Poezi nga Sadik Krasniqi

Sadik Krasniqi

FYTYRA E NENES

Në mokrën e gjakut

bluaj grurin e beftë

u fryej gishtërinjve të përmjellur

e në qiell fytyrën e nënës shoh

në dritarën me xham të thyer

gjej një kore të harraur buke si dora e nënes   

e marr në dorë e e puthi si ikonën e shenjtë

e në krah më prek përmallshëm rrem i ftoit qe ajo e mbolli

Epitaf 

Në mes nesh

perde dheu

dhe pikëllim

me rritje bari

KUJTIM I SHASTISUR

Ende më shastiset kujtimi

për ferrin që binte në këtë qytet

e hapeshin portat e vdekjes

cerberët  mernin përkrahu

engjëjt me sytë e urtë qielli

e lotët e nënave të shkreta

ua ndritënin rrugët për në parajsë

Prishtinë dhjetë vjet pas luftës

PAS SHUME SHIRAVE

Nga flaka e qirinjve

bëheshim zogj të trembur

nga drapëri i verdhë

i hujeve të zgjatura në mur

nga maja e gishtërinjve të nënës

vatra merrte zjarr

e me puthje na jepte shpirt

rreth sofre na ruanin engjëjt

e pas shumë shirave

shtëpinë e kishte kafshuar blozë e zezë

nënën e kishin marr engjëjt

kishte mbetur vetëm kujtimi

dhe dridhja e zogut   nga hija e pikëllimit

PSALM

(për Nënën Tereze)

Engjëlli ynë i Hyjit

me shpirtin tënd

marrim frymë

bëjmë magji

lutja  bëhet dritë

e amshueshme bëhet parajsa