Ilir Nikolla: Nga halli i vockël i Ardian Klosit tek detyrimet e pisqollës publicistike

Ardian Klosi

Nga Ilir Nikolla

Raportimet e mediave qendrore në Zvicër, falë edhe shqetësimit intelektual të patriotit Astrit Leka, hedhin dritë edhe mbi një interes tjetër të vockël të Ardian Klosit në përfshirjen e tij në operacionin për publikimin e një vepre që denigron heroin tonë kombëtar, Gjergj Kastriotin. Një rrjetë merimange fondesh është vënë çuditërisht në shërbim të “interesit të vockël” të Ardian Klosit për të marrë financa, jo vetëm që ai të mos gjendet pa punë, por edhe që të shpejtojë në dorëzimin e baltosjes, për të cilën, donatorët ende s’kanë marrë mundimin ta publikojnë edhe në versionin e vet origjinal.
E përditshmja e Gjenevës “24 orë” thotë se qenkan lëvruar 12 mijë franga zvicerane (afro 10 mijë dollarë) për përkthimin e hulumtimit në gjuhën shqipe e se paratë qenkan klasifikuar si pjesë e donacioneve të projektit për “demokratizimin dhe decentralizimin”. Pyetjet që shtrohen janë të thjeshta: kush do të decentralizohej, Ardian Klosi nga i ati, Bilbil Klosi? Cilët do të demokratizoheshin: familjet e byrosë së nomenklaturës komuniste nga tërbimi i tyre për të rikthyer luftën e klasave, tashmë në nivelin e bijve dhe nipave?
Duke iu kthyer dossierit që po publikon gazeta “55” rreth pushkatimeve e dënimeve shembullore që Bilbil Klosi ka dhënë për dhjetëra shtetas gjermanë (gjermanishtfolës, nëse do të donim t’i jepnim njëfarë funksionaliteti analizës), 12 mijë frangat e Zvicrës gjermanishtfolëse janë dhënë për të armiqësuar pasardhësit e shtetasve gjermanë që lanë kockat në diktaturën komuniste të Enverit, me pasardhësit e shqiptarëve që u ndeshën krah tyre, kundër murtajës që përfaqësonte Bilbil Klosi.
Por tani, paratë e Zvicrës duhet të shkojnë për mirëqenien e Ardian Klosit, për zgjidhjen e hallit të tij të vockël financiar, por edhe për prosperimin e aspiratës së tij të madhe për t’i tëhuajtësuar shqiptarët nga Perëndimi, e posaçërisht nga bota gjermanike. Gazeta e Gjenevës nuk ia lejon vetes të shkojë aq larg e mjaftohet t’i kujtojë ministres së jashtme të Zvicrës se duhet të japë llogari se pse i ka dhënë kaq “qesim” 12 mijë frangat për një botim hipotetik që veç na krijon probleme me shqiptarët. E vërteta është se Zvicra ka qenë nga sponsorizueset kryesore të pavarësisë së Kosovës e po ashtu ka qenë njëra nga mikpritëset e mëdha të emigracionit politik e ekonomik të botës shqiptare e mund të mendojmë se devijimi i fondeve zvicerane drejt Ardian Klosit duhet të ketë qenë aferë personale e jo politikë institucionale.
Por gjithsesi ne s’mund ta ndalemi kaq cekët e afërmendsh duhet të merremi më gjatë me paciptësinë e një “intelektuali” që ka vendosur velin e një gjermanofili të madh, por që s’ka reshtur së bllokuari nismat për rikthimin e afinitetit mes shqiptarëve dhe botës gjermanike - qoftë ai edhe në një përmasë folklorike a pak të mbështetur shkencërisht.
Jo, Klosi, i biri i Bilbilit, është shumë i interesuar që shqiptarët të paraqiten para botës gjermanike si karikaturat e zbehta të një idolatrie ariane që s’ka qenë kurrë e themeltë, e se në vend të kulturës së ngulitur në asht - siç shprehen mjaft albanologë për shqiptarët - ngërthejnë thjesht instinktet parake të Kainit. Biografia e këtij aktiviteti është bërë shpeshherë nëpër mediume, por në rastin e fundit, paciptësia e intelektualit ka qenë bash në nivelin e Kainit, në nivelin e dikujt që është krenar për krimin e vet, bile që e paraqet atë si një të drejtë natyrore. Klosi i jep vetes të drejtën t’i sulmojë simbolet e shqiptarëve pa i hyrë gjemb në këmbë, madje duke marrë për këtë gjë edhe shpërblimin e zviceranëve. Konsiderimi i shpifjes si një e drejtë natyrore ka fituar nivele të reja në llurbën ku pluskon “intelektuali”, dhe tashmë, jo veç intrigat e vogla në Gjermani dhe trajtimi i kolumnave të gazetave si pisqolla publicistike, janë puna e tij e përditshme. Historia është disa dekadëshe e të gjallët si objekt sulmi po i mbarojnë. Janë qëlluar e sakatosur shumë kontribute shqiptare, por rezultati s’ka qenë fort i dëshirueshëm. Ata u ngritën përkundër llurbës e tashmë po integrohen në NATO. Ky stacion nuk ndalet, por pisqolla publicistike e ka rritur pazarin e tashti po do që të na klasifikojë si kulakë të NATO-s, si mjeranë të BE-së, si evropianë surrogato apo edhe si aziatikë tradhtarë. E për këtë stad të ri aktiviteti, shënjestra është Skënderbeu, siç qenë më herët Nënë Tereza e siç është sot e gjithë ditën Ismail Kadareja. Për këtë punë “cilësore”, të një niveli të lartë, Ardian Bilbil Klosi kërkon pare ndërkombëtare, kërkon njohje ndërkombëtare e partnerë ndërkombëtarë. Nga Zvicra është gjetur syleshësia e disa institucioneve dhe gatishmëria gati foshnjarake e historianit Oliver Shmid, nga Gjermania ka mundësi të gjendet ndonjë fondacion që e ka ngrënë sapunin për djathë me atë shoqatën “Shvarc” që Ardiani thotë se drejton në Tiranë, e nga Tiroli ndoshta do të kërkohet ndihma e ndonjë partneri nga Kosova për ndërmjetësim. Fushata imiton fushatën e Edi Ramës dhe nekropolitika po shndërrohet në një nekroshkencë. Beteja për të përdhosur kujtimet e të vdekurve është njëra nga betejat më të palavdishme në historinë e njerëzimit. Edhe më keq është në historinë iliro-shqiptare, popull i mbrujtur me kultin e të vdekurit. Kur bëhet fjala për një mit që është në thelbin e psikës tonë të përbashkët, sulmi i pisqollës publicistike nuk mund të kalohet më me indiferencën me të cilën përballim një pordhë intelektuale. Kësaj pisqolle i duhen minimizuar dëmet. Media zvicerane na ka ndihmuar, duke na folur për hallin e vockël të Ardian Klosit dhe për faturën e 12 mijë frangave, dossieri i gazetës “55” na flet për llogarinë e pambyllur që familja Klosi ka me intelektualët antinazistë gjermanë, që u pushkatuan në Shqipëri, prej Bilbil Klosit, në agun e “çlirimit” enverist filoserb, e rishfaqja e dyshes Klosi-Trebeshina na jep mesazhet për dëshpërimin që i ka zënë qendrat antishqiptare që komandojnë këta buratinë. Jemi të detyruar të merremi me dëmet e këtij Kaini të publicistikës, prandaj edhe do të na duhet të ndjekim disi edhe hallet e vockla të tij. Është një detyrim i një shkalle më të lartë sesa lidhja e adn-së apatride që ka Ardiani me Bilbilin, apo marrëdhënia e hedonizmit financiar që është vendosur mes Klosit dhe donatorëve e historianëve të huaj. S’ka nevojë për ndonjë vertetim. Është një detyrim burimor, është kodi i përbashkët të cilit do t’i përmbahemi.