Shazim Mehmeti: Cikël poetik nga libri ''Lumenjtë e dritës'' (VI)

Shazim Mehmeti

 

ETHE DHE MALL

 

ETHE DHE  MALL

(tim vëllau, Xilit që s’është më)

 

dhembja ulur këmbëkryq

te kujtimi i së shtunës

te zemra

te ora pesëmbëdhjetë e katërdhjetëepesë minuta

dhe ethet ethet ethet

 

oh, ethet

dhe malli për ty

dhe prania atërore

e Zotit që jep

e Zotit që merr

dhe lëmshi  tjerrak i zi

i mendimeve që lëvrijnë

 

copëzat e mbetura të kujtimeve

dhe kotësia që  rri përballë meje

krekosur si bishë

 

ethet sërish

dhe miu enigmatik prej plastike

dhe monitori shumëngjyrësh 

që më rri gatitu

si pasqyrë besnike

 

mungesa  (ah, mungesa!)

dhe koha e sëmurë

që kurrë nuk do shërohet

që kurrë nuk do na mjaftojë

 

ngushëllimi i pagjasë

që merr frymë rëndueshëm në patosin e zemrës

dhe fletët e derdhura anekrah

zverdhur si gjethe vjeshte

 

hieroglifet e dhembjes

që i vizaton drita në trajta ikjeje

dhe tavolina e mplakur e shkrimit që kotet si gjyshe

 

ethet

dhe një pako ilaqesh

si vjeshta zverdhur

 

dhembja  

dhe koka e kompjutorit

rënduar më keq se koka ime

 

dhembja sërish

dhe malli

dhe pamja grandioze e kushedi cilës kalaje

(dhuratë e sjellur nga Tunisi)

në gur gdhendur (me dhembje gdhendur!)

nga duar  të rreshkta njerëzie

 

ethet

malli

dhe drita e syrit që lajthit mbi jetën-

atë pikturë kotësie

 

oh, Baxil!

qesh kjo kotësi tmerruese

e m’i vesh me dhembje trup e sy e ndjenja e gjymtyrë:

kjo paska qenë nënëmadhja e jetës

dhe ne - bijtë e saj të mirë!….

 

maj - qershor, 2005

 

 

DHE I THASHË, NGA VERANDA, NJË NATË...

 

Dhe i thashë

nga veranda, një natë:

“ Të falemnderit, zot

për pamjen e shpirtin që më fale!”

 

Dhe s’di nga m’u përgjigj:

“ Lëre njeri!

Je fara që hodha gabimisht!”

 

 

ANKTH

(Tim ati)

 

Rri varur jeta ime

në ëndrrën tënde

si një copëz drite para muzgut

 

Rri varur ëndrra jote

në jetën time

si vesë e freskët para agimit

 

 

HIMN PËR KANALIZIMIN

 

S’ia vlenë për tjetër,

ndaj, për ty këndoj!

Për ty që derdhesh Vardarit

e shurrëverdhën time e shpie për në Greqi!

 

Për ty këndoj!

Dhe jo për lirinë time!

Sidomos jo për lirinë time paradoksale

që e sollën luftëtarët dhe e përbythin gomarët!

 

Për ty! Për ty bëj himn, ooo kanalizim !!!…

 

 

PUSHKËT

 

Fytyrat e njoma si sytha ahu.

Sytë- pranverë.

Engjëllorë po aq sa dëshmorët

që zbritën në parajsë.

Djemtë tanë luftëtarë

me sytë plot diell

me zemrat plot paqë

zbresin maleve duke kënduar

i dorëzojnë pushkët një nga një.

 

Këtej poshtë, te dyert e ferrit

me sytë gjak

të etshëm po për gjak

çirren tiranët:

Janë pushkë të vjetra!

Pushkë te vjetra janë!

 

S’i mëshiron zoti!

Si ujq të urritur

janë zënë në mjegull

tiranët e ngratë

ndaj s’kanë si ta kuptojnë

se pushkët janë si gratë:

sa më shpesh

e sa më gjatë përdoren

aq më të reja

aq më efikase bëhen!…

 

 

QE A S’QE NJERI?...

 

Bëri hiç

 

Jetoi

duke vuajtur

 

Vuajti

duke qeshur

 

Qeshi

duke qarë

 

Qau

duke kënduar

 

Këndoi

duke vdekur

 

Vdiq

duke jetuar

 

Qe a s’qe njeri?…

 

 

ZGJIDH TË JESHË I VOGLI

 

Mes trimave

zgjidh të jeshë frikacaku

 

Zgjidh të jeshë i vogli

mes të mëdhenjve

 

Vetëm me të maturit

mate hapin

 

Kurrë mos i beso

mbijetesës së trimave të vërtetë

 

Të mëdhenjtë të vërtetët

herët bien te përqafimi i ngrohtë i Zotit

 

Zgjidh të jeshë

i vogli

 

I vogli i nënës

zgjidh të jeshë

ai çilimiu i madh që mbijeton

 

Duke qenë mes trimash frikacaku

do keshë sy të shohësh

se nënat e trimave gjithë jetën vajtojnë

 

 

E LEH UJKUN NJË QEN…

 

Brymë mbi fytyra

Mbi fytyra acar

 

Një ujk i uritur kërcënon

me lulelirinë ndër dhëmbë

 

E leh

ujkun

një qen

 

Mizorisht

e leh

ujkun

ai qen

 

Qeni

ujkun

e leh

me dhëmbë qeni

 

E leh sa zgjat nata dimërore

e leh deri sa hëna ngrin

e dielli del mërdhishëm

si zambaku mbi dëborë

 

Qeni ngordh

duke e lehur ujkun

po  ujkun s’e rrëmben

 

Ai që e dëbon ujkun

është tjetër qen

Nuk leh

 

 

VRASËSIT TANË FËMIJËT

 

I duam më shumë se këdo qoftë

e çka do qoftë në jetë

 

Për ta lutemi pandalur

mëngjeseve kur zgjohemi qejfprishur

në sytë e diellit agimtar

 

Ngado që e kalojmë ditën

në punë a në shëtitje

për ta mendojmë

 

I kemi sjellur në jetë

e gjithnjë ëndërrojmë

një jetë më të mirë për ta

 

Janë të vetmit që i duam

më shumë se jetën tonë

 

Kur i kemi druajmë të mos i humbim

domethënë, na vrasin pse i kemi

 

Kur s’i kemi vuajmë pse s’i kemi

domethënë, na vrasin pse s’i kemi

 

Gjithë jetën e jetës mendojmë

si t’i ushqejmë si t’i mbrojmë

 

nga shiu nga zjarri

nga dielli nga acari…

 

I kursejmë nga zemërimet

nga ngarkesat nga shtrëngimet

 

Nën mundimet e tyre

shpinat tona i vëmë

e duart mëndafsh ua shtrëngojmë

me duart tona të vuajtura

të rreshkura si jeta jonë

 

Gjithnjë jemi gati t’u falim frymën tonë

që frymë e tyre të mos mungojë

 

Ndërkohë, na vrasin mundimshëm

ditë për ditë e ngadalë ngadalë

herë me ndonjë gjest

herë me ndonjë fjalë

 

E?!...

Gjithësecili jeton

për vrasësit e vet

e me vrasësit e vet

kush në ëndrra, kush në vërtetëjetë…

 

 

NË  SHUPLAKËN E JETËS…

 

Në shuplakën e jetës

zjarri

për së pari

është zjarr

 

Në shuplakën e jetës

zjarri

për së dyti

është hi

 

 

PËR DITË NGAPAK VDESIM

 

Na vrasin njësoj

si në çaste gëzimi

si në çaste pikëllimi

 

Për ditë

ngapak vdesim

e nuk e dijmë

viktimë e kujt çasti do të jemi

 

Nuk gjejmë dot për veten

vrasës më të sigurt

se fëmijët tanë

 

 

NGADALË

 

Mbi kokë

edhe kur bie shi, edhe kur bën diell

duhet mbajtur një ombrellë

 

Me hap breshke duhet ecur

duhet menduar ngadalë

duhet shkruar ngadalë

 

Fëmijë grua prindër e vëllezër

e komb e fe e Zot e Atdhe

duhet dashur ngadalë

 

Ngadalë duhet dashuruar

Ndër punët e tjera

edhe atë punë, duhet bërë ngadalë

 

Ngadalë duhet xhelozuar

duhet drekuar ngadalë

 

Ndër të tjera helme edhe ujin e zotit

duhet pirë ngadalë

 

Ngadalë duhet vuajtur

ngadalë duhet dëfryer

ngadalë urryer

 

Duhet jetuar duke jetuar

ngadalë, ngadalë, ngadalë…

 

Ngutja është

bileta e blerë esull për në vdekje!!!…

 

 

PEIZAZH SHQIPTAR

 

Truvrarë

dhe i parë

 

Turma

i vete pas

me gaz

 

Teksa i prin

mbi kalë

në ballë

 

Bëre

Zot

përrallë!

 

 

LARTMADHËSIA E TIJ, POPULLI…

 

I privuar nga shumë të drejta

lartmadhësia e tij, populli

poetët e vetë s’i zgjedh

 

Ata ia dërgon zoti

si  misionarët

si dijetarët

 

E prapë se prapë

i është lënë një e drejtë:

hajdutët e vet t’i zgjedhë

që domethënë

pushtetarët

 

 

POPULLI FLENTE, ATA ËNDËRRONIN

ME SYTË E TIJ…

 

Populli flente, ata ëndërronin me sytë e tij

 

Ishin katër, i bënin rojë dritës

Njësoj të gjallë ishin

njësoj të pashëm

njësoj ëndërronin

njësoj luftonin për lirinë

 

Por, fatjeta i ndau

Nga katër sa ishin

tre u vranë, ranë

nga dorë e fshehtë e armikut

 

I katërti, i gjalli

në burg mbaroi

 

Për të vrarët, populli thurri këngë

i vuri në kujtesë, heronj i shpalli

 

Të gjallin e harroi

të gjallin që vazhdon

edhe në burg të ëndërrojë

për sytë ngjyrë qielli të vashës liri

 

Popujt, heronjtë e vetë i duan

por vetëm të vdekur!!!

Popujt fatkëqinj

që s’dinë si ëndërrohet për lirinë!…

 

 

POPUJ DHE PUSHTETE

 

Në jetë

e jetë pas jete

kahdo gjen popuj

dhe pushtete

 

Dhe kahdo

pushtetet

janë si detërat-

gjithë lumenjtë e botës i pijnë

e prapë se prapë nuk ngihen

 

Domosdo

popujt janë lumenj

që gjithë jetën derdhen

e nuk shterren

 

 

DITËT IKIN, DITËT PERËNDOJNË

 

Ditët ikin

ditët perëndojnë

 

Mbi krahë vjeshte

vjen ajri i freskët i kujtesës

faqet e ndjenjave na i prek

 

Zogjtë që s’dinë gjë

harreshëm këndojnë

në drurin e jetës

 

Ne plakemi koha rri e njëjta

rri e përtypet koha

 

Koha është lopë-

na përtyp si sanën

e na hedh si baglën

 

 

DHE HARRO…

 

Kush mendon për vdekjen

vdekjen e afron

 

Ti mik, ti vëlla

ti kushdo qofsh

për vdekjen kur të mendosh

hape dritaren, dil

 

Shikimin paqëtoje

mbi mollën e jetës n’oborr

 

Bëre shpirtin degë

bëre pemë

 

Ajër mëngjesi bëre

bëre zog

 

Bëre diell maji

bëre kaltërsi

 

Dhe harro të mendosh

dhe harro të mendosh

dhe harro

dhe harro

dhe harro…

 

Vdekja është vetë hija jonë

që na lidhet për thembrash na ndjek

deri te ai çast i bukur i pakalueshëm

që s’duhet kujtuar

asnjëherë

 

 

VJEN ÇASTI…

 

Vetëm

fytyra e vdekjes

kur të shfaqet

zotin e kujton

 

Vjen çasti

dhe bie një vetëtimë në boshësinë e jetës

një teh frike të ther në zemër

dhe vdes, dhe vdes duke gjalluar

 

Gjithë jetën e jetës lumi do jetojë

lumi s’është njeri

lumi rrjedh jeton me Zot

 

Gjithë jetën e jetës zogjtë do jetojnë

zogjtë nuk janë njerëz

zogjtë këndojnë jetojnë me Zot

 

Gjithë jetën e jetës dielli do jetojë

dielli s’është njeri

shpëlan botën me argjend

dielli dritëson jeton me Zot

 

Gjithçka me zot jeton

madje edhe njeriu i mirë i kujtesës

që gjallon i vdekur

me Zot e pa Njeri

 

 

KOPSHTI I JETËS

 

Lulet edhe ferrat

Uji i kulluar i burimit

edhe rrëkerat

Dita edhe nata

me gurët

me drurët

me dherat

me vjeshtat me pranverat

me dimërat me verat…

 

Oh,  o perëndi!

Jeta qenka kopshti

kah kalojmë

kopshti në fund të të cilit

do na çelë

karafili i zi vdekjes!

 

(Ja dhe shkaku

pse në kopshtin e jetës

gjithësecili futet me të qara)

 

 

JETA IME NUK ËSHTË KËNGË

 

Miq të mi

në sytë e juaj

jam një zog i lirë

me krahë ëndrre një zog

që qiej e qiej shijon ditë për ditë

 

Një zog krahëshkruar jam

që në qafë i bie dritës

dhe e puth si vashën

 

Një zog që pi ujë

në ujëvara jete

 

Një zog galdimi

që bart në sqep këngën

Një zog, një zog, një zog…

 

Por, oh

sytë e juaj janë të verbër

dhe jeta ime nuk është këngë

 

Jeta ime është kafaz

dhe unë jam veç zogu në kafaz

zogu që rri mbyllur

duke ëndërruar një këngë

me zog e pa kafaz

 

 

NJË DITË ËSHTË NJË PSHERRËTIMË ZOTI…

 

Një ditë është një psherëtimë zoti…

Dy ditë janë dy psherëtima zoti…

Tri ditë janë tri psherëtima zoti…

Katër ditë janë katër psherëtima zoti…

Pesë ditë janë pesë psherëtima…

Gjashtë ditë janë gjashtë…

Shtatë ditë janë…kaq… e kaq…

 

Besoj me kaq

se zoti është një psherëtitës i bukur

dhe jeta është një det psherëtimash…

 

 

O, KY MASIV JETE…

 

O, ky masiv jete

ky shkëmb, ky gur…

 

Nga plasë e zezë e gurit

ujëvarë e dritës rrjedh e bardhë

 

Qielli puth agimin

Zoti mediton përgjumshëm

zhuritet zemra ime

 

Oh, zemra ime e mirë, zemra ime

ti ke një nënë drite

siç ka gjithësecili një nënë drite

 

Vetëm drita, zemra ime

vetëm drita nuk ka një nënë drite

 

Drita ka nënë errësirën

zemra ime

 

 

NJERËZISHT…

 

Njerëzisht çahet qielli i larmishëm

retë me zogjtë përzihen njerëzisht

 

Kjo ditë njerëzore

njerëzisht mbarset mbi kokat tona njerëzore

njerëzisht e verbon këtë diell njerëzor

që njerëzisht struket prapa reshë njerëzore

 

Drita njerëzore zbehet njerëzisht

njerëzisht plaket

njerëzisht lëshohet

mbi drunjtë e kërrusur njerëzorë

të pyllit të errësuar njerëzor

 

Në pyll lepuri ketri njerëzisht frikohen

dhe arinjtë dhe ujqit kërcënojnë njerëzisht

 

Njerëzit gjuetarët

gjuajnë njerëzisht

njerëzisht urrejnë

njerëzisht vrasin

njerëzisht pushtojnë

 

O perëndi mbinjerëzore

s’ka më një copë trolli njerëzor

ku mund të ulesh të këndosh

ku mund të ulesh të qash

as ku mund të ulesh

të dhihesh si njeri!...

 

 

DY DASHNORË PUTHEN NË BREG LUMI…

 

Dy dashnorë puthen në breg lumi

dhe lumi rrjedh

dhe jeta vallëzon me lumin

 

E qetë, e qetë

përmes uji e gurësh

drita rrjedh gjelbëruar

 

Gurët qeshin

lumi qesh

drita qesh

 

Lumi e drita përqafohen

lumi këngën këndon

 

Këndojnë e puthen

edhe zogjtë e drurit

dhe ja dëshmia

se s’janë veç dashnorët në këto anë

 

O shpirti im, jeto!

Dhe mos u përpiq të keshë

përpiqu të jeshë!

 

Duke qenë ti ke

ndërkohë që mund të keshë

e të mos jeshë

 

O shpirti im që hap sytë e nuk sheh gjë!

Kot hapërimet, kot pagjumësitë e natës!

 

Nata të përbin, o shpirti im!

Nata është e bërë

për të na bërë të dijmë

sa të verbër jemi:

sa pak shohim me sy

sa pak shohim, o sy!

 

O shpirti im i vogël e i ngratë

që freskon buzëlumin!

O shpirti im prej ere

jeto duke i admiruar dashnorët e breglumit

dhe lumin dhe dritën admiro

dhe zogjtë që dashurohen pa mëkate

 

Dhe kujtohu vetë, o i bekuar

dhe gjithkujt kujtoja

se s’shohim duke parë

se shohim duke jetuar

O shpirt

o shpirt

o shpirt!…

 

 

ZËRI NGA MARGJINAT

 

Nuk jam pushti, jam zëri nga margjinat !

Po vij nga Sllupçani, nga Llaca

nga Haraçina, nga Prekazi

nga Juniku, nga Fushë Thana

nga Devolli, nga Presheva

Nga Gusia…!

Po vij i hutuar, jo i vetmuar!

Po vij, po vij vendosur!

 

Vëllezër, si ia çoni?

Me jetën si kaloni?

Ju mjaftojnë fitimet për harxhimet?

Keni mjaft bukë për fëmijët, mjaft kripë?

Mjaft vaj, mjaft shpirt për të dalur muajin?

 

S’e besoj që keni!

Këtë e ndjej! Këtë e ndjej! Këtë e ndjej!

 

Fjala vjen, për dy bukë e një gazetë

ju nevojiten dy marka në ditë

që domethënë gjashtëdhjetë marka në muaj

ndërkohë që s’e fitoni asnjë markë!

 

Për rrymë e telefon e komunalie të tjera

ju nevojiten dyqind marka në muaj

ndërkohë që s’e fitoni asnjë markë!

 

Për domosdoshmëri jetese si vaji, si kripa, si sheqeri

si gazi, si druri apo qymyri

ju nevojiten hiq më pak se treqind marka në muaj

ndërkohë që s’e fitoni asnjë markë!

 

Të mos ju flas për luks e për kafe

e di se në margjina jetohet pa luks e pa kafe

Për veshmbathje të reja fëmijësh nuk ju flas

s’është e thënë t’u blejmë fëmijëve

veshmbathje për çdo vjet!

 

Domethënë, hiq veshmbathjet dhe kafenë

për ta jetuar varfërinë tonë margjinale

na duhen së paku pesëqind e gjashtëdhjetë marka në muaj

ndërkohë që s’e fitojmë as një markë!

 

Pushtët, hajdutët, qeveritarët

kodoshët, puthadorët, uzurpatorët, lakejtë

gjithë llumi i kombit

duke rrahur bythësh kurvat

nëpër shtëpitë publike

duke ngrënë mish mejhaneve

e duke pirë  verë edhe kafe

do i shtrembërojnë fytyrat e mbufatura

duke i lexuar këto reshta

do qeshin, do zgërdhihen, dhihen

do nxjerrin dhëmbët e porcellantë

e do pyesin me cinizëm:

Po si,… po si jetoka,…

me se jetoka margjina jonë?

 

Dhe unë do ju përgjigjem që tani:

me ajëëëëëër !!!

Zoti është aq shpirtgjërë

sa na e lejon ajrin pa para !!!…

 

 

NUK KA UJË

 

Ka venitje!

Nuk ka ujë!

Ka kaq shumë ditë që nuk ka ujë!

 

Gjithçka është vyshkur

në këtë kopsht:

lulet janë vyshkur

pemët janë vyshkur për pak ujë!

 

Pemët e lulet që janë nevojëtare për pak ujë

janë aq të shumta në këtë kopsht

sa duket ashiqare se edhe vetë kopshti mbahet

mbi rrënjët e tyre!

 

Pemët e lulet janë si nevojëtarët

që janë aq të shumtë në këtë vend!

Janë aq të shumtë

sa çmendurisht besoj

se edhe vetë qielli i katandisur

mbi kokat e tyre mbahet!

 

Qielli mbahet mbi kokat e nevojëtarëve, o njerëz!

Ju njerëz të mirë kurrë mos thoni: të varfërit!

Thoni: nevojëtarët!

Një nevojëtar kurrë nuk mund të jetë një i varfër!

I  varfër është djalli i vetmuar-

ai i kamuri i ujitur me shkumë vere

që ka shumë  para

dhe aspak shpirt!

 

 

LUMI  S’VDES

 

Lumi s’vdes

 

Lumi nis

ku puth drita gurin

 

Besove s’besove

nga një fërkim dashnorësh

lumi lind

 

Rrjedh nëpër dritë

rrjedh nëpër gurë

e nëpër këngë

e jetë pas jete rrjedh

 

E ditë për ditë

dita vdes te bark i muzgut

nata vdes te bark i agut

lumi sheh e qan

lumi vdekjen xhelozon

lumi për veten ëndërron një vdekje

 

Përjetësia lodh

përjetësia vret

lumi qan vetveten

 

Fatkeqësi është përjetësia –

lumi e di

lumi që njëherë lind

nuk vdes më

 

Nga një fërkim dashnorësh

lumi lind

 

Lumi ka prindër dritën edhe gurin

lumi s’vdes

lumi jeton

lumi rrjedh e qan

si asnjeri

 

 

MENDTË JANË TOKA JOTE

 

Qielli është për zogjtë

toka për të pakrahët

Ti nuk je zog

ti nuk je zog

mos fluturo

Kush krahë s’ka patur

kurrë s’ka fluturuar

deri në rilindje

Pa krahë

zog nuk mund të jetë

as zogu i buzëburimit

Kush s’është zog

e fluturon

bie

Kush nga fluturimi bie

qafën then

Dhe vetë yjeve

dhe vetë yjeve u ndodh

të përplasen me kokë përtokë

Nata dëshmitare buzëqesh

shiko yjet

shiko yjet!

Yjet janë sytë e qiellit

në natën e kthjelltë të mendimit

Kush s’ka mend

nuk ka tokë nën këmbë

Krahët janë qielli i zogut

mendtë janë toka jote

Mbush mend !

 

 

NUK KA NEVOJËTORE PA SHTËPI

 

Nuk ka nevojëtore pa shtëpi

njëzet e katër orë ka dita, e hiq nuk ka

Zot i madh, si bëre të mplakem kaq i ri

rretosur, shpirtsosur endem Qiellit tim të zi

mplakur mendja, mplakur syri

zemërndryshkur, vetullndryshkur

nuk gjej dot engjëll

nuk  gjej dot grua të më hedhë një sy

zogjtë e shpresës vdesin urie në këtë mosstinë

vrenjtur agimet vijnë

në degën e kësaj pranvere

nuk ka biles një zog për këngë

s’bëj dot një mrekulli të marrëzishme

s’bëj dot një marrëzi të mrekullishme

ti mund të mos besosh

ti mund të mos besosh, Zot imi

prehje s’ka, pranverë nuk ka për sytë e mi

në sytë e mi dita rri shtrirë molepsur

dita është grua e mbarsur

me njëzet e katër fëmijë varfërie në bark

shiu i mendjes më lag, shiu i mendjes më lag

e Prishtinë nuk ka, nuk ka Tiranë, nuk ka Shkup

nuk ka Tetovë e Gocë Tivar

kërkoj strehim, kërkoj shtëpi për shpirtin tim

shtëpi kërkoj, e gjej nevojtore, Zoti im

ti do thuash, nuk ka shtëpi pa nevojëtore

këtë të gjithë e thonë, këtë të gjithë e thonë

e njëzet e katër orë ka dita, e hiq nuk ka

nuk ka mrekulli të mrekullishme pa pak marrëzi

nuk ka marrëzi të marrëzishme pa pak mrekulli

e prapë se prapë, e prapë se prapë

njëzet e katër orë ka dita e hiq nuk ka

e shenjtorë nuk janë shenjtorët

shenjtorë të vërtetë janë shërbëtorët, Zoti im

 e shërbëtorët thonë:

NUK KA NEVOJËTORE PA SHTËPI

 

 

QYTETI I HIJEVE

(Baladë për Gocë Tivarin)

 

Ku s’e kërkon e gjen lirinë

 

Në këtë qytet hijesh të lirëve u mungon liria

Të burgosurit e lirë kanë hall me mbijetesën

 

Atë që ti s’e di, ta thonë vetë ata:

ideal i vetëm i të burgosurit

është mbijetesa

 

Liria është tjetër

liria është shpend që s’ta sheh syri

as në ëndërr galdimi, as në pranverë kujtimi

 

Liria është kënga ndër dhëmbë e robit

liria është refren, liria është refren

që mund të këndohet vetëm brenda vetes

 

Qytetit kalëroj erën

qytetit kalëroj kalin e zi të mendimit

qytetit ik strehohem

në kullën e ftohtë të trishtimit

 

Jam murgu

jam murgu që prostitutën kërkoj

për epshin tim prej murgu

Në këtë qytet hijesh

kërkoj prostitutën

e virgjëreshën gjej

 

E atje tej, e atje tej nga Shkodra

Ridvani kall cigaren ma shkel syrin

Je tepër vonë, më thotë

kërko virgjëreshë që prostitutë të gjesh

 

Epshi është ankth i murgut

liria është ankth i të ngujuarit

Në këtë qytet

liria frymon ku nuk e kërkon

 

Në këtë qytet hijesh

Dhembja çel Lulen e Gjakut

dhe sorra dëbon pëllumbin nga degë e tharë e blirit

 

Në këtë qytet hijesh

liria është ëndërr

e të burgosurit dhe e të lirit

 

 

E MARTA S’ËSHTË E MARTË NË GOCË TIVAR

 

Jeta është bimë që duhet ujitur

sa me ujin e gjallesës aq  me ujin e kujtesës

 

Uji i kujtesës është lot syri

e marta s’është e martë në Gocë Tivar

 

Rri vetëm, Sajmiri nga Vlora nuk vjen

te udhëkryqi te rrugë e Dibrës

 

Nuk do ta kujtojë gjakun djali

nuk do ta kujtojë nëntë korrikun nëntëdhjetë e shtatë

 

Në kafe Colosseum, kati i dytë

pi çaj kamomilje me lëng zemërate përzier

 

Poshtë xhamit të madh të kujtesës

udhëkryqin e kam në shuplakë

 

Zot imi, shumëkush e humb kokën n’udhëkryqe

n’udhëkryq ranë Shpendi e Nazmiu

 

Në këtë ditë të lagësht me trishtim vetmie

gjithçka rrjedh, gjithçka rrëshqet e ikë

si vetë jeta jonë

 

E marta s’është e martë në Gocë Tivar

e gjallon udhëkryqi

në sytë e kuq të kasapëve me kallasha në krahë

 

Në sytë e frikësuar të këpucëtarëve e butikxhinjëve

e marta s’është e martë, e gjallon udhëkryqi

 

Lumenjtë e njerëzve rrjedhin si kryqtarë

 

Gjallon e derdhet udhëkryqi

e njerëzit me mendtë ndër sqetulla

nguten e ikin dikah

 

Njerëzit e mërdhezur janë t’uritur

Sado të ngirë qofshin, njerëzit janë t’uritur

 

Njerëzit vijnë t’uritur në këtë jetë

njerëzit s’hanë për të gjalluar

njerëzit gjallojnë për të ngrënë

 

Më thuaj, zot imi, si humbka kujtesa

më thuaj që s’jam i padrejtë

më thuaj që jam veçse një truvrarë

E marta s’është e martë në Gocë Tivar!!!…

 

E martë, 12 mars 2002

 

 

SHPIRTI

 

Një botë e ndrydhur

thellë e mbyllur

në hapësirën e vogël

të lëvozhgës së njeriut

 

Diç e patrajtë

që hesht

përbrenda pëlcet

 

Përplotë orendi

një dhomë e ndritur

 

Herë herë e errët

e zbrazët si vdekja

 

 

ZOGJTË E SHPIRTIT

 

Në peshojë drite

e matin veten

Zogjtë e Shpirtit

Jeta s’është dhe aq e shenjtë

për ta jetuar

Vdekja s’është aq e përjetshme

për t’ju përkulur

Të palëkundur frymojnë

mes tokës e qiellit

Erërat i rrahin

dielli i përzjarr

zogjtë nuk jepen

as bijnë përtokë

as në qiell ngjiten

U kalbet palca

lëkura u pëlcet

katilëve që i mbajnë në shenjë

 

 

ROJET E SHPIRTIT

 

Këto roje të paepura

në teritor sovran

e ndalin ngatërresëtarin

përpara njeriut përkulen

 

Ec e bindi ti i dyshimti

 

 

SHPIRTI I LIG

 

Gjithkah na vë vesh

askund vend s’na lë

 

Ngado që jemi

ngado që sillemi

dyshimi i tij na ndjek

 

 

U SHUA SI KANDILI…

 

Të drejtën

e morën e hodhën në lumë

në breg doli e palagur

 

E hodhën

në zjarrin më të madh që gjetën-

e gjetën gati të mërdhirë

 

U hidhëruan, e burgosën

në burgun më të errët të botës-

doli më e bardhë se drita

 

Kur i folën në vesh

kur  i thanë ta sjellin n’oborrin tim

u shua si kandili

s’arriti të jetojë

 

 

DHEMBJE

 

Ndaj ha plas e hesht

e plas e dhjes dhembjen

S’pandeh ta arrij të pamundurën

e mundshmja më rrah si fëmijën

S’ka mbetur kuptim për gjërat

prekja s’e vërteton ndjesinë

S’mund ta përtyp

s’mund ta përbij si mollën e kuqe

Ndaj ha plas e hesht

e plas e dhjes dhembjen

Hë, ta pëshurrsha!!!…

 

 

ERRËSIRË E FJETUR

 

Nuk ka dritë më të bardhë

se errësirë e fjetur

 

Mendimi

si flutur e vesëzuar agimi

nuhat gëlqeren e murit

 

S’dihet

a është i gjallë i vdekur

a është i vdekur i gjallë

gjakimi i shpirtit

mbi letrën e bardhë

 

S’është me rëndësi

ku ndalet pushon koha

me rëndësi është djerrsa

deri te majë e penës

kur kolli i thatë i Zanës

ma therrë errësirën e fjetur

e muret m’i vesh me gjithçka

e muret m’i vesh me asgjë

 

Nuk ka dritë më të bardhë

se errësirë e fjetur

 

 

BAZUAR NË SHIJEN TIME…

 

Bazuar në shijen time

(hiq Zotin)

mbi të gjithë do të ishin

punëtorët e krahut

 

Më pas do të vinin mendimtarët

artistët, llogaritarët

të varfërit, të varfërit për mend

kafexhinjtë, zanatçinjtë e imët

kasapët, zejtarët,të pasurit…

 

Më pas hajnat, kurvanët, prostitutat,

sahanlëpirësit, kodoshët, lakejtë…

 

E përfund lakejve

e fare përfund

monstrumët xheparoshë do t’i vëja:

politikanët hajdutë

që domethënë, llumin

 

 

DY FJALË PËR PËRMENDORET

 

Nuk bëjmë mirë

që u ngrisim përmendore heronjve

 

Skulptorët i kemi të dobët

fytyra të shëmtuara gdhendin

sa shumica e njerëzve

frikohen prej shtatoreve.

 

Më të bukur u duken

manekinët e kombit-

tradhtarët e gjallë

që sillen me elegancë

dhe tërheqin si dilerët

me dioptritë e nuancuara të syzeve

 

Skulptorët duarvrazhdtë

dhe artin e tyre makabër

do duhej t’i përdornim

për t’u ngritur përmendore tradhtarëve!

Mbase do t’i bënin të shëmtuar

aq të shëmtuar do t’i bënin

sa askush s’do të donte t’u ngjasonte!

 

 

DRITË

 

gjishpluar mbi një valë

njomësinë e këngës deshi

 

la detin, la valën

iku shpatijeve

njomëzave të shpirtit

e njomi shijen

 

shpirti iu harrua

pas muzgut që po binte

la detin, la valën , la shkëmbin

 

të kundërtën e prillit

ëndërronte

la detin

la valën

 

zbrastësirave të ëndrrës

humbi edhe vetveten

bri ëndrre e gjeti

shpresëgjënë që kërkonte!

 

nën qerpikun e diellit gojëar

e preku sërish!

por.., por, sërish gjishpluar mbi një valë!...

 

 

ZGJATNI KRAHËT

 

Zgjatni krahët e jetës

krahët e erës

krahët e malit

krahët e lumit

krahët e pemës

krahët e dritës

krahët e shpirtit

apo çfare i keni ata krahë?

 

Derdhni me ta

polen dashurie

mbi të gjallët

dhe mbi të vdekurit që keni!

 

Dhe mbështetuni lirisht mbi ta!

Rjedhimisht do jeni mbështetur mbi dashurinë.

 

Dhe besoni, do jeni të sigurt si planetet

E gjithë gjithësia

një plantazh dashurie është

ku veç planete frymojnë.

 

 

ZONJA HANA

 

Zonja Hana

I lante sytë

Me mashkuj

Me verë

E me shampanjë

 

Dyert e zemrës

Hapur i mbante

Nga dritaret e shpirtit

I frynte përherë erë

 

E pasur

Romantike qe

Jetë mondane bënte

Në të bukurën vilë

Rrethuar me pjergull

Me verë

E me safir

 

Ndjesë pastë

Nga palumturia vdiq