Kulturë

Luan Çipi: Në NIL Prodhime të ndryshme

E diele, 21.06.2009, 12:32 PM

Në NIL Prodhime të ndryshme

Nga Ditari i Luan Çipit

Pasi u lirova nga sherbimi usharak i detyruar, bëra dy muaj pushim dhe u çmalla me familjen, miqtë e shokët e deri me “gurët e sokakut”. Isha për ditë me shokët e mi të dashur, Niko Gjyzari e Filip Minga, gjithashtu të liruar, para kohe, nga shërbimi ushtarak.
              Shpejt fillova nga puna. U vendosa në Ndërmarrjen Lokale të Prodhimeve të Ndryshme Vlorë, në detyrën e kryenormistit. Kjo ishte ndërmarrja lokale më e madhja e rrethit të Vlorës, me shtrirje në qytetin e Vlorë dhe në atë të Fierit. Në repartet e shumta, krejt të ndryshme në teknologji, prodhoheshin disa lloj mallrash të nevojshme për ushqimin e popullatës, por dhe materiale ndërtimi, shtypshkrime e deri qeramikë. Ndër produktet kryesore të ndërmarrjes ishte buka, kryesisht misër dhe grurë, me disa asortimente, por më së shumti, buka masive dy kilogramshe. Produkte të tjera ushqimore ishin biskota masive cilësi e tretë, llokume, tahin hallva, marmelatë dhe sallam. Po këtu, prodhoheshin të gjitha llojet e mobilje orendive të nevojshme për popullatën dhe entet, arkat e ambalazhit dhe vozat e drurit, kadet, zgjojet e bletëve dhe dybekët. Reparte të veçanta prodhimi ishin për tullat dhe tjegullat me kumi primitive, për gëlqeren me fura primitive dhe për poçerinë e trashë si shtamba, katruve e vazo qeramike. Po në këtë ndërmarre ishin përfshirë dhe shtypshkronjat, për nevoja publike dhe të enteve shtetërore deri në shtypjen e gazetës lokale, të buletineve, broshurave dhe të ndonjë libri të vogël. Ne, formalisht, ishim ndërmarrje lokale, por vartësia dhe drejtimi tekniko-operativ ishte nga Ministria e Industrisë në Tiranë. Edhe baza e furnizimit materialo teknik planifikohej dhe realizohej nga Drejtoria e Industrisë Lokale në Tiranë, sipas kritereve unike, në mbarë vendin.
           Mu desh të përgatitesha dhe të nisesha shpejt në Tiranë dhe të merrja takim me drejtuesit tanë kryesor me Shkëlqim Zaloshnjen, Ernest Bushatin dhe Tef Gjonajn, specialistë të aftë dhe dashamirës, të cilët më provuan për aftësitë e mia, më instruktuan, më udhëzuan, duke më kualifikuan si teknik të mesëm e duke më dhënë titullin “normist teknik”, me ndikim në rritjen e menjëhershme të pagës.
                Puna që bëja, duke pasur disa normistë nën vartësi, për llogaritjen e pagave dhe të normave të punës, për të nxjerrë treguesit statistikor të punës, për të planifikuar në kosto e në planin financiar të ndërmarrjes kohën e punës dhe pagat , si dhe për të ndjekur “emulacionin socialist”, më jepnin kënaqësi të veçantë. Unë bëja një pune konkrete e të dobishme dhe pasqyroja në praktikë, çka, paralelisht mësoja teorikisht, sepse, në të njëjtën kohë përgatitesha dhe jepja provimet në Universitet. Nga ana tjetër, duke qënë në mes të njerëzve që me donin dhe më çmonin, e gjeja mirë veten time dhe angazhohesha më tej, gjerësisht në shumë drejtime e veprimtari rinore.
              Ishte kjo periudha më e ngarkuar e më intensive njohëse dhe produktive e gjithë jetës sime, duke marrë pjesë në veprimtaritë sportive, artistike, kulturore e shoqërore: Përfaqësoja Rrethin e Vlorës, në ekipet sportive të gjimnastikës në vegla, të mundjes dhe të ngritjes së peshave. Në Shtëpinë e Kulturës së qytetit, me regjisor Nazmi Bunjakun, në rolin e Markut, morra pjesë dhe dhamë me sukses shfaqjen e komedisë së Minush Jeros “Fejesë me Ngatresë”. Në Estradën Profesioniste të Qytetit, së bashku me Eqerem Kushtën dhe Ramadan Batallin morra pjesë në Grupin e Akrobatëve. Në SHNUM marr pjesë në qitje dhe në kanotazh; ndjek kursin për drejtim motoçiklete dhe zgjidhem në Kryesinë e ShNUM.-it për Rrethin. Tani duken si çudi gjithë këto veprimtari në të njëjtën kohë, por janë tamam kështu. Këto shpjegohen me energjinë rinore dhe atmosferën entuziaste dhe dashamirëse, nxitëse, për realizimin e deri të pamundurës. Kjo ishte dhe një metodë pune intensive e organizuar, qëllimisht, për ta larguar rininë nga rrugë ‘qore’ dhe nga organizimet spontane kundërvënse, për ta pasur nën kontroll energjinë e pashtershme e shpërthyese të saj.

               Drejtor Ndërmarje kishim Ramadan Hoxhën, një veteran, i dalë me sukses nga lufta dhe pas pak kohe pune si oficer ne ushtri, me entsiazmin dhe vendosmërinë e tij, drejtonte dhe ekonominë shtetërore të porsa krijuar. Më pas, per te drejtuar ndermarrjen erdhën Hamdi Kapo, Skënder Neimi, Haxhi Xhemali dhe Nesti Qafzezi. Shokë të tjerë në administrate dhe në prodhim ishin: Pandeli Mërkuri, shef plani, qe pas tre vjetësh, ndruam vendet me të, njeri i mrekullueshëm, i matur dhe i kulturuar; Aristidh Kaçi, shefi i financë kontabilitetit, një ish nxënës i Shkollës Tregtare të Vlorës, minoritar, për të cilin kam shkruar, veças gjerësisht; Mellani Qirko, Suta Muço dhe Kaliopi Papalilo, llogaritare; Valentina Rista, Katina Osmani, punonjse kuadrit; Et’hem Suljoti, Dalip Hyseni, Tozo Shakaj, Besho Rezo, Niqi Koka, Andon Panozaqi, Miti Rrumbullaku, Koço Masho përgjegjsa repartesh; Zydi Kapo, Liljana Belshi, Muço Boci dhe Sulo Gjylbegu, normistë repartesh; Manol Bono, Neptun Bega, Fabit Beqiri, Mario Dhimitri e Millka Gjidede, ekonomistë, etj., si dhe qindra punëtorë, shokë të mi, të dashur, të aftë dhe të mençur, me të cilët konsultoheshim dhe bashkëpunonim çdo ditë, në punë dhe jashtë pune, si: marangozët Xhelal Metushi, Llambi Koçi, Kamber Xhelo, Sokrat Billa, Sokrat Kuci, Vasil Moçka, Sefer Dauti, Rasim Bejkosala, Vangjel Duni, Andon Shtrepi, Nonda Dede, Rezhep Rapushi, Selim Shabani, Faik Barjami, Kujtim Ziaj, Arif Lushaj, Halil Xhindi, Hysen e Enver Bani, Erkyl Bejkosala, Sazan Çaçi, Fiqiri Azisi, Fatosh Çobo, Novruz Kaçi, Nuri Maze, Thoma Çaçi, Kristaq Dine, Ramadan Batalli, Spiro Petricopuli, Sotiraq Çome, Fatmir Gjebrea, Rasim Gjoka, Thoma Dumani, Piro Gushali, Zoi Lame, Meleq Liçaj , Zybi Nekiu, Arqile Karbunara, Lavdosh Belshi, Thoma Kapo, Lame Zoga, Hajdar Xhyheri, Nuri Fetahu dhe dhjetra të tjerë; tipografët Marko Mina, Stefan Bocova, Toli Stefani, Aqif Sadiku e Vangjel Lame; mekanikët Xhelal Veizi, Toto Barjami; furxhijtë Burhan Bute, Cac Mita, Pandeli Arapashi, Farudin Myslymi, Rapi e Meleq Arapi, Kristaq Gore, etj.; sipërmarsit e prodhimit të gëlqeres Jasim Balo dhe Lulo Bodo; poçaret Bejo Malaj dhe Kola Qari; shoferët Nasi Çobani, Nako Truja, Vangjel Ceko, Kozma Pjero; inxhinjerët Panajot Suli, Syrja Zoga, Mitat Abeni, Fadil Muço, Nikolla Bej.
                 Në këtë ndërmarrje unë kam punuar më gjatë, ndarë në dy periudha kohe: Qershor 1956, deri korrik 1961, pak më shumë se 5 vjet dhe nga maji i vitit 1965 deri në shkurt të vitit 1970, gati 5 vjet, pra gjithsej 10 vjet pune.
              Me këto periudha kohe lidhen ngjarje nga më të rëndësishmet e jetës sime sportive, ashtu sic i kam paraqitur posacerisht.

(Vota: 0)