Arta Alla: Karafili i ballkonit tim

Arta Alla

Karafili i ballkonit tim

Në brigjet e një liqeni, në veri,

endesha, si për t’u qetësuar,

se gjuhët e flakëve që ndieja në brendësi,

ndërmend s’kishin për t’u shuar.

Për pak çaste sytë më kapën,

një yll që më buzëqeshte,

veçse i largët siç dukej të ishte,

me trishtim më tej më veshte.

Në cep të një trotuari, u ndala,

në të u ula e gjatë qëndrova,

me sytë e ngulur në hapësirë,

diçka nga bota ime e largët kërkoja.

Ndërsa errësira më mbështillte krahët,

kush e di sa gjatë ulur kisha qëndruar,

e kush e di sa gjatë do të ndalesha atë natë,

të mos ish’ për aromën e një karafili të kundërmuar.

Ta dini sa u ngazëlleva,

ktheva kokën e lumturuar,

se karafilin e ballkonit tim,

po e shihja në dhé të huaj.

Iu afrova në majë të gishtave,

si për të mos e shqetësuar,

pastaj zgjata dorën ta prekja,

se ndryshe s’kisha për ta besuar.

Ta dinit sa gjatë kisha pritur,

të shkëmbeja dy fjalë me dikë, miqësisht,

pa i copëtuar ato me përkthime,

por  duke i nxjerrë nga shpirti, lirisht.

Me padurim i fola për veten,

se më, po pëlcisja nga brënda,

me tingujt e shqipes i tregova,

gjithçka që ma pati ënda.

Më dëgjoi tërë kohës trëndafili,

me petalet nga unë drejtuar,

por në fund, kur mbarova më tha,

 se s’kuptonte gjuhë të huaj.