Poezi nga Shahbaze Vishaj

SHAHBAZE  VISHAJ

 

 

DHOMA MEMECE

 

Ajo, çdo natë

me gishtat e dorës

vizaton dashurinë

në shtratin e vetmisë

lotët i mbledh

në jastëkun e tradhtuar

e fjalët i mbyllë

në dhomën memece

sa keq

ia vranë lumturinë

sytë ia mbuluan

me çarçaf të grisur

ku ankthi pafund

gërryente trupin e mërdhirë

 

 

BOTA GËNJËSHTARE

 

Dhe dielli

shuhet nën re

kur dashuria pret

në netët pa kthim

sytë lodhen

nga pagjumësia

çdo ditë

buzët kërkojnë buzëqeshjen

në shtratin e heshtjes

shpirti digjet

për lotin e lumturisë

Atë

çdo çast e kafshon

bota gënjeshtare

 

 

NË SHKALLËN 77

 

Edhe kur mungon

flet hija jote

hapat numërojnë pritjet

fjalët lakojnë

durimin nëpër rasa

Ti

kur shkon

në katin e shtatë

gjurmët i lag loti

bora pikturon akuj

në damarët e zemrës

Ti

kur vë këmbën

në shkallën 77

mushkëritë mbesin pa ajër

trokitja në derë

është pa ngjyra jete

shtrezë në vetull

bëhet tërë Arbëria

 

 

SYTË E HESHTJES

 

Ti

fat i harruar

tani je shfaqur

kur koha të ka plakur

në ç ‘drejtim je nisur

ç’ formë të ka mbetur

nga vitet e shkelura

ç’ kërkon

pranë zemrës së thyer

e gishtërinjve të vdekur

largohu

sërish jeto i harruar

pa të kafshuar vetmia

e parë sytë e heshtjes

shko

mos u kthe

se ëndrra e jetës

është balsamosur

 

 

LOTI BËHET LUMË

 

E heshtur dashuria ime

thellë brenda meje

shtegun s’ mund ta kalosh

ta prekësh dëshirën e ngrohtësisë

për dorën që zjarri

po e bënë hi

sytë dhe dashuria

janë thellë në shtegtimin tënd

zgjohu nga heshtja

nga brendia ime

fali jetës ngrohtësi

brenda shpirtit

rritet loti

e bëhet lumë

 

 

LOTI I DASHURISË

 

E lodhur jam sonte

nga vetmia e vetmisë

dashuria është mërdhirë

nga shpresa të akullta

Ti, ndjenjë mashtruese

më vret e më ngjall çdo natë

shfaqu të te shoh vetëm një orë diell

se malli gërryen shpirtin

nga vetmia e vetmisë

u shndërrova në borë

e lulet i ujita

me lotin e ftohtësisë

duke të pritur Ty

jam zhytur në oqean

po e përkëdhelë valën

ku lot i saj

puth lotin e syrit tënd

duke të pritur Ty

u bëra lotore ngashërimi

u shndërrova në dimër

me lotin e dashurisë

u bëmë copa akulli

të akullnajës...

 

 

LIQENI I JETËS

 

Merrmë në zemër

dhe shpjermë ku të duash Ti

mjaft jam rrahur nga lot

të ftohtë vetmie e zemërimi

nga lot të hidhur të dhimbjes

sa e sa vite

në heshtje

pa të drejtë e vrava dashurinë

ndaj, më merr me vete

të lahem në Liqenin e jetës

le t’ më lag

lot i nxehtë i saj

i pastër

pa termete e rrufe

pa prapaskena të ndyta njerëzore

më merr...