Poezi nga Grigor Kondakçiu

Grigor Kondakçiu

Qukapiku

Në degë të tharë,

ky zog filloi

me sqep të bëjë tok-tok,

po dega qe aq fort pa jetë,

sa kot lodhej, medet.

As mola, që me drurin rron,

mundimin s'e kish marrë,

me të të mprihte "dhëmbët" kot,

ushqim i kotë "qe ndarë".

Dhe qukapiku si u lodh,

xixa i nxori sqepi,

u nis më tutje me durim,

një tjetër pemë gjeti.

Kështu "doktori"

-S'ke shërim,

pa fjalë i tha degës,

kur ti prej dhimbjes

s'ulërin,

më kot i varesh pemës.

Një erë fryu, fort e marrë,

k'të copë dru e theu,

atë që s'mori qukapiku,

me neps e hëngri dheu.

Muri

Unë jam një ëndërrimtar,

kujtimet e mia të vjetra

copë-copë i kam marrë,

i kam hedhur në letra.

Me to muret kam mbushur

copëza fotografish, bardhezi, pa zë

nga një copë kohe të shkëputur,

e bashkë i kam mbledhur një për një.

Dhoma ime është si një ëndërr

unë jam njeriu që flë

kujtimet e mia janë zgjëndërr,

e të fle nuk mundem më.

Të vazhdosh, të harrosh, sa mirë,

të kaluarën pas ta lësh, pas,

në mure koha ka ngrirë

dhe jeta përqesh buzagaz.

E heshtur më sheh, faqe muri,

pa jetë, pa ndjenja, pa shkak,

ti copë, me copa prej guri,

mbulesë më bëhesh çdo natë.

Shpirti dhe dheu

Lutem, kur lodhem e forcat më lëshojnë

Zotit, të më japë besim e energji,

shpresë të më japë e guxim,

dhe pak dritë, pak prej tharmit të tij.

I lutem Zotit dhe zgjatem drejt qiellit,

e s'arrij dot, ngjitur ngelem me tokën,

aty ku ndalen rrezet e Diellit,

ku ajri i pisët më mbush gojën.

Dhe atëherë, i kthej sytë poshtë,

aty ku Zoti ka shtëpinë e folenë shpirti,

thellë në zemër me këmbë në tokë,

aty ku Jeta prej tij lindi.

Tik-takun e kohës ndiej që pulson me gjak,

orën që punon pa u ndalur,

përditë, pak nga pak

orën që hesht kur koha ka ardhur.

A jam unë që lutem,

Zot i këtij trupi të gjallë?

Apo thjesht një shpirt që futem

e dal prej trupash të gjallë?