Kolec Traboini: Letër për nënoken dhe poezinë

KOLEC  TRABOINI

LETER PER NENOKEN DHE POEZINE

E dashur Nenoke, qe fale zotit, ende gjalle te kam

kete vit ti mbush 88, edhe mos ardhsha, aty jam.

Me fal se vij ralle, e akoma me rralle mendoj per ty

vec kur dorazi me ndonje shok te dergoj ca para

e c'i do ato te shkreta, mallin s'ta shuajne ato…

Po une  moj Nenoke, kohen e kam te bjerrun

malli me digjet  brenda vetes si furre

pa dale jashte asnje fjolle tym.

Edhe hiri mizorisht me tretet

ne shpirtin e trazuar..

Me fal Nenoke, me fal, se per ty

ende nje poezi te hajrit s’e kam shkruar

se nje fjale ta lexosh nuk e di

e librat e mi vec i perkdhel me duar.

Me fal Nenoke se te kam harruar

fytyra jote me rrudha

shpesh me fshihet a fanitet

pas fytyrave te vajzave te bukura.

Jane si zerat e sirenave, Nenoke

zera qe me shume se ty shpesh i dua

se me bejne te ngazellohem

te marrosem pas detit

me dehin sikur tymos mariuane

me bejne  harroj gjirin tend te vyshkur

qe ne Shkoder, dikur

si Rozafe me ushqeu

kur jeta jote e mundimshe

trupin t’a metamorfonte ne gur.

Fale Nenoke harrakatin tend

se me dite e nete pafund rri e shkruan

ben flirte me eren, me kaltersite

me driten e Diellit

me zogjt e me lulet.

Me fal Nenoke, me fal,  por prap per ty

nuk kam ndermend te shkruaj

sakohe qe ca njerez

shtiren se nenat i duan

thurin vargje shterpe te pafund

nderkohe qe per kafshaten e gojes

i lene te vuajne.

Edhe me Shqiperine keshtu bejne

qafire me atdheun si me nenen

pergjerohen e perbetohen per dashuri

diku larg ne dhè  te huaj.

Me fal Nenoke per cfare te shkrova

por me fal dy here per cfare dua te them:

do t’i djeg te gjithe librat qe kam shkruar

jo se ti nuk di te lexosh

por se bishti i dhelpres shitet per art

dhe poezia eshte bere kurve e perdhunuar.

Me fal,Nenoke! Me fal!

Fale harrakatin tend!