Lili Kreshpani: Çelja e dosjeve nuk pret më

Çelja e dosjeve nuk pret më

Nga Lili Abdurrahman Kreshpani (Koprencka)

Ne vitin 1979 të datës 29 Maj nuk vonoi pak dite dhe nga Vatikani u degjua zeri i Papa Gjon Palit te II duke denoncuar ekzekutimin e Xhelal Koprencenkes nga komunizmi shqiptar si nje akt barbar. Zëri i ketij burri te madh beri jehone ne te gjithe shqiptaret brenda dhe jashte Shqiperise duke perfshire burgjet, kampet, internimet dhe mbare te perndjekurit nga komunizmi. Per familjaret e mi kjo goditje qe fatale, por ketu nuk eshte vendi, pasi kalvari i familjes sone e ka zanafillen qe nga viti 1946 pa perjashtuar asnje pjesetar te saj duke perfshire babane, nënën, vëllanë, xhaxhanë, me burgje, internime, arratisje, ekzekutime dhe dengedisjet e mia nga njeri sanatorium ne tjetrin, sepse quhesha reaksionare. Per Xhelalin eshte shkruar nje numer i madh artikujsh jo vetem ne Shqiperi, por edhe ne Europe, Amerike, nga shqiptare te ndryshem. Xhelalin e kisha vellane e vetem, biri i vetem i familjes sone. Por tashme Xhelali nuk mbetet veçse shpirti im dhe une kam mbetur e vetme nga e gjithe familja. Ai eshte bere figura qendrore e gjithe te persekutuarve shqiptare nga komunizmi, eshte bere idoli i tyre. E ndiej veten shume krenare, nje dite ai do te vdiste kur ti vinte ora si te gjithe njerezve, por ai donte te bente nje sacrifice duke vene ne loje jeten e tij. Xhelali i kishte bere llogarite: ne qofte se nuk do t’ia dilte do e paguante vetem me nje jete dhe asgje me teper, por ne qofte se do te fitonte, fitonte Shqiperia, fitonte populli shqiptar dhe ai do ta ndiente veten te lumtur. Keshtu pra Xhelali i hodhi zaret dhe nuk fitoi, por ama misjonin qe i kish ngarkuar vetes e kreu. Letra e tij qe i dergoi Udheheqjes, nder te tjera, kerkonte qe t’i shkepuste lidhjet me Mosken komuniste dhe te lidhej me Perendimin ne donin ta shpetonin popullin shqiptar nga humnera e pashprese. Ishte i bindur se populli shqiptar si popull me tradita do ti falte. Xhelali perpara se te merrte plumbin, me siguri qe i kishte dale shpirti nder tortura. Por ai e priste kete perfundim. Mund te lexoni në të Përjavshmen Informative Klan me nr 257 19 Maj 2002 nje shkrim, ku në krye te artikullit do të lexoni: “Ata qe nisen vete drejt vdekjes”. “Ne kohe dhe ne situate te ndryshme gjenden gjithnje njerez per te cilet e verteta ka me shume vlere sesa jeta vete. Ndoshta keta jane heronjte, ose ndoshta kjo eshte lenda me te cilen mbruhen”. Në shkrim citohet klithja e sigurimsave” ...“Xhelal Koprencka, ne emer te popullit je i arrestuar! E ai iu pergjigj fare thjeshtë: “Te kujt populli? Më mirë thuaj në emër të armiqve të popullit”.
Qysh nga ai vit kur u ekzekutua Xhelali e deri sot po behen 29 vjet dhe varri i tij nuk gjendet. Ai nuk ka varr. Nuk kam lënë vend pa kerkuar, por pergjigja, sa permendej emri i tij, ishte nje vrejtje vetullash me nje heshtje vdekjeje. Mendoja se ne demokracine e re do te gjeja pergjigjen e deshiruar, por varri i Xhelalit kishte perfunduar si i te gjithe martireve te tjere : ne asgjesim. Te zhdukesh keta varre, te cilet nuk jane me dhjetera e qindra, por me mijera e mijera qe siç pohoi dhe vete kryeministri dhe kryetari i Partise Demokratike zoti Sali Berisha një mal me kocka, keta martire qe dhane gjene me te shtrenjte jeten e tyre per atdheun dhe lirine e popullit shqiptar, do te thote te zhdukesh gjithe ate periudhe 51-vjeçare gjate se ciles Shqiperia pesoi dy invazione te njëpasnjëshme fashisto-naziste dhe agresionin komunist me i egri, me mizori nga te dy invazionet e tjera, sepse u krye nga hordhite komuniste, mbeturinat e shoqerise shqiptare, te organizuar, frymezuar, drejtuar dhe komanduar nga emisaret jugosllave. Keta zhelane te paemer u sulen kunder bashkatdhetareve te tyre me nje terbim dhe egersi te papare ndonjehere dhe me nje dhune te llahtarshme duke mos kursyer asnje lloj moshe dhe seksi. Pse ndodhi gjithe ky gjenocid ne Shqiperi? Sepse serbet donin te zhduknin nga faqja e dheut emrin Shqiperi dhe shqiptar. Kjo qe njera nga arsyet e zhdukjes te te gjitha varreve te shqiptareve per te mos lene asnje shenje shqiptarizmi, por ja qe Zoti nuk desh ashtu.
Sot problemi jone madhor eshte problemi i gjetjes se eshtrave te atyre qe dhane jeten per atdhe, flamur dhe liri. Me gjakun qe dhane do te shkruhet ajo pjese e historise per te cilen ata sakrifikuan gjene me te shtrenjte te tyren, jeten. Problemi i dyte, por me i ngutshmi, mbetet hapja e dosjeve. Kriminelet dhe spiunet e sigurimit duhet te dalin ne drite sa me shpejt. Kemi akoma te gjalle prej tyre ne gjithe aparatin e shtetit te fshehur apo te maskuar nga shoket e tyre komuniste. Po s’u ben je pastrim radikal, shteti yne do te vazhdoje te eci gjithnje e me i semure dhe me rreziqe. Fakti qe genocidin komunist ne Shqiperi jane perpjekur dhe perpiqen vazhdimisht ta lene ne heshtje dhe turbullirat qe ngrene per te krijuar pasiguri ne popull, jane mese sinjifikative. Sa me shpejt te filloje puna sa nuk jemi teper vone. Komunistet nuk flene kini mendjen ! Nuk mund te rri pa theksuar se hapja e dosjeve dhe dalja ne drite e krimineleve dhe spiuneve te sigurimit per torturat me çnjerezