E enjte, 28.03.2024, 11:16 AM (GMT)

Kulturë

Suzana Kuqi: Raporti

E enjte, 12.03.2009, 06:37 PM


Suzana Kuqi

Raporti

Gruaja hapi sytë, një buzëqeshje aspak e ëmbël por
therrëse dhe tallëse u ravijëzua në fytyrë e saj që mbante vulën e
vuajtjes.
- Paske ardhur? Duhej ta kisha parashikuar,- zëri
ishte mërmërimë.
Gruaja që qëndronte pranë shtratit, hoqi sytë
çuditërisht të ngjashëm me të saj e vështroi jashtë dritares.
- C'farë duhej të parashikoje?- zëri i saj ishte pa ngjyrë
dhe i sforcuar.
- Se nuk do ta humbje këtë rast, nuk kishe
se si...
- Mjaft! Si ka mundësi të mbetesh e tillë deri
në...
- Mos kujton se je ndryshe? Je ime bijë...

- Po të mundja do të shtrydhja trupin tim e do ta nxirrja deri në
pikën e fundit të gjakut tënd... për të mos qenë jot bijë.

- Përse ke ardhur?
- Asnjeri nuk e meriton të vdesë pa pasur
njeri pranë, aq më tepër...
- Aq më tepër...- gruaja e
moshuar mbylli sytë një çast, të folurit e kish lodhur.
Pas pak i hapi
e buzët lëvizën.
- Je më keq se mua. Ke marrë edhe nga yt
atë...
Gruaja tjetër doli me vrull nga dhoma duke u sforcuar që të mos
përplaste derën e dhomës. Pas dy minutash ndodhej jashtë në oborr e me
duart që i dridheshin ndezi një cigare. E thithi me gjithë forcën e
mushkërive. Ndoqi me sy tymin që ngjitej lart ngadalë, e sytë e saj
mbetën mbërthyer mbi dritaren e dhomës ku dergjej e ëma në momentet e
fundit të jetës.



- o
-

Një grua rreth të dyzetave, ku linjat e trupit
nuk kanë filluar të ntrashen e tiparet nuk janë të freskëta, por
gjithsesi janë ende mjaft të bukura. Flokët, si mëndafsh i zi i
zbresin supeve. Sytë, nuk janë të zinj, ashtu m'u patën dukur në
fillim. Pastaj kisha vënë re se i kishte gështenjë të errët, apo... nuk
e di se si ta përcaktoj atë ngjyrë që i jep shikimit atë nuancë të
ngrohtë e të ëmbël. Por atë çast ishin më shumë të verdhë. Po ashtu
edhe fytyra. Dukej sikur e kish kapur një zemërim, jo nga ata që të
bëjnë të skuqesh e të shpërthesh, apo që të mbushin sytë me lot djegës.
E jo për këtë mund të ish më i vogël. Përkundrazi, ishte aq i madh sa e
linte pa frymë e asnjë tipar nuk i lëvizte. Në pamje të parë dukej
indiferente, por po t'ja shikoje me kujdes sytë, atë të verdhë që
dalëngadalë hapej më shumë... ishte vështrimi i një kafshe të tërbuar
të zënë në lak. Hodhi bishtin e cigares, e shtypi me këmbë me një
nervozizëm të dukshem dhe hyri në korridor. E adhurova tek e shihja që
po vinte drejt meje me atë hap të bukur pantere, që edhe se kish veshur
taka, nuk bënte zhurmë. Lum ajo, mendova, të kisha veshur taka unë do
të dëgjohesha dy kate më lart e dy më poshtë. Nuk ke ç'i bën, është
mënyra e ecjes. Gruja më kaloi përbri dhe e përshëndeta. Ma ktheu
mekanikisht dhe unë ceka rrëshqitësi sytë e saj, edhe në atë ngjyrë
ishin shumë të bukur. E ndoqa pas me sy e nuk ja shqita deri sa nga
fundi i korridorit vura re se një grua më thërriste. Ju afrova buzagaz.
Sytë e saj të kaltër më luteshin.
- Foli mamasë sime, të
lutem! Kam ditëlindjen e vajzës e desha ta marr në shtëpi, të paktën
për një ditë.
- Më bëhet qejfi që e merr në shtëpi.
Eshtë aq e mirë dhe e ëmbël nëna juaj...,- desha të shtoja se për këtë
arësye ajo kish vendosur ta merrte për ditëlindjen e vajzës. Por e
habitur pashë se ato pika të shndritëshme ju shkëputen nga sytë e i
rrëshkitën faqeve.
- Eshtë e mirë dhe e ëmbël me
juve këtu, po me mua... nuk ka qenë kurrë kështu. Cfarëdo që të bëj,
sado qe mundohem, për të nuk bëj asnjëherë sa duhet. Eshtë ndryshe me
tim vëlla, ai....
- Normale me nënat, - e ndërpres
unë, - edhe imja nuk është se kënaqet kollaj. Ashtu si dhe unë me time
bijë. Ndoshta sepse pretendojmë shumë nga vajzat, ose sepse
botëkuptimet janë të ndyshme e nuk kuptohemi.
-
Vërtet? Atëhere duhet të ngushëllohem,- buzëqeshja ju kthye. Më
pëlqente ajogrua që vinte shpesh tek e ëma e kujdesej për të. Madje,
kisha menduar se mes tyre duhet të kish një raport të bukur. Mendova pa
dashur nënën dhe vajzën time. Sa e vështirë është nganjëherë, gati
psherëtiva.
- Ka dhe më keq, - i them tek syri
më kapi në dritaren e katit të dytë përkarshi një shkrepëtimë të
verdhë. Ka dhe më keq, përsërita me vete, ndërsa largohesha e gruaja
sykaltër fshinte sytë.




