Cikël poetik nga Nexhat Çoçaj
| E premte, 30.10.2009, 07:09 PM |
Nexhat Çoçaj u lind më 2 shkurt 1964 në Gjonaj të Hasit. Shkollimin fillor e filloi në vendlindje dhe e përfundoi në Ferizaj, ku kreu dhe shkollën e mesme. Fakultetin Filologjik, Dega Letërsi dhe Gjuhë Shqipe e kreu në Universitetin e Prishtinës, ku I ndoqi edhe studimet pasuniversitare. Me krijime letrare ka filluar të merret qënë shkollën fillore, një kohë ka punuar gazetar, merret edhe me studime në lëmin e kulturës dhe traditës popullore. Është bashkpunëtor I jashtëm I Institutit Albanologjik të Prishtinës dhe anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të Kosovës.Gjat kohës së luftës (1998-1999) qe I angazhuar në UçK, në shtabin “Njëmishi” e pastaj në brigadën 126 “Hasi”-përgjegjës për informim - (Leka).Punon në gjimnazin “Gjon Buzuku” në Prizren, paralelja në Gjonaj, dhe është drejtor I ndërmarrjes botuese “Pjetër Bogdani”.(Këto të dhëna I takojnë vitit 2000), të nxjerra nga libri;Bartësit e lirisë.Tani punon në Ministrin e Arsimit në Prizren. Jeton në Prizren.
Ka botuar disa libra:KLONI (roman), NB “Pjetër Bogdani”, 1997.NUIP-I (roman), “Rilindja, 1999, BARTËSIT E LIRISË (biografi e letrarizuar për dëshmorin e kombit Haxhi Hotin), NB “Pjetër Bogdani”, 1997.SHPRESA (roman), “Gjon Buzuku”, 2001SHTIGJEVE TË LIRISË, (Nga kuizi I diturisë në nderim për Remzi Ademajn dhe dëshmorët tjerë të Kombit), - tri ribotime, Prizren, 2009.RRUGËTIMI. (poezi), LSHK, në Prizren, 2009Ka dy romane tjera në botim, në Tiranë.Jeton në Prizren.(Ka të botuara edhe disa libra dhe fletushka, për të cilat na mungojnë të dhënat, G.A. - Zvicër, tetor 2009)Shkëputëm disa poezi nga libri: Rrugëtimi, I botuar më 1999, në Prizren.Nexhat ÇoçajRRUGËTIMI ËSHTË TERR APO DRITË?!Zgjohem në mëngjesMbështillem me terrin e ditësPërpiqem të vjellGjellën helm të servuar në shtyp.Në vend të kafesëPi një apaurin Që të mos verbohemQë të mos shurdhohemQë të bëhem imunNdaj atyre që do t’i takojMe gojën e stërmbushurMe sharjePër ata që lindën për nePër ata që u flijuan për ne.Por, terri është terrDhe me te do të shkojnë në ferrTë gjithë ata që vjellin helm Për gjakunPër bajrakunËshtë terr apo dritëKëtë do të na tregojnë fëmijëtSot apo një tjetër ditë.VOTA Kush është për? Faleminderit!Kush është kundër? Faleminderit!Kush abstenon? Faleminderit!Merrni tash shamitëDhe vajtoni me lot Për këtë që votuat!POLITIKA Shekujt prej lindjesDeri në PerëndimMrizuan nën ombrellën e PolitikësDhe kurrë s’ia arritën ta zbërthejnë ateSa e sa ushtri i shkriu deri në një Sa e sa lumenj ua turbulloi ujin me gjakSa e sa fusha dhe male mbolli me koka njerëzishDhe kurrë s’ia gjetën fijen për t’ia gurëzuar fuqinë Egërsirës politikëEdhe sot si gjithmonë të gjithë vrapojnë Pas politikës si toka pas diellitAta që rrahin gjoksSe janë të drejtë dhe të përpiktëPër drekë e darkë kanë të shtruar politikë dhe vetëm politikë Dhe a e dini pse Sepse “Politika është lufta e masës dhe e rasësQë zhvillohet rreth kasës”Mjerë ata që me sytë e tyre Shohin vetëm çelësa. SHTIGJEVE TE PASHTRIKUTShtigjet e Pashtrikut Hekurosin rrudhat e padrejtësiveJetës për t’i dhënë ngjyrëShtigjet e PashtrikutVullkan i trazuarMbështjellë me eshtra Që pikojnë gjakNëpër stinët e ferritShtigjet e PashtrikutGurët e djegur Dëshmitarë të betejave Ku u shurdhuan Ninullat e foshnjave në djepKu u verbuan krushqitNë prag të shtëpisëDhe mbetën të pagojë Shtigjet e PashtrikutMe prush të ndezur flakëHekurosin rrudhat e padrejtësisëMe plagë të prushtaE eshtra që kullojnë ende gjak Nëpër të cilët po piqet liria.qershor 1998SHIKIMI I VERBËR I ARDHMËRISËNë sytë tanë – e lavdishmja verbohetNë mendjet tona – mashtrimi bën garaNë veshët tanë – fyerjet lëshojnë rrënjëNë qafët tona – mashtrimi mund të kaluarënNë gjuhët tona – turpi bëhet kryefjalëNë gjokset tona - përplasen ethet e trishtimitNë krahët tanë – mbështetet dredhiaNë duart tona – shtrydhet drejtësiaNë gishtat tanë - numërohen arnat e gjeografisëNë gjakun tonë – zë vend urrejtjaNë barkun tonë – uria bën grevaNë këmbët tona – udhët s’kanë të ndalur Pjesët e t(r)urpit tonëDeformohen për secilën ditë Mjerë ne nëse s’këndellemiDhe pranverave të lavdisë Vazhdojmë t’ua ndryshojmë Armoën dhe ngjyrat.NISJA U nisët një happara koheNë cakarritët një happara koheMjerë ne që mbetëmnë rrugëdhe s’dimëse edhe sa hapaduhet t’i bëjmërrugëve pa cak BARTËSVE TË ZJARRITKur e thanë - bartësve të zjarritPse po bartin zjarrin në shpinë Ata njësoj si Prometheun thanë:Për ta filluar jetën njerëzimiKur u thanë – bartësve të zjarritSe mund të digjen në flakë,Ata thanë :Ari merr shkëlqimin vetëm në zjarrKur u thanë - bartësve të zjarritZjarri mund t’i lë pa sy,Ata thanë:Zjarri i shkrinë kufijtëKur u thanë - bartësve të zjarritSe zjarri ua servon arratinëAta thanë:Zjarri e përflakë lirinë lirinë.Kur u thanë - bartësve të zjarritTë pendohen për përhapjen e flakësAta thanë:“Jo” edhe sikur të digjeshim në të.DËSHMORËVENga reshjet e motit të ligë nuk ikëtVdekjes ju gëzuatNë gurëthemel të bashkimitPër brezat u shndërruatIshit të plagosur Bashkë me atdheun e copëtuarVdiqët me armë në dorëCopat e ndarjes për t’i arnuarDo të qëndroni përherë në shesheNë mes të turmësDuke dhënë kushtrimPër rrugën e bashkimit Që s’pyet për çmim.PARA BUSTIT Shtatçelikosja jotee then zemërimin e çdo kalimtariqoftë edhe atëherë kur aiështë para dilemës për jetëështë i papunë dhe sorollatet kotpor, është i ndërgjegjshëm dhe bindet se jeta ka çmim Shtatlartësia jotei zbret në tokë të gjithë ata që njerëzit u duken mizaqë mund t’ua shtyp shpën ku e kur të dojëi lidhë për tokën të gjithë ata që janë mësuarjetën ta jetojnë në gjithësipa zbritur kurrë në tokëShtatkrenarija jotei ngroh ëndrrat e fëmijëveduke ua pushtuar zemratnëpër secilën faqë të libritnëpër secilën pjesë të atdheut (Komandant Petritit)I lindur në votrën e staneve të ZhuritI rritur në frymën e kuvendeveSa shumë i ngjason KosovësI maltretuar deri në palcë të ashtit Bashkëudhëtar nëpër golgotën e dhembjesI ndjekur nga i njëjti armikThikën e përçarjes e pe me zytë e zemrësTek po protestoje bulevardeve të EvropësMe vëllain Jusuf GërvallënPër ta denoncuar elaboratin E gjuetarëve të shtrigave në KosovëTi Petrit i shkrepave – nuk mungove as kundTi ishe me Fehmiun e Bacën Ku nisi të rishkruhej historia e KosovësKur u ktheve nga qelitë Perëndimi s’të bëri më për veteKohrat kishin ndryshuarSa do të doja të më përgjigjeshe Zotëri komandant në pyetjen:Cilën bukë e ke ngrënë më me shijeAtë të kurbetit kur të ndiçnin si hije Atë të burgjeve kur grishje për grevëAtë të pajtimit të gjaçeve kur fjala jote ngrohi zemrat e lumjanëveAtë të luftës kur grishje për t’i shtuar radhëtDYERTËKur u hapën dyert Kujtimeve të errta u ra perdjaDhe aktorët vigjilentëSi gjithmonë në histori HESHTJAPara jush që vdiqët për neE lindët për liriTë gjithë bëhemi një Me heshtje u nderojmëKur dalim në foltoreThua se u harrojmëKërkojmë njëri- tjetritKokat t’ua shkurtojmëPse vallë nuk mbajmë heshtjeEdhe në shtypTë mos ushqehemi me sharjePor t’bëhemi unikHeshtje për përçarjet Botërisht kërkojSe partitë vijnë e shkojnëE kombi do të qëndrojëPJETËR BOGDANIT Në kishëza të HasitM’u bë se e pashë Bogdanin“Të veshur me diellTë mbathur me hënë”Duke i kërkuar hasjanëtE përflakur nëpër botëMe gunë të gjatë krahëveShtrëngonte hartën e guritKur u bind se kot lexonteVendet s’i gjenteAshtu si ia donte zemraFilloi të villte vnerë të zi futëDhe ashtu i sëmurëU nis për në PrishtinëMe hartën e guritMbështjellur nën gu(r)në Tash pas treqind viteTë dëshmojë për qelbjenE gurit të megjës në PashtrikPRITJAI numëroj buzëqeshjetMë kujtohet