Ndue Ukaj: Tingëllima e dielës

Ndue Ukaj

Tingëllima e dielës

Dialogu im i së dielës është më i thartë
Se espresso e mëngjesit me llomin e gazetave të përmbysura
Në tavolinën kur përplasën ca rreze të frikshme dielli
Dhe zëra të çorientuar që uturijnë si era në kohën që na gërryen sytë.

Humb shikimin brenda orbitës së espressos që lëshon
Një duhmë arome bashkë me kambanat e katedrales që s’janë më
Dhe kujtimin e natës së epshme i mbytur në duhmën e seksit
Tek selitej dhembja për tingëllimën e humbur
Dhe afshin e pafundmë dashuror

Dialogu im i së dielës i ngjan orës së lëvizshme
Që numëron kohët dhe i lidh me varg shkëmbor
Pastaj refrenin e përsëritur “Në fillim ishte fjala”
Të më falni dashuria...u marrosa pas expressos
Dhe Eva lakuriqe- një histori që kurrë s’u shua
Dhe kujtimi që mi gërryen sytë për Kopshtin e lumturisë
E fjala harrim që kap qiellin më shuplakë dore

Dialogu im i së dielës nuk ka tingëllimën e katedrales së rrënuar
Me shikimin tim bredh një zog i harlisur ajrit të akullt
Teksa unë numëroj si i çartur shtatë ditët e krijimit
Dhe fus ndjenjat thellë në gjinjtë e tu, qielli im
Që shëmbëllen me dashurinë e gulçon si në orgazëm të çmendur

Zoti im, dialogu im i së dielës është më i vetmuar
Se nata e vjeshtës me fortuna dridhmuese
Se tingëllima e katedrales që grish vetminë e zezë
E ngreh zvarrë si viktimë kohësh klasike
Dhe ngjyrat e piktorit që prehet prerit të gruas së epshme
I gdhirë me shikimin e humbur që i shëmbëllen
Të dielës së dialogut tim me poezinë...!

Zemra Shqiptare

Ndue Ukaj: Tingëllima e dielës