Victor Hugo: Demain, des l’aube

Victor Hugo

Demain , des l’aube

Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la forêt, j'irai par la montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.

Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.

Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,
Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.

Nesër n’agim

/Kushtuar vajzës së poetit /Leopoldinës/e cila është mbytur në lumin, Sena bashkë me të fejuarin e saj/

Nesër n’agim kur bardhësia n’atë fushë zbret
Do të nisem të të shoh duke ditur që më pret
Do të shkoj në pyll dhe në mal si i ngratë
Ngase larg teje nuk mund të rri shumë gjatë

2

Unë shëtis me sy të fiksuar në mendime
Pa parë asgjë jashtë dhe pa dëgjuar zhurmime
I vetmuar, i panjohur, shpinën kërrusur, duart kryqëzuar,
I pikëlluar dhe dita për mua është si natë e errësuar

3

Unë nuk do ta shohë as mbrëmjen e artë që bjen
As lundrën nga larg që në Harflyr vjen
Dhe kur të arrij mbi varrin tënd në lëndinë
Do të vendos një tufë lulesh borsilog e trëndëlinë

Viktor Hygo

Përktheu Halit Bogaj

Zemra Shqiptare

Victor Hugo: Demain, des l’aube - Nesër n’agim