Dy poezi nga Reshat Kripa

Reshat Kripa

LULE   “ MOS  MË  PREK “

Po shetisja në lulishte, nga zambakët i rrethuar,

Nga begonjat, trëndafilat, karafilat lulëzuar,

Nuk mendoja, nuk besoja  isha, s’isha më në botë,

Isha si në një parajsë, isha në një  vend pa lot.

Tek qëndroja i mahnitur, në atë botë përrallore

Ndieja zemrën të gëzonte, kënaqsinë shpirtërore,

Si pa dashur  zgjata dorën, lulen pranë për të këputur,

Lule jo si gjithë të tjerat, ishte lule shumë e bukur.

Për çudi lulja seç  foli, zëri saja më habiti,

Ajo më solli në  botë, më hutoj dhe më goditi,

- Ik or djalë e mos më nga, se jam lule “Mos më prek“

Më e mira nga të gjitha, jam një lule, lule mbret.

Hoqa dorën turpëruar, isha sjellë si fëmi,

E vështrova lulen  bukur, lulëzonte bukuri,

Atë çast seç u mendova, kësaj lule krenarinë,

Askërkush nuk mund t’ia thyejë, s’ia mposhtin dot fisnikërinë

DASHURI  E  PERËNDUAR

Kur ty të takova, pranë një burimi,

Mbushje ujë në krua, si muzë frymëzimi,

Syt e tu të kaltër, rreze xixëllimi,

Flokët e tu të arta, fije ngazëllimi.

Shumë u hutova, shumë u befasova,

Dhe nga buzët  tua, shumë u turbullova,

Ndenja dhe vështrova , edhe për pak shkova,

Porse këmbët s’ecnin, pranë teje qëndrova.

Dorën seç ta kapa, në zemër e vura,

Ti je imja thashë, në zemër të thura,

Vargje të pamasë, në parajsë të shpura,

Ëndërr apo zhgjëndërr, para seç t’i prura.

Por ti fluturove, lart në qiell shkove,

Më helmove zemrën, shumë më lëndove,

Jetën ma shkurtove, shpirtin copëtove,

Mendjen turbullove, kohën ma ndalove.