Ramiz Gjini: Bibollasit

Fragment nga romani i pabotuar "BIBOLLASIT" i shkrimtarit R. GJINI

Kur Nurçja u takua me Krroqin, dukej mjaft i kënaqur. Kishte kruar kurrizin dhe u kishte bërë masazh tuleve të prapanicës. Gjithashtu, ai kishte porositur edhe medaljen “Pena e artë” për romanin e tij të fundit, të cilin, në fakt, ende nuk e kishte shkruar. Ai mendonte ta shkruante këtë libër gjatë dy javëve të qëndrimit në plazh me gruan e tij, Lemen.

Shkrimtari Nurçe, kishte blerë gjithashtu, edhe një “telegram urimi për ditëlindjen e tij të afërt, që pritej t’ia niste shkrimtari nobelist latino-amerikan, Gabriel Garsia Markes, si dhe një titull “Kalorës i tregimeve me partizanë“.

Ai kishte dashur të blinte edhe një “Doctor Honoris Causa“, por, nuk i kishin dalë paratë. Pastaj, ky çmim shitej bashkë me vizën për jashtë shtetit. Kurse Nurçja, ende nuk qe gati për të dalë jashtë shtetit, pasi gruaja e tij, Lemja, nuk ishte fort mirë nga shëndeti: qe dhjamosur me tepricë, kishte shtuar në peshë dhe kur hynte në shtëpi, ulej për t’u ngritur vetëm të nesërmen. Vërtet, që kolegu i tij qorr në një sy, Eshref Kica, e kishte marrë këtë çmim, por Nurçja, të mos shikonte Eshrefin. Eshrefi, ia kishte, si i thonë, takatin. Bënte biznes me leshin që blinte anembanë Bibollit, e pastaj ia shiste Brahim Çadërbashit për punishten e qylimave. Kështu, ai i tha vetes, që nuk duhej të mërzitej pasi edhe “Doctor Honoris Causa“, do të vinte një ditë. Për çdo muaj, do të hiqte ca para menjëanë nga pensioni që merrte, një çikë do ta ndihmonin fansat e tij, dhe kështu, ai do ta merrte edhe atë çmim. Patjetër, që do ta merrte.

Kur Krroqi pati qenë nxënës në shkollën tetëvjeçare “Dituria“, Nurçja, aso kohe mësues, i kishte dhënë mësim. Kurse Krroqi, gjithnjë i pati sjellë atij fasule, qepë, arra të qëruara, hoshaf kumbullash e mollësh, kunguj, thana të thata, miell misri, pastërma dhe gjëra të tjera. Sa herë nxënësit i nënshtroheshin ndonjë provimi në lëndën e arithmetikës, në vend të ushtrimeve, që duheshin zgjidhur, Krroqi, shkruante aty ndonjë histori të Nastradinit ose ndonjë barcalet të Palush Hatës. Pastaj fuste në mes të dyfletëshit një dhjetëmijëlekësh dhe ia dorëzonte Nurçes. Të nesërmen, kur Nurçja shpërndante fletët me rezultatet, i thoshte Krroqit: “Ti Rroqi, ke bërë shumë përparime; nëse angazhohesh më fort, ke mundësi edhe më shumë”. Herën tjetër, Krroqi “angazhohej” më tepër: shtonte edhe një dymijëlekësh dhe kështu, ngrihej edhe rezultati i vlerësimit, që bënte Nurçja.

Sapo u takuan, Nurçja, i shtrëngoi Krroqit dorën mu si një babaxhan e i tha:

- Më bëhet shumë qejfi, që të shikoj, o i dashuri, nxënësi im, Rroq. Lemja ime, gjithmonë i kujton ato gjërat e mira, që ti na sillje në shtëpi në shenjë respekti të thellë.

- Edhe unë, profesor i dashtun, Nurçe, gjithashtu, gëzohem shumë.

Si shkëmbyen kortezitë e çasteve të para, Krroqi e pyeti nëse kishte në dorë ndonjë kryevepër të re.

Shkrimtari Nurçe, u mbush thellë me frymë, hapi krahët si të deshte të fluturonte e gjithë solemnitet tha:

- Kam një roman...

- Sa mirë! - ia pat përnjëherësh Krroqi. - Romani m’pëlqen. Ndjehesh i ngopun kur e mbaron së lexuari. Kurse ato tregimet dhe poezitë e shkurtëra, që shkruan ai shkrimtari Eshref Kica, të them të drejtën, nuk hahen fare.

- Lëre Eshrefin, - kërceu përpjetë i inatosur Nurçja, pa mundur ta përmbante egoizmin e tij. - Atij qorri, i bëri gjeli vezë. E ngriti në këmbë tregëtia e leshit, dhe tani, do që të jetë edhe shkrimtar. Me lekët që fiton nga leshi, paguan atë Xhanfize Pasmaqiun, që t’ia shkruajë librat.

- Ashtu, a?!

- Mos e diskuto.

- Po qe vërtet kështu, profesor, i bie që Eshrefi të jetë shkrimtar leshi.

- Leshi nga ai me rrodhe, i ngatërruari e i palari fare thuaj, - tha duke qeshur i kënaqur shkrimtari Nurçe. - Këtë ma ka thënë vetë Xhanfizja, një ditë kur po shkonte t’i merrte këstin e fundit të librit “Kandili i ndjenjave të mija”, ndërkohë, që do të merrte porosi për të shkruar një tjetër libër me poezi të titulluar “Oxhaku i dashurisë së vërtetë, nuk nxjerr tym”.

Ish nxënësi Krroq Murdari ngjeshi nja tre herë majën e gjuhës pas qiellzës, ncëk-ncëk-ncëk, pastaj u kujtua e tha:

- Pra, ju, profesor, thatë që keni në dorë një roman.

- E kam, - tha jo pa krenari Nurçja. - Dhe që ta dish ti, o i dashuri nxënësi im Rroq, ky roman, ndonëse nuk kam filluar ta shkruaj ende, pritet të fitojë çmimin “Pena e artë“, një çmim ky, që jep çdo vit Ministria jonë e Kulturës.

- Uaaa, sa mirë! Urime, profesor, urime!

- Faleminderit i dashur, - ia ktheu i kënaqur tjetri.

- Po arrite të fusësh në dorë penën e artë, - vijoi Krroqi, - atëherë, asht’ e sigurtë, që ti, profesor, me këtë penë, do të mund të shkruash kryevepra botërore.

- Kismet, - tha Nurçja. - Vetëm ta marrim njëherë, pastaj shohim e bëjmë. - Mori sërish frymë thellë e shtoi: - Romani im bazohet plotësishtë në një ngjarje të vërtetë.

- Eu!

- Posi, - tha Nurçja duke tundur kokën rëndë-rëndë, në mënyrë dramatike pasi në kokën e tij, feksi në një çast gjithë drama e pashkruar e romanit.

- Shumë mirë, profesor. Shumë-shumë mirë. Më bëhet qejfi, sepse një ngjarjeje të vërtetë, nuk mund t’i bëjnë as kritikë letrare e të thonë, ta zëmë, që ia ke futur kot. Edhe po e qullose keq, të paktën, asht’ ngjarje e vërtetë. Dhe të vërtetën, dihet që nuk e luan as topi. A s’më thua, profesor, kurë të paska ndodhun kjo ngjarje?

- Nuk më ka ndodhur mua, - tha Nurçja. - I ka ndodhur Aqifit, kur ka qenë ushtar.

- Cilit Aqif? Sepse unë njoh në Biboll nja katërmbëdhjetë aqifa.

- Aqif Qirës, djalit të dajës tim. Eh, sa ka vuajtur i shkreti Aqif! - tha Nurçja pasi nxorri një ofshamë dhimbje.

- Ashtu, a?

- Posi.

- Sa keq ashtë profesor, kur...

- Lëre, lëre... Eshtë një histori trishtuese, që ç’të të them. - Në këtë pikë, Nurçja, mori frymë thellë, xorri edhe një ofshamë tjetër e tha: - Më rrënqethet mishi kur e kujtoj.

- Edhe mua, profesor, kur dëgjoj nganjëherë histori të tilla trishtuese si kjo e Aqifit... Ta besosh, që më bëhet mishi kokrrizë. Sipas shkencës, profesor, përse ndodh kështu?

- Sepse mbi të gjitha, o Rroqi im i dashur, jemi njerëz. Njerëz prej mishi dhe gjaku.

- Ashtu ashtë, - i dha të drejtë Krroqi. Dhe disi me drojtje, pyeti: - A ma tregon pak shkurt kët’ historinë e Aqifit, profesor, sepse, të them të drejtën, nuk pres dot derisa ta shkruash?

Nurçja pranoi t‘ia tregonte, por me kusht, që për sa kohë nuk e kishte shkruar e botuar ende, të mbetej mes tyre si një sekret. Ai tha se shumë shkrimtarë bibollas, kishin bërë famë me idetë dhe subjektet, që ia kishin vjedhur atij gjatë kohës kur kishte qenë i ri dhe papërvojë. Ama, kur Nurçja i kishte vënë gishtin kokës dhe nuk fliste më kafeneve, ata e lan krejt shkrimtarinë dhe u morën me vreshtarinë, blektorinë si dhe zanate të tjera që nuk kërkojnë shumë vramendje. Sipas tij, edhe Shekspiri, nuk kishte qenë shkrimtarë, por një fshirës oxhaqesh. Ia kishte marrë veprat e tij një lopçari të vjetër, i cili, i la amanet t’ia botonte pas vdekjes. Kur lopçari vdiq, ai ia botoi, por, ia botoi në emrin e vet dhe kështu, bëri famë të madhe.

- Vërtet, ashtu duhet të ketë qenë profesor, - tha gjithe qejfë Krroqi, - sepse mua më’kanë thanë, që edhe regjisori Lef Kupi, nuk e ka Rashelën bash gruan e tij. Thonë, që ia mori atë, Azgan Kazuzit, atij tregëtarit të madh të djathit. Pas kësaj, Azgani, për të cilin thuhet, që edhe mustaqet nuk i ka të vetat, mori Kalemen, gruan e atij teknikut të ndërzimit, Marin Dermekut. Marini, më duket se do me marrë Lulushen e Brahim Çadërbashit. Brahimi, i sillet rrotull gruas së Filip Zhulit; kurse ky i fundit, do me marrë kamarieren Xhina Sina, dashnoren e karrocjerit Mark Pati, që flitet se shkon edhe me gruan e kryetarit Xhabir Kaçorri. Kështu janë njerëzit, profesor. Lakmojnë vetëm gjënë e tjetrit, - i dha fund arsyetimit Krroqi.

- Kjo nuk duhet të ndodhë, o i dashuri nxënësi im, - tha Nurçja, disi qejfëprishur pse kishin dalë nga tema. - Librat e shenjtë thonë: atë që e bashkon njëherë Hyu, nuk duhet ta ndajë njeriu.

- Unë mendoj, që gjithë faj është i grave, - tha Krroqi. - Nëntëdhjetë e nëntë përqind të tyre janë kurva. Kurse vetëm një përqind, janë të nderëshme, dhe ato, padyshim, o profesor i dashur, janë gratë tona.

Nurçja nuk foli, u mjaftua me një shenjë miratimi, që bëri me kokë. Hodhi tej duqin e cigares së ndezur dhe me shumë familjaritet, e tërhoqi Krroqin mënjanë. Pastaj që të dy, Nurçja i vogël dhe Krroqi i madh, u ulën kacipup pranë disa kakërdhive që ndodheshin përpara tyre në tokë.

Si u bënë kokë më kokë, për ta bërë sa më të kuptueshme për ish nxënësin e tij, shkrimtari Nurçe, nisi ta tregonte historinë duke e ilustruar me kokërra kakërdhishë, të cilat ai i konsideronte si personazhe.

- Djali i dajës tim, Aqifi, - tha ai, ndërsa mori një kakërdhi me dorë dhe e veçoi nga të tjerat, - ra në dashuri dhe deshi të martohej me Haxheren, vajzën e komandantit të brigadës. - Nurçja mori edhe një kakërdhi të dytë, një çikëz më të njomë dhe e vendosi pranë së parës. - Kështu, siç e shikon edhe vetë, u bënë dy kakërdhi pranë njëra tjetrës, që ne po i konsiderojmë tani si dy të dashuruar. Deri këtu, besoj, që e kupton.

- E kuptoj, posi, - tha Krroqi. - Patjetër, që e kuptoj.

- Tani, a e merr me mend ç’ndodh më tej, o Rroqi im i dashur?

- Më tej... Po ja, si të them...

- Thuaje, thuaje, - e nxiti shkrimtari Nurçe. - Më intereson të di mendimin tënd.

