Poezi nga Sokol Demaku

Sokol DEMAKU

VENDI  IM, O VENDI IM

Një zë i lart,

Një fjalë e shtrenjtë,

Që ngrihet lart,

Drejt qiellit kaltrosh,

Që zbret në lendina,

E pi ujë në krua të argjendt.

Edhe i huaji,

në udhëtim përbri ndjehet krenar,

me ty dhe dashurinë që ne kemi per ty!

Ne i adhurojmë

zhurmatë e rrembyshme

rreke në kalim,

dhe errësiren e natës,

të dëshpruar në psheretimë.

Nata me yje, me dritën verore

Në parafytyrim

Me këngën e vendlindjes

prekë zemrat tona përherë.

Këtu takohen

E vjetra dhe e reja,

Me mendime,shpatë e parmendë

Nganjeherë kthjellt si moti me diell

Me ndjenjë te fortë kënaqësie

Dhe imazhe lumturie,

Në zemrat e njerëzve.

ÇKA BËJNË POETËT?

Shpeshherë

i bejë pytje vetës:

Kush ka forcën,

dhe pushtetin,

të ruaj rimën në poezi?

Kush është ai,

që të fton në argumentim?

Kush krijon kujtimet,

kush shprehë ndjenjat,

kush hap zemrat,

kush krijon ura,

e dashuri?

Shpeshë herë pyes vetën,
po pyes kush?
Kush krijon radhët,

mes fjaleve në fjali,

kush ngutet me shpejtësi,

të kuptoj rreshtin e ri,
kush të jep forcë

për ditën e re,

për kohën,

për pushim e freski?

Shpeshë herë pyes

se kush është ylli yt,

kush të jep forcë ne jetë,

kush të benë të flasësh,

kush të krjijon kujtime?

që shtegtojnë në fjalë,

që të bejnë të flasish,

të komunikosh.

E i ri e i vjetër

Të adhuron me shpirt.

Ti je yll,

ti je forcë e mahnitshme

që buron nga brenda

dhe shpërthen si vullkan

nga jashta

e nuk fashitesh

O, poet!

SHKO!

Shko, mos u kthe,
Se nuk ke vend në këtë jetë
Shko nga ke ardhurë
Askush mos te të shohë!
Shko se njeri nuk je!
Nuk ke ndjenja, njerzi aspak
Nuk ke vend në këtë dhe,
Shko nga ke ardhurë
Se njeri nuk je!
Sa vështirë qenka, por realitet,
Se njeriu për njeriun qenka qiamet.
Po, po kanë thënë më herët,
E kanë provuar në jetë
Se njeriu për njeriun është …
Pop se bash në sojin tonë?
Të ndodhinë këto gjëra,
Se pak na shkatërruan barbar e sulltana
Por edhe vetë të kultivojmë këso gjëra.
Sa vështirë për njeriun,
Të jetojë me të pa njerin!
Sa vështirë në jetë, sa zi, sa tmerr
Të përkrahësh jo njeriun
Të krijosh terr!
Të zgjohemi nga apatia,
Ti mbledhim ment!
Se tani është koha për realitet!
Ta largojmë të keqën që na gjeti,
T`ia mbyllim derën për jetë!