azdisur qirithi ngritët në qiell

 

 

UDHËTAR I VONUAR

 

(Me romanin “Parisi kot” të Bajram Sefajt)

 

Ai ushtronte vdekjen para pasqyrës

Me lot pikëllimi shuante etjen e kallur

 

Rruga e natës ishte e panjohur për të

Dhe ende s`kishte dalë nga nata e tij

Nata rrudhet e rrudhet bëhet pikë e zezë

Në thelbin e saj bie në pikë të hallit

Nga t`ia mbante me natën rreth qafës

 

Me sy të qepur ra në heshtje

Shtrojë e kishte rërën

Jastëk gurin

Mbulesë e kishte qiellin

Vetëm një llambë drite vajguri i mungonte

 

Në rrugë të panjohur të pasosur

I pa gjuhë vetëm mund të qante

Rrugë e vështirë

Shumë e vështirë donkishotiane

 

 

KOHË E NGRIRË

 

Nuk di ku ta fshehu ashtin tim

Qentë e tërbuar mihin varret tona

 

Plagët e natës pikojnë mbi lumin e ngrirë

Në sytë e këngës së gjelit vdes hëna e re

Koha ende lidhë plagët nëpër shekuj

Nata nën ethe bluan eshtra e s`ndalet

Mbi kryqin e dritares bien perdet gri

 

Tërë natën me të kaluarën zihem fytas

Hijet makabre ecin mbi trupin tim

I mbuzur me vetminë dhe vdekjen

Toka e Arbrit nga të shtënat gjëmon

Në sytë e mi ngricat hapin varre para kohe

 

Shiu i kuq thithë ulërimat e qenve të fëlliqur

Nata nën sqetull fsheh ashtin tim

 

 

NATË E VRARË

 

Duke pirë lumin shtoj etjen për Ty

 

Guri i natës rëndë peshon në mua

Anëpëranë zallahi erërash ulërijnë

Vaji hyri në sytë e mjellmës

Dhe solemnisht i rrodhën lotët e vakët

Nën vellon e natës mbi Arbëri

E mbuluar me plisa dheu

Nata e pafrymë derdhej e zënë në kurthe

 

Nën peshën e errësirës në sytë e saj

Sikur e ndjente peshën e gurit në mua

 

Medet e medet për Kohën

Duhet të flas me mjellmën

Si ta shuaj etjen e lumit

Nën peshën e territ mbi mua

Si ta gëlltiti këtë natë të vrarë