E premte, 29.03.2024, 09:44 AM (GMT)

Kulturë

Albert Zholi: Migena

E enjte, 02.04.2009, 11:02 PM


Albert Zholi

Migena

Atë mesditë radha e makinave i ngjante ushtrisë së mizave mbi lis në zhegun e vapës. Vargu ecte, ngecte diku, ndalte dhe përsëri vazhdonte. Mbi fashën prej betoni që ndante parasheshin e stacionit të trenit me rrugën kryesore të qytetit, atij i tërhoqi vëmendjen një grua. Iu duk një siluetë tejet feminile, shumë brenda kurmit të idealit të tij, si ato femra që mbesin ideal tërë jetën, sepse nuk i ke shijuar kurrë. Gruaja mbante për dore një vajzë 7-8 vjeçe, pakëz të frikësuar. Njohu diçka familjare në imazhin e asaj gruaje që priste. Një imazh që i kishte mbetur mister. Ndërsa ngadalësoi shpejtësinë për të parkuar në cep të rrugës, nëpërmjet pasqyrës dalloi tek ajo grua e re braktisjen. Edhe pse njerëzit ofshanin për vonesën e autobusit, ai dalloi në çehren e asaj gruaje indiferencën ndaj pritjes. Ishte sikur mendja e saj të mos i përkiste atij vendi, ku pluhuri tymonte gjithkund dhe njerëzit
lëshonin lëkurat e bananeve mes këmbëve pa pikën e problemit. Ajo nuk dëgjonte aspak ankesat e udhëtarëve që shihnin të shqetësuar nga udha se mos dukej ndonjë urban ose furgon për t’i transportuar drejt kryeqytetit. Gruaja kishte ngulur këmbët në atë vend, por mendjen e kishte tjetërkund. Fluksi i makinave ishte i madh dhe ai mendoi se në aksin e shkarkimit të portit duhej të kishte fluks emigrantësh. Gruaja krah makinës së tij tundi flokët gështenjë, lëvizi krahët duke u përkulur ndaj vajzës me një gjest përkushtimi. Ai dalloi fytyrën e bardhë e të lëmuar, ndërsa mendja i përcolli ngjyrimin blu të syve. I nguli sytë thellë atij vështrimi. Një shkulmë deti i trazuar iu ngjit në mendje, si atëherë, vite më parë, kur e njohu rastësisht. Bëheshin plot dhjetë vjet largesë.
- Dreqi ta hajë!
Mori krahun e parkimit dhe ktheu “Benzin” para këmbëve të dy femrave, që kishin përcjellë me pak shartime bukurinë e dy gjeneratave. Duke mos dashur t’i frikësonte, fiku motorin dhe zbriti shkathtësisht nga makina. Gruaja nuk mendoi se ndali për to, por vajza e vogël, sapo e pa, u mbështoll tek e ëma.
- Mirëdita Migena! Si jeni? - i përshëndeti ai duke iu afruar. Gruaja mblodhi supet dhe u mblodh rreth gjoksit. Ky zë, kjo pamje, nuk mund të ishin reale. Për më tepër kjo koincidencë kaq e çuditshme. U hutua. Tkurri supet dhe iu afrua vajzës si ta mbronte nga një sulm i papritur. Vajza nisi të dridhej, por ajo e qetësoi.
- Mirë jam, po ju Alban si jeni?- e pyeti ajo, duke iu kthyer lëkura në lulëkuqe.
- Si gjithmonë. Vajza kjo?
- Po, vajza ime është.
- Si të quajnë? - e pyeti ai vajzën e vogël. Vogëlushja, duke parë të ëmën në sy, iu përgjigj me një shqipe me theks italian:
- Paola.
- Emër shumë i bukur. Në Tiranë shkoni? Ju çoj unë.
Ajo në fillim u step. Mëdyshas e pa në sy. Albani nuk e priti përgjigjen, hapi rrufeshëm bagazhin, rroku valixhet dhe i vendosi në rresht, më pas shoqëroi vogëlushen me kujdes duke e kapur nga gishtat drejt poltronës së prapme. Në mënyrë instinktive hyri në makinë edhe Migena. Pasi gruaja u rehatua, Albani ndezi motorin, u mundua të manovronte shpejt dhe hyri në radhën e gjatë të makinave. Për minuta të tëra vargu përparonte kolektivisht dhe më pas ngecte. Ajo dalje qyteti e shpëlarë, me ato vilat informale të pambaruara, me çatitë breshka, me rezervuarë gri, dukej se nuk u bëri përshtypje aspak të sapoardhurave. Paola kishte kryqëzuar duart para gjoksit dhe dukej se nuk i përkiste kësaj dynjaje. Derisa hynë në autostradën Durrës-Tiranë, kaloi një gjysmë ore e mirë. Më pas nisën të ecnin më lirisht. Albani ndiqte me bisht të syrit nga pasqyra qëndrimin e tyre. Migena kishte shtrënguar duart mes
këmbëve dhe ai donte ta qortonte. Iu kujtua gjyshja e tij që gjithnjë e mësonte mos t’i trunte duart, por u përmbajt. Se ç’dreqin e kishte atë çehre në fytyrë nuk mund ta kuptonte.
- Nga Italia keni ardhur? - pyeti burri.
- Po, - u përgjigj ajo me një zë të mekur.
- Ku punoni?
- Në një restorant, banakiere.
- Po burri, ku punon?
Heshtja u bë plumb. Nënë e bijë panë njëra-tjetrën në sy dhe heshtën. Ai e kuptoi që diçka nuk shkonte në këtë mes. Kryqëzimi tregonte kotësi ose dhimbje. Vendi prej të cilit ato kishin ardhur tregonte dhimbje, udhëkryq, vuajtje dhe dënim kapital. Mëkatin e kujt vallë vuanin?
- Burri punon në një anije peshkimi,- nxitoi të justifikohej gruaja për t’i vënë kapak muhabetit.
- Do të rrini shumë?
- Nuk do të kthehemi më. Do të rrimë përgjithmonë.
- Pse nuk erdhi Genti, vëllai, për t’ju marrë ?
- Ka ikur para tre muajsh në Amerikë. I doli lotaria.
- D.m.th prindërit janë vetëm tani?
- Po. Ata janë të pamundur për të më pritur. Po ti ku punon Alban?
- Menaxhoj një aktivitet privat. Kam një minimarket me mallra industriale.
- Je martuar?
- Po, kam një djalë dhe një vajzë. Djalin e kam 5 vjeç, ndërsa vajzën 2.
- Me kë je martuar?
- Ti e njeh. Një vajzë nga lagjja jote që studionte për ekonomi. Rrinit shpesh bashkë.
-Ua, mos është Sadetja?
- Po, Sadetja është.
- Nuk më besohet, - tha ajo duke marrë frymë me zor. Kaloi një gllënjkë pështyme me vështirësi teposhtë. Zemra filloi t’i rrahë me forcë.
- Pse nuk të besohet?
- Hëm, ç’të të them - dhe tundi kokën. - Ajo ka qenë vajza më e bukur dhe më e urtë e lagjes. Të dashuronte në heshtje. I ishe bërë fiksim aq i madh, sa ma kishte treguar edhe mua ose më saktë të gjitha mikeshat e saj e dinin merakun që kishte shtënë me ty. Ta kam treguar rastin e saj kur jemi prezantuar për herë të parë. Ajo vajza që të tregova atë ditë, kur theva këmbën, ishte Sadetja. Albani uli shpejtësinë për ta dëgjuar më mirë. Trupi iu rrëqeth. Ishte hera e parë që merrte vesh diçka të tillë.
- Ku punon Sadetja ?
- Administron minimarketin. Është shumë e lidhur me punën dhe fëmijët.
- Kam besim se je shumë i lumtur me të?
- Po, jam. Burri do të kthehet në Shqipëri?
Ajo psherëtiu sërishmi. Heshti për disa sekonda. Ndërkohë Paola mbështeti kokën në gjoksin e saj. Migena e pushtoi fort dhe lotoi.
- Ju lëndova sërish më duket.
- Unë jam ndarë, - tha dhe lotët ranë si lumë mbi flokët e vogëlushes Paola.
Burri në timon u emocionua. Timoni filloi t’i dridhej në duar. Kujtoi letrën që i dha ditën që u largua për në Itali.
- Më falni!
Kishin arritur në qendër të Tiranës, nga ku makinat vërshonin si të tërbuara me hapjen e semaforëve.
Albani e drejtoi makinën për në lagjen e saj. Kur mbërritën përpara pallatit, panë prindërit e Migenës që prisnin jashtë. Mbasi frenoi, Albani takoi me shpejtësi prindërit e Migenës dhe me po atë shpejtësi nxori valixhet nga bagazhi. Kur i la ato te këmbët e tyre, nxori nga portofoli një mijë lekë dhe ia dha Paolës.
- Zakon shqiptarësh, - i pëshpëriti ai duke e puthur në faqe.

***

Frekuentonte vitin e fundit të Fakultetit të Inxhinierisë Elektrike. Atë vit janari kishte hyrë trishtueshëm. Tirana ishte mbytur nga rrebeshi i shiut dhe nga dëshira e marrë për të luajtur me dinjitetin njerëzor. Ishin vitet e tmerrshme, kur studentet rrëmbeheshin si dele dhe dilemat ishin pjesë e jetës. Ishte viti 1993. Ai, me një çadër në dorë, po kalonte përpara Ambasadës Amerikane për të kaluar në anë të kundërt të rrugës, për të shkuar te një lokal në ambientet e stadiumit “Qemal Stafa”. Në këtë moment, pranë tij kaloi me vrap një vajzë. Mbante një libër dhe vraponte e shpenguar, duke shpërndarë stërkala me këmbët e saj. Dikush ndaloi makinën dhe, pasi hapi derën, tentoi ta tërhiqte. Vajza tërhoqi krahun dhe bërtiti. Makina u largua duke e tërhequr zvarrë. Ulërimat ngrinë ajrin dhe të gjithë kalimtarët u gurëzuan. Automjetet për një moment ndalën, duke e kthyer atë pjesë jete në
një peizazh të vdekur. Dëgjohej vetëm përpjekja e vajzës dhe grushtet ndaj saj. Vajzën e lëshuan si thes në rrugë, ndërsa makina, duke hipur në trotuar, u arratis. Ai u turr me vrap drejt vajzës.
Vajza kishte kapur me të dyja duart këmbën e majtë pak poshtë gjurit dhe bërtiste me zë koke. Shoferi që kishte ndaluar fare pranë i ofroi ndihmë.
- Ta fusim shpejt në makinë dhe në Spitalin Ushtarak, - i tha Albani shoferit. Njëri e kapi nga supet dhe tjetri nga këmbët, duke e vendosur me kujdes në sediljen e pasme të veturës. Albani i kishte vendosur kokën në prehër. Thirrjet e saj ishin të llahtarshme. Mjeku i urgjencës konstatoi se kishte thyer kockën e këmbës së majtë. E lagur, e qullosur deri në palcë, mes dhembjeve të tmerrshme, shikimet e tyre u ndeshën për disa sekonda. Sytë e saj e befasuan. Ngjyra bojë qielli dhe majucka e tyre si bajame ngurosën shikimin e tij. S’kishte parë kurrë sy të tillë. Iu dukën sikur ishin pikturuar dhe jo si dhuratë e Zotit. Mbeti si i nemitur përpara syve të saj, duke harruar përse ishte aty.
- Ju jeni i vëllai? - e pyeti mjeku i rojës.
- Po, po,- tha ai pa u menduar, krejt i hutuar pas syve të saj. Por e mblodhi shpejt veten.
- Si thatë, mos jam vëllai i saj? - dhe ktheu kokën nga mjeku duke larguar vështrimin nga sytë e saj.
- Jo, jo. U ndodha rastësisht në vendngjarje.
- Atëherë duhet lajmëruar familja se i duhen ndërresa dhe duhet t’i vendosim këmbën në allçi. Kthyen kokën të dy njëherazi nga vajza. Ajo përpëlitej nën dhembjet e thyerjes së këmbës. Sytë, nën shkëlqimin e lotëve, dukeshin si burim uji i kristaltë që del nga gjoksi i maleve të bleruar. I krahasoi sytë e saj me burimin e “Syrit të kaltër” në Sarandë. Kishte një histori interesante ky burim i rrallë. Gojëdhëna tregonte se emrin e kishte marrë nga një gjeolog austriak (i shoqëruar në ekspeditë nga një shok dhe një vendas), i cili kishte bërë një ekspeditë nga fundi i viteve 1890 në këtë zonë. Pak para se të vizitonte burimin, ai në këtë vend kishte takuar një vajzë të bukur, e cila i kishte shërbyer për të ngrënë në një han aty pranë. Sytë e saj të shkruar e kishin befasuar gjeologun. Pasi kishte ngrënë, ai ishte ngritur me mëdyshje. Nuk i bëhej të ikte. I turbulluar harroi orën