loja me gurëI kryqëzoj shikimetMë kujtohen gëzimet e paraShfletoj ditërrëfejsinDasma është ende largI kërcas gishtërinjtëGjatë gjithë kohësNë shtegun e pafund të pritjesMblodhi pezmin për darkëNë kapërcim të pritjesPres t’i çirret maska territ.KOHË E VERBËRNëse e flakë dashurinëDo të plotësohet dëshiraNëse e hesht këngënDo të këndojnë për tyNëse e hesht etjenDo të bekoheshNëse falesh t’xhumaveDo ta fitosh selametinNëse pështyn gjakunDo të hapen rrugëtNëse kërkon dritëDo të verboheshNëse u beson hajnaveKurrë s’do të varfëroheshNëse gënjeshtrës i ngjet emërDo të mallkojnë pasardhësitNëse vendit do t’i vësh adresëPër mot e jetë do t’jesh i pabesëDhe nëse një ditë Do të mbushesh mendDo të bindesh Se vërtetë je në terr UDHËKRYQ NË PASHTRIKA ka gjë më të shëmtuarQë në të njëjtin vendTë lind dhe të perëndoi dielliCili gjeograf do ta arnonte hartënMe një pikë lindjen dhe perëndiminCili gjak do ta duronte këtë ndarjeKu lindja dhe perëndimi Kanë thikën e ndarjes në tokëCili s’do të ngjitej në Olimpin shqiptarPër ta definuar këtë padrejtësi gjeografikePashtriku s’është as lindje as perëndimPor udhëkryq i fatit Ku shënohet lindja e rilindur USHTRIA ÇLIRIMTARE E KOSOVËSUdhëve të dhembjes more forcëShpatijeve të rrahura me shpirt Tokës me zemrën plot varreRoje i bëre shpresave të zjarrataInjoranxca të përcolli si hijeAtëherë kur ti u paraqiteÇfarë trashëgove nga historiaLavdinë dhe guximinI zgjodhe nga të gjitha Ritëm të jetës t’i keshImazhin e ushtris ta forcosh Miqtë t’i bësh për vete me vepërTash bashkarisht me ta ta bësh luftënArmët të drejtohen në një cakRetë të mbulohen me të njëjtin qëllimEtjet e tokës për gjak si të shkruhenErdhi koha me ty ushtri e gjakut timKosovë e djegur deri në ashtOra e lirisë numëroi hapat me tySa herë dëgjove për masakraOrganizove radhët dhe t’u tregosh se:Vdekjet e bardha janë mësim si të jetohetËndrrat të lundrojnë padiktueshëmStrehim nga egërsirat të mos kërkojmë HASIflakanë zemër të Prushnikutqë s’mungoi mbi kokëta shaloi guximinta shndërroi terrin në dritë jetëvdekjaroje në shtigjet e përgjakurakaliti gatimet e barutite përhapi kushtrimindjersa e botësderdhej shpatijeve tuapër të gjetur shtegune plagëve për shërimHas i thatëtë quan ata që s’ta panëthikën në kurrizin tëndtë larë me gjakgjatë gjithë kohëssa ishte roje flakee bjeshkëve të DukagjinitQAFA E PRUSHITshëët shëëtdëgjohej shushurimae gjarpërit – kolonëqë shponte gurin medalojn të varurnë Qafë Prushnë ty o prush i motitpinë flakë armëtedhe atëherë kur fushatu përkulënnë gacat e prushit tëndu farkuan armëttë thyera çykëe lartësuan trimërinë të ta mbjellur lirinëS’KA MË SHITash pas shiut gjakpushuan bubullimatvetëtimat s’dëgjohen mëbëhu gati të nisemi për udhëT’i masim dhembjetPas shiut dalin mjegullatmotit s’i dihet mund ta humbasim rrugënEja lum miku të dalim nga guacase ujqit nëpër mjegullbëjnë ugar dhe mbjellin farën e dreqitTë hiqen mjegullat njëherëshohim e bëjmëMjegullat as mos prit të hiqen kurrëpo eja t’ia vejmë mexhët arësdhe ta rrethojmë se nesër bëhet vonënesër as nëpër diell s’i shohim vijats’do të ketë më shi gjakuPLAGAKur e fola fjalën e parëe thash të plagosurdhe i plagosur u rritaKur i mësova shkronjat i lexova të plagosuradhe për plagë shkrovaKur u rritae mësova diagnozën e plagëvedhe me plagë u ushqevaKur flas për plagënajo merr ndëshkimdhe zbehet para syve të mie jo si në mote-si në fëmijëriajo sot kurohet me dinjitetmë nuk është plagë se tani është shtetKOHË E VRARË Lojrave u humbi gëzimiFloriut ia vodhën shkëlqiminDashurisë ia thyen krahëtDhunës ia mihën rrënjëtThirrjes ia kthyen shpinënKrismat i shurdhuanVarreve u kënduanPërjetësisë ia truan tokënPlagëve ua hoqën dregzatNë kohën e vrarëKu jetën e bënë jetë Vetëm po të jesh i palarëNOTI Si ta kaloi lumin lum vëllauSe duhet të arrij atje ku jam