Ziko Ll. Kapurani: Ngjarje në rrugë

- Nuk më pëlqen aspak ky dielli që po perëndon!- i thosh me dy sy të trembur grumbullit të njerëzve kureshtarë rreth saj një zonjë me flokë të thinjur. - Ai, paçka se është një dhëndër që niset për gjetkë, kostumi i bardhë po i rënohet, pak nga pak po i kthehet në një ngjyrë të vjetëruar. Nuk e ka më veshjen e bardhë të mëngjezit. Ndërsa muzgut akoma nuk po i nxin mjekra. Nuk është burrëruar. Nuk di shumë gjëra nga jeta. Nuk ka hyrë ende në mëkata. Për shëmbull, si i ndjeri im, që më la në mes të katër rrugëve. Nuk mendoi fare. Jo, burrat, para se të ikin, duhet të mendojnë për gratë e tyre. Nuk lihet një grua vetëm. Nuk e di në se mund të lihet vetëm një burrë. Një grua kurrë...

Rrugica e qetë, ku rrallë dëgjohej ndonjë ndodhi tronditëse, zuri të mbushej me pëshpëtitje pyetëse rreth kësaj zonje të panjohur, e cila ish kurdisur për fjalë. 

- Ja, këto drita rrugore në këtë lagje të humbur,- vazhdoi ajo nxituar,- ndizen para kohe. Para kohe iku dhe i imi. Ishte si një nga këto shtylla ku varen llambat. A nuk kanë erdhur nga pylli këto shtylla të tilla? E dinte ai dhe la frymën e fundit në pyll. E dini ju cila rrugë të nxjerr atje?

Dukej shumë e lodhur. Gati e zalisur.

- Nuk mbaj mënd,- nisi përsëri thinoshja, e cila dukej se gjuhën e kish çlodhje. - Nuk di se nga cila anë bie pylli. Kërkoj një pyll. Asgjë më shumë. Mes njerëzve i humba të gjitha. Dhe rrugët që ata ngasin më duken të njëjta, të huaja, të panjohura, ngatërrestare, të pasjellëshme. Si njerëzit. Nuk më bie ndër mënd as emri i rrugës ku kalova jetën, as numuri i shtëpisë ku hyra nuse, as dhomat, as shkallët e saj nga ç'krah bien. As dua të di. Eh, gabova, rrugët janë më mikpritëse se dyert e shtëpive. E humbas ngandonjëherë edhe unë... Më raftë pika! 

- Si të quajnë?- e pyeti dikush nga kureshtarët për rreth.

-Nuk më kujtohet, po më duket,... Maria, mundet Ollga, mundet Katerina... Po ç'rëndësi ka? Mua nuk më do më njeri. Emri im tani duhet të shuhet nga lista e të gjallëve. Më kaloi koha. Si hije kaloi. Nuk e ndjeva fare. Ju lutem, tregomëni rrugën të dal prej qytetit! Nuk dua të le rrugëve frymën e fundit. Një pyll dua. Atje ku më pret ai.

- Kini shumë kohë që jini larguar nga shtëpia juaj?- iu afrua një madamë mbi taka të larta.

- Mund të kem dy, tre, mundet edhe katër ditë. Mundet edhe javë, muaj, vite... Nuk mbaj mënd. As stomaku më kërkon më. U mbyll nga sjellja e njerëzve. Më vjen për të vjellë. Sa ushqim të keq më jep me sjelljen e saj kjo botë e re!

- Nuk ju kujtohet asgjë nga jeta?- u hodh një mesoburrë i kollallarisur. 

Zonja e humbur mblodhi supet. Përmëndi emra burrash, grash, lumenjsh, shkurresh. Asnjë nga të pranishmit, të cilët shtoheshin vazhdimisht, nuk e njihnin. Ndoshta kishte erdhur nga larg. Kush e di nga. Nuk ishin të pakët edhe ata që e shuanin kureshtjen me pak për t'u larguar pastaj duke tundur kokën mes një farë habie. Dukej se e panjohura ishte e lajthitur. Dhe gati për të dhënë shpirt. Me hallkë në gojë, siç i thonë një fjale.Veç gojën, gojën nuk e mbyllte. Askush nuk donte t'i futej belasë duke e ftuar të humburën për darkë. Së fundi, pranë thinjoshes mbeti vetëm një çupulinë në të pesëmbëdhjetat e saj. Ajo jipte e mirte me të panjohurën. Nuk donte ta linte pa ndihmë. Fundja, do ta strehonte në shtëpinë e saj, derisa t'i gjendej familja. Se kush nga të pranishmit e larguar kish lajmëruar policinë. Në këmbët e vogëlushes frenoi makina e policisë.

- Do të vish me ne në rajon!- urdhëroi njëri prej policëve duke hapur derën e prasme të veturës së tyre,- Atje sigurisht do të zbardhet gjithçka. Hyrë brenda! 

Çupulinka, e cila mbante thinjoshen për krahu, iu drejtua me një ton të ëmbël nëpunësve të rendit:

- Përse ta merrni në rajon? Ajo është gjyshja ime. Askujt nuk i bie në qafë.

- Ju faleminderit, po unë tani jam në duart e mbesës sime,- plotësoi plaka. 

Policët u panë me njëri tjetrin disi të habitur. 

- Atëhere, pse na thirrët? Ne kemi punë të tjera më të rëndëshishme, zonjushe!- 

- Kjo nuk është aspak normë qytetare!- shtoi polici tjetër duke shkelur gazin e makinës dhe syrin vogëlushes. 

Prapë e lajthitura u ndodh vetëm me mikeshën e saj të re, e cila e udhëhiqte për krahu drejt një ndërtese përdhese, mjaft të vjetër, midis shtatëkatsheve të reja. 

- Pse nuk më le të shkoja në polici?- iu drejtua plaka vajzës.- Unë nuk dua të kthehem më në shtëpinë time. Ata nuk më duan. Askush nuk më përfill. E kuptoj që jam e tepërt. As buka nuk më shijon më atje, as uji, as fjala. Policia çoç do bënte për mua. Unë do t'i shaja me rrënjë e degë dhe ata do më mbyllnin brenda për disa ditë. Prej andej do nisesha më shpejt në rrugën e largët. Drejt pyllit. Tani vetëm ajo botë më do mua.

Zonjushja e re kuptoi se përkrahu kishte një zonjë të revoltuar. Të shkarë. Një mirësjellje mundej ta sillte në shinat normale. I kaloi dorën mbi sup, i lëmoi flokët, i buzëqeshi. Iu duk se kishte të bënte me gjyshen e saj të ikur. Ishte gati e njëjta. E zëmëruar si ajo, e prekur si ajo nga ngacmimi më i vogël, ose fare kot. 

- Tani dua të ik gjer përtej, gjer atje ku më hanë këmbët. Deri atje ku të më lëshojë trupi dhe zemra. Por jo pa shkelur në pyll. Po, po, jetoj vetëm për të penguar të tjerët. Dua të shkoj në shtëpinë time, atje ku më pret ai. Edhe ai atje humbi. Në pyll. Diku thellë, nën degët e një ahu prehen brinjët e tij. M'u zotua se do të vijë një të djelë me kalë të stolisur. Të më marrë në vithe të kalit si nuse. Nuk e mbajti fjalën. Si në jetë. Prapë më gënjeu... Nuk ka gjë. Jam e sigurt se ai më do. Vërtet, pse më dole krah? Unë nuk dua përkrahje. Nuk dola kot në rrugë. Dua të shkoj tek ai që më kupton, më afron, më puth, më merr në pëqi. Dhe le të jem thinjoshe. Ti, bija ime nuk e di këtë? E, po si ta dish. Ti nuk je veçse një syth i sapoçelur. Po ty, ty ç'tu desh që ndërhyn në punët e të tjerëve? E di se sa më ke plagosur? Dhe dukesh vajzë e mirë. Pse, që kur të kam mbesë unë ty? Pse gënjeve policin?- hidhej nga një mendim në tjetrin.

Vajzës iu duk aq e çuditëshme kjo gjyshe, sa nuk donte të ndahej prej saj. Pak e nga pak e reja po hynte në botën e fshehur të një shpirti të plagosur keq. Më shumë në një tru të shkarë nga rreshjet e pandërprera të motit të keq. 

- A nuk të pëlqen të pish kafe në këtë avlli me diellin? Të dy. Edhe unë, tre, - tha duke hapur derën e jashtme të shtëpisë së saj vajza.

- Të pi kafe? Të thashë. Toka nuk më do më. Asnjë avlli. Jam shumë e egër, shumë e plakur për të qëndruar më në Tokë. Lëshomë, të lutem. Unë do të dal nga qyteti. Këtu askush nuk m'i do thinjët. As rudhat. Ato mbeten vetëm nëpër lirika poetësh si rrugë të dhimbjes. Askush nuk i dëgjon ata. As i lexon kush. Lexojnë njëri tjetrin. Mirë është. Edhe ata nuk janë pak. Janë shumë. Sidoqoftë, ata janë më të varfërit, nuk më ndihmojnë dot. Dhe unë mbetem jashtë shtëpisë tokësore. Lëshomë të ik! Ai po më pret me një pyll të thellë në gjoks,- mbaroi dhe i dha krahut për t'u shkëputur nga vogëlushja.

Muzgu u rrit dhe mjekra zuri t'i nxijë. Zonja e braktisur e kuptoi këtë. E shikonte e trembur. Dritat rrugore ia zbardhnin më shumë flokun. Ajo, e hutuar, hidhte sytë nëpër ballkonet e shtëpive dhe udhëkryqet. Iu lut vogëlushes t'i thosh se cila rrugë e nxirrte më shpejt nga qyteti. Atje nuk do t'i grindte kush ankesat. As të luturat. Nuk do ta shikonte kush shtrembër. Nuk do t'i prekte kush vitet, rrugët, jetën. 

- Të gjitha rrugët të nxjerrin jashtë qytetit, por ti nuk je më për rrugë,- iu lut zonjushja e vogël.

- Pikërisht atë dua. Të mbetem diku. Le të më hanë rrugët. Do të jetë një vdekje e bukur. Rrugët janë gra. Shoqet e mia. Do dinë të më përcjellin më mirë se njerëzit. Ato do të më shpien patjetër atje ku dua. Në pyll, pranë tij.

La pas vogëlushen dhe hodhi disa hapa të ngadalta, të rënda pa ditur për ku. E vogla i shkoi nga pas. I erdhi keq. E thirri të kthehej. Plaka nuk iu bind. Ishte e 

vendosur në rrugën e saj. I thirri përsëri. Këtë radhë më fort. Aq sa ushtuan ballkonet e pallatave si të ishin hone. Pa se thinjoshja ra më gjunjë. Gjunjët nuk e ngritën dot më. E panjohura tani e kishte nisur rrugën e saj. U këput si dardhë e tejpjekur. Në rrugë. Pastaj u mblodh këmbë e duar. Një grusht. Nuk dëgjontë më. Të gjitha rrugët i mbylli në sytë e saj. Vogëlushja nuk pushonte së thirruri. Zëri i saj tani kthehej në një akuzë. Në vesh i kumbonte amaneti i rëndë. Patjetër do ta çonte gjyshën e pajetë atje ku e priste dikush: në pyll.