dhe çantën me pajisjet vetjake në han. Kur kishin arritur pranë burimit, ishte befasuar sërish. Thellësia e grykëderdhjes së burimit, dalja e ujit vrullshëm dhe në sasi të madhe, pastërtia, kaltërsia, pemët e larta rreth e qark e magjepsën. Në qendër burimi ishte blu i thellë dhe me përhapjen kaltërsia zbehej. Burimi kishte formën e një syri me prerje bajameje. “Si sytë e vajzës që na shërbeu”,- tha me vete austriaku. Në këtë moment, shoku i ekspeditës e pyeti për çantën.
- E kam harruar te “Syri i kaltër”,- iu përgjigj ai. Dhe ja, tani gjendej edhe ai si gjeologu austriak. Sytë e saj... Po ajo ngjyrë, ai shkëlqim, ajo formë bajameje... Harrimi dhe zhytja drejt diçkaje të panjohur. Por tani kishte një tjetër problem. Iu afrua me ngadalë dhe e pyeti:
- Si të quajnë?
- Oh, oh, Migena, Gena...
- Duhet të lajmëroj familjen tënde. Numrin e telefonit të lutem.
Mes përpëlitjeve të dhembjeve ajo mezi mundi të formonte numrin e telefonit. Ai doli me shpejtësi dhe ndaloi në një kabinë telefonike. Lajmëroi familjen dhe u kthye me vrap te Migena. Doktori ishte larguar dhe ai ishte vetëm me të.
- Alban, sa mirë që u ndodhe aty! - i pëshpëriti ajo mes dhembjeve. Shtangu. Kurrë nuk mund t’ia merrte mendja që ajo mund ta njihte. Iu duk një koincidencë fatale.
- Në lagjen time, te Porcelani, ke një kushërirën tënde. Pallati ku banoj unë është përballë atij të kushërirës tënde. Një mikesha ime, që është takuar rastësisht me ty nëpërmjet kushërirës tënde, më ka thënë emrin tënd. Ajo vdes për ty. Të çan dërrasat gjithë ditën duke folur vetëm për ty, sikur të jesh i pikuar prej qielli.
Albani u tregua indiferent ndaj asaj që ajo dëshmonte. Atë çast mendonte vetëm për shëndetin e saj, për sytë e saj, për zemrën e tij që ngrihej e ulej nga sikleti. E ndjente se kishte rënë në dashuri me shikimin e parë. Dhe pse të tjerët e quanin një djalë simpatik dhe me shije, deri në atë çast nuk kishte rënë kurrë në dashuri. Ndjente se si padashur i kishte lindur dëshira ta puthte, t’i afrohej, t’i lëmonte flokët, duart, t’i puthte sytë... Ndërsa i mendonte të gjitha, mbërritën të afërmit e saj. Siç e kishin zakon nënat shqiptare, nëna e Migenës shpërtheu menjëherë në lot. Sigurisht që ishte e lumtur që vajza i kishte shpëtuar. Migena qëndroi tri ditë në spital. Edhe Albani ato tri ditë nga mëngjesi në darkë ndenji pranë saj. Gjatë atyre ditëve erdhi në spital edhe një tip garipi, i mbuluar kokë e këmbë me varëse floriri. Djali dukej se nuk ishte i mirëpritur nga familjarët e
saj, edhe pse ai nuk i llogariste aspak me indiferencën e tij. Qëndronte me kapadaillëk pranë kokës së Migenës dhe i pëshpëriste në vesh fjalë që atë e bënin të ndihej keq në sy të të tjerëve. Në fakt, shumë herë ajo thartonte buzët. Edhe më pas i kishte parë të dy të takoheshin me njëri-tjetrin.
Një ditë, ndërsa ktheheshin nga shkolla (ajo studionte për aktrim), Albani, me zë të hollë dhe të dridhur, i tha:
