Cikël poetik nga Eriola Musaraj

Eriola Musaraj ka lindur në qytetitn e Vlorës, ka mbaruar universitetin në degën ekonomik dhe punon si në këtë profesion.Por si do të shikoni dhe vetë pasi të lexoni poezitë e saj, ajo bie në sy për talentin, mënyrën, dhe ndjeshmërinë e thellë.Ndërtimi, këndvështrimi i veçantë dhe shprehja e tyre me art mendoj se e bëjnë poezinë e saj të ndahet nga shumë botime që sot mbushin faqet e librave dhe gazetave. Ç’do lexues që mërr në dorë këtë poezi, e ndjen veten pjesë te artit të kësaj vajze të talentuar.

               

Pilo  Zyba

 

 

VAMPIR

 

Po më grish aroma jote

Të ftoj përmes frymëmarrjes brenda

Të më hysh.

Përziejmë shikimet që çastin përpinë,

Dhe zërin tënd në dënesjet e mia ta mbys.

 

Një ndjesi e tërbuar në vena më rrjedh,

Afsh, turbullim, përcjell për tek ty.

Ti gjak të valuar nga trupi më nxjerr,

Teksa etshëm thith dëshirë, në trup, buzë dhe sy.

 

Vampir që më thith njerëzoren,

Thyen të llogjikshmen dhe më shndërron çmenduri.

Tani që fatet bashkë i ndërruam,

Më thuaj, ç,quhesh ti?!

 

Tek ti epshet me ekstazë u ngopen

Por etja nis dëshpërueshëm tek mua.

Sërisht kafshomë, natës ti falemi

Të jap e të marr nektar ëndrrash dua.

 

 

LËRMË TË TË THEM: TË DUA!

 

Lërmë të ë them: Të dua,

Këtu mes perëndimesh harruar.

Teksa shikimet e tua të turpshme

Mbi kraharorin tim kanë pushuar.

 

Lërmë të të them: Të dua,

Dhe pse tani valët po puth.

Se ndoshta nesër ky det dashurie

Shpirtrat me afsh s’do të na i mbushë.

 

Lërmë të të them: Të dua,

Këtë çast ku dita thyhet në mbarim.

Ku unë dhe ti jemi një e vërtetë

Yje që lindin si shpresa në zgjim.

 

Lërmë të të them: Të dua,

Lërmë ta gdhend skulpturë këtë ndjenjë.

Që ti të kesh ç’të marrësh me vete

Përtej të tashmes ku unë s’do të jem.

 

Lërmë të të them: Të dua,

Se ndoshta nesër do të jetë vonë.

Jeta nuk dihet ku do të na hedhë

Nga ëndrra mos zgjohemi e ky çast na shkon.......

 

 

PA  TITULL

 

Shpirti im sonte nata digjet,

Yjet shuhen në përqafim.

Puthjet, prekjet, pëshpërimat

Drejt hënës nisen n’mërgim.

 

Butësisht damkosin rërën

Trupat tanë të mpleksur keq.

Gjurmët e dëshirës sonë

Vala tutje i tërheq.

 

Sonte s’ka botë por veç hapësirë,

Univers ëndrre që na fton.

Afshi yt në afshin tim

Një galaktikë të re zbulon.

 

Sonte s’ka kohë, janë veç dy shpirtra,

Ngatërruar zemrat në një premtim.

Flakërojnë qiej e ndezin natën

Tek përbetohen për dashurinë.

 

O i shtrenjti, miku im,

Ndjenjë që zemrës rrjedh si lumë

S’di si s’shuhem e lumturuar

Kur më thua: Të dua shumë!

 

S’di si s’vdes nga prekja jote

Ndizem, shuhem, prapë e prapë.

Mbetem peng i ndjenjës time

Krahët e tua më bëhen lak.

 

Kometa që digjemi nëpër qiej

Zjarr që veçse zjarrin do.

Më shkrumbon frymëmarrja jote

Digjem e s’të them dot: Jo!

 

Ky kataklizën nuk njeh më ndarje

Tej këtij bashkimi s’ka më asgjë.

Pa qënien tënde nuk ka më unë

Shkrihen hapësirat e bëhen një.

 

Thahen dhe lotët nëpër puthje

Kjo luftë e ëmbël dhimbje s’njeh më.

Le të klithë bota teksa digjet

Ne le të duhemi pa zë.........