Zemra Shqiptare
https://www.zemrashqiptare.net/
https://www.zemrashqiptare.net/
| E diele, 28.03.2010, 06:35 PM |
Ibrahim Abedini u lind më 26 shkurt në fshatin Zagraçan, rrethi i Strugës, ku edhe mbaroi ciklin e ulët të tetëvjeçares, të cilën e përfundoi në Fidanishtë- një vend ndërmjet katundit Ladorishtë dhe katundit Shum. Gjimnazin e mbaroi në qytetin e Strugës. Më 1981 u diplomua në universitetin e Shkupit, pranë katedrës së gjuhës dhe letërsisë shqipe. Nga regjimi i egër i asaj periudhe për shumë kohë iu mohua e drejta për të ushtruar profesonin. Shkolla fillore H. Prishtina në prishtinë i hapi dyertë për profesorin që deshte të punoj me nxënës. Për të mbajtur veten dhe familjen në Strugë ishte i detyruar të punonte edhe punë të rënda fizike. Interesimin për letërsi nuk e humbi asnjëherë. Më 1990 u largua nga vendlindja dhe u vendos në Landvetter të Suedisë. Në Mönlycke, në komunën e Herryda-s, punoi një kohë të shkurtër si arsimtar i gjuhës shqipe me fëmitë e bashkatëdhetarëve. Anëtar i lidhjes së shkrimtarëve të qytetit të Strugës që nga viti 1999. Në vitin 2009 u pranua në lidhjen e shkrimtarëve ” Författarcentrum väst”( Qendra e shkrimtarëve-perëndim) në Göteborg të Suedisë. Por vetëm më 1998 botoi përherë të parë:
” Mos vono, moj valle”- Poezi
” Dëgjoni zërin tim”- Poezi -1999
” Luli guximtar ” - Novelë- 2000
” Brengat e liqenit- Poezi - 2002 ( përkthyer në përzgjedhje në gjuhën Suedeze me titullin: ” Sjöns smärta” po në të njejtin vit nga Ullmar Qvick).
” Arifi deshte të fluturonte”- tregim- 2005
” Harro se ç´kemi biseduar”- Tregime- 2009
Aktualisht punon në një përmbledhje të re me poezi.
Ka botuar tregime dhe poezi në disa revista të kohës si:
Revistën ”Drini”-Strugë( Maqedoni)
Gazetën ” Nositi”- Pogradec( Shqipëri)
Revistën letrare ”Doruntina(Gjermani) si dhe me
Revistën ”Dituria” në Båros të Suedisë.
Ibrahim Abedini
Serenadë
Edhe nën dritën e hënës këndonte bilbili në dritaren tënde
Kalldërmi ndriste ngjyrë ari, kur shkilnin mbi të këpucët e tua
Si nuk prite vetëm edhe pak
Serenadë e njomë për merak?
Kalove si fërfëllima e gjethit rrugicës kur të mbulojë bora,
Mëngjesi të buzëqeshi ngrohtë nën rrezet e dashurisë.
Si nuk prite vetëm edhe pak
Serenadë-nuse pa duvak?
Me lot lumi u lave në vaj, as pa bërë e as pa pasur faj.
Çunat e lagjës, të pamatur, të shanë e të mbajtën mëri.
Si nuk prite vetëm edhe pak
Serenadë-lule zambak?
Pranverë e hershme në sytë e tu të bukur vrapoi me të shpejtë,
Rrugica e mjeruar flenë me kujtimin nënë hijen e flokëve të gjatë.
Si nuk prite vetëm edhe pak?!...
Gurbetçi
Fatin e kalit të munduar
Të dhanë perënditë,
Ditën e bukur që linde.
Hijen e rëndë të kohës
Ta mveshën pas kurrizit,
Për të mos i ikur besnikërisë së fatit.
Dhuratë nga vendlindja të dhanë
Vetminë, armikun e shpirtit.
Ndërsa vdekjen!
Nuk ta llogaritën.
Atë e ke hak, vetëm të thanë.
Më pëlqen të vuaj
Sa shumë më pëlqen të vuaj
kur në sytë e saj të pafajshëm
Ylli ndrit e s´arrin shikimi im
Më pëlqen të vuaj
Kur dita s´afrohet
E nata vdes e paharruar
Kur shiu i pranverës zë e më lag
I shtrirë në lëndinë mes lulesh
Kur fluturbardha vjen e më ik
Me lotë në sy më pëlqen të vuaj
Më pëlqen të vuaj kur dora s´prek flokët
Derdhur mbi supe si duajë gruri në verë
Kur sytë humbasin në labyrintin e frikës
Dhe fshihen nën hijen e hënës së zbehtë
Shpirti e saj i butë i shtruar si vesa
Në rrjetë rrezesh dielli e shndëron
Djersën e fytyrës sime të vrazhdë
Jo, në heshtje s´më pëlqen të vuaj
Më pëlqen të vuaj kur më shikon e s´flet
Kur unë e ndjej fuqishëm sikur s´jam aty
Dhe ajo ik larg syve të mi sikur s´egziston
Heshtja e saj e sinqertë më merr me veti
Ah! I shkreti unë, që jetoj larg kohës sime
Vetëm këngëtarët jetojnë në kohë të vetë
Poetët vdesin njëherë dhe pastaj jetojnë
Nën tingujt e petaleve të pishës kur i fry era
Mbi gjijtë e saj kur gufojnë më pëlqen të vuaj.
Botuar për herë të parë në revistën ” Dituria”
Qershor 2009 Båros- Suedi
Ëndërr pa fund
Teatër në një ëndërr tërheqëse
Edhe e pamundura bëhet realitet
Lëshohesh lirshëm me parashutë
Si një Tibetan ”i lirë mbi
E sheh veten -Budë me kurorë
Në një tempull të paprekur
Në mes të maleve i fshehur
Êndërr që s´do të marrë fund
Të afron tek buzët e burimit
E të lë me grushtat thatë
Një ëndërr pa fije turpi
Të zbret edhe mbi mjegullën e bardhë
Në Çeçeninë e derdhur si turist të shëtit
Fëmijët të buzëqeshin me sy të përlotur
Në botën e vogël, në ëndërrën e madhe
Në një natë me rreziqe dhe përjetime
Fundi afrohet, ti s´do që ajo të marrë fund
Lëmsh dilemash
Të shohësh bukurinë e të mos e ndjesh
Të ndjesh mallin dhe të mos e vuash
Nuk e di kush tallet me ndjenjat
Gëzimi apo dhimbja?
Dhe në mes dhimbjes dhe gëzimit
S´dua t´ia di për botën me dilema
Nëpërmiet të syrit të ri piramidal
Sheh botën mikroskopike në lindje
Sheh një botë filmike në rrënim
Dhe nga rrënimi i atyre mureve
Paramendon veten si një gur
Pastaj, si në ”parajsën ” e Dantes
Sheh urrejtjen si kthehet në dashuri
Sheh një botë të rrumbullakët më të bukur
Sheh një lule në majë të shigjetës
Dashuria është tinzake edhe pse shkëlqen
Edhe kush nuk i besoj asaj, prap u gënjye
Ah kohë
Në enklavën e errët të mendimeve të mia rrotullohesh e xhveshur
Si peshkaqen i detit mundohesh të dalësh nga rrjeta e peshkatarit
Shpirti im lindi nga përzjerja e flokëve të tua kur i frynte juga
Nën muzikën e asaj ere ne luanim këngën e puthjeve të argjenta
Ti ishe hajdutja e kohës sime, e të gjitha pasditëve me diell
Një det i trazuar rrihej e përplasej në sipërfaqen e syve të tu
Shpirti im thyente ëndërrat e vetmisë skaj buzëve të tua
Në pranverën e bukur brigjeve të shumta, të plotëjeshilta
Më kujtohet aroma e djersës tënde, shkumbës së detit i ngjante
Përzihej me erën e manushaqeve rreth ferrave që na rrethonin
Ëndërrat e mia ende të gjalla në horizontin e trupit tënd mozaik,
Shuhen dhe ndizen kur i ndrydh koha, si vullkani aktiv i mbuluar
Zëri im tingëllon dhimshëm, si një oxhak i zi i mbytur nga tymi
Përtyp me zor kafshatën e ngjyer në enën e kujtimeve të vjetra
Në një ditë dimri i mbyllur nga bora, i zhgënjyer nga heshtja,
E kohës që më bënë djalë, që më mundon, por që më mbanë gjallë
Unë dhe nata
Se ç´mu zemërua nata, përse nuk e di
As nuk më tha shko as nuk më tha rri
Unë i ndeza dritën
I çela një sy
Të shikonte hënën
Dhe qiellin që u nxi
Se ç´mu zemërua, përse nuk e di
As nuk më tha shko as nuk më tha rri
Ajo rrezikun e ndjeu
Të më vë në gjumë sa shumë u mundua
Natëzeza nata, ajo jetëgjata
Se ç´mu zemërua, përse nuk e di
As nuk më tha shko as nuk më tha rri
Nuk dinte e gjora natë mua ç´më mundonte
Karafil´n e zemrës s´mund të ma afronte
Era që nuk frynte ndër male ishte fshehur
Hëna që nuk ndriste retë e kishin zbehur
Se ç´mu zemërua, përse nuk e di
As nuk më tha shko, as nuk më tha rri
Shumë pyetje i mbylla, oh sa shumë i pata
Natës për t´ia bërë por unë nuk e zgjata
Nga errësira u frikova natës t´i besoj
Që dhe hëna para saj mbylli sytë të mos shikoj
Se ç´mu zemërua, përse nuk e di
As nuk më tha shko, as nuk më tha rri
Trëndafil i prillit
Më shtatëmbëdhjetë prill
Urova një trëndafil
E shkula nga krasta
E mbolla në bahçe
Një trëndafil shprese
Një trëndafil zemre
Rahatinë e gjumit natën e gjatë e shkretova
Mos ma shkulin, mos ma vjedhin u frikova
Barin, gjëmbat për çdo ditë ia pastrova
E ujita, e stërkita, me thonjë e prashita
Sa shumë e përkëdhela, sa merak e pata
Unë siç e mendova ashtu edhe e mbajta
Vetë e shartova me dashurinë e madhe
Trëndafili i hollë me gjëmba të imta
Gjethoj u jeshilua, u rrit, u zgjerua
Pata dëshirë që të më çelë,të bjerë erë
Tër merak u bëra të mos më dalë ferrë
Një vit të tërë e përkëdhela
Me dashurinë e shpirtit e prita
Të më çelë desha, një lule me erë