nisur?Pas këtyre vërshime s’ka vaPor, më mirë kthehu Pasi të qetësohen vërshimetVazhdo për atje ku je nisur!Si të kthehem prapa kur rruga më ndjekVërshimet veç sa kanë filluar të shtohen?Atëherë bjeri not dhe kaloje luminPo deshe të arrish atje ku je nisur!Rrugë tjetër s’ka veç të notoj Nëpër vërshime siç kanë notuar Para meje edhe shumë udhtarë të kësaj aneO të pres kohen e faljesVa pas këtyre vërshime as mos pritlum vëllau se moti i ka brerë eruzioniNëse mbledhen spekatorëPër t’I parë vërshimetTek po përballem unë me teU thuaj se noti i mund vërshimetSe noti i bashkon brigjetDhe krijon vaun edhe aty ku s’ka QELBI I KOHËS Përsëri krimbat dalin nga ndërgjegjja e qelbur e së kaluarësDhe lëvizin trup e tërthorëDuke brejtur ajrin dhe tokën e përgjakurNën plafin e tavolinës Pikturojnë zikzaket e jetësTë quajturit mbrojtës të vatrësMe hapësira të prera I ndezin reflektorët e enigmavePër ta zbehur dritën e gjakutPër ta vazhduar tunelin errësirësDuke ua kthyer shpinën të ndjerëveKasnecët zgërdhihen për dvarjen tonëTë mbështjellë me vorbullën e pësimitTë bindur se jem larg limanit të paqesPër deri sa jazin e lumit gjak E kthejmë në funksion të mashtrimitMaja e lapsit në vend të ngjyrësVjell fjalë helmuesePër t’i shqyer krimbat Pas vërshimeve të lumit gjakNë hapësirat e gurëzuaraEdhe pas shembjes së mureve O zot edhe për sa kohë Reflektorët e enigmave Do t’ia marrin pamjen syve Të Iliridës për ta shijuar dritën e diellitDhe për t’i parë Pikturat e krimbave në qelbin e kohësA do të ketë dritë të mjaftueshmeNga reflektorët enigmëQë do të përcjellet si senzacion Akti i shpërthimitTë qelbit të kohës Mu në ditën kur do të shpallenTë gjitha ata që lindën në luftëTë pavdekshëmKur sakrifica e tyreDo të shpallet triumfMESAZHI I TË PAVDEKSHMVE Nga thellësia e tokësNë shenjë proteste Shumë kërkesa burojnë:Rrezet e prushit të gjakutTë mos mbulohen Me fyerje e sharjeSe lindin përqarje të rejaNë vend që të rriten shpresat!Rrezet e lirisë Të mos përthehen Me emra të përveçëmSe s’ka ulëse për të gjithëNë krye të jazit! Rrezet e lirisë Mos ua zini djepave Se që nga dita e parë Duhet të mësojnë Çfarë ngjyre ka liria Çfarë shije ka liriaÇfarë çmimi ka liria!SYTË Liqe që brigjeve Që s’u dihet fundiLiqe me ujë të kripurSi loti i nënaveSi loti i jetimëveLiqe me thellësi të pafundmeSi dëshirat e të pavdekshmveSi amaneti i të parëveSytë – liqe Mbi të cilinNotojnë ëndrrat tona.DARKA E DREQIT Kush ulet në sofërPa derdhur djersë e mundAi ka ose syrin e keq Ose shpirtin e untë!Prandaj ju filizaQë sapo u hodhët në shtegtimKujdes nga darka e DreqitSe mund të ju ‚sos’ që në fillimDarka e Dreqit Besë nuk ka Ulesh në sofër për të ngrënëE papritur bëhesh Darkë për të ftuaritDREGËZAKur sheh se mbjelljet janë të mbaraNisë e mbyllet Për të qenë më e fuqishmeKur sheh se dikush Ngrohet me zjarrin e dhembjevePlasaritet edhe më keqKur të tjerët dregzësS’i japin kohë të përthahetPlaga thellohet edhe më shumëKur të tjerët dregzënE ngacmojnë tinëzishtDhembja merr krahE shërimi trembet përgjithmonë!FJALA Nuk është fjalë Ajo që shkeletAjo që çirret Për secilën ditë nga pakSi çamçakëzin fëmijëtNuk është fjalë Ajo që nuk ka peshëAjo që s’mbrohetAjo që s’përjetohetDhe s’vdiste për teFjala është betimFjala është qëndrimFjala fuqizohet dhe lahet Vetëm me gjak.KLONI Kur u ngroh motiKloni u shkriSi të mos kishte qenë kurrëKur u ftoh koha Kloni dëftoi shtegunQë të mos i zë nataShtegtarët e lirisëKur doli pranvera Kloni iu bashkua zjarritPër ta flakëruar lirinëS’di pse u ngrit S’di pse u quajt klonKur atë kurrë zemra se diktoi!LAKIMI I EMRAVENëpër shpatijet e PashtrikutLakohen emrat e bartësve të lirisëSa herë që zbresin maleve Të ngarkuar me zjarrE ruajnë të paprekshmeMbaresën - tarëPas kushtrimitEmri kurbet(ç)arëU shndërrua në luftëtarëNga qytetarë në atdhetarëNga luftëtarë në çlirimtarë Nën tingujt e krismaveLakimi i emrave i then rregullatDhe na jep emra të rinjë Me kuptim pavdeksije Nga emrat dashuri (për) atdheDel emri dëshmorNga emri robëri Lind emri liriQë për ta lakuar edhe mëtejDuhet përgjegjësi!~STANET U ngritën dhe jetuan Me shikimet thikëDimrit vazhdimisht U pikon çatia deri në zemërPranverës gjelbërimi e blerimiUa kthejnë gjallërinëVerës bulmetit i japin shijeDhe aromë bjeshke rrezet e diellitVjeshtës disi si me ngutëE braktisin çdo frymëDhe e lënë të vetmuarTë përballet me bardhësinë e dimritNë të katër stinëtStrehë e të përndjekurveSofër e të pakënaqurveDyshek i krushqëve të lirisëTE STANET E VLAHNESTe stanet e VlahnesKarshi Qafës së MullarëveNën burimin e DragoitMëkojnë shpirtin nën çatiTë gjithë ata që zgjodhënRrugën e zjarrit për jetesëNë stanet e Vlahnes Natën ei thonin territMirëmëngjes lavdisë Ku shtoheshin radhët e UÇK-sëNën këto çati prej kashteTe stanet e Vlahnes Numërohej armatimiSkicohej hyrja anë flakëPër t’i thënë lamutumirë robërisëTe stanet e VlahnesKorridoret e PashtrikutUleshin këmbëkryqDhe jepnin mesazhin e funditPër Shigjetën që ia shpoiAnë e përtej zemrënE ushtrisë zullumçarePër një shekull me radhëTE STANET E ZHURITTe stanet e ZhuritFillimi dhe mbarimi i shekullitMe të njejtën zeje I ngrysi duke u marrë lumjanëtTe stanete Zhurit U mblodhën të gjithë luftëtarëtQë s’u pajtuan me gurët e kufiritDhe nisën të gatuajnë barutTe stanet e Zhurit Asllan Rexha e Hasan PrishtinaHartuan strategjinë e Betejës së ZhuritDhe numëruan kokat e armiqve të vrarëNë luftën e Kullës së LumësTe stanet e ZhuritBaruti për UÇK-në Mori bekimin për fitoreNga Remzi Ademaj Që stanet e Zhurit Ia kishin gatuar shpirtin atdhedashuriTE VARRI I DELMESSecila legjendë nga largësia Përthahet në shkëlqimin E gurëve të varritKu në secilin gurëNga një gjarpër bën rojePër çdo ndërrim të motmotitGjarpërinjtë i ndërrojnë këmishëtTë vjetrat i palojnë për hajmeliTë rejave u ruhen që të mos i afrohen vegshitGjarpri nëpër legjenda Hyn dhe del me këmishë e pa këmishëPor te varri i delmesPushojnë viktimat e tijTë cilave Delmja U mbajti vdekjetDelmja ua ngriti varretPër t’u varrosur edhe vetNë varrin prej guri Të ruajtur prej gjarpërinjve.MUSHNIKOVAGurgullima e LumëbardhitQë ndanë fshatin në dysh Pandërprerë i shpërlanëFjalët e shqipes së vjetërNga ndryshku i kohësNë shtratin e Mushnikovës Toponimet e shqipesDorë për dore hedhin vallenE historisë ia mëkojnë plagëtE një shekulli të plotëMushnikova gati një shekullMbi kokë mbajti saçin asimiluesDhe nuk mundi ta shkëpus Nga djepi i shqiptarisë Bashkë me fshatrat përrethMushnikovë, 7 mars 2007MALLKIMI Ai që flet kundër gjakut të vetDhe mohon sakrificën e të rënëveJu thaftë goja e foltë veç me gishtaDhe ata mos i bëfshin punëAi që e sheh ardhmërinëTë ngritur me shpifje Ju shterrtë syri i djathtë e me të majtinMos e paftë kurrë pjellën e vetAi që i shton jatak të pabesitQë ia zë pritën gjakut të vetMos i leftë as djalë as qikë në votërE ju mbushtë oborri me therraAi që nënshkruan marrëveshje Me sunduesin e gjakut të vetJu thaftë ajo dorë E tjetra mos i bëftë punë as ujë me piAi që hedhë valle me diallinPër ta ushqyer unin e injorancësMos e bëftë asnjë hap për gëzimeVeç për kob marrtë udhëURIMI Kosovë lule gjakuUro lindjet e pavdekshmeQë pinë ujë nga shiu i zjarrtëQë të mos shuhet flaka në oxhaqet tuaI lehtë u qoftë dheu Atyre TENDERIDashurinë dhe besnikërinë, Nuk i kam në shitje Andaj, mos më pritniQë të marr pjesë në tenderin e turpitE nëse më line të zgjedhMë lehtë do ta pranojaVdekjen e bardhëSe sa jetën e zezëTë tymosur me helm Për t’u bërë keq të tjerëve!Edhe sikur vdekja të më trokasNjëmijë herë në ndërgjegjen time Të njëmijë herët do t’i përgjigjem Me gatshmëri për ta mbrojtur Dashurinë dhe besnikërinë Për fitoren e gjakut timPër atdheun timSepse nuk ka vdekje më të ëmbël Se sa të bëhesh i pavdekshëm ËSHTË TERR APO DRITË?!Zgjohem në mëngjesMbështillem me terrin e ditësPërpiqem të vjellGjellën helm të servuar në shtyp.Në vend të kafesëPi një apaurin Që të mos verbohemQë të mos shurdhohemQë të bëhem imunNdaj atyre që do t’i takojMe gojën e stërmbushurMe sharjePër ata që lindën për nePër ata që u flijuan për ne.Por , terri është terrDhe me te do të shkojnë në ferrTë gjithë ata që vjellin helm Për gjakunPër bajrakunËshtë terr apo dritëKëtë do të na tregojnë fëmijtë.Zgatar, 9 qershor 2005KRUMASi në legjenda tingëlloi historia jotePara se të lidhej për guri Lundra e ëndrrave të KosovësPrefektura e Kosovës –djep i trimërisëPër konviktorët e përndjekurPër planet e përhapjes së dritësPër shoqërinë “Shkelzeni”Që dhembjet dhe plagët shëroheshinMe tinguj të melodive malësorqePër drrasat e teatrit të Krumës Që kosova nisi marshutën në tyPër pesë vite prefekturëTi Krumë Kosovës sa i shërbeveNë secuilën ditë Vetëm fitoret i numërovePas 77 vitesh jetë me gur në shpinëVaji i Kosovës sërish Ta gjeti derën Krmë Dhe ta mbushi shtëpinë Dhe ti as pas kaq shumë kohe Nuk kishe ndryshuarBujarinë dhe mikpritjenTrashëgim nga Prefektuar Prap u sakrifikove Baraz me Kosovës Dhe ti u bombardoveDhe arat tua u mboll me minaDhe varret tua u mbushën me trimaPara 77 vitesh ti Kosovën e përfaqësoveNë çdo skaj të ShqipërisëTash në fund të shekullitjatak i Shtabit të UÇK-sëTi Krumë e trimave Që e shoqërove KosovënNë çdo hapërim Ti do të mbetesh për mua Prefektuara e parë e vendit tim KALENDARISa herë që kalojnë muajtBëj turr ta grisi fletën në kalendarPor kur e shtri dorënDatat nisin grevën dhe më kundërshtojnëDuke u fshehur mes gishtaveDisa duan të rrinë të varura Që të mbesin për kohë të gjatë në kujtesëDisa duan të ikin që të mos kthehen kurrëDisa të tjera të turbullta fareSi koha që po jetojmë Kanë humbur ritmin Për sa muaj që grisi fletëtAq zhgënjime i murosiAq zbrazëti mbesin në muaDhe në fund të vitit bindemSe përsecilin muak Kam ngrisur nga një fletë jetëPORTRET I NJË JETIMIBuzëqeshjebn e ngrirë në fytyrëSa herë që kujton ligqësitë e botës përrethLotët fytyrës ia vizatojnë Dhembjen që ia shkaktojnë fyerjetQë dikush pa i matur fjalëtIa lëndon shpirtinSa herë ndrrohen stinëtBuzët i shkojnë në vajSa herë afrohen festatShpresat i gufojnë nga zemraPor, ende pa përfunduarMarrin thua dhe mbesin rrugësAtëherë fytyra e tij merr pamjenE portretit të jetimit me sy nga deraMËRGIMTARIVetmisë dhe mallit I dorëzohesh pa i shpallur luftë I bëhesh shtrat Ku të shtohet lodhja dhe mërziaSa ndihesh me fat Mëngjeseve të bardhaKur naten e ke kaluar në vendlindjeDhe ke shëtitur fushave që ke lozur si fëmijëDhe ke biseduar me farefisinMe gjuhën më të ëmbëlSa do të doje që ëndrraTë kishte zgjatur vetëm edhe pakDhe ta kishe parë gëzimin e bujkut Pas shiut që ra në mes të verësGjatë gjithë ditës se heton lodhjenDhe lutesh për natën që vjenQë sërish ta vizitosh vendlindjenSi mbrëmë në ëndërrËndrrat lum i bëhen Zjarrminë e mallit ia shuanMe urimet më të përzemërtaE ndrydh zemërimin e netëve Që buzëqeshja e vendlindjes I mungon në ëndrraMërgimtari pa ëndrrat e vendlindjesNdihet i humbur për jetëI ndarë nga njerëzit e gjakut të vetAndaj natë me fat e quanNatën që ëndërronNjësoj si të ardhuratQë me djersë i fitonHeilbronn, dhjetor 2007 IKJA NGA TERRINga të gjitha anëtMë përcjell gënjeshtraHerë e maskuarHerë lakuriqe Herë duarthatëHerë e ngarkuarMe shpresa shterpeMë këdo që flisjaMë rrihte shpinënDuke më ngushëlluar me oratoriKa kush kujdeset për ne Ka kush flet për neKa kush na grishDimri s’është sallatë As paragjellë e ftohtë !Për secilën ditë Bëhesha gati për rrëfimIkja më shfaqej si hije Pemët s’piqen para koheGripi shërohet me fallUdha bëhet me fjalëDerisa sa u bindaSe klloçka është e mërdhirëFjalëve dhe premtimeveMë në fund u ra gripiI pashë me sytë e miSi u shtrine për dhe Por, prapë dikushE nxiste gënjeshtrënE lëmonte qelbësirënE ushqente egozminTë villte për ushtrinë e maleveDuke mbillur urrejtjenPër të lindur ikjaSi fryt i mbarsisë së mbrabshtTrupi i lodhur nga gënjeshtrat I mbetur shtatëzënë me diallinNisi t’i shpërndajë dhuratatNë qiellin e trazuarNga krimet e lindjeveMe fytyrë te përloturMe shpirtë te thyerMe zemër në torbë Të bërë gati për ikje Pritjes ia kheva shpinën Duke rënë në dashuri me vdekje Që me percillte ne qdo hapKu hana me bënte driteDushku ma bënte shtratin gati Shtigjet thyheshin me lotët e fëmijëveIkjes ia thurnim pajënKush me lot e kush me zemër të thyerDhe e varnin ikjen majë bajrakutTamam si dikur në dasma mollën e fatitDhe kështu ikja e zuri peng shpresën E mijëra syve të përloturE mijëra oxhaqeve që kurorëzuaArsyen e ikjes për t’u ofruarSa më afër fatit që u mbarsuar Me shpresën në rrugën e ikjes Rruga e ikjes I ngjante karvanitTë gjarpërinjve që ikin Nga flaka Nga vdekja Drejt rilindjesDasma e ikjes U bë pa krushq Të cilët qëndruan Për ta ruajtur gurinDhe oxhakun e rrënuar Që shpresën – nuseTë kemi ku ta palojmëTë kemi ku ta këndojmë Të kemi ku t’ia hedhim vallenTë kemi ku t’ia mësojmeAbc-enë kthimitKoha e ikjes Vazhdonte të ecteMe kokën në torbëDrejte lindjes Qe kish hapur krahët Për t’ia pritur krushqitQë premtonin se do t’ia sjellin nusen E pagëzuar para qindra viteveQë e kishin stolisurMe ngjyrat e flamurit Me emrin e fisit ( i) liriIkja nga burgu i vjetërNga shoqëria e maskave Nga sëmundja e shekullitU shndërrua në dritë – neoniBulevardeve të botës Që e panë me sytë e tyreShtrembërimin e kohësMe gjinjtë e laviresQe vidhte me syVdekjen e mijëra të pafajshmeveE bindur se me shpikjenE dëbimit po e realizonteDashurinë e ëndërruarBushtra lavire Kur pa kolonënQe u nisë drejt ikjesU kënaq dhe e nxori Gjuhën jashtëMe të cilën ia lidhi Këmbët ëndrrave të vetaDuke i gënjyer- epshet Duke i varrosur – iluzionetSe do t’ia hapte vegëtNë shtratin prushQe e la kolona e ikjesLavirja qe pështyuMbi zotatMbi gjuhënE pasardhëseve të miErrësirën e burgutDhe prangat e dhunës Medaljoni i varri Në qafëAtëherë kur gjaku U bë roje ikjesQë u nisën krushqTë nuses (i) liri.VARGJE DJALËRIEKASOLLET TONA Kasollet tona të ndertuara prej eshtraveKasollet tona të ndertuara prej qëndreseKasollet tona të ndertuara prej djerseKasollet tona të ndertuara prej eshtraveKasollet tona të lyera me gjakKasollet tona të mbrojtura me besëqenë roje dhanë bukëgatuan barut“Zëri i Malësorit” Nr.1 – 1985PËR KËND FLET KËNGA IMEPër kënd flet kënga ime që e mbaj të fshehur në gjiflet për eshtraflet për dritëflet për rreze flet për diellflet për yjet që shndrisin në qiellPër kënd vajton kënga ime që ma djeg zemrën në pushvajton për pritat vajton për pabesinëqë iu bënë krushqëveqë ende s’e sollën nusenani pse prej shumë moteshështë duke ecur rrugësGjonaj, 1985MALËSORIQuditshëm flet malësoripër gurët e kalavepër rrugët dhiarepër vuajtjet e të parëvepër burimet e krojeveqë i digjen në shpirtMe gjuhën e brezavepërmes melodisë së fletës së dushkutflet malësori për lindjet dhe rritjet e reja“Zëri i Malësorit” Nr.1 – 1985AMANETINata s’ikën vetpa e shkerluur në fytpa e ndrydhur deri në vdekjeNata s’ikën vetsepse pa e bërë hapin vrapmos thuaj se arritaNëse e harron pamjen e vendlindjesKërko që varrin ta kesh atjeSepse ndryshe nata s’ikën vet“Zëri i Malësorit” Nr.3 – 1989PAJTIMI I GJAÇEVE Si rrufe qielli jehoi në hapësirën e Kosovësfjala e rinisë studentoretë shtrihet dora e pajtimittë shtrihet dora e bashkimittë hapen dyert e mbylluratë mbyllen plagët e hapuratë arkivohen përtej harreses ndarjettë afrohen rrugët e zjarrtaqë të mos shndërrohen kullat në rrënojaqë të mos duken varret pallateqë të mos urohet për morte të rejaqë të mos jetohet me shpinën akullSa fuqi treguan krushqit e pajtimitqë të ndalen rreshtat lumë për kryeshëndoshqë në vend të lotit nënat të pinë verëqë dhembjen ta shndërrojnë në gatishmëriqë të bëhen gati për luftënë pranverën e ardhshme me shiGjonaj, 2 maj 1990ETJAKur “koha e krimbave hyri në gjak e në fjalë”(s)di kush (s)di kurnë asht të ujkut e pikturoi ETJENdhe ia vari në qafë Shullanit medaljonGërmo nëpër tumat e Domeshtiçnitetja e bërë shkrumbfryej e pi ujë të hajmalivenga tre herë në ditëetja prap e gjallë në Rudinënëse digjet Pashtriku nga etjatë mbetet gjallë duke pshty vrerëmos ta shpallim të ndjerë(S)di kur u kall heshtja në flakën e etjesna piu mendjen pa filxhanShullani u shituaDuke u përcëlluar në flakën e etjesdhembja shkrumb e Shukkanitmallkon lemeritshëmkush të solli oj korbëqë shumë kufoma i lave e vet ende s’po vdes“Etja” nr. 5 1993UDHË NËPËR NATË telegram të enjten me njëzet tetorm’u desh ta këpus një copë të lëkurës simepër një telegramt’i them nënës dy fjalëdy fjalë – që e thajnë gjelbëriminderi në zemër të lulesprej sot kot lind dielli për muaas i gjallë e as i vdekurdo të udhëtoj nëpër natë abstenimi i vdekjesnënë sot pas katër muajvevdekja abstenoi nga unëtë mjafton natata bartësh mbi supe – më thadhe iku e frikësuarnga bardhësia e katit 13ëndrra për ditën –I-Mbrëmë të gjithëve u ftovapër njëzet vjetorin e lindjes tentova t’i mbush shportat e ëndrravepërplot me kajramfila të kuqpor ëndrra më tradhtoivetëm zërin ua dëgjojaMë paska marrë malli – nënëQë vetëm zërin ta dëgjojTa mbështes kokën në prehrin tëndE ti as në ëndërr s’do t’më afroheshMë përshpërit se gjoja je veshurMe teshat më të reja që ke në kutiPor ec e binde terrin për këtë gëzimSa mshirshëm t’i vjedh ëndrrat – terriNë mos më trathtoftë briskuQë e ftova në ndihmë Në betejë me terrinTa jap besën nënë se do të mësojSe me çfarë veshje ke qenë Prezente në ëndrrat e mia Për ditlindjen timeDhe do të shoh se sa janë plakur ato tesha Në qyshe të kutisëëndrra për ditën –II-të faleminderit vëllaletrën tënde e morama lexuan fjalë për fjalëbile edhe ëndërrënmjekut kujdestar kur i tregova për ëndrrën që e kish parë nënai erdhi shumë mirë edhe ai po shpreson në shërimin tim“Gjaku sjell dritë”tha dhe shtoisë shpejti do ta ndezësh semaforin e kuqpër udhën e natës pasha sytë e ballitSot nuk di pse qajkur duhet të këndojpas një viti udhë nëpër natënënë – pasha sytë e ballitditën që do të përshëndetem me terrindhe kur të kthehemvetëm vëllait të vogël ushtarmos më detyroi t’i shkruajgëzimi për dritëe ndava një pjesë të gëzimitvertikalisht - dritëhorizontalisht – dritëe hodha kalendarin e natës në shportëardhmëria e vari në murjeta është e gjatëduhet shikuar si një pasqyrë “Bota e re” mars 1989N’AUBLIE PASTemishfar vjeshtë e vitit ‘88Një vajzë ëmbël më flet\Ju lutem një çokoladëDhe lehtas në zemër trokitiKam ardhur nga BukureshtiTë takohem me shoqen e shkollësNdoshta s’prish punë që u poça në tyMua më thërrasin Silvina Mazia Di të flas rumanisht, frëngjisht, rusishtDhe pak fjalë të gjuhës së gjyshitHaki Mazrreku quhej i ndjeriN’aublie pas më pat thënëDukagjinin vend të parëve e kemiJu lutem një çokoladë- shqipFoli Selvija e fisit të DukagjinitDhe buzëgas ma ktheu sërishpse më shikoni me habigjuha e gjyshit për mua ështëgjuhë e parëqë kërkoj për ushqim dhe diçka kur dua të marre mori çokoladën dhe me buzën në gaz tha:n’aublie pas dukagjinase jame kërkova gjithë ditën në Temishfarpor ajo kishte shkuar në Bukureshpër t’i treguar familjarëve së është takuar me njerëzit e gjakut të vetdhe se ka mësuar se ku i bie DukagjiniTemishfar , tetor 1989 Përgatiti: Gëzim Ajgeraj
Powered by SNE Business 3.3
Copyright © 2005-2018 by sosovn.com. All rights reserved.
https://www.zemrashqiptare.net/