E enjte, 28.03.2024, 10:29 PM (GMT)

Shtesë » Lajme

P = ? (A,B,Y) Formula e krakut financiar

E hene, 04.05.2009, 09:25 AM


Vetëm një vit më parë jepej si e sigurtë se një magjistari të matematikës si David X. Li, do t'i jepej Çmimi Nobel. Në fund të fundit, disa ekonomistë financiarë midis analistëve të Wall Street, e kishin marrë tashmë

Vetëm një vit më parë jepej si e sigurtë se një magjistari të matematikës si David X. Li, herët a vonë do t'i jepej Çmimi Nobel. Në fund të fundit, disa ekonomistë financiarë, deri midis analistëve të Wall Street (të ashtuquajturit quant), e kishin marrë tashmë Nobelin në Ekonomi dhe puna e Li mbi matjen e rrezikut ka pasur një impakt më të lartë dhe më të shpejtë, respektivisht kontributeve në lëmin e nobelistëve të mëparshëm. Kurse sot ndërsa bankierë, politikanë, autoritete rregullimi dhe investitorë vërejnë të mahnitur efektet e krizës më të madhe financiare nga Depresioni e këtej, Li ndoshta mund të shprehet i kënaqur që e ka ende një punë në botën e financës. Nuk është se rezultatet e tij janë për t'u flakur tej. Ka marrë përsipër një problem të njohur - të përcaktojë korrelacionin, domethënë mënyrën me të cilën ngjarjet më të ndryshme janë ngushtësisht të lidhura midis tyre - dhe e ka zgjidhur me një formulë matematike të thjeshtë dhe elegante, një formulë që shpejt do të bëhej e gjithëpranishme në botën e financës ndërkombëtare. Për 5 vjet, formula e Li, e njohur si formula gaussiane, është shfaqur si një progres i konsiderueshëm, një copë e teorisë financiare që mundësonte të modeloheshin në mënyrë me të lehtë dhe më të saktë, respektivisht rreziqeve të kaluara tejet komplekse.

Me prirjen e tij për matematikën iluzioniste, David X. Li u ka bërë të mundur trader-ëve shitjen e sasive të mëdha të titujve të rinj, duke provokuar një ekspansion të paprecedent të tregjeve financiare. Metoda që kish konceptuar është adoptuar nga të gjithë, nga investitorët në obligacione (bond) tek bankat e Wall Street, duke kaluar nëpër agjencitë e vlerësimit dhe autoritetet e rregullimit dhe është rrënjosur aq thellë sa që preokupimet lidhur me limitet e saj janë injoruar maksimalisht.

Pastaj modeli është rrëzuar. Krisjet e para janë shfaqur shpejt, sapo tregjet financiare kanë filluar të sillen në mënyra që përdoruesit e formulës së Li nuk i kishin parashikuar. Këto krisje janë bërë të mëdha në vitin 2008, kur në sistemin financiar kanë gllabëruar miliarda dollarë, duke vënë në rrezik serioz mbijetesën e sistemit bankar botëror. Me pak fjalë, David X. Li nuk do ta marrë shpejt Çmimin Nobel. Funksioni i tij prej modeli gaussian do të hyjë në histori si formula në themel të humbjeve, që kanë gjunjëzuar sistemin financiar botëror.

Si një formulë, a mund të arrijë të japë një goditje kaq shkatërrimtare?

Përgjigja qëndron në tregun e obligacioneve, sistemin që u mundëson fondeve të pensionit, kompanive të sigurimit dhe fondeve spekulative që të huajnë po aq mijëra miliarda dollarë kompanive, vendeve dhe blerësve të shtëpive. Natyrisht, një obligacion është vetëm një letër detyruese, një premtim për të rikthyer paratë me interes brenda një date të caktuar. Nëqoftëse një kompania huan para duke emetuar një obligacion, investitorët do t'i kontrollojnë me vëmendje llogaritë e saj, për t'u siguruar që disponon mjetet e nevojshme për ta kthyer borxhin. Sa më i lartë është risku i perceptuar - dhe ka gjithmonë ndonjë risk, - aq më e lartë duhet të jetë përqindja e interesit që obligacioni bart me vete.

Kush investon në obligacione është krejtësisht komod me konceptin e probabilitetit. Nëqoftëse ekziston 1 përqind mundësi dështimi, por sigurohen 2 pikë në përqindje interesi ekstra, atëhere ndjehesh në një pozicion të shkëlqyer: si një kazino që herë pas here është e lumtur të humbasë, boll që "tavolina" të fitojë pjesën më të madhe të kohës. Investitorët në obligacione blejnë edhe fonde të përbashkët (pool), të cilët grupojnë qindra dhe deri mijëra kredi hipotekore. Shifrat potencialisht në lojë janë marramendëse: amerikanët sot duhet të kthejnë më shumë se 11mijë miliard dollarë borxhe të marra për të blerë shtëpitë e tyre. Nuk ekzistojnë përqindje interesi të garantuar, duke parë që shuma e parave që pronarët e shtëpive paguajnë kolektivisht çdo muaj varet nga sa debitorë kanë rinegociuar dhe nga sa nuk kanë arritur ta bëjnë pagesën. As një datë fikse në të cilën maturohen interesat: paraja rrjedh në mënyrë të çrregullt, duke parë që njerëzit e paguajnë kredinë e tyre në momente të paparashikueshëm. Për shembull, kur vendos që ta shesë shtëpinë e vet dhe, fakt akoma më problematik, nuk ekziston një mënyrë e lehtë për t'i caktuar një probabilitet unik mundësisë së falimentimit.

Wall Street i ka zgjidhur shumë prej këtyre problemeve me një procedim të quajtur tranching, që e ndan fondin në shumë pjesë dhe e lejon krijimin e obligacioneve të sigurta me risk zero, të vlerësuara me një A të trefishtë. Investitorët në transhe apo fetën e parë do të jenë të parët që do të paguhen. Kush vjen më pas në listë mund të siguronte vetëm një vlerësim risku me A të dyfishtë, pasi ka marrë mbi vete një mundësi falimentimi lehtësisht më të lartë. E kështu me radhë.

Agjencitë e vlerësimit dhe investitorët ndjeheshin aq të sigurtë me tranche me A të trefishtë, sepse besonin që në asnjë mënyrë qindra pronarë imobilarë do të falimentonin të gjithë së bashku në të njëjtin moment. Një njeri mund të sëmurët, një tjetër humbet vendin e punës, por këto janë fatkeqësi individuale që nuk ndikojnë mbi fondin e kredive në tërësinë e tij: të gjithë të tjerët janë akoma duke i paguar me saktësi këstet e tyre.

Por jo të gjitha fatkeqësitë janë individuale dhe tranching nuk i ka zgjidhur akoma problemet e lidhura me riskun mbi fondet e përbërë nga kreditë hipotekore. Nëqoftëse çmimet e shtëpive në zonën tuaj bien dhe ti humbet paksa nga kuota jote kapitale, ka mundësi të mira që edhe fqinjët tuaj të humbasin kuotën e tyre. Nëqoftëse, si rezultat, bëhesh jo i aftë të paguash kredite, ka një probabilitet më të lartë që edhe ata nuk do të jenë njëlloj në gjendje të paguajnë. Quhet korrelacion: është shkalla në të cilën një ndryshore lëviz në linjë me një tjetër. Të masësh korrelacionin është e rëndësishme për të përcaktuar faktorin risk të obligacioneve lidhur me kreditë hipotekore.

Investitorët e pëlqejnë riskun, boll që të mund t'i japin një çmim. Ajo që urrejnë është paqartësia, mosdija sesa është i madh. Për pasojë, investitorët në obligacione dhe furnizuesit e kredive duan ta masin në mënyrë sa më të saktë të mundur korrelacionin, në mënyrë që t'i japin një çmim. Përpara daljes së modeleve sasiorë, momenti i vetëm në të cilën investohej me qetësi relative në fondet e përbërë nga kredi ishte kur nuk ekzistonte kurrfarë risku; me fjalë të tjera, kur obligacionet qenë të garantuar në mënyrë implicite nga agjenci gjysmëpublike si të ashtuquajturat Fannie Mae e Freddie Mac. Megjithatë, gjatë viteve '90, ndërsa tregjet globale zgjeroheshin, kishte mijëra miliarda dollarësh që prisnin të viheshin në dispozicion të debitorëve në të gjithë botën dhe jo vetëm të njerëzve që kërkonin një kredi, por edhe shumëkombëshe, blerës të automobilave dhe në përgjithësi të kujtdo që dispononte një kartë krediti. Problemi është i vështirë dhe i dhimbshëm, sidomos kur palët e përfshira në të janë mijëra.

Për ta kuptuar më mirë matematikën e korrelacionit, mendoni për diçka të thjeshtë, si një vajzë e vogël në fillore, të cilën le ta quajmë Alice. Probabiliteti që prindërit e saj të ndahen këtë vit është e barabartë me rreth 5 përqind, rreziku që t'i ngjiten morrat është i barabartë me rreth 5 përqind, mundësia që të shikojë mësuesen të rrëshqasë mbi një lëkurë bananeje është e barabartë me rreth 5 përqind dhe probabiliteti që të fitojë garën e bukurshkruesve të shkollës së vet është e barabartë me rreth 5 përqind. Sikur investitorët të qenë duke trajtuar titujt bazuar mbi mundësinë që një prej këtyre gjërave do t'i ndodhë Alice, do të qenë të gjithë duke trajtuar pak a shumë të njëjtin çmim. Por nëqoftëse marrim në konsideratë dy vajza të vogla në vend të njërës, jo vetëm Alice, por edhe shoqes së saj e bangës, Britney, i ndodh një gjë themelore. Nëqoftëse prindërit e Britney divorcohej, atëhere cilat janë mundësitë që të divorcohej edhe prindërit e Alice? Akoma rreth 5 përqind: korrelacioni këtu është i barabartë me zero. Por nëqoftëse Britney zë morra, atëhere mundësia që edhe Alice t'i zërë janë shumë më larta, rreth 50 përqind: korrelacioni ndoshta është ngjitur në rreth 0.5. Nëqoftëse Britney do të shikonte një mësuese të rrëshqiste mbi një lëkurë bananeje, sa mundësi ekzistojnë që ta shikojë edhe Alice? Shumë të larta, janë të ulura përkrah njëra tjetrës: mund të arrijnë edhe deri në 95 përqind, gjë që nënkupton se korrelacioni është afërsisht 1. Dhe nëqoftëse Britney fiton garën e bukurshkrimit, atëhere mundësia që ta fitojë edhe Alice është 0, gjë që do të thotë se korrelacioni është negativ, domethënë -1. Nëqoftëse investitorët do të tregtonin në tituj të bazuar mbi mundësitë që gjërat t'i ndodhin si Alice, ashtu dhe Britney, atëhere çmimet do të ishin shumë të ndryshëm midis tyre, duke parë se korrelacionet variojnë në mënyrë të konsiderueshme.

Por korrelacioni është një shkencë shumë e pasaktë. Të masësh vetëm probabilitetit fillestare prej 5 përqindësh do të thotë të mbledhësh sasira të mëdha të dhënash të ndryshme dhe t'ia nënshtrosh një serie të tërë analizash statistikore dhe gabimesh. Të kërkosh të përcaktosh probabilitetin e kushtëzuar - mundësinë që Alice të zërë morra nga Britney - është akoma më e vështirë, duke parë që ky tip të dhënash shumë më i rrallë. Për shkak të mangësisë së të dhënave historike, ka gjasa që gabimet të jenë më të mëdha.

Në botën e kredive është akoma më e vështirë. Cila është mundësia që vlera e një shtëpie të caktuar të zvogëlohet? Mund të shikohet në historinë e kaluar të çmimeve të imobilareve për të krijuar një ide, por sigurisht edhe situata makroekonomike e vendit luan një rol të rëndësishëm. Por cila është mundësia që nëqoftëse një shtëpi humbet vlerë në një shtet, ta humbasë edhe një shtëpi e ngjashme në një shtet tjetër?

Dëmi ishte i parashikuar

Këtu futet në lojë Li, një yll i matematikës, i rritur në Kinën rurale rreth mesit të viteve '60.

Shumë i zoti në shkollë, në një moment të caktuar siguroi një diplomim në Ekonomi në Universitetin Nankai, përpara se ta lërë vendin për një MBA në Universitetin Laval në Québec. Menjëherë më pas fitoi një Master në Shkenca Natyrore dhe një Doktoraturë Kërkimore në Statistikë, të dyja pranë Universitetit Waterloo në Ontario. Në vitin 1997, shkon në Canadian Imperial Bank of Commerce, ku karriera financiare e tij filloi të bëhej serioze; më pas u spostua në Barclays Capital, ku në vitin 2004 u ngarkua që të krijojë skuadrën e analistëve sasiorë. Rrugëtimi i Li është tipik i epokës quant, që filloi në mesin e viteve '80. Mjedisi akademik nuk ka mundur kurrë të konkurrojë me rrogat e mëdha të ofruara nga bankat dhe fondet spekulative. Kështu, legjione të tëra të diplomuarish në matematikë dhe fizikë janë rekrutuar për të krijuar dhe fiksuar çmimet dhe kontribuar në efikasitetin e strukturave të investimit të Wall Street. Në vitin 2000, ndërsa punonte tek JPMorgan Chase, Li botoi në Journal of Fixed Income një studim me titullin "Mbi korrelacionin e falimentimit: një qëndrim i bazuar mbi funksionin unazor". Në statistikë, një kurbë përdoret për të vënë në relacion sjelljen e dy ose më shumë ndryshoreve; duke përdorur formula matematike relativisht të thjeshta, tashmë të konsideruara standardet e Wall Street, Li konceptoi një mënyrë të zgjuar për të modeluar korrelacionin e falimentimit pa i parë fare të dhënat historike të tij. Përdori në fakt të dhëna të tregut lidhur me çmimet e instrumentave të njohur si CDS, Credit default sëap (shkëmbim fluksesh lidhur me rrisqet e kreditit).

Si funksionojnë CDS-të? Investitori i ditëve të sotme ka dy zgjedhje: mund t'ia huajë paratë në mënyrë të drejtpërdrejtë debitorit duke i blerë obligacionin, ose mund të shesë Credit default swap, sigurime ndaj vetë këtyre debitorëve në rast se do të falimentonin për të paguar këstet. Në çdo rast, do të marrë një fluks të rregullt të ardhurash, pagime interesash apo pagime premtoje siguruese. Në të dyja rastet, nëqoftëse debitori falimenton që të paguajë, do të humbasë një thes me para. Kthimet janë pothuajse identike për të dyja strategjitë, por përderisa për çdo debitor të veçantë mund të shitet një numër i pakufizuar Credit default swap, disponueshmëria e swap-ëve nuk është e kufizuar si ajo e obligacioneve dhe, për pasojë, tregu i CDS-ve ka arritur që të rritet në mënyrë të shpejtë. Pavarësisht se qenë relativisht të reja kur doli studimi i Li, shpejt u bënë një treg më i madh dhe më likuid, respektivisht obligacioneve mbi të cilat qenë bazuar.

Nëqoftëse çmimi i një Credit default swap rritet, kjo do të thotë se është rritur rreziku i falimentimit të pagimit. Zbulimi i Li qe ky: në vend që të presë që të kishte vënë së bashku një numër të dhënash historike mbi falimentimin e pagimit, që janë më të rralla në botën reale, mund të përdorej historiku i çmimeve të tregut të CDS-ve. Është vështirë të ndërtohet një model historik për të parashikuar sjelljet e Alice apo të Britney, por kushdo mund të shikojë nëse çmimi i Credit default swap mbi Britney tenton që të lëvizë në të njëjtin drejtim me atë të CDS-ve mbi Alice. Dhe nëqoftëse e bën, atëhere ka një korrelacion të fortë midis risqeve të falimentimit të pagimit të Alice dhe të Britney, siç e tregon çmimi i caktuar atyre nga tregu. David X. Li përpunoi një model që përdorte si rrugë të shkurtër çmimet e CDS-ve në vend të të dhënave të falimentimit të pagimit të botës reale, duke e dhënë në mënyrë implicite të sigurtë se tregjet financiare dhe në veçanti tregjet e CDS-ve, mund t'i caktonin një çmim korrekt këtij falimentimi pagimi.

