Poezi nga Qamil Foniqi

Qamil Foniqi

 

 

ME (PA) EPILOGUN      

 

Ja pra,

ime jetë

me (pa) epilogun

gjatë qemë n’pritë

e s’na shkrepi

gjithçka  

ndaj shurdhimet u bëkan  zot

kurse mashtrimet

shpërlakan  gjithçka

dokrra mbi ne,

 largesisë rritët gjatsi

asesi të lindë nisje 

matjeve të pa hesapta

çudi  si...

u dalldiska  kjo botë

zilish

dhe zihet hile

lëmsh kahjesh

fijeve të humbura

me plotë të merzitura

logut ...

pak me jape

nga borgji

pak,

ndon së as Unë

s’të dola hakut

Ti,

ikë dhe vetëm ikë

me (pa) epilogun

ime  jetë

 

 

KËNGËT  E  BESNIKËRISË

 

Askush më

s’rrefen prrallën e gjakur

refren  shpirtit të dhimbsur

askush

e unë

në pritje

shalohem thinjur

mykyr deshirash

 

ç’kohë 

etje o etje

shprush

mberthën

ëndërra  sërish

 

diellin nën sqetull 

mesditës  kërkoj dritë

për këngët

këngët e besnikrisë

 

 

IMZOT...

 

Jo njëherë

i rash botës cep m’cep

dhe u  idhsova  rrenëve

mashtrimeve u frikësova

 

jo njëherë...

i hapa portat

mrendisë

s’arrita  prej  kundërmi

 

e po

si të lutëm...

imzot,

kur qenkemi hije

kafkash

lojërave të pista

pa nisje

pa fund

 

 

DILEMË               

        

Pse

çdo gjë s’kuqet sysh

vritët

fluskohet

vihet në heshtje

 

me quani

ikje

frymë e besdisur

me quani

pse

 

me thuani

o njerëz

pse

dhe si...

kaq shumë dilemë

 

 

...SHURJA

 

Të poshtë,

rrokullisëm 

majeve

 

zvoglohem  numerimeve

thëm diçka

diçka që nuk del

 

po shuarja

ç’kërkon

këtij  tjetërsimi

 

dhe as nuk me fal

as s’me fundos

qeshët  me mua

 

 

VARKA  IME

 

Kot me shprush,

me rebelon

kot me tund

stuhish

varka ime

me përplasë

erërave të rrahura

rrëzimit

kësaj kohe hutish

s’di

nga ti japim

trimeri vetvetës

kur edhe harresa 

ka nisë të gërry thellsisë

me ke shtrirë shfaqje

spektaklit të heshtjës

plotë dhembje

më ke bërë  udhë

nëpër udhët

e pa udhëve

varka ime

 

 

KUJTESA

 

E  çka...

mbase  nuk deshëm ta mësojmë  fundin,

ta prekim

ndaj nuk u nisëm

dhe tash kujtesa...

 

kujtesa

ç’do,

që me nxjerr paturpshëm

këtij deti të tërbuar dallgësh

 

me ç’matje ta peshoj vetën

bezdisur

kur po  më ladron tatpjetës

nëpër matematikën time

 

 

... OLIMPI...

 

(fati im)...

 

A  mos na mashtruan udhët

me harfën  në duar kah feniksi

për tu dehur  deshirash

në pellgun e dashurive

 

A mos u  genjyem  shpresash

vetën e lamë peng  në shteg  priteje

për kohën tjetër

ta lëkundemi zgjuarsinë që na mungoj

 

A  mos  rrugëtuam  kot  edhe përtej  mundimeve

n’kërkim  qelsit të lumturisë

trokut  të diellit   

dhe na mplaku e paditura e s’ditem

 

A thua do ti shpetojmë  rebelimit

zvenitjës së vardisur

në këtë  tredhje kohesh

ku olimpi na mbeti vetëm ëndërr