Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

LLUKA E DEÇANIT PËRMENDORE PAQEJE E BURRËRIJE

(Kushhtuar një majit të vitit 1990,ku morën pjesë mbi 500 mijë qytetarë nga trevat e ndryshme të Kosovës në Kuvendin e pajtimit të Verrat e LLukës)

Lluka ,e Dugagjinit,përmendore lirie,

shtriu duart e pajtimit, bëri falje hasmërie

kështjellë e pamposhtur,ardhmërie

besë e nderë e fortë shqiptarie.

Në Kosovën halle madhe,

para dy dekadash,u lidhë një besë e re shqiptare

duke i shtri duart e faljes dhe të miqësisë

për ti shëru nga plagët e rënda të hasmerisë

N`pancir e në hekur të rrethuar,

një qëllim e hapte këtë shtetrrethim,

ndërgjegjja e pastër e rinisë,kosovare

për bashkim thirrnin kushtrim.

Kurrë më shumë,njërëz s`më kanë parë sytë,

buzë Lumbardhit,në Llukë në atë Bokërrinë,

në lëndinën e lotëve të gëzimit,

shqiptarët shtrëngonin duart e pajtimit

Atë ditë u hapën vatrat,dhe portat përreth LLukës

për bukëdhënje mikpritje dhe konak,

për t´gjithë mysafirët e trevave të largëta

po festojnë këtë dasëm me pesëqindë mijë krushkat.

KËNGA E ZOGJËVE TË PA GOJË

Sonte rreha gurin e strallit

e rreha, e rreha,

në këtë natë në Dukagjin,Koshare

zjarrin e natës e ndeza.

Në pyellin e thellë,

dëgjova një këngë

këngën e zogjëve të pa gojë

fluturimin e zogjëve,të pa lojë.

Rrugëtimin e mundimshëm biblik,

nga prerja Cezariane,

pa ilaqe narkosike,

ndarje siameze e një trungu Dragonik.

Kësaj nate,rreth këtijë zjarri ,

ofrohët butësisht edhe perëndija

për tu ngrohur pranë këtijë stralli

e shoqëruar nga muza dashurije !