Remzi Limani: Tinguj të humbur (I)

Remzi Limani

 

TINGUJ TË HUMBUR

 

 

KOSOVA

 

Është një Tokë

Me lule gjaku

Farë e bardhë

E urtë në Kokë

 

Është një Tokë

Me sy në Kokë

Kryq nën dhe

Hënë mbi Tokë

 

Është një Tokë                                           

Me zot mbi Kokë                                       

Faqebardhë                                               

E shtrirë mbi ar

 

Është një Tokë

Bukë nën Kokë

Kullë e lashtë

Grurë mbi mur

 

Është një Tokë

Me thinja në Kokë

Mbi këtë Tokë

Ranë shumë Kokë…

 

 

SHIU I LULEVE

 

Sonte më vjen syve një përhitje

Pranë meje ndalon e mbuzur

Nëpër gurë mendimesh rrokullisem

I verbër për Ty vdes i etur

 

Një suvalë çmendie bie mbi mua

Me hijen tënde merrem ngrykas

Murmurimë gjethesh gjëmojnë në mua

 

Dhembja lot i shteruar

Ndaloi në brigjet e qepallave

Me përqethje veshi trupin tim

 

Me dehuri shpalosi kujtimet

Bardhësitë tua verbuese

Shprushi këngën e vrarë

Shiu i luleve mbi zjarrin tim pikon

 

 

ERË E NJOHUR

 

Një erë e njohur ngre perde në sytë e mi

Nga peshtafi i veshur me kujtime

Nxjerr dhembjen dhe klithmat për Ty

 

Një breshëri kujtimesh më prishin mendsh

Buzëqeshja e ngrirë në pasqyrë

Ma kujton puthjen e parë dhuratë

 

Somnabul zgjohem ngrihem

Me frymë të ngritur i përhënur

Zëshëm lëshoj thirrma drejt qiellit

 

Tashmë me plagën e malcuar

Nëpër kohë digjem nga malli

Si gjethe e çarë numëroj plagët

 

 

VETMI

 

E mbështjellë me puhinë e detit

Me pashi ndritë vetminë time

Si lule e larë me vesën e mëngjesit

Flokun e lagur shtrydhë në mua

Me lakuriqësi më mbulon

 

Së bashku me zërat e gjetheve në vjeshtë

Kujtimet për ty ndezin zjarrmi në mua

Me zë të ngjirur i tulatur mbledh forcën

Nëpër dhëmbë tashmë të krimbur

Belbëzoj këngën e vrarë

 

I verbër në heshtim i humbur tretem

Si hije thahem mbi kulmet e fjetura

Zërat e gjetheve më rrëmbejnë këndshëm

Me mall t`i puthi sytë e fjetur

 

 

NËN QEPALLAT E FJETURA

 

Sikur t`isha i mbuzur pranë teje

Edhe një të vetmen herë në sytë e mi

Të shoh në dritë hëne të plotë

Me faqe të skuqura shebojë

Të veshur me syrin e pranverës

Sikur e ngrirë në dimi kumashi

Me buzëqeshjen e ndezur plot shkëlqim

Dhe belin e thyer në duart e mia

 

Frymësosur me sëmbime të kujtoj

Ëndrrat Tua me syrin tim i veshi

Si gjethet e vjeshtës para shiut

Nën qepallat e fjetura i merendoj

 

Të kujtoj flokun e derdhur mbi supe

Sytë e shkruar bojëvere të çelur

Dhe krahët e fluturës në ikje para ngricave

Që të rikthehet sërish

Me ngjyrat e ylberit mbi lumin e shkrirë

 

 

KUJTIME

 

Qëkur ike si fleta në erë

I tulatur mblidhem me kujtime

Rreth teje i shpërmendur hiqem gjunjas

S`lë vend të pa puthur në Ty

 

Kujtimet shtojnë etjen e lumit

Rrudhimet në ballë m`i thellojnë

Qielli i purpurt më thërret me zërin tënd

Nusëria jote e veshur me bojëra qielli

E shkrirë pikon mbi zjarrin tim

 

Nga frymëmarrja ime e thellë

Errësira ofshamë e dhembje derdhë

Rreth teje i shpërmendur hiqem gjunjas

S`lë vend të pa puthur në Ty

 

 

KURTH

 

Sa herë që shtrohen mbrëmjet

Nata në kurth më zë frymën

Mbi zjarrin e kujtimeve digjem prajshëm

 

Tërë natën udhëtoj me këngët mortore

Mbi ëndrrat e kallura shtrihem

Kudo shpalosi gjokse kuçedrash mbi re

Dhe askund aromë dehurie

Askund ngrohtësia jote s`ndihej

 

 

UNAZË E HUMBUR

 

Nëpër shumë shtigje kalova pa ty 

Pa qarë e qeshë së bashku

Më le vetëm të thyer në brendi

Me botën e çmendur të vishem

 

I ngujuar me hijet e thyera

Duke i puthur agimet e fjetura

Koha m`i pret gjunjët pa mëshirë

 

Tanimë nëpër kohën e vrarë udhëtoj

Deri në mbrëmjet e mbuzura i sfilitur

Gjunjas nëpër dëborën e përgjakur në sy

Shkëlqimin e unazës e kërkoj

 

 

TRE LISA NËN SQETULL

 

Desha të vijë pas teje

Me tufa lulebore ta mbuloj nusërinë tënde

Por ç`të bëj me sytë e Ty plot vajë

Që më lusin t`i rriti dy lule balsami

Tre lisa nën sqetull t`i mbaj

 

Dhe lotin ta thitha në prehrin tim

Nën hijen e Tre Lisave të gjatë

Me Dy Lule balsami të qëndisura në ballin tim

 

Tashmë Lulja e parë zuri shtatin me barrë

Në Kodrën e Diellit lindi një vajë gëzimi

Edhe Lulja e dytë është grunuar

Tinëzisht Diellit ia puthi sytë

 

Tre Lisat e gjatë me gjashtare në brez

Mbi Ilirikum ndërtojnë urën mbi një lumë

 

Tani i vesuar nga shiu i vjeshtës

Zhapëlloj ngadalë mbi gjethet e lagura

Pa u ndier i tulatur nën llabane bariu mbyllem

Me kujtimet Tua që ende më japin frymë

 

 

NJË MAL NATË

 

Sikur t`isha i shtrirë pranë teje

T`i ngroh netët e vetmuara

Gjakun e ngrirë ta shkrij mbi trupin tënd

 

Me dridhma shtrihem mbi hijen time

I mbuluar me heshtjen i robëruar

Një mal nate bie mbi mua

 

Një mijë herë vdes hije e zgjuar

Qentë e natës ulërijnë rreth meje

M`i hanë veshtë

Gjumin që se kam ma kafshojnë

 

 

NË SY DIGJEJ NATA

 

Flaka e qiririt dhe nata digjen në sytë e mi

Heshtja shpon kokën përtej ashtit tim

Në sytë e gjelit të kuq agimi vonohet

Vështirë shumë vështirë

T’i flakësh kujtimet në vetmi

 

Flaka e qiririt dhe nata digjen në mua

Onufri mbulohet me ngjyra atdheu

Nëpër tablotë e kujtimeve harbon Koha

E nga dhembja han mishin e vet e hanë

 

I trishtuar nga hija e vet

Vetminë e ngrirë tenton ta vras

Mendje ngulur rri i zgjuar me hijen e varrit

 

Flaka e qiririt dhe nata digjen prajshëm

Heshtja shpalos kujtime e mih varrin tim

Nuk e di

A do të sosej nata me frymën time

Nuk e di

Si të vdiset pa gjak në trupin tim

 

 

TERRI DERDHET MBI LULE

 

Ti ende frymon në sytë e mi

Dhe pa dashje më verbon të tërin

 

Kur terri derdhet mbi lule

Asgjë s`ndihet e gjallë

Përveç një rigë loti

Dhe një hije e një të çmenduri

 

Ti ende frymon me lotin tim

Me faqet e ndezura tufa lule gjaku

Me buzagaz pa asnjë fjalë pa zë

Qetësisht shkrihesh në rrjedhë lotësh

 

Ti ende frymon në mua

Me buzagaz pa asnjë fjalë pa zë

Herë-herë shqyen terrin mbi mua

Sikur e ndien peshën e gurit

Të robëruar në mua

 

I veshur me pikëllim të kujtoj

Pa zë pa asnjë klithje

Kafshoj plagën i trishtuar

 

Nga frika e shëmtisë që më vret

Bukurinë e imazhit të humbur e kërkoj

Nëpër kohë një kalorës i tërbuar

Ngarend pas nusërisë sate    

 

 

PA TY

 

Nëpër kohën e thinjur shtrihem

I gurëzuar pa zë nxjerri frymën tënde

 

Tani i mbetur e i ndryrë

Nën sqetull fsheh trishtimin tim

Me erën e mallit vdes i verbër

Për bardhësitë që s`ndrijnë në sytë e mi

 

Nuk di kah t`ia mbaj njeriu pa Ty

Ku ta shtrydhi dhembjen time

Të ik nga vetmia vrastare

Brenda ëndrrës së çmendur

I mbështjellë me erën e mallit vishem

 

 

NJË URIM MUNGON

 

Mbi tryezën e shtruar vishej acari

Shtrohej nata e Vitit të Ri 1997

 

Sonte një urim dhe sytë e Tu mungojnë

Së bashku me mallin e shtuar

Nata e shurdhër e pikëlluar pikon

Hija Jote rënkon pranë nesh e mbuzur

 

Këtu një gotë vere gjaku mungon

Një e gëzuar një puthje ikën para ngricave

Ngase Ajo mungonte në sytë e Natës

Dhe mesnata u verbua në të dy sytë

 

Këtu një e gëzuar mungon

Andaj shtrydhen lot në mesnatën e vrarë

Thirrmat me emrin e saj i mori suferina

Dhe orës me kukuvajkë i ngriu zëri

 

Këtu një përqafim ngrykas mungon

Ngricat e natës t`i shkrijë me buzëqeshje

Lotët e Migjenit t`i shtrydhë në gji nëne

Mbi Kodrën e Diellit të shqyej terrin në sy

 

Nata e shurdhër e pikëlluar pikon

Hija e saj rënkon pranë nesh e mbuzur

 

 

ETJE

 

Nata e kallur sy bukur më vjen

Me shkëlqimin e diademës mbi vello

Këndshëm më verbon

 

Matanë tek krojet e narta

Në sy e ndjej etjen time

Ecjen tënde tunduese me pashi

Dhe aromën e luleborës mbi vello

 

Me verbërinë time të përqafoj

Nën vellon e dëborës sate ngrij

Që të shkrihem në sytë e Ty

 

Me etjen time vdes lumi

Nga peshtafi i veshur kadifeje

Nxjerri kujtimet dhe gjëmat e natës