Frynte erë e lehtë pranvere
mbi një shkëmb u flisja valëve:
sa është larg Shëngjini prej këtu?
Deti u përgjigj:
largësia matet me zemrën e grishur...
por pyeti një herë Yjet
ata do të flasin me ty
o gjak i pashprishur...
Drita e një ylli zbriti mbi mua
e më tha:
- Jo, jo asgjë nuk është si atje
dashuri kjo hapësirë për ju nuk ka
uji i rrah brigjet me tërbim pa nda`
po toka p
ërse s’të flet me mua,,,çfarë ka...?
Rëra e jodi nuk qeshin si në Shëngjin
qepriku lot me përvëlim pikoi mbi det
e ajo pikë u bë oqean
zemra strukej si zog shtegtar i pakrahë
shkumbët e detit mbi mua loznin pa dert
e dallga përshkundej në shkëmb e zemëruar
Eh, Oqeani ky gjigand përjetësisht i nervozuar
se si më kërcënon me baticë
Atë çast dënesa ime më rrëzoi përdhe
e mallëngjimi u tret deri në brengë
mërgimtar i kohës kisha mbetur peng