- Migena, unë të dua.
Ajo i kishte buzëqeshur pa e parë në sy. Nuk i ishte përgjigjur, vetëm i kishte treguar çudinë e saj apo miratimin e heshtur. Ishin takuar shpesh. Vetë ai e priste kur ajo dilte nga shkolla dhe përshkonin të dy trotuarin e bulevardit duke lëpirë ndonjë akullore në ditët e vapës ose duke futur fort duart në xhepat e njëri-tjetrit. Shpesh kishte parë edhe atë tipin e spitalit. Nuk ia dinte emrin, vetëm se ashtu me veten e kishte mbiquajtur “mister bizhuteria”. Se si ia ngulte sytë ai lloj tipi. Kështu kishte kaluar gati një vit e gjysmë, me takime, pritje të gjata, mungesa ku ai ishte i sigurt se hynte ai, leshgjati. Gjatë gjithë kësaj kohe shoqëria e tyre kishte qenë tejet e sinqertë. Ai nuk kishte mundur ta puthte dhe ajo nuk i kishte thënë kurrë nëse e donte. Gjithnjë i kishte thënë që ajo kishte shumë besim te miqësia dhe mirësia e tij. Tashmë asaj i ishte larguar terrori i ecjes në rrugë dhe kishte
nisur të kthehej në normalitet.
Në verën e vitit që pasoi marrjen e diplomës, ata u takuan pak. Një mbrëmje, teksa po kthehej vonë në shtëpi pasi kishte biseduar me një të afërmin e tij për hapjen e një biznesi me pajisje elektronike, gjeti para shtëpisë së tij Migenën. Sa nuk i pushoi zemra. Mendoi se do t’i kishte ndodhur diçka, mbase me atë leshgjatin. Ishte gati të kacafytej me të për hir të Migenës. Ishte gati ta merrte nuse në shtëpi që atë çast, nëse ajo pranonte dhe kishte probleme. Ajo u afrua e qetë, me një hije trishtimi në fytyrë. Pasi e përqafoi (ishte hera e parë që e bënte këtë veprim në një vit e gjysmë njohje), i tha:
- Alban, kam një letër për ty. Është një letër që do ta hapësh vetëm kur të shkosh në shtëpi dhe të jesh vetëm. Është kusht. Dua vetëm të mos më paragjykosh. Ti je njeriu më i mirë që kam njohur në jetë.
E përqafoi sërish, pastaj u largua me nxitim duke e lënë të hutuar me zarf në dorë. Kur silueta e saj u zhduk tutje në errësirë, ai u fut me vrap në shtëpi. Përshëndeti prindërit, u fut në dhomën e tij dhe e hapi letrën thuajse duke e shqyer.
“Unë po iki në Itali. Në momentin që po lexon letrën unë do të jem rrugës për në Durrës. Nisemi me tragetin e fundit. Ti e di me kë. Quhem e martuar. Më fal, më fal, më fal, që nuk u tregova e sinqertë. Kam besim se do të kesh fat në jetë. Je një djalë i mrekullueshëm. As vetë nuk e di se si rrodhën kështu ngjarjet. Kurrë s’kam pasur besim te ky njeri, por ma thartoi mendjen dhe iu dhashë. Unë bëj pjesë tek ata njerëz që jo vetëm i shprehin, por edhe i realizojnë parimet e tyre të moralit. Më vjen keq që u takuam pakëz vonë. Ti do të jesh gjithmonë pjesë e imja, sepse më ke këshilluar, ndihmuar dhe je njeri bujar. Kam një parandjenjë që më thotë se një ditë unë do ta pësoj dhe do të të kërkoj. Të …”.
Ai lotoi. Ajo do të ishte nata e tij e bardhë. E lexoi dhe rilexoi qindra herë letrën, duke e lagur atë me lot të nxehtë dhe të hidhur, sepse e hidhur është vuajtja e dashurisë. I dukej sikur po i dilte zemra nga vendi. Mëngjesi e gjeti me rroba të mbathura dhe me letrën në dorë.



***
Në mbrëmje


- Mami, sa i mirë ishte ai xhaxhi!
- Po Paola, i mirë është,- iu përgjigj e ëma duke kafshuar buzën.
- Sa mirë do të ishte që edhe babi im të ishte ashtu!
Migenës filluan t’i lotonin sytë.
- Mami, pse qan?
- Jo, kot, kot,- tha ajo dhe fshiu lotët.
- Mami, edhe gjyshi me gjyshen kur u largua ai xhaxhi psherëtinë. E njohin edhe ata?
- Po bijë. Ai xhaxhi më ka çuar në spital kur kam thyer këmbën. Ai u interesua më shumë se kushdo, sa edhe gjyshes i hyri shumë në zemër dhe e donte si daje Gentin.
Atë natë Migena nuk fjeti. Pasi vogëlushen e mori gjumi, ajo solli ndërmend gjithë kohën e njohjes, ditën e ndarjes, letrën dhe ikjen në Itali. Parakaloi ndërmend jetën me atë. Po, atë leshgjatin që vetëm pinte, e rrihte, spiunonte, i merrte paratë e djersës, kapardisej kot më kot nëpër rrugë...
Atë natë e ndjeu se sa e donte Albanin. Sa e dashuronte. Një dashuri që ishte fshehur në gjoksin e saj për mëse 10 vjet. Kishte zgjedhur lirinë, modernizmin, fjalët e tepërta dhe premtimet boshe, edhe pse të tjerët e kishin paralajmëruar që ai njeri ishte parazit. Ai përfaqësonte tek ajo vajzë 20- vjeçare tendencën, modernizmin, ndjenja që të shfaqura në jetën e përditshme nuk mund të emërtoheshin ndryshe veçse fatale. Ajo ishte një vajzë që kishte gabuar dhe tashmë vuante përzgjedhjen e saj.


Po atë mbrëmje

- Sadete, e di kë kam takuar sot? - i tha Albani kur trupat u bashkuan nën jorganin e krevatit të martesës.
- Nga ta di? - i tha ajo dhe mbështeti kokën në gjoksin e tij.
- Migenën, shoqen tënde të lagjes.
- Jo ore, - tha ajo dhe u çua në të ndenjura. Ku e takove?
- Në Durrës, te stacioni, kur po kthehesha nga hoteli ku çova pajisjet elektrike.
- Me kë ishte?
- Me vajzën.
- Vetëm një fëmijë ka? Që kur ka ikur nuk di asgjë për të. Po burrin nuk e kishte?
Ai psherëtiu.
- Më tha se është ndarë.
- E gjora! E prisja. Qëkur ma prezantoi nuk e pëlqeva. Ishte i shkalafitur, nga ata që përdorin modën për të mbuluar defektet e pazotësisë. Çfarë do të bënte?
- Do të vendoset përgjithmonë këtu.
- Për mua të tha ndonjë gjë?
- U habit kur i thashë që ishim lidhur. Më tha që ti ishe një vajzë e shkëlqyer.
- Nuk të tha ndonjë gjë më tepër? - pyeti ajo me ankth, sepse nuk i kishte treguar kurrë Albanit që ajo e adhuronte shumë para se t’i kishte prezantuar djali i xhaxhait të tij. Dhe këtë të fshehtë ajo ia kishte besuar Migenës. Nuk donte që Albani ta mësonte këtë të fshehtë. E ruante si visar brenda vetes.
- Jo, nuk më tha gjë tjetër, - gënjeu ai.
- Nesër do ta marr në telefon të pi një kafe me të.
- Shumë mirë do të bësh. Ndihmoje sa të mundesh. Njerëzit i shpalosin vlerat kur miqtë kanë nevojë.


....

Të nesërmen Sadetja, sa e pikasi në krye të rrugës, tundi kokën. Migena kishte humbur freskinë dhe gjallërinë e mëparshme që në ecje. Kishte humbur atë trokun e bukur që e kishte karakterizuar gjithnjë dhe që i bënte djemtë e lagjes ta ndiqnin nga dritaret me vështrim.
Migena, kur kryqëzoi shikimin me të, njohu të njëjtën Sadete të para 10 viteve, sigurisht pak më në mish. U përqafuan dhe u puthën. U ulën në lokal dhe u fjalosën gjerë e gjatë për eksperiencat vetjake, që ishin krejt të kundërta: Sadetja e kënaqur nga një jetë e qetë me probleme të vogla dhe ajo e mpakur disi nga kontradiktat e mëdha të kundërshtisë dhe anormalitetit.
- Çfarë do të bësh tani, me se do të merresh?
- Do të kërkoj punë.
- Në profesionin tënd si aktore?
- Nuk e di. E kam lënë fare mënjanë profesionin. Besoj se është e vështirë të infiltrohem shpejt në xhiron e kësaj bote, kur dihet që e kam lënë shumë të ashpër.
- Po Migena. Duhet të jesh e kujdesshme, edhe pse unë kam idenë që dalëngadalë do të zësh përsëri vendin tënd, besoj edhe në profesion, në fillim me angazhime të vogla. Unë të ofroj të punosh te minimarketi ynë. Mendohu dhe vendos.
Ajo e vlerësoi shumë ofertën, duke e menduar si tejet miqësore, edhe pse nuk mund ta pranonte kurrsesi. Rrufiti gllënjkat e fundit të kafesë dhe më pas së bashku me Sadeten dolën në hollin e mbushur me trëndafila, u fjalosën pak a shumë rreth fëmijëve dhe më pas u përshëndetën.


****

Ishte një kohë e mërzitshme tetori. Gjethet kishin nisur të binin nëpër udhë dhe ajo shihte shtëllunga të mëdha pirgjesh me gjethe të kuqe hurmash nëpër tokë. Ajo e adhuronte atë ngjyrën e kuqe të vjeshtës, që më shumë se kudo piqej te gjethet e hurmave. Dhe ndodhte një fenomen i çuditshëm, ashtu siç piqeshin frutat e hurmës dhe plluqeshin në tokë, e njëjta gjë ndodhte edhe me gjethet. Një moment qeshi:
- Alban, të kujtohet kur ishim studentë që më prisje shpesh te dera e institutit me hurma të pjekura?
- Më kujtohet shumë mirë. Çne t’u kujtua ky detaj?
- Më ka mbetur në mendje si një kujtim i këndshëm.
Ai qeshi dhe i zgjati dorën, ajo ia shtrëngoi fort. Dora e tij i dha një energji të jashtëzakonshme që e fluturoi në hapësirë. Pas pak minutash u ndalën në një shtëpi fshati, në periferi të Fushë-Krujës. Albani hapi derën e shtëpisë dhe futi makinën në oborr.
- Duhej të ishte telepati atëherë!
Ajo u mrekullua nga bukuria e stinës në atë kopsht. Iu duk sikur u fut padashur në botën e përrallave. Rreth një hektar tokë ishte mbjellë me hurma dhe toka ishte mbuluar me tapetin e gjetheve të saporëna.
- Ti sikur më ke blerë mendjen. Është një gjetje e përsosur.
Migena hoqi këpucët dhe nisi të shkelë gjethet e kuqe të hurmave. Vraponte sipër tyre, hidhej pupthi, vallëzonte dhe nisi të këndonte. Albani e kundronte dhe i vinte për të qeshur me atë vajzë të çuditshme. Nuk e kishte kuptuar kurrë se ç’reaksion i kishte shkaktuar shpirtit të tij kjo vajzë bukuroshe. Tashmë ishte qetësuar në fytyrë dhe mollëzat dikur të ngrëna i ishin mbushur përsëri me mish. Linjat i kishte shumë të mira dhe të ruajtura me fanatizëm, pa ndryshuar as edhe një fije nga linja e vajzërisë. Ai i kundroi flokët që i kishte zgjatur deri në bel dhe që i kishte lyer të zeza pis. I nxirrnin më në pah bukurinë e mahnitshme të syve, gjoksin e ngritur përpjetë, belin e prerë, këmbët e drejta dhe iu duk se ato vite nuk kishte jetuar. Ato vite ishin zhdukur nga kujtesa me dhimbjen e largësisë. I ishte dhënë përsëri një shans i ri. Edhe pse dikur ajo e kishte refuzuar për një zgjedhje të
gabuar, ai kurrë nuk kishte mundur ta urrente, as në ditët më të vështira. Që nga momenti që e gjeti para tre muajsh, atij i ishte kthyer ndjenja e dashurisë së parë më e fortë se kurrë. Një ndjenjë që ai nuk mund ta mposhte edhe pse ishte i martuar, edhe pse kishte një jetë të qetë dhe pa telashe. Migena kishte qenë ndjenja e tij e parë, regëtima e parë e zemrës, dëshira përvëluese e rinisë dhe nuk do të mund ta harronte kurrë. Ajo e thirri dhe ai iu bashkua gëzimit të saj.
- Më thuaj, ku e ke psonisur këtë shtëpi?
- Kjo është shtëpia e hurmave. Ma ka lënë gjyshja ime dhuratë. Më kishte porositur gjithnjë: Gruas së parë që do të dashurosh do t’i japësh të provojë një hurmë nga këto të kopshtit tim. Ajo do ta shijojë dhe dashuria e saj do të jetë si hurmat, pak e athët në fillim, por shumë e ëmbël në fund. Ajo grua nuk do të të harrojë kurrë. Dhe në fakt kështu ndodhi.
- Alban, mos kujto se jam kaq fëmijë.
- Të betohem që është e vërtetë. Kjo është shtëpia e gjyshes sime dhe këtu nuk e kam sjellë kurrë Sadeten dhe s’ka hyrë femër tjetër në botë që kur ka vdekur gjyshja. E kishte me shumë merak këtë kopsht sa edhe shtëpinë nuk e ka të rregulluar.
- Më duket tamam si përralla e Hirushes.
Albani e kapi Migenën nga krahët dhe e rrotulloi rreth vetes. Më pas e ndali dhe tek e vendosi në tokë nisën të putheshin. Bënë dashuri mbi kërcjen e gjetheve, pa u shqetësuar aspak për arratisjen e diellit, për shtegtimin e ditës, për vizitën e hënës dhe të yjeve. Dy trupat e takuar pas dhjetë vjetësh kishin hyrë në lëvizjen planetare për t’u bërë orbitë e dashurisë. Atë moment e gjithë lëvizja e jetës, arsyes, komunikimit, gjuhës, senseve, kishte ndalur në atë përleshje të ashpër seksi, që s’mund ta ndalnin fati i keq, koincidencat, martesat, fëmijët. Asgjë…



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora