Ramiz Dërmaku: Udhëtim nëpër ferrin e Dantes

UDHËTIMI NËPËR FERRIN E DANTES

KUFIRI ËSHTË TE MOLLA E KUQE

Nga Ramiz DËRMAKU

Kjo që po ndodhë në Kosovë është tragjike dhe brengë e madhe për të gjithë shqiptarët, si në vendlindje,ashtu edhe për ne në diaspor. Si mund të jemi pa brenga të mëdha kur para syve tanë po shohim se si shkatrrohet vendlindja dhe Atdheu ynë i dashur Kosova. Të gjithë i kemi kthyer sytë dhe mendjen nga Kosova, nga Ushtrija Çlirimtare e Kosovës, nga nënat,baballarët,fëmijët, dhe familjet tona, të cilat sot po përjetojnë momenteet më të vështira të jetës:  nga torturat, dhuna, rrahjet, burgosjet dhe vrasjet e shumta, të cilat po i kryejnë kriminelëtserb në krye me Millosheviqin. Përgatitesha për të udhëtuar nga Gjilani me autobus për në SHkup; e nga Shkupi për Zvicër me aeroplan fillon rrëfimin xha. Hesati nga shipashnica e Epërme, komuna e Dardanës (ish. Kamenicës). Temperatura tregonte diku mbi 30 °C, mirpo për këtë kohë vere nuk ishte vapë e madhe, thotë xha Hesati, para se të nisej autobusi nga Gjilani. Në stacionin e autobusve në Gjilan, përqafime njerëzish, derdhje lotësh, vaj, marrje në grykë aty këtu ndëgjohej zëri i fëmijëve(por edhe i të moshuarëve) duke qajtur. Rrugë të mbarë, kalofshi mirë, na shkruani, mos na harroni  dhe kthim sam ë të shpejtë…? Pas uljes së udhëtarëve nëpër vendet e tyre, nuk dëgjohej asgjë tjetër, pos dënesjeve, dhe aty këtu ngritje duarsh.., rrugë të mbarë e kthim sam ë të shpejtë në Kosovën e Lirë…(kur e shqiptonin këtë fjalë s’pari shikonin rrethë e përqarkë e pastaj e thonin fjalën). Autobusi në atë mesditë qante ajrin e ngrohtë, që lirohej nga toka e djegur  nga armatimi i rëndë, nga vendosjet e minave në rrugë. Udhëtarët, thotë xha Hesati, të gjithë ishin djersitur, jo nga vapa , por nga malli, dhembja që ndienin për tokën e Kosovës, tokës që disi i largoheshin, por duke e përshëndetur i thonin do të kthehemi sa më parë t’u ndihmojmë: kurrë s’do ta harrojmë Kosovën. Në autobus ndodheshin njerëz nga të gjitha trojet shqiptaree më gjërë, te të gjitha moshave. Njëri nga udhëtarët e prish monotoninë e thellë që i kishte kapluar udhëtarët, duke thënë:“po i ofrohemi postbllokut të policisë dhe të armatës kriminele serbo-çetnike në Crepan. Sa i ofroheshim zonës (Ta quaj kontrolluese, maltretuese, )bisedat tona ndalen, por shtoheshin të rrahurat e zemrës. Paramilitarët..,e Arkanitsë bashku me ata të policisë dhe armata barbare ishin vendosur në udhëkryqin rrugor: Gjilan,Bujanovc dhe Roganë në vendin e quajtur Dheu i Bardhë. Në hyrjen e parë dhe të fundit të autobusit hyjnë si bisha të ç’mendura (nga trupi i tyre lirohej një aromë e keqe) nga dy polic dhe nga një paramilitarë. Në kokë mbanin helmetat e hekurta të cilat shkaktonin frikë e panik tek fëmijët. Prapë vaj prap lotë jo nga dhembja e malli por nga frika që ndienin fëmijët prej egërsirave. Pas ca krismave që u dëgjuan nga jashtë, policia dhe paramilitarët filluan të bërtasin , e thonin.., a ju po doni republikë.., kurrë nuk do ta merrni. Policët zënë pozicionet e tyre, e ne presim të gjithë në autobus.  Pas një ore, na lirojnë . Timonieri i autobusit na paralajmëron se tani po i ofrohemi zonës doganore pra “kufirit“-( afër fshatit Konqul ) prap aty na presin policët serb. –Po ku është kufiri- pyeti i shqetësuar një udhëtar ? !

-Në afërsi të Konqulit tha vozitësi me një zë të ultë.

- Aty nuk është kufiri, ndërhyri xha Hesati.

-Kufiri ynë është shumë largë…., larg.., tek Molla e Kuqe.

-Atje është kufiri i shtetit të Kosovës. Dhe, ja pranë zonës së“ kufirit“, kolona  e gjatë e autobusëve,veturave, një kolon e  armatës serbe  vinte nga Serbia dhe hynte në Kosovë, pritje… Në autobusin tonë hyjnë policët dy në derën e parë dhe disa të tjerë prapa. Prap i njejti skenar si më parë ! –Qirren.“Përgatitni pasaportat“, dëgjohen fjalët në gjuhën serbe. Çun, ku shkon ti ?- e pyeti polici të riun. NJë kontrollim rutinor u bëhet udhëtarëve. Po shkoj në Zvicërr „Jo në SHqipëri ! Jo . Sigurisht ? ! Sigurisht..,  Jo, ju përgjegjë djaloshi, të cilit nuk i trembej syri. .. Po ju zonjë, ku shkoni ?  Po shkoj në familjen time, në vendlindjen time, për lindje të nji djali – ushtari ia kthen zonja. Ju zonjë nuk jeni nga Serbia…, por nga Prishtina. Çka kërkoni ju këtu ? ! Juve sigurisht nuk ju kërkoj, iu përgjegjë zonja me flokë të gjata , pa kurfarë frike. Këtu është toka dhe vendi ynë. Ne nuk do të largohemi kurrë nga trojet tona. Më mirë për ju është të mos flisni.., ia ktheu polici i demoralizuar.., dhe bërtiti.. në gjuhën serbe  „Çuti“, do të thotë shuaj. Në anën tjetër ai i shikonte ca të rinj, të cilët i kishin drejtuar shikimet ndaj tij. Pas një kontrollimi të gjatë, policia dalin nga autobusi dhe me vete marrin 3-të rinj. Xha, Hesati, 70 vjeqar përsëri ia filloi bisedës. A e dini ju shkakun e kontrollimeve?! .., ata përgjegjen me lëvizje koke jo. Po ç’farë problemi kanë axhë ? pyesin posagjerët…Kontrollimet vijnë nga shkaku i dezertimeve të shumëta të policisë, ushtrisë  dhe të eprorëve ushtarak nga armata serbe. Në fundë , pyeti xha. Hesati ? Pse ne nuk jemi të urtë, të qetë dhe tolerant. Kur bisedojmë në mes vete, për çështje kombëtare e atdhetare ?? Situatë më e mirë nuk qenka edhe këtu në diasporë, thotë xha Hesati, i zhgënjyer në organizimin dhe unitetin tonë në diasporë.

P.S. Marrë nga ditari i jetës

Punuar me 16.04.2010   ora

Weingarten-GJermani