Poezi nga Naser Aliu

Naser Aliu

 

 

Po e them përsëri

 

E pata thënë në mëngjes

E thash në mesditë

Po e përsëris edhe në mbrëmje

 

Do t ‘ ju flas deri në agim

Do t’ ju flasë

Për përditë

Deri sa të qani nga mëshira:

Gruaja shqiptare

Gruaja shqiptare

Është ndër më të mirat në botë

Por me e shtypura në Europë!

 

Nëse nuk e dini

Atëherë mbyllni sytë

I mbyllni

Me vetëdije të plotë dhe përfitoni

Ju që fituat lirinë!

Ju që fituat lirinë!

 

 

Brezave të ardhshme

 

Te populli krenar i Kadaresë, që ju me krenari lexoni

Te populli kryelartë i Qoses, që ju me mburrje lexoni

Te populli mburracak i Xhaferit, që ju në histori mësoni

Rrahej çdo e treta grua

Silleshim keq me çdo të dytën...

 

Ky ishte

Kombi i Nënë Terezës

Në vitin 2010

Dhe kështu këndonin ne:

“Oh sa mirë me qenë shqiptar”, i mirë

 

Merreni me mend ju lutem këtë

Ja çfarë burra e trima ishim ne

Dhe, lavdëronin njërit tjetrin!

 

 

Ndërgjegjja e vonuar

 

Disa poetë shqiptarë

Shkruajnë poezi për nënat

Pasi të kenë vdekur ato

 

Nënës e gruas shqiptare

I duhet poezia çdo ditë

Sepse është lule e brishtë

Gati në mes të pyllit!

 

 

Shkurorëzimi

 

Merre

Një bohçe,

Jo valixhen

Mbushe me plaçkat e tua

Dhe pas një ore, baju!

 

I mori teshat,

Fotografitë e tre fëmijëve

Kokulur e me dënesje

Doli

 

Doli nga shtëpia e vet

Ashtu si dolën shqiptarët

Nga Kosova

Nga dëbimi

 

Fëmijët nuk lejoi

t’ i vraponin nënës pas me qarje, e piskama

Mendoi t’ i falë një shkuarje të hijshme

Pa tronditje shtesë

 

Ajo u ndalë

Ktheu kokën

Deshi t’ i përqafoj fëmijët

Fëmijët e vet,

Edhe një herë

Vetëm fëmijët e vet

 

Por,

Në oborr

Në oborr nuk pa njeri

Vetëm perde të lëshuara

Dhe derë të mbyllur

 

Ajo uli shikimin,

Shikoi edhe tri herë

Fshiu lotët dhe eci

 

Aty, ashtu, shpejt e shpejt u shkurorëzuan

Dhe u ndanë

U ndanë

Si në kohën e Pirros

 

Martesa e saj

Që një vizitë

Një ndejë tmerrësisht e gjatë dhe e vështirë shërbimi

Pa falënderim!

 

 

Thirrja telefonike

 

Po më rrah burri

Ejani ju lutem!

 

Po si moj zonjë

Moj shpirtlige

Thërret policinë për burrin!?

 

Si nuk ke turp moj?

Ai është burri yt

Pronari yt

Zoti yt

 

Moj grua e pafytyrë...

Bërtiti ai i çartur

 

Edhe ne rrahim gratë tona, piskati ai

Kë të thërras shoqja ime?

 

Dhe, dhe polici shqiptar

Përplasi telefonin duke sjellë kokën!

 

 

Koha

 

Ai ecën me kohën deri në një pikë

pastaj ndalet

koha vazhdon

dalëngadalë pa të

edhe ai qetë-qetë shtrihet 

 

Ai ecën kundër kohës

Ajo i përplaset në fytyrë

Ai vazhdon kokëfortë, brenga-brenga!

 

Ai rendë pas kohës

Ajo e kapërcen

Ai vështron rreth vetes hutuar

I pakohë!