Ishte thjeshtimi brilant i një problemi të vështirë dhe Li jo vetëm lehtësoi vështirësinë për të përpunuar korrelacionet, por vendosi edhe që të mos e vriste mendjen për të llogaritur numrin pothuajse të pafundëm të relacioneve midis huave të ndryshme që përbëjnë një fond. Çfarë ndodh kur numri i pjesëmarrësve në fond rritet apo kur përzihen korrelacione pozitive me korrelacione negative? E gjitha kjo nuk ka rëndësi, është shprehur ai. E vetmja gjë që ka rëndësi është numri i korrelacionit final: një e dhënë e qartë, e thjeshtë dhe e plotfuqishme, në gjendje të përmbledhë gjithçka.

Efekti ndaj tregut të emetimit të obligacioneve qe elektrizues. Le të ndalemi një çast: emetimi i obligacioneve, është mirë të kujtohet, është një pushim aktiviteti. Nëqoftëse unë jam kreditor, mund të shes me një të tretën të drejtën për të kërkuar nga debitori shumën e detyruar me interesat. Nëqoftëse debitori rezulton i pamundur që të paguajë, është blerësi i tretë dhe jo shitësi i kredisë ai që humbet gjithçka. Domethënë, emetim obligacionesh: duke valëvitur formulën e Li, analistët e Wall Street panë një botë mundësish të reja. Kështu, lëvizja e tyre e parë qe krijimi i një sasie të madhe titujsh me A të trifishtë fringo fare. Duke përdorur formulën e Li, agjencitë e vlerësimit nuk kishin më nevojë që të vrisnin mendjen lidhur me titujt e ndodhur nën to. Mjaftonte ai numër korrelacioni dhe do të dilte një vlerësim që do t'u tregonte atyre sesa i sigurtë ishte tranche.

Si rezultat, pothuajse gjithçka mund të vihej në një paketë dhe të transformohej në një obligacion me A të trifishtë: obligacione korporate, hua bankare, tituj të bazuar mbi kredi, ajo që dëshirohej. Fondet që i pasonin shpesh qenë të njohur si CDO, Collateralized debt obligation. Mund të ndahej fondi në tranche dhe të krijohej një tituj me A të trifishtë edhe pse asnjë prej komponentëve nuk ishte një A e trifishtë. Deri ishte e mundur të merreshin tranche me një vlerësim më të ulët nga CDO të tjera dhe të viheshin në një fond tjetër, duke i ndarë nga ana tyre në tranche. Ky i fundit është një instrument i njohur si CDO në katror dhe ishte aq larg nga çdo obligacion, hua apo kredi e ndodhur nën të, sa që askush nuk kish idenë se çfarë përfshinte. Por nuk kishte fare rëndësi. Formula e Li mbulonte gjithçka. Tregjet e CDS-ve dhe CDO-ve rriteshin së bashku, duke u ushqyer respektivisht. Në fund të vitit 2001, kishte 920 miliard dollarë Credit default swap jo të evaduar. Në fund të 2007, ky numër kalonte 62000 miliardët; tregu i CDO-ve, që në 2000 ishte ndalur në 275 miliard dollarët, në vitin 2006 arriti 4700 miliardët.

Në qendër të gjithë kësaj ishte formula e Li. Midis atyre që punonin në financë dëgjoheshin fjalë si "e bukur", "e thjeshtë" dhe sidomos "e trajtueshme". Formula mund të zbatohej kudo dhe shpejt u adoptua jo vetëm nga bankat, por edhe nga trader dhe nga fondet spekullative. "Trading-u i korrelacionit është përhapur në psiqikën e tregjeve financiare si një virus jashtëzakonisht infektues", shkroi në vitin 2006, guru i produkteve derivate, Janet Tavakoli.

Dëmi ishte i parashikueshëm dhe praktikisht i parashikuar

Në vitin 1998, edhe përpara se Li të shpikte formulën e tij, Paul Wilmott, konsulent dhe Docent i Financës Sasiore, shkruante: "Korrelacionet midis sasive financiare janë dukshëm të paqendrueshme". Me fjalë të tjera, pohonte se asnjë teori nuk duhet të jetë e mbështetur mbi parametra kaq të paparashikueshëm. Dhe nuk ishte i vetmi. Gjatë viteve të bumit, të gjithë qenë në gjendje të numëronin arsyet sipas të cilave funksioni i formulës gaussiane nuk ishte i përkryer. Qëndrimi i Li nuk e pranonte paparashikueshmërinë: e jepte si të mirëqenë se korrelacioni ishte një konstante në vend se diçka e paqendrueshme. Parë në perspektivë, injorimi i paralajmërimeve qe jo më pak i shkujdesur, por në ato kohëra ishte e lehtë. Bankat nuk i mbanin në konsideratë, edhe pse menaxherët nuk i kuptonin diskutimet midis degëve të ndryshme të universit të analistëve dhe, pastaj, po bënin shumë para.

Në financë nuk mundesh asnjëherë ta reduktosh krejtësisht riskun: mund të tentohet vetëm të ngrihet në këmbë një treg, në të cilin kush nuk e do riskun ia shet atij që në fakt do të riskojë. Por në tregun e CDO-ve njerëzit e përdornin formulën gaussiane për t'u bindur se nuk kishte kurrfarë risku, kur praktikisht nuk hasej rrezik vetëm për 99 përqind të kohës. Për 1 përqindëshin e mbetur, risku ishte në fakt eksploziv dhe lehtësisht mund t'i shkatërronte të gjitha fitimet e kaluara.

Formula e Li ishte përdorur për t'u dhënë një çmim qindra miliarda dollarëve në CDO të ngarkuar me kredi hipotekore dhe përderisa formula përdorte çmimet e CDS-ve për të llogaritur korrelacionin, duhej patjetër të kufizohej të vëzhgonte periudhën kohore gjatë së cilës këto Credit default swap kishin ekzistuar: më pak se 10 vjet, një periudhë gjatë së cilës çmimet e shtëpive qenë në rritje të vazhdueshme. Natyrisht, korrelacionet e falimentimit për të paguar qenë shumë të ulëta në ato vite, por kur bumi i kredive ka pushuar dhe çmimet e shtëpive kanë filluar të bien në të gjithë vendin, korrelacionet janë rritur. Ama askush nuk donte ta ndalonte krijimin e CDO-ve dhe bankat e mëdha vazhduan që të krijojnë të reja, duke i nxjerrë të dhënat e tyre të korrelacionit nga një periudhë në të cilën tregu imobilar ngjitej dhe kaq. Arsyeja e parë ishte se rezultatet vinin nga modele llogaritjeje "me kuti të zezë", shumë të vështira për t'ju nënshtruar edhe logjikës së thjeshtë. Arsyeja tjetër ishte se analistët, që duhet të kishin qenë më të vetëdijshëm për pikët e dobëta të sistemit, nuk qenë ata që merrnin vendimet. "Nuk mund të akuzohet Li", thotë Gilkes i Credit-Sights. "Në fund të fundit, vetëm ka shpikur modelin. Në të vërtetë, duhet të fajësojmë bankierët që e kanë interpetuar keq dhe deri atëhere rreziku i vërtetë nuk ka lindur pse një trader i caktuar e ka adoptuar, por sepse e ka bërë totaliteti i trader-ëve. Në tregjet financiare, kur të gjithë bëjnë të njëjtën gjë, është e pashmangshme që të mos arrihet në një flluskë dhe në shpërthimin e saj". Li ka qëndruar jashtë debatit lidhur me shkaqet e krakut financiar. Bile nuk është më as në Shtetet e Bashkuara. Muaj më parë është transferuar në Pekin dhe aktualisht është në krye të Departamentit të Menaxhimit të Rriskut të China International Capital Corporation. Në një bashkëbisedim të kohëve të fundit është shfaqur ngurues për ta diskutuar studimin e tij dhe ka deklaruar se nuk mund të flasë pa lejen e Departamentit të Marrëdhënieve Publike. Në përgjigje të një kërkese të mëtejshme, zyra e shtypit e CICC-së ka dërguar një e-mail, në të cilin thoshte se Li nuk po bënte më të njëjtin lloj pune dhe kështu që nuk do të fliste me mediat. Në botën e financës shumë analistë shikojnë vetëm numrat përpara vetes dhe harrojnë realitetin konkret që shifrat duhet të përfaqësojnë. Pastaj njerëzit investojnë mbi bazën e këtyre probabiliteteve, pa u ndalur që të pyesin nëse numrat e kanë apo jo një kuptim.

Siç ka deklaruar vetë David X. Li, lidhur me modelin e tij matematik: "Gjëja më e rrezikshme është kur njerëzit i besojnë të gjithë asaj që del".



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora