Ndue Ukaj: Kali i kobshëm

Ndue Ukaj

Kali i kobshëm

Para shikimit tim ishte koha ime,

Atëherë kur isha këtu

Atëbotë kur nuk isha atje

Në Luftën e Trojës

Në Barkun e Kalit pa ëndrra.

Ku përkunda ëndrrat e kobshme

Për humbjen e Itakës.

E pash Helenen dhe kalimin përtej murit

E pash... të mbuluar me një pëlhurë të tejdukshme

Prapa së cilës shndrisnin si yje

Bukuritë e saj fatale për Akilin

Dhe poetët e panumërt, që çirren

Me vargjet e afshme, kohë e pa kohë.

Dita e të cilëve asnjëherë s’përfundon

Në njëzetekatërorëshin magjik

Duke sajuar çudira të gjithfarshme

Dhe rrugën me u kthye në atdheun pasioneve.

E pash në çastet me t’ ëmbla, Helenën

Pas së cilës fshihej ankthshëm

Një trupi i epshëm për dashuri

Dhe një mal enigmash kurrë të zbuluara.

Dhe pra, asnjëherë s’ e ndrydha dëshirën,

Të eci bashkë me erën kohëve të akullta

Dhe të mësoj lumenjtë e gënjeshtrave

Që na tretën shpirtin dhe lumin e kobshëm

Rrugëve tona të paemra. Pa Helena!

To topitur nga ikja prej legjendave.

Dhe sajimi i kuajve të kobshëm mbrëmje e mëngjes.

Që hungërijnë pandarë mbi kokat tona plotë tundime.

I mbyllur në egon prej betoni

Kundruall hiçit e tund shikimin

Duke ngrënë fiq të thatë.

Dhe një gotë verë të vjetër sa poezia.

Teksa hedh shikimin përtej Itakës

Dhe shoh si lundron, si amator në artin e jetës

Hija e kalit të kobshëm

Në drejtim të shtratit të djegur të Helenës.