Poezi nga Ilir Muharremi

Dr. Ilir Muharremi

 

 

Muret e çmendurisë

 

U bëra udhëtar i lodhur

Poetë rrenacakë e monotonë

Ateistë vrasës pa dëshmi

Besimtarë monologë pa dëshmi

 

Sa i keq je gravitet

Përtej hënës nuk mund të fluturoj

 

Një ditë mendimi do të nervozohet

Do të thërras

Makinën të shkelurit mbi të gjitha yjet

Emira dhe keqja do të flenë

Në shtratin Unik

 

 

Ti vetmi

 

Vetmi je dashuria ime e përjetshme

Hija më e ngrohta e verës

Ti më jep çelësin e derës së çmendurisë

Flet më qartë se premtimet e thëna

 

Ke nevojë të kapem pas egoizmit

Vetëm unë dhe ti kemi gjuhë të përbashkët

 

Koha dikur ishte e pa qartë

Netët ishin jo të kthjelltë

Akullin më të madh e shkriva

 

 

Mbi fundin

 

Dheu përpin pas finales

Na ringjall në udhëtimin e ades

Bisedoj me të vdekurit

Në vdekje lind fillimi

 

Oh sikur të mund të kapja skulptorin

Do ta këshilloja lumturinë dhe qetësinë

 

Sa isha gjallë

Isha mik i dritës

Tash jam mik i vetvetes

 

 

Shpresa

 

Në horizont

Dy zogj fluturuan

Fiken ndriçimin e yjeve

Shkuan kah vetulla e hënës

 

Çdo gjë mjegullohet

Ëndrrat treten si retë

Damarët janë mbushur me etje

Lulëzojnë lojën e shpirtit

 

Mbeten kujtime si një pikë shpresë

Skenë e çmendur në rërë

Deti tregon të kaluarën

Zgjon realitetin e fjetur

 

Nga termometri

Mundohem ta shkrij lëkurën e ftohët

Udhëtove me anije

Me biletë jo kthyese

Theve zemrën e botës

 

Në rrugë të verdhë

Barazove ëndrrat e zemrës

Akrepat e kohës nuk ndalen

Drita në orë kozmike ndizet....

 

 

Kulmi i qetësisë

 

Para se me lindë isha ndoshta hije

Kur linda qajta

Gradualisht përshtatem

Thellohem në kohë

 

Nuk është e lumtur jeta

Mendoj se e njoh shpirtin

Po edhe sikur ta njihja

A mos është grimca e parë

 

Ç’më duhet jeta

Mund të gjithë të më braktisini

Do të arrijë kulmin e qetësisë

Tërësisht të veshi vetën

Dikur të ndriçoj

 

Prishtinë, 200