- o
-


Ishin një çift i bukur, të qeshur, të
shkujdesur, me atë shkujdesje që të jep një gjendje e kamur. Të paktën
ashtu dukeshin. Kishin një butikë në qytet, atë që kish rrobat më të
mira e jo se nuk ishin tështrenjta, e ku megjithëse njerëzit ankohen se
nuk u dalin paratë, shkojnë e peshkojnë diçka për raste. E rastet për
njerëzit nuk mungojnë, kështu që nuk mbeteshin kurrë pa klientë, ashtu
siç nuk mbeten edhe shoqëritë e funeraleve. Gjithnjë të kapur ose
përdore ose përkrahu, vinin të takonin gruan që ndodhej në katin e dytë
të azilit. E kisha gjetur aty, ishte shumë më e re se të tjerat, kish
përfunduar aty pas një aksidenti automobilistik. Thonin që pinte shumë
kur ishte jashtë, rrinte thumb si ai burri që vinte dhe e takonte
shpesh e që flitej se e kishte të dashur. Shkurt, e kishim fjalën pë
çiftin, vajzën me të shoqin, ishin të adhurueshëm në të parë. Pastaj...
një ditë që kishin ardhur për vizitë... gruaja kish dalë e para, dilte
gjithnjë e para nga dhoma dhe e priste të shoqin jashtë, u kthye. Duhej
të kishte harruar diçka. U afrua, kapi dorezën e derës e... Zërat
brënda vinin duke u ngritur. Një kolege qëlloi aty pranë e na tregoi.
- As të mos shkojë ndër mend! - kish britur i shoqi.
- Dhjetë mijë euro!? E për kë? Për atë kumarxhi... Carë kujton? Vjen
këtu për të të zhvatur paratë. Mos kujto se me para do ta blesh gjithë
jetën dashurinë e...
- E ti mos harro se me para ke
blerë time bijë. Ta kam shitur unë!
- Mbyll gojën! E
kam blerë shumë shtrenjt çdo çast që kam ndenjur me të. Për njëzet vjet
me rradhë më ke detyruar ta paguaj.
- Dhjetë mijë
euro! Ndryshe do t'ja them!
Gruaja uli dorezën e hyri duke mbyllur
derën nga pas. U dëgjuan zëra në fillim të ulura e pastaj u ngritën
deri në britma. Në fund dera u hap, gruaja doli, bëri disa hapa e
pastaj u kthye. Nuk u fut brënda , qëndroi në mes të derës
- Ti-,- gishti i saj ju drejtua së ëmës,- për mua ke
vdekur! Ti,- gishti i saj ju drejtua të shoqit që i afrohej,- zhduku,
nga ky çast nuk dua të të shikoj më me sy!




- o -

Qyteti nuk është i vogël, por jo dhe aq i madh
sa thashethemet që qarkullojnë të mos merren vesh. Dhe ajo që morëm
vesh, ishte se gruaja e kish hedhur në gjyq të shoqin dhe i kish
kërkuar ndarjen si dhe dëmshpërblim tri herë shifrën me të cilën e kish
blerë. Të them të drejtën nuk e di se si përfundoi gjyqi për shifrën,
nëse i shoqi e pagoi apo jo, por një gjë e morëm vesh të sigurtë, ishin
ndarë. Gjatë gjithë kohës së gjyqit, i shoqi kish ngulmuar se e kish
dashur dhe e donte të shoqen. Ai kish treguar...


Isha i ri,
nuk i kisha mbushur ende të njëzetepesat. Kisha ardhur për të studjuar
në qytet, e meqë vija nga provinca... e dini se si ndihet një
provincial kur vjen në një qytet të madh. Mundohesha të paktën të
vishesha sa më mirë. Jo se kjo më bënte më të mirë, e sigurisht nuk
është se ndikonte në notat e provimeve të mia... Por e dini vetë se si
janë këto punë kur je i ri. U bëra klient jo vetëm i rregullt por dhe i
shpeshtë i butikës që kishte e ëma e krijova një lloj miqësie me të.
Ajo e nuhati që paratë nuk më mungonin, familja ime ishte në gendje të
mirë e kishin një aktivitet fitimprurës. Më prezantoi me disa miq të
saj, mu dukën shumë simpatikë e më futën në shoqërinë e tyre. Pastaj
zbulova se ishin të gjithë kumarxhinj e më tërhoqën edhe mua në atë
rrugë. Vetë zonja vinte e luante në kazino e vinte bast pas basti shuma
të mëdha. Ndoshta ishte fati i fillestarit, unë fitoja shuma
marramendëse, ndërsa ajo humbiste. Filloi të më merrte borxh para për
të luajtur, të cilat i humbiste e nuk mi kthente. Vazhdoi një kohë
kështu. Kur unë i kërkova borxhin më propozoi të bëheshim ortakë të
butikës kundrejt borxhit që më kishte. I pagova gjysmën e vlerës së
dyqanit duke i shtuar borxhit që më kish, paratë që kisha fituar. E
këshillova të hiqte dorë se nuk do ti jepja para të tjera. Por ajo nuk
u ndal aty, vazhdonte të luante e të humbiste me kokëfortësi, tashmë
kish hyrë plotësisht në atë tunel të tmerrshëm ku shumëpak janë të
zotët të dalin e të rifillojnë një jetë normale. Unë nuk i dhashë më
para dhe e lashë lojën. Vazhdoi të luante me shuma që ju merrte borxh
miqve të saj. Pastaj një ditë më tha se duhej ta shiste dhe gjysmën
tjetër të dyqanit për të larë borxhet e lojës, e nëse më interesonte
mua, mund t'ja blija kundrejt shlyerjes se borxheve... Sigurisht, ajo
butikë më pëlqente, kisha vënë ç'kisha aty. Por nuk qe e thjeshtë,
vlera e borxheve ishte më e madhe se vlera e gjysmës së butikës.
- Nuk mjafton,- i thashë, - duhet të më shesësh edhe
ndonjë gjë tjetër .
- Nuk kam tjetër, veç sime bije. Të
shes time bijë!
As vetë nuk e di se ç'mendova atë moment. As nuk e
dija se kish një bijë...mendova se ndoshta... Sa për moralin tim të
asaj kohe është e kotë të flas, miqtë e saj më kishin futur në
labirintin e klubeve e të qejfeve të natës. Jo, nuk mund të lahej me të
bijën kundrejt shumës... Por e doja atë butikë... dhe e doja pa
ortakë.
- Dakort!- i thashë.
U kërkova para njerëzve
të mij duke u thënë se kisha ndër duar një pazar të leverdisshëm. M'i
dhanë. Zonja më caktoi ditën dhe orën që do të më binte e prezantonte
të bijën. Duke parë se ç'tip ishte nëna, fundja... përse të mos
argëtohesha, e kisha paguar shtrenjt...





- o -

Babanë nuk e mbaj mend, isha e vogël kur iku një
natë e nuk u kthye më. Ndoshta ishte lodhur me sherret që binte rruga
që kish marë nëna... ndoshta kish njohur ndonjë grua tjetër... nëna
shpesh ma ka sharë. Nuk më interesonin, unë doja të njihja tim atë, të
kuptoja përse më kish braktisur mua, ç'farë i kisha bërë? Shpesh, kur
dilja nga shkolla, hapja sytë rrugës e tek shihja mes kalimtarëve
ndonjë që i ngjante fotografisë që mbaja fshehur nënës, zemra më
dridhej nga gëzimi dhe frika njëherësh: Mos vallë është im atë?
Por
kalimtari largohej e me kohë u binda se babai nuk kish as dëshirë dhe
as kuriozitet të më shihte tek po rritesha. Kjo gjë bëri të lidhesha më
shumë me nënën e t'ja falja ato të dalurat vonë e të kthyerat diku afër
mëngjesit me rrathët e zinj poshtë syve. Herë ishte e gëzuar, e vinte e
më zgjonte duke më puthur e përqafuar e ato ditë ishin nga më të
lumturat. Herë... ishte me humor aq të keq sa nuk më fliste për ditë të
tëra dhe vetëm tingulli i zërit tim e bënte të shpërthente. Kohët e
fundit kjo gjëndje sikur po zgjaste shumë, e unë nuk e dija shkakun,
nuk mund ta pyesja e... nuk mund të bëja asgjë... rrija me zemër të
ngrirë, kisha vetëm atë në këtë botë, e kur mendoja si na kish
braktisur babai... Një ditë më tha se do të shkonim për darkë tek ca
miq të saj e më tha të vishesha e të rregullohesha sepse duhej të bëja
figurë të mirë. Ishte në humor ato ditë e unë megjithëse nuk më
pëlqenin miqtë e saj të cilët i kisha parë rrallë... Mamaja nuk donte
t'i njihja, për këtë nuk më lejonte as të shkoja në butikë. Sapo kisha
mbaruar liceun e doja të punoja, e pse jo në butikë. Por ajo më binte
rroba për të riparuar, shkurtuar, zgjeruar, ngushtuar etj në shtëpi.
Dilja pak, nuk më kish lënë asnjëherë të lidhja ndonjë miqësi për të
qënë as me shoqet e mia e imagjino me djemtë. Atë ditë... vesha një
fustan të ri që ma solli nga butika. Ishte i thjeshtë, i bukur, më
pëlqeu. Nëna kish dalë atë pasdite dhe unë po e prisja. Dhjetë minuta
para orës që kishim lënë për të dalë, më merr në telefon e më thotë se
nuk i premtonte koha të vinte e të më merrte në shtëpi. Duhej të
merrja motorrinon e të shkoja në adresën që më diktoi e që unë e
shënova në një fletë. Më tha se do të më priste aty. Bëra si më tha
ajo, nxitova e arrita në kohë përpara pallatit. Në një ballkon pashë
një djalë të ri që nuk po mi ndante sytë. Parkova motorrinon e u
drejtova drejt hyrjes. Shikimi ngulmues i djalit që nuk po më ndahej,
më bëri të skuqesha e nxitova hapin. Ngjita shkallët e trokita në
portën me emrin e shënuar në fletën time. Porta u hap menjëherë, e
ndërsa unë prisja të shihja ndonjë grua a burrë të moshës së nënës...
në prag të saj ishte djali i ballkonit. Mbeta gojëhapur e nuk dija se
si ta fshihja turbullimin tim, edhe pse me mendjen time urova padashur
që ky të ishte biri i ndonjë mikeshe të nënës. I buzëqesha.
- Duhej të isha me nënën por...- dhe i tregova për
telefonatën e saj dhe i thashë se duhej të vinte nga çasti në çast.
Prisja të më ftonte brenda, por djaloshi doli duke tërhequr e mbyllur
derën pas tij.
- Nëna jote nuk do të vijë, sapo më ka
njoftuar. Eja të të shoqëroj në shtëpi.





