Nënë Shqipëri - Poezi nga Jusuf Zenunaj

NËNË SHQIPËRI

 

Nga Tivari në Çamëri

me Prekuple e Manastir,

nëtëve me hênë e diëve pa diell

NËNË SHQIPËRI

fëmijët t'kanë thirrë.

Kur t'kullonte gjiri gjak,

djepat tunde nê shtrêngatë.

Tokën mbushe me të vdekur

synxjerrë e trupmekur,

sofra e zbrazë kurrë s' të ka mbetur

Dyrrah, Shkup, Siparunt e Ulpianë

kuçedrat t' i kafshuan me dhëmbë,

për to s'lëshove lot as gjëmë,

sa herë re

prapê u ngrite,

në çdo betejë namin rrite,

shtatin dhembja ra forcoi,

besa e armikut gjithmonë të tradhëtoi.

Moj e lashta Nënë Shqipëri,

Evropa në Berlin e në Londër

të la pa dy krahë;

Çamërinë në Jug

Kosovën nê Veri;

eshtrat nën dhe e mbi dhe

sikur i thonê: shtriga plakë ku je!

Zgjohu nga gjumi

sa s'tê mori lumi!!!

 

Bruksel, 1994

 

 

EDHE NJË GUR NË PLAGË

(Nê ditë qê u dha lajmi se në truallin e Universitetit

të Prishtinës, afër Bibliotekës Kombëtare u vu gurthemeli i kishës serbe)

 

Edhe njê gur në plagë me kryqin mesjetar

helmin sllav e bartë në eshtrat shqiptare,

shesheve të së lashtës Ulpianë;

këmbana karpatiane nesêr do të gjëmojê,

djajtë edhe të vdekur nga varret t'i zgjoi,

rreth pop Pavlit

t'i rrefehen zotit tê tyre shkatërrimtar

për rrugën gjithëkombëtare që shkel në gjak e varr.

Peshkopi Arsinej ngr kokën nga qielli,

gurin e lagur me ujê "të shenjtê"

e lêmon në truallin ilir

ëndërron nê mes tê kryqeve

të shohë hënë e diell!!!

 

 

MALLI TË PJEK E DIELLI KURRË S'TË NXEH

 

Si fluturat pas shiut me krahët e plagosur

treteshim qiellit që kurrë s'e kisha parë,

ma avion ikum prapa diellit

burra, gra e fëmijë

si t'ishim të pagojë e pasy.

Zhurma gëlltiste vajet e fëmijëve,

të zbehura dukeshin fytyrat e të rinjeve

për fatin që na priste në rrugën e madhe

përt t'i dhënë jetë mërgatës qindvjeçare.

Atje ku dimër e verë malli të pjek,

dielli kurrë s'të nxeh

me djalë e nip i huaj je,

me vajzë e mbesê farë e zezë.

Ah, moj çupë e bukur e ti, o i bardhi çunak

qiriu i jetës suaj veç në Atdhe lëshon flakë,

drita e shshndritjes me rritjen tuaj

s'është as sa një shkëndijë nê dhe të huaj.

Mimoeën në Bruksel e pashë,

që shqip s'di të flasë.

Si ajo janë një klasë,

është një shkollë:

a thua edhe sa vjet

bëhen për një U N I V E R S I T E T ?!

 

 

PO MË KËRKUAT

 

Papritur,

pa e ditur

mësova emrin tim të çoroditur!

Po më kërkuat në emër të vërtetë,

në dhe të huaj

s'më gjeni përjetë.

 

 

KËNGA PAMBARIM

 

Është kêngë e vjetër sa kjo tokë,

herë lëshonte shtat si nuse në shtrëngatë,

herë rrudhej nê male sikur t'ishte plakë.

Fushë-varreve i shëronte plagët,

tek djepi prapë jehonte ditë e natë,

rrugën kurrë s'e ndali as në fishekzjarre,

fyellin pse e shoqëron dhembshêm në Veri.

Kjo këngë e vjetër me shumë melodi

për çdo gjeneratê ishte këngë e re,

më e dashura e më e zjarrta për Atdhe.

Kënga pa mbarim jeho me çiftelinë,

myku t'u bie pajeve sot në tokê,

dhëndurët t'i harrojnë

rrugët nëpër botë.

 

 

NATA

 

Nata është pjellë e ëndrrave

dhembjet

si erën me breshërin i përpjek,

pritjeve shtatin ua rrit

si flutura krahët nektar i lëshon në dritë.

 

Nata gjithmonë s'është e zezë,

zemrat shgpeshherë flakê i ndez

dhe mbjell farën e gëzimit

pas tretjes së lules së kujtimit.

Nata me orë të gjata

lind shpresa,

rrit shtrëngata.

 

"Klithmë e këngë"(Tiranë, 1996)

 

Nga Jusuf Zenunaj