Poezi nga Hasan Qyqalla

Hasan QYQALLA   

 

LULËGONXHE

 

Nënë Terezës, në vigjilie te 100 vjetorit të lindjes

 

Bart dhëmbjet nën sqetull

Në prehër shuan etjet, ne gjoks urinë

Me shpirtin madhor, gjer në ringjallje!

 

Trotuaret shtohen me varfëri

Çdo gur kalldrëmi një qiri ndezë

As  shiu, as bora, as stuhit se ndalin.

 

Dora miklon fytyra te zbehta

Përkdhel fijet e zjarrit

Portat rrinë hapur

Sot e njëqind vjet të përmotshme!

 

Ne bijtë e shekullit të ri

Në çdo pragstinë

Ulem në prehërin tënd me lule në dorë

Unë dhe Ti jemë: Ëmë e birë!

 

Koblenz, maj  ‘10

 

 

LULEBORË

                     

Në blozën e shpirtit, si ta prek me dorë

Çeli leht petalet, aromëngjyrë Luleborë!

 

Si në  teatër, tragji-komedi shekspiriane

Dashnor Venediku, vdesin e ringjallen sonte.

 

Komet e meteorë, tani qetë...qetë shuhen

Kot së koti është, jet’ e ëndërr shprushen.

 

Seç vret guximi, fjalën peng – lënë

“Luleborë”- më quajn, gjithë në Adanë !

 

U njohëm n’teatër, ngjyrosëm dashurinë

Kur thanë Lulëborë,në shpirtë mërdhinë!

 

 

KUR THEHET HESHTJA...

 

Natën kur u lidha me mikun tim I.K.ne Vancouver  të Kanadas, pas 20 vitesh

Kastrioti lëkur-veshur majë Kalasë krutane

Përcjellë apel ndër shekuj në djepat drunjtë...

 

Përgjoj zërin përtej shtatë bjeshke

Përtej orteqe bore

Përtej valë detesh, dallgë oqeanesh

Në flladin e pranverës ngjyrë arbërie

Në akordimin e telave plot mallë

Këngëvajin e Kanjushës së verdhë

Çarë ka furtunën gjer në kafshim (flijim)!

 

Peisazhe ngjyrosë miku, mikja,...nga atje larg diku

E motet përplasen përlotur

Kujtesa miklon (heshtur) fatet!

2.

Ku janë tani ata...!?

Ku vajtën sot ato...!?

Sot, kur (dhe) urna ka mbishkrim

Flijohen engjujt, mbillen eshtrat

Të tjerë treten jashtë Dheut

Zëri ngelë i nxënë,...lak në fyt!

3.

Strukur nën hijen e adresuar (ndoshta) presim vdekjen

Pa u dëgjuar kurrë,... kurrë pa u ngopë frymë – Arbërie

Me formulën e Lirisë, na vret mallkimi...

E mendimet kryqëzohen, (si) në udhëkryq metropolesh.

 

E sonte,... po sonte nga atje (diku), më vie një zë

Që shkrinë akujt e veriut (skandinav)...

Këmbanat e Shën Gjergjit bien

Të reanimohet aortëzemre, gërshetohen fatet

Mes vdekjes e ringjalljes

Të thyhet heshtja që kundërmon erë myku!

 

Të prekim petalet gravurë, ndoshta të harruara  

Me Ftesë në dorë plakemi, për miken, mikun,...njerëzit e rritës

Për njohjen, rinjohjen; pjekjen, ripjekjen nëpër jetë me (pa)fat-e

Me valët përkdhelëse të Detëjonit, me dritën jeshile të fanarit

Mesnatë me puhizë freskuese, me shtigjet e  “Zërit të Arbërit”...!