Poezi nga Hasije Selishta-Kryeziu

Lindi më 1960 në Dardanë (ish Kamenicë), Kosovë. Ka botuar këto libra me poezi: Edhe në varre këndova (2005), Kur vdes në mes të largësive (2005), Mbishkrim në lëkurë (2006), Përtej çmendisë (2007), Lule ajri (2009). Tani banon në Prishtinë.

 

Hasije Selishta-Kryeziu

 

 

Heshtja e lirisë

 

E zbehtë është heshtja e lirisë

Rrugëton si e dehur

Të pathënat besnikërisht i ruan

 

Fiken qirinjtë

Pa e kuptuar se nën qiellin tonë

Koha e lashtësisë

Rigon në shpirtërat tanë

 

Dashuria për liri

Është rradhitur si krushqit

Kur e prunë nusen,

Ndërsa tani janë në mëdyshje

Se ajo shpejt është plakur

Pa e jetuar nusërinë

 

 

Ndarja

 

Nuk e di ç’të duhen sytë e mi

Kur nga terri janë lodhur

Një pjesë e kanë nga shiu

 

Një pjesë e vetullës

Te Molla e Kuqe

Pjesa tjetër në Ulqin

 

Njëra dorë në Rozafë

Tjetra në Shkup

Po Çamëria?

 

Më the kam gishtin

E Bukur për unazë

Por unë jam shumë larg

 

Si mund të përqafohemi

Kur trupi është ndarë

Mos më thuaj se më ke harruar

Kur unë yllëza jote jam aq larg

 

 

Po thahem shqip

 

Në një gotë pritje

Jam djegur

 Së bashku me luleborën

 

Kam shumë etje

Po thahem shqip

Nëpër muret e zeza

 

Ende nuk dihet

Cilat gota

mbushen nga shiu

 

Aktori rri para Teatrit

Me duar në xhepa

 

Cka më duhet

Heshtja e tij

Dhe ëndrrat

 

 

Melodi tjetër

 

Tërë jetën jam lutur

Që të rrëzohen muret e larta

Të krijuara

Nga marrëzitë e stepura

 

Një letër kam shkruar

Pa i vënë pikë askund

Për të paralajmëruar

Kohën e vrarë

 

Në portën e alarmuar

Ajri po mbyllet

Nuk e dëshifrova

Nëse ajri prishet

Apo kujtesa avullon

 

Kur të gjitha këngët

Janë gati për t’u kënduar

Mendjefikurit bërtasin

Për melodi tjetër

 

 

Lule ajri

 

Një lule prej ajri

Çdo natë hap dritaret

Nga dhoma ime e gjer te hëna

Udhëtoj me frymëmarrjen e ajrit

Në përbashkësi aromash

Për të rifreskuar zalisjen

 

Në të gjitha ngjyrat

Pikturohet hëna e tretur

Në një kafaz universi

Përbrenda luleve rri në kornizë

Një syth pret rritjen

Lulja e ajrit të shumohet

 

 

Profili i zjarrit

 

Vjeshtë është

Nën hijen tënde fle

E ti ngutesh për në tempullin e gurit

 

Duart e vapës u shkrinë

Në vjeshtë

E ti si era barte vargun tim

Prej vjeshtës në ëndërr

Pastaj hyre në zemrën e shpirtit

 

Simfoninë e Bethovenit

Dëgjon nga tempulli i gurit

Pa e ditur se brenda saj

Digjesh

 

 

Çatia e gruas

 

Kurrë nuk e dita

Cila ishte

 Çatia ime prej gjilpëre

 

 

 

 ***

 

Ndizet  kandili

Në shpirtin tim

Ç’të bëjë me hirin

 

Në mur të zemrës

Shumzohen

Puplat e zogjve të ngordhur

Ngase i gjuaje me shigjetë

Për të mos dëgjuar

Cicërrimën e korit të tyre

Dhe për t’i mbyllur

Në unin e vetmisë

Që të ikin në harresë

 

 

Baraspesha

 

Gruaja është e lindur

Në ditën e shërbëtorëve

Tabaku në duart e saj të qara

Ruan baraspeshën për shpifje

 

Burri pi kafen e mëngjesit

Me gotën e ujit plot

 

E ku ta di sa është e rëndësishme

Të tregohet diçka

Asaj i duhet edhe buzëqeshja

Të arrihet baraspesha

 

 

Thneglat

 

Thneglat janë rradhitur

Në katror të zi

Kërkojnë kokrrat e tyre

Në gjetje i grimcojnë

Pikëllimi derdhet në hijen e tyre

Tmerrohen nga prejardhja

Futen  në tokë

Duke kërkuar krahët

Copë e grimë u bënë

Për një thërrmijë

ç’krijesa të vogla

Te ura e mëkatit

Misteri i të madhit i shkeli

Zot

Mos i tërbo

Që të prekin varrtarë