- o -
Kur e pashë për herë të parë mbi motorino atë vajzë, tek
u afrua e ndaloi... Ishte si një gonxhe. E bukur dhe e brishtë. U
dashurova me të parë. Harrova përse kisha dalë aty e kë po prisja, dija
vetëm se kisha lindur, isha rritur e kisha pritur gjithë jetën time atë
krijesë që kish zbritur aty e po u afrohej shkallëve. Vendosa të dal e
të shikoj se ku do të shkonte. Në dreq ajo lloj kontrate me atë
shtrigë, në dreq e bija e saj... Ajo vajzë që po ngjiste shkallët ja
vlente çdo lloj shume apo pasurie. Vesha xhaketën e ju afrova derës.
Trokitje. Një moment tmerri, një çast mëdyshje tek u ndërgjegjësova se
ishte ajo, e bija... dy lutje të bëra njëkohësisht Zotit, krejt të
kundërta, të ishte dhe të mos ishte ajo... as vetë nuk e kuptoja se
ç'do dëshëroja më shumë. Hapa derën, fati kish vendosur. Ngjashmëria në
tiparet edhe se ende ishin fëminore, nuk më lanë dyshim, por ata sy të
pafajshëm, ai zë tek më fliste me atë besim të patundur në gënjeshtrën
e nënës... Këtu e ëma kish kaluar ç'do kufi... i prisja bashkë dhe e
kish prurë vetëm, e kish hedhur në strofkën e ujkut pa më të voglin
hezitim a mëshirë... E ujku... ishte i trullosur, ishte dashuruar me
qingjin pa i ndjerë ende aromën ... ujku ishte bërë i mëshirshëm. E
shoqërova atë mbrëmje në shtëpi, duke u dashuruar gjithnjë e më shumë
pas çdo gjëje e gjesti të saj... Biseduam si dy shokë të rinj e u ndamë
si dy miq të vjetër, duke i shkëputur premtimin se do të shiheshim
përsëri të nesërmen. Pastaj shkova dhe e kërkova të ëmën dhe e gjeta në
ambjentin e gjelbër të kazinosë, të përpirë nga loja, e kish harruar
fare të bijën. E kapa me forcë nga krahu dhe e terhoqa pothuaj zvarrë
jashtë, në ajrin e freskët të natës.
- Dëgjo këtu!- i
thashë. - Hiq dorë nga këto pisllëqe. Nuk do të ndërhysh më në punët e
vajzës tënde. As në të miat. Nëse do të arrij ta bëj të më dashurojë,
do të martohem me të dhe ti do të rrish larg asaj!






- o -

U dashurova me atë djalë. Marrëzisht.
Ndoshta... sepse nuk kisha njohur apo lidhur me të tjerë më parë. Ai
vinte e më merrte për të dalë çdo ditë. Orët filluan të fluturonin,
ndërsa minutat kur e prisja më dukeshin tmerrësisht të gjata. Ai sikur
ti dinte mendimet e mia, vinte gjithnjë disa minuta përpara. Ndërsa
ndjenjat e mia për të rriteshin e takimet bëheshin më të shpeshta,
marrëdhëniet me nënën u vështirësuan. Zhdukej mbrëmjeve e mungonte tërë
natën në shtëpi. Kthehej në mëngjes e grindej me mua. Filloi të më
trajtonte keq e të më ofendonte. Derisa një ditë më përzuri nga
shtëpia. Kisha vetëm disa muaj që e njihja atë djalë, por ishte i vetmi
njeri që e ndjeja të afërt pas nënës. Kështu që një natë trokita në
shtëpinë e tij...




