Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

NDARJA HESHTAKE

Plagë e re në krahëror,

ma damkosi këtë zemër të gjorë,

buzëqeshja jote e ngrirë akull,

i përngjanë Saharës së kallur.

Zogjët e malit me nostalgji,

përcjellnin fluturimin tënd heshtak,

do të thurja ninulla të shumta;

atje largë rranzë shkëmbit binjak.

N´gji të bjeshkës,n´përrua buzë guri,

uji që shuan etjën nëpër mote,

kurrë s´do të shtjerret kurrë s´do të shuhet

sa mbi këto troje të valoi flamuri.

Ndarja e një mëngjesi në heshtje,

pa përqafime e pa buzëqeshje,

shiqimet e tretura në pakufi,

kthehu se e ngrohtë të pret foleja ty.

U ktheve shpejtë si ngadhnjimtar,

ato ditë nga beteja Hipokratiane,

shumë do të doja t`mi rrëfeje,

peripetitë e asaj date.

Asgjë nuk më rrëfeve me gojë

por shiqimi yt m’i tha të gjitha,

sytë e tu jetë e gjallëri,

janë si kroje plotë flori.

ÇKA NA QENKA JETA…?

Jeta qenka si një lak,

që t’lidh qafë, këmbë e krahëror,

që s’të lëshon askund të ikësh,

pa thurë vargje për dëshmorë.

Jeta qenka si një samar,

që e mban si peshë mbi krahëror,

që i kujton plagët e të parëve,

se si vuajten nga ata mizorë.

Jeta qenka si zog mali,

që herë këndon n’gemë e herë fluturon,

melodinë ia thurë vajza djalit,

njashtu si zemra ia dikton.

Lumë ai që i kujton dëshmorët,

ata që u sakrifikuan për liri,

përmendoret janë krenaria e shtetit,

janë themelet për pavarësi.

Ata qëndrojnë natën krenarë,

në borë, në acarë, në vapë e në shi,

përshendesin çdo kalimtarë,

kombit tim i shktojnë krenari.