- Mendoj, që komandanti i brigadës, - plotësoi Krroqi, duke hequr edhe ai më një anë për hesap të vet një kakërdhi të tretë më të madhe se dy të parat, - nuk donte t’ia jepte vajzën një ushtari të thjeshtë si Aqifi... K’shtu, profesor?

- Ekzakt kështu, - kërceu e tha i kënaqur Nurçja. - Pra, ai donte ta martonte vajzën e tij, me djalin e komisares së brigadës, të cilën e kishte dashnore.

- Eu! Dashnore, ë?!

- Po, dashnore, - ia pat Nurçja. - Dhe, a ta merr mendja çfarë lind tani, o i dashuri nxënësi im?

- Tani, profesor... Si të them... Edhe ma merr, edhe s’ma merr...

- Lind kooo... - deshi ta ndihmonte me një rrokje Nurçja. - Kooo...

- Kopili, - plotësoi Krroqi.

- Konflikti, - tha përnjëherësh Nurçja gjithë pasion e duke ngritur gishtin tregues përpjetë. - Lind konflikti dhe jo kopili. - Ia ngjiti dorën një kakërdhie tjetër dhe e vendosi pranë kakërdhisë që pati hequr Krroqi, duke krijuar kështu, dy palë kakërdhi në opozitë me njëra-tjetrën. - Pra, siç thashë, lind konflikti, që e shtyn me forcë ngjarjen përpara.

- E kuptoj.

- Domosdo, që e kupton, - tha Nurçja. - Tani, a ta pret mendja çfarë rrjedhe merr ngjarja, o i dashuri nxënësi im Rroq?

- Them, që ma pret.

- Urdhëro e fol.

- Komisarja e brigadës, që tani i bije të jetë kjo kakërdhia e madhe këtu, - vijoi disi i pasigurtë Krroqi, ndërsa shtyu ngadalë me gishtin tregues një tjetër kakërdhi, - nuk pranon, që djali i saj, t’marrë për nuse këtë kakërdhinë..., domethënë, vajzën e dashnorit, desha të them...

- Bravo! - tha Nurçja i kënaqur. - Kështu, siç e merr me mend edhe vetë, o Rroq i dashur, kjo kakërdhia e dytë, që sapo preke, domethënë, Haxherja, ngelet as këndej, as andej. Bie në dëshpërim dhe vret veten me pistoletën e këtij kakërdhiut të madh, që i bije të jetë babai i saj...

Në këtë pikë të rrëfimit, shkrimtari Nurçe, kapi kakërdhinë e dytë, e shkrydhi me gishta, e bëri pluhur dhe nxorri një psherëtimë dëshpërimisht të thellë.

- Eh! - ia bëri edhe Krroqi. - Si është kjo jetë, profesor! Gjithë ajo alamet vajze u bë pluhur kakërdhie! Tani ishte, tani s’është më. Kurse Aqifi i shkretë... Eh, si është kjo jetë profesor! Eh, si është kjo jetë...!

- Lëre-lëre, - tha Nurçja. - Po tani, a ta merr mendja, o Rroq i dashur, në ç’pikë kemi mbërritur?

- Jo, nuk ma merr, - tha Krroqi me gjysëm zëri. Dhe, ndërsa hodhi sytë përreth, pyeti: - Ku kemi mbërritur, profesor?

- Kemi mbërritur në pikën kulminante të kësaj historie.

- Ke shumë të drejt, profesor. Mos e diskuto: ky ashtë kulmi, - u hodh përpjetë i kënaqur polici Krroq Murdari.

- Tamam kulmi, - tha i kënaqur edhe Nurçja. - A mund ta gjeshë dot, çfarë ndodh tani në kulm?

- Në kulm?

- Po, bash në kulm.

- Mendoj, që.... djali i komisares së brigadës, që tani i bije të jetë ky kakërdhiu i katërt, e merr vesh këtë gjëmë, - tha Krroqi, ndërsa mori në tokë kakërdhinë përkatëse, - edhe ai, merr pistoletën e t’jëmës dhe bam, ia fut plumbin vetes mu n’zemër.

Krroqi e futi kakërdhinë mes gishtit të madh dhe atij tregues, e gjuajti tej si një zar dhe priti vlerësimin e Nurçes.

- Ekzakt kështu, - miratoi shkrimtari Nurçe. - Pas kësaj tragjedie, o Rroqi im, komandanti i brigadës, pra, ky kakërdhiu më i madh që kemi këtu, ndahet me gruan e tij të parë dhe martohet me kakërdhinë e brigadës... Desha të them, me komisaren e brigadës, e cila, edhe ajo, braktis burrin e saj, domethënë, kakërdhiun e parë...

Në këtë pikë, Nurçja i veçoi bashkë dy kakërdhi të mëdha dhe ra në mendime të thella.

- Kurse burri i braktisun i komisares së brigadës, - vijoi Krroqi duke tërhequr edhe ai një kakërdhi të madhe, - martohet me këtë kakërdhinë tjetër..., pra, me gruan e braktisun t’komandantit t’brigadës.

Dhe Krroqi, bëri bashkë dy kakërdhi të tjera.

- Deri këtu, meriton notën dhjetë, - tha fort i kënaqur shkrimtari Nurçe. Dhe duke treguar me gisht kakërdhinë e parë, vijoi: - Tani, a ta merr mendja çfarë i ndodh kakërdhiut tim..., domethënë, djalit të dajës tim, Aqifit.

- Jo, të them të drejtën, nuk ma merr, - tha me keqardhje Krroqi.

- I bëjnë planin ta fusin në burg si shkaktar të kësaj kakërdhie..., tragjedie, desha të them... - u ngatërrua sërish Nurçja. - Pra, i bëjnë planin ta fusin në burg si shkaktarë të kësaj tragjedie.

- Aqifi e nuhat shpejt dhe arratiset nga ushtria. Ble një pashaportë diplomatike dhe shkon refugjat në Angli për t’mos u kthy ma asnjëherë n’Biboll, - përfundoi polici. Dhe, me aq sa i hante krahu, largoi tej, nga e djathta, kakërdhinë e parë.

- Aaa, jo! - i tërhoqi vërejtjen i pakënaqur shkrimtari i vjetër Nurçe. - Nuk bën kështu. - U ngrit, vajti e mori kakërdhinë, që largoi Krroqi, u kthye sërish, rregulloi pak kollaren e tha: - Tani ndalu pak, sepse gabove, o i dashuri Rroqi im! Siç e shikon edhe vetë gjatë shembullit të këtij kakërdhiut, që sapo e solla sërish këtu, - Nurçja ia afroi kakërdhinë mu tek hunda Krroqit, - Aqifi, kthehet, por kthehet aq i ndryshuar nga vuajtjet e kurbetit sa nuk e njeh as qeni i vet. Megjithatë, unë mendoj, që kthimin e Aqifit të mos e fus në roman.

- Mirë do bash, vallahi, - tha polici. - Sepse, unë harrova, që po e fute n’roman kthimin e këtij kakërdhiut tënd..., domethënë, kthimin e djalit të dajës tënd, at’herë, do ta marrin vesh që asht kthy e do ta rrasin n’burg. Pastaj, ec e gjejua anën atyre hetuesve dhe gjykatësve, që të rruajnë e kruajnë dhe punë s’të mbarojnë.

- Bravo! - tha Nurçja. - Edhe këtë e kape mjaft mirë.

Polici Krroq Murdari, i tha shkrimtarit Nurçe, që edhe pse tashmë e dëgjoi të ilustruar kaq bukur këtë histori, memzi priste ta lexonte të shkruar në libër.

- Po e rrase n’libër kët’ histori, profesor, - tha Krroqi, - nuk ka nga e luan ma bishtin. Dua të them që nuk ta vjedhin dot pastaj...

- Ashtu është, o Rroqi im i dashur, ashtu është, - i dha të drejtë Nurçja, ndërsa tundëte kokën me sigurinë e atij njeriut që e ka situatën në dorë.

Nurçja tregoi, që shumë romane, novela dhe tregime, ngase kishte qenë shumë i zënë me punë studimore, nuk kishte mundur t’i rraste në libër. Kështu, kishte ndodhur, që i kishin ikur nga kujtesa. Zakonisht, ato i iknin natën, gjatë kohës kur Nurçja flinte gjumë dhe vigjilenca e tij binte në kuotën zero. Por, nganjëherë, i iknin edhe pasdarkeve vonë, kur gruaja e tij, Lemja, e nxirrte si dënim këmbëzbathur jashtë në koridor, vetëm pse atij i flihej dhe përtonte t‘i kruante asaj kurrizin; ose kur ca njerëz mosmirnjohës, inatçinjë dhe pa edukatë siç ishte, ta zëmë, Noshi i Xhibes, apo kolegu Eshref Kica, e mërzisnin me ndonjë fjalë të keqe, që nuk i takonte.

Shkrimtari Nurçe, nxorri e i dha policit Krroq një stilolaps të trashë e të madh, që ta kishte si kujtim. Në fakt, këtë stilolaps, Nurçja e kishte përdorur për t‘u kruar, pasi për të shkruar, përdorte një tjetër më të mirë.

- Tani jam i vjetër, - tha ai, ndërsa kruante barkun. - Ndoshta mund të shkruaj edhe nja pesëdhjetë, ose tek e shumta, shtatëdhjetë vepra të tjera, pastaj do të vdes. Por të paktën, të na kujtoni ju dhe brezat, që do të vijnë.

- Of ma, profesor, - ia bëri ish nxënësi Krroq Murdari. - Do ju kujtojmë, që çke me të. Veçse, do të qe mirë, që brenda kësaj vere, të shkruash edhe një histori tjetër shumë famoze, që më ka ndodhur mua. Do të dilte një roman, që do t’i linte pa frymë lexuesit.

- Çfarë historie është ajo? - pyeti Nurçja.

- E kam kuptuar, që ende nuk e keni marrë vesh, por sa për ta ditur, po ta them: sot në mëngjez, unë ia dola të arrestoja njërin nga kriminelët ma t’rrezikshëm, që janë dukun ndonjëherë n’faqe t’dheut.

- Ç‘thua more Rroqi im?! Ti po më habit fare! Cilin kriminel paske arrestuar?

- Eh, mirë, mirë... - ia bëri Krroqi duke shtrembëruar kokën si cjapi kur i tregon brirët një buburreci. - Këtë kriminel, e arrestova pas një përleshje të ashpër trup me trup. Unë i theva hundën dhe katër brinjë, kurse ai, vetëm sa më grisi pak xhepin e pantallonave. Ja, shikoje...

Dhe i tregoi xhepin që i pati grisur Kel Fisti.

- Ma thuaj, - tha Nurçja, - mos ke arrestuar Barbullush Çartallozin?

- Jo, ai ashtë zhdukun me një torbë me flori, që i rrëmbeu nga banka e shtetit.

- Dodë Marrinë?

- Doda ashtë vra nga rivali i tij, Foti Zhegu dhe kufoma i është shitur të huajit Kakotas.

- Atëherë, paske arrestuar Fotin.

- Foti mori pafajsinë. Asht’ ba shef komisariati.

- Rrok Kokoshin, atë kokëmadhin me flokë të gjata.

- Shshsht... Ule zërin. E kemi zëvendës ministër të brendshëm.

- Po cilin paske arrestuar, atëherë?

- Po ta them: kam arrestu të tmerrshmin Zav Tarrota, që njihet në Biboll me pseudonimin “Veshllapushi”. Besoj, ke dëgju për të, apo jo?

- Jo, të them të drejtën, asnjëherë nuk kam dëgjuar, - tha Nurçja duke ngritur supet.

Në fakt, Nurçja e njihte një veshllapush nga fisi i Tarrotëve me emrin Zav, i cili vuante nga mërzia e thellë, por nuk besonte të bëhej fjalë për atë. Ai kishte një qerre kalamaj dhe dukej burrë i urtuar nga vuajtjet. Madje, njëherë, bashkë me Lemen, kishte vajtur për drekë tek shtëpia e tij. E shoqja e Zavit, u pati bërë një qullë me miell të djegur e me hudhra, që të lëpije gishtat, por Nurçja s’e hëngri sepse....

- Besomë mua, profesor, - tha Krroqi. - “Veshllapushi”, asht’ më i rrezikshëm se “Veshderri”, pronari i bingos më të madhe të Bibollit. Madje, ma i rrezikshëm edhe se “Veshgomari”, që u arrestu një vit ma parë e që iu konfiskuan dyqanet bashkë me tre pallatet që pati ndërtu pa leje.

- E pabesueshme, ç’po më dëgjojnë veshët! - tha i habitur shkrimtari Nurçe

- Thonë, që “Veshderri” dhe “Veshgomari”, mbushnin brekët kur shikonin të kalonte rrugës “Veshllapushi”. Kurse Hilë Toskana, që thirret me nofkën “Veremliu” dhe që pati vrarë “Hundëderrin”, sapo dëgjonte të përmendej në bisedë “Veshllapushi“, vraponte e hynte n’kotec t’pulave. Pastaj, për ta nxjerrë që aty, shkonte “Kokëlopa”, shoku i tij i ngushtë. “Kokëlopa” e tërhiqte me një shkop me grremç në majë, sepse vetë “Veremliu”, pranonte ma mirë të vdistë brenda kotecit se sa të dilte.Tani besoj e merrni me mend profesor, cilin kam arrestuar unë dhe nuk është nevoja të zgjatem ma tepër.

- Të them të drejtën, - tha Nurçja, - edhe pse qenka tarrotë, nuk e njoh këtë kriminel kaq të poshtër. Fisi i Tarrotëve, është shumë i madh. Tarrotë gjenden kudo, në fshat dhe qytet. Megjithatë...

- Unë t’i them të gjitha, profesor. Ta tregoj historinë tamam, jo me rrena. Ti veç shkruaj, - e siguroi shpejt e shpejt polici.

- Kismet, - tha Nurçja. Pastaj, ai shpjegoi, që për të shkruar histori të tilla me luftë kundër banditëve të rrezikshëm, duhej pritur sa të prishej pak koha, të nxihej qielli, të vetëtëtinte e bubullinte. Atëherë fillonin edhe dhimbjet reumatizmale të kockave bashkë me ëndërrat e këqia dhe në këto kushte, romani ecte për bukuri.

Në vijim, Nurçja deshi të bënte një shpjegim të hollësishëm, ku t’i tregonte Krroqit, sa shumë ndikonin rrethanat jetësore dhe kushtet atmosferike tek një shkrimtar i mirë. Për të shkruar, ta zëmë, një roman kriminalistik, Nurçja mund t’ia dilte mbanë vetëm nëse vendi destabilizohej e dëgjoheshin gjithandej krisma armësh si në vitin nëntëdhjeteshtatë; ose në kohë të keqe dimri, pa ujë, pa drita, i veshur hollë, me pak dhimbje kockash dhe me një bandit me leshëra të gjata, që të gjurmon nga prapa për të të marrë kuletën, edhe pse brenda saj mund të gjenden aq qindarka sa për të marrë autobuzin e për të udhëtuar nga biblioteka në shtëpi. Kurse një roman me temë dashurie, Nurçja nuk e shkruante dot pa çelur lulet e pranverës, pa filluar të këndojë bilbili dhe pa u shtruar Lemja në spital, që ta ndjente fort mungesën e saj. Mirëpo nuk arriti dot t’ia thoshte të gjitha këto, pasi ato çaste, si të kishte mbirë nga toka, ia behu aty Lemja. E mbërtheu të shoqin për krahu si të qe një fëmijë që ka bërë shumë prapësi, e ndërsa e tërhiqte me pahir drejt shtëpisë, iu hakërrye:

- A të kisha thënë mos dil nga shtëpia, që të shtifsha në dhè, të shtifsha!

- Mos moj Leme kështu...

- Fasulet janë shkrumbuar për ujë dhe për pak sa nuk i është dhënë flaka shtëpisë.

- Ç’thua, moj...?!

- Ç’them, ë? Po mizat, përse nuk i nxorre jashtë?

- I nxorra, moj, por ca nga ata, nuk donin të dilnin.

- Po lekët që fitova nga shitja e kanaçeve dhe që i pata lënë sipër televizorit, përse i ke marrë?!

- Unë, nuk... Çfarë lekësh, moj?! Lëshoma, pra, krahun se eci vetë...

- Ah, të shtifsha në dhè, të shtifsha!

Krroqi, ndjeu keqardhje për ish profesorin e tij dhe deshi të ndërhynte, por e gjeti të arsyeshme, që më mirë do të ishte të mos futej mes tyre. Kështu, ai vetëm sa i thirri Nurçes nga prapa dhe i tha, që t’i bënte shumë të fala Aqifit nga ana e tij.

Kur shkrimtari Nurçe me të shoqen ishin larguar, polici Krroq, i mblodhi në tokë gjithë “personazhet” e mbetur të historisë së romanit ende të pashkruar dhe i futi në xhep.

Zemra Shqiptare

Ramiz Gjini: Bibollasit