-
o -

U martuam. Kemi qenë të lumtur, puna më ecte në
butikë e të ardhurat nuk na mungonin. Udhëtonim shpesh jashtë shtetit.
U bëmë edhe me fëmijë. Por... nëna e saj ishte si një mallkim, e
mallkimet nuk shuhen kurrë, nuk më la të qetë. Më bënte presion se do
ti tregonte të bijës për kontratën që kishim bërë dikur bashkë, e si
shkëmbim për të mbajtur gojën mbyllur, më kërkonte para. Herë pas here,
muaj pas muaji. Mori në shtëpi një burrë që e njohu në tryezat e
kumarit e jetonte me të. Të paktën për një gjë shërbeu kjo, nuk e
ndaloja gruan të shihte të ëmën, por asnjëherë vetëm, isha prezent dhe
unë. Nuk mund ti thosha gruas të vërtetën, nuk e kisha bërë në fillim
nga frika se do të zhgënjehej e do të më shihte ndën një dritë tjetër,
nuk mund ta bëja as më vonë. Kisha frikë se do ta humbisja. E kam blerë
me para çdo moment e çast që kam jetuar me të. Isha gati të paguaja
çfarë të më kërkonin, vetëm ajo të mos e merrte vesh. Tashmë nuk ishim
vetëm unë e ajo, ishin dhe fëmijët... çfaj kishin ata? Nuk do ta kishte
marrë vesh kurrë, nëse atë ditë nuk do të ishte kthyer për të marrë
çantën që kish harruar në dhomë... Ndoshta destini ishte kështu... e
harroi ajo, por më shpëtoi edhe mua që kam qenë gjithnjë i
kujdesshëm... Por unë këmbëngul se e kam dashur dhe vazhdoj ta dua
gruan time....




- o -

Kur e dëgjoj këtë fjalë nga goja e tij... kur
mendoj se unë... kam qenë vetëm një plaçkë, një mall që e ka blerë...
Kur kthej kokën prapa, nuk shoh më dashuri, e tija ka qenë vetëm
kujdes për mallin... e ka blerë shtrenjt domosdo... E imja... dashuri
ime ka vdekur që në momentin që dëgjova ato fjalë... kur dëgjoj
dashuri... më vjen për të vjellë... Një jetë e ndërtuar mbi një
mashtrim. Jeta ime ka qenë e ndërtuar dhe e mbështetur në persona e
ndjenja të gabuara. Jam aq e lodhur, shokuar dhe e zemëruar, sa nuk qaj
dot, lotët më janë tharë brenda shpirtit. Nuk guxoj të mendoj as kush
jam. Isha një fëmijë që u braktis nga i ati, pa i bërë asnjë faj. U
rrita dhe desha time më më shumë se çdo gjë tjetër, atë kisha, e... ajo
më shet. Dashurohem e martohem me një njeri që më hiqet i mirë, i
sinqertë dhe i dashuruar... e në fakt më ka blerë. Nuk ishte ndjenjë
dashurie e tija, por ndjenjë posedimi.... Një jetë, një zinxhir i bërë
prej hallkash të shëmtuara... dhe unë e mendoja të bukur... Po, janë
fëmijët, ata janë e vetmja gjë e bukur, ndajdhe unë nuk dua të kenë të
bëjnë fare me këta të dy. Do ta këpus këtë zinxhir...



- o-

Kam qenë e jam baba i mirë... ndoshta me diçka
që shkon kundër natyrës, dua më shumë gruan. Kemi qenë një familje e
lumtur. Punoja tërë ditën e në mbrëmje isha në shtëpi. Merreshim me
fëmijët e pasi i rehatonim, uleshim në divan e shikonim televizor të dy
të zënë përdore... Cili çift ruan këtë raport pas njëzet vjet
martese..? Unë nuk e firmos ndarjen, unë e dua gruan time dhe ajo
gabohet kur më gjykon kështu. Kam bërë një gabim, ishin thjesht fjalë
të thëna nga një njëzetepesë vjeçar i harlisur, por kam treguar se sa e
kam dashur gruan dhe familjen time. E kam dashur që në momentin e parë
që e kam parë mbi atë motorrino e do të vazhdoj ta dua..


.
- Mos më flit për dashuri, të lutem! E thënë nga
ty, nuk bën vetëm se e fëlliq atë fjalë...




Se
si përfundoi gjyqi, e thashë edhe në fillim, ja dhanë ndarjen gruas. Se
sa përfitoi nga ana financiare, nuk e di, di vetëm se bënë bujë e u
mbajtën mend fjalët e të shoqit në fund pas dhënies së vendimit:
- Nuk dua të të humbas. Nuk do të heq dorë. Do të më
duhet më shumë kohë e mund, por do të bëj të pamundurën të më dashurosh
përsëri.





- o -

Nuk dua të të humbas! Mu kujtuan këto fjalë tek kaloja në
korridorin e katit të dytë e hodha sytë në dhomën ku ishte vendosur
paraventoja që e ndante në dy pjesë. Shtrati i gruas ishte në anën e
derës, paraventoja vetëm sa e ndante nga shtrati tjetër ku flinte një e
moshuar. Ose bënte sikur flinte, sepse nuk mund ta konceptoj dot të
mund të flesh në një dhomë ku dikush po jep shpirt. Ndodh gjithnjë
kështu, ata që ndajnë dhomën me një të tillë, rrinë të strukura, ose...
frika dhe mendimi se herët a vonë do të jenë ato protagonistët. Pas ca
kohësh aty brenda, pajtohen me këtë mendim. Dhoma mortore ku çojnë
trupat pa jetë, është ngjitur me hyrjen, të gjithë e shikojnë, shikojnë
dhe të afërmit e banorëve të përkohshëm që e okupojnë për pak ditë,
madje u bëjnë edhe ngushëllimet e rastit. I trishtueshëm, por gjithsesi
është pajtim. Ajo që më duket më e trishtueshme, është fakti se tashmë
e dinë vendin ku do të dergjen për të fundit herë para se tu bëhet
funerali. Banorët e azilit, jo ne të vdekshmit e tjerë. E as që e vras
mendjen, mendon fati apo ajo koincidencë rastesh. E aq më shumë për mua
që jam grua. Diku, tani nuk mbaj mend ku e kam lexuar apo dëgjuar, se
mbi një varr ishte shkruar... ç'rëndësi ka nëse nuk e mbaj mend mirë
edhe këtë, jam vetë dëshmi e gjallë e kuptimit të saj, në një vend të
largët kam lindur, në një tjetër jam rritur, në një tjetër punoj e
jetoj tani, e ... ku do të vdes, ku do të prehen eshtrat e mia... as që
kam për ta ditur... Kur të ndodhë, nuk do të jem më në këtë botë dhe as
që kam idenë më të vagullt, nëse do të më interesojë apo jo.
E
humba fillin, siç e humbas në kësi rastesh, njeriu vetëm me vdekjen
nuk mësohet, sado që të shohë. Momenti i gruas pothuaj kish mbërritur,
kuptohej nga zhurma e frymëmarrjes. Ka ditë kështu, siç ka ditë që e
bija nuk luan vendit. Ulur pranë shtratit i mban dorën në pëllëmbë të
saj. Sytë e saj janë përsëri në të verdhë, por nuk shkrepëtijnë. Duket
një e verdhë e qetë, tiparet e fytyrës jane ende të ngurtësuara, vetëm
ajo rrudha armiqësore në ballë midis vetullave, sikur është sheshuar
pak. Thërritëm priftin kur menduam se kish mbërritur momenti. Ndoshta
dhe kish mbërritur vërtet. Por prifti, erdhi ai më i riu dhe më
simpatiku i parrokias, filloi ta thërriste në emër me zë të lartë. E
thirri dhe e thirri, derisa gruaja që po jepte shpirt hapi sytë. Nuk
thonë kot andej nga ne, se nuk duhet thirrur njeriu kur merr atë udhë,
duhet lënë të shkojë i qetë. Po ec e thuaji Don Leos. Gruaja hapi sytë,
shikoji e hutuar një herë atë, pastaj të bijën e më pas neve, që na
kish tërhequr si mjalti mizat zëri i lartë i priftit. Shikimi i saj nuk
qëndroi as tek prifti dhe as tek e bija, na u ngul ne, buzëqeshi në
mënyrë qesëndisëse e tha:
- Sa njerëz qënkan mbledhur
sot!
Ne jua mbathëm këmbëve, ajo buzëqeshje nuk na pëlqeu aspak. Por
nuk u larguam, ndenjëm në korridor. Dëgjuam priftin sa mbaroi ato të
vetat e doli.
- Përse ke ardhur?- më shume se pyetje
ishte pëshpërimë




- o -
Të nesërmen në mëngjes, kur shkova në punë shtrati ishte
bosh. U habita pak, sepse poshte në derën e dhomës mortore nuk pashe
manifest te cilin e vendosin sapo vënë njeri brenda. Pyeta dhe më thanë
se kishte dhënë shpirt përfundimisht rreth mesnatës. Pas kësaj e bija
ishte larguar e tek porta gati ishte përplasur me ish burrin e saj.
Nuk i kish folur, i kish kaluar pranë duke injoruar praninë e tij, që
kish ndaluar dhe e ndiqte me sy. Nuk e di kush e kish thërritur, të
gjitha bënin be e rrufe që nuk e kishin lajmëruar, edhe se numri i tij
kish mbetur në fletoren e numrave të të afërmve të banuesve të azilit,
ngjitur me atë të së shoqes. Parandjenjë... ndjesi... Nuk kish vënë
këmbë aty që atë ditë që gruaja e tij kish dëgjuar atë të vërtetë
fatale. Dinim që ai kish vazhduar ti paguante ratën e azilit, por këtë
e bënte me postë. Edhe ai miku i gruas, nuk u duk më, një herë që nuk
kish para për të zhvatur, nuk u kujtua për të. Burri qëndroi aty derisa
trupin pa jetë e çuan në dhomën mortore. Ishte si i ngrirë, tha njëra,
fytyra nuk i tradhëtoi as edhe një emocion. I ndezi një qiri dhe iku.

Mendova se nuk do ta shihja me atë grua, e kam fjalën për të bijën,
kuptohet, se të ëmën... Por nuk duhet thënë kurrë, kurrë. Tri ditë më
pas, tek nxitoja në një takim që kisha lënë me një shoqe, kalova pranë
katedrales ku po zhvillohej një funeral. Në fakt funerali kish mbaruar
e njerëzit ishin derdhur në rrugë, e prej kishës po largoheshin të
fundit që janë familjarët. Në kënd të shkallëve, ishte ai, dora vetë, i
zbehtë e i parruar, e priste. Mbajta hapin. Le të më priste ajo shoqja
ime, do t'ja shpjegoja më vonë, nuk do ta lija atë rast... E kisha
sjellë nëpërr mend sa herë historinë e tyre. Jo, më shumë, e kisha
vuajtur dramën e asaj gruaje dhe i kisha dhënë të drejtë me mendjen
time. Më kishin inatosur fjalët e fundit të tij, më ishin dukur më
shumë se mendjemadhësi e shprehur në mënyrë të pafytyrë. Nga kisha
doli gruaja me dy vajzat. Njëra duhet të ishte rreth të
pesëmbëdhjetave, tjetra më e vogël. Sapo e panë të atin vrapuan dhe ju
hodhën në qafë. Gruaja qëndroi si statujë e ftohtë disa shkallë më
lart. Ai përqafoi të bijat e me to për dore ju afrua. I zgjati dorën.
Pas një hezitimi të shkurtër ja zgjati dhe ajo. Pashë duart e tyre të
bashkohen e të mbeten të tilla një çast. Pastaj ajo i ktheu krahët dhe
e shoqëruar nga të bijat hipi në një makinë. Makina e funeralit u nis,
e fill pas saj u nis makina e gruas. Fillova të ecja në trotuar duke u
munduar të ndiqja lëvizjen e makinave. E pashë në profil kur më kaloi
pranë, nuk ndenja dot pa e admiruar, ka njerëz që mbeten të bukur edhe
në dhimbje, e tillë ishte dhe ajo. Diku ktheu kokën e shikoi pas. Sytë
e saj kërkonin përgjatë vargut të makinave. Ishin gështenjë, të thellë,
e shprehës. Kuriozë, dhimbës e ... pritës... Ndërkohë shpejtësia e
lëvizjes së makinave e kaloi hapin tim. Ndoqa me sy makinat që më
parakalonin. E katërta ishte makina e tij. Fytyra e tij shprehte diçka
midis ankthit e shpresës, sytë ishin gati të njomur. Ja përse e kish
kthyer kokën ajo. Mos ndoshta..? Padashur kryqëzova gishtat e duarve,
gjë që e bëj sa herë i uroj fat dikujt. Thellë vetes sime, në
kundërshtim me të gjitha arësyetimet që kisha bërë, i urova fat atij
burri. Thellë thellë, po ta mendosh, në të gjithë atë zinxhir të
fëlliqur kontratash, e vetmja gjë e bukur kish qenë kjo dashuri e
paparashikuar, që e kish pastruar dhe i kish dhënë kuptim. Kuptimin e
asaj dore madhore që përcakton fatet e njerëzve.



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora