Kalosh Çeliku: Mikja me farexhe

        Ditën e dytë e lëshova hotelin “Iliria” dhe vendosa ta kaloj natën në banesën e mikut tim, Shkrimtar. Ma hante mendja se do të jem më rehat, ngase ai e kishte blerë këto ditë dhe nuk banonte njeri. E dyta, dje kur isha për vizitë më pëlqeu: mes librave… Verës… Uiskit e pijeve të tjera alkoolike. E kuptova edhe nga gjithë ato pije. Mikut tim ia kishin sjellë për urime të banesës, e ai nuk pinte alkool. Fat i imi për herë të parë në jetë të jem në mes të këtij bereqeti…

         E hapëm një uiski dhe e ngritëm nga një gotë. Bisedë rreth letërsisë… Miqëve… Mikeve… Dikur, i thash?: se gjendem mes Tre Zjarreve… Flaka e të cilëve më djeg pamëshirë ditë e natë. Nuk më shuan dot as vera e as uiski…

         Qeshi. Eh, miku im, e ke vështirë. Megjithatë, përpiqu disi mos t`i qesish ujë. E di njërin zjarr, e kuptova se e kishe edhe me vete, shpuza e të cilit gjithnjë e më tepër ndizej flakë… Frikë kam se, mu ky zjarr  një ditë do  të të djeg me gjithë eshtra… Frikë…

          Ora tre pasmesnate. E ne ende rrinim zgjuar, nuk kishim gjumë. Dikur pas gjithë këtyre bisedave maratonike, nuk e di se cilin të parin e kishte marrë gjumi.

          Prishtinë. Gjokun me shal? e kisha lidhur nën Rrap. Armët si gjithmonë i kisha varë në një degë… Dy shtamba me verë përpara meje dhe një libër me poezi.

          Papritmas, në rrugë përpara hotelit “Iliria” u duk Mikja me ferexhe para një grupi të grave me parulla në duar. Edhe herë pas here brohoriste me megafon: Kalosh Çeliku në një poezi ka thënë: 

           

  se sa qentë e ngratë“… 

         Ja, edhe nga erdhëm te kjo protestë publike: ku të gjendet ai, në rrugë, nën Rrap… Kafshatë në trup të mos i lëmë, oj gra!…

             O Imzot! U tremba. E ula kokën duke e fshehur fytyrën mes duarve… Sytë mes syzave të zeza. Unë, që nuk ika, nuk e braktisa vendlindjen gjatë përndjekjeve të papara deri më sot. Kërcnimeve telefonike... Linçeve fizike e intelektuale… Helmimeve… Masakrave… Bombardimeve të NATOS, sot duhej të ikja nga               Atdheu, shkaku grave… Edhe atë, nga protestat e tyre publike, të cilave u printe para Mikja ime  me ferexhe… 

       Vështirë e ka shkrimtari të ik nga Atdheu… E aq më keq nga Liria… Liria të cilën e kemi pritur me vite e vite… Nuse kjo, për të cilën  krushqit na janë ngrirë. E shi sot, patjetër duheshte të ikja nga sytë - këmbët. Edhe atë, vetëm e vetëm pse e kisha veten në rrezik nga Gratë me dy shamia lidhur për brezi… 

       Kohë nuk pata të marrë asgjë, përveç çantës së zezë. Rrugës takoja makina, traktorë, grupe njerëzish në këmbë, që ia kishin mësyer drejtë Prishtinës. Dyndja e madhe e një populli…E shi tashti ai po kthehej prapë në Kosovë, po vallë si do ta gjente vatrën?!... Oxhakun, që moti nuk tymonte nga arratisja e kotë për të ndezur një zjarr tjetër në vend të huaj… 

        Erdha në kufi, dhe përderisa polici ma kontrollonte dokumentacionin, mezi arrita ta uroj një plak nga turma i cili pas vetes zvarriste gra e fëmijë me plaçka në shpinë. Biro, m’u përgjigj? plot mall, kthehemi në Kosovë…

        E kuptova këtë rrëmujë si pa kokë. Në Kosovë ktheheshin ata që gjatë luftës, ishin dëbuar nga vatrat shekullore. Në mesin e tyre edhe “Patriotët” kuqezi, që e kishin vrarë shkaun me çifteli nëpër këngë… Kafene… Dasma…  Parti politike…

         O Imzot, çfarë koincidence! Ballë  më ballë edhe me “Patriotët” e Atdheut. Ata  ktheheshin në Kosovë me makina luksoze e celularë. Flamur në dorë… E unë ikja sa mundja nga Atdheu… Liria…