Cikël poetik nga Pilo Zyba

PILO  ZYBA

 

- cikël  poetik  -

 

 

BARDHËSIA E FLOKËVE TË MI

 

U zbardhën flokët e mi,

Morën ngjyrën e dallgëve

Nga lundrimi i gjatë

Në detin e thellë të jetës.

 

U përplasën

Në brigjet e shpirtit, të mendimit,

Dhe morën ngjyrën e së vërtetës.

 

Këto marr nga deti

Dhe i hedh në faqet e letrës,

Fytyrën time, shikoni në brëndësi të veprës.

 

 

ROZAFA IME

 

Fëmijët e mi prura, nuk janë të mitur,

Krahëhapur fluturojnë botës së qytetëruar,

Dua të ulen nga lodhja e gjatë e të uritur

Të pinë te sisa jote e bardhë, e zbuluar.

 

Pjesa në thellësi që është e muruar

Mes gurëve, murit që nuk duket,

Krahu, zëmra punon pa pushuar

Qumshti te sisa që është jashtë të futet.

 

Mijëra vizitorë vijnë nëpër shekuj

Buzët vënë dhe pinë te kjo sisë,

Atje të pinë dhe fëmijët e mi të etur

Qumshtin e legjendës, historisë...

 

Pastaj, të fluturojnë tja tregojnë gjithësisë!

 

 

PËR NJË KRISËM TË HESHTUR

 

Të futa

Në shënjestrën e ndjenjës sime,

Të ndiqja

Livadheve në mbrëmje dhe agime.

 

Kisha frikë

Me krismën dashuri, mos të vrisja,

Më shumë më trëmbte zhurma,

Dhe për gjithnjë të humbisja.

 

Një jetë

Në shinjestrën e pasosur,

Unë i vrarë

Ju përjetësisht e plagosur...

 

Për një shkrepje ndjenje të murosur.

 

 

DASHURI

 

Gjithë jetën

Piva në gotën tënde mbushur plot,

Të piva ndjenjat

Por shpirtin s’ta boshatisa dot.

 

Ti qesh pranë

E bukur dhe e lumtur:

“ Thellësia e detit tim

Nuk thahet kurrë me të puthur”!...

 

 

U KTHEVA NËNË, U KTHEVA

 

U ktheva nënë nga mërgimi, u ktheva,

Nga rruga e humbjes, e harresës së gjatë,

Pasurinë me djersë nënë e bleva,

Pagjumësinë, lodhjen, për të dhashë kamatë.

 

U ktheva nënë në gjirin e ngrohtë

Dy rrudha më tepër më janë shtuar,

Por nëna dridhet e ndihet e ftohtë,

Nga mjekra e djalit, e zezë, e pa rruar

 

Kur iku ishte lëndinë e praruar,

Blerimin fali për tu pasuruar!