Vullnet Mato: Bubullimat e zemrës së nënës

Vullnet Mato

BUBULLIMAT E ZEMRËS SË NËNËS

Isha vogëlush afër moshës së një djali

dhe koha e krismave të tmerrshme ishte.

Në qiell disa korba me krahë metali,

lëshonin mbi tokë glasa shpërthyese.

Nëna lau teshat me finjë nga hiri i zjarrit

dhe i vuri të thahen mbi shkurret e lumit.

Mashtruar nga ngjyrat dhe tymi i kazanit,

korbat u shfaqën befas me mitralime sulmi.

Vinin rrotull qiellit, sharronin degët e gurët

dhe tym e pluhur u bë gjithçka përqark...

Nëna më rrëmbeu si skifteri zogun e pulës,

më mbështolli me trup, më futi prapë në bark...

“E mjera unë, do më vrasin djalin!”gulçonte,

me frymëmarrje të thellë strukur nën shkurre

dhe zemra me gjëmim të hatashëm i bubullonte,

sikur te daullet e veshit më binte një daulle.

Atë daulle alarmi të heshtur larg ndër vite,

kujtoj me mall kur shoh fëmijë të asaj moshe.

Zemra e nënës me ato bubullima të dridhshme,

la gjallë tek unë gjithë dhembshuritë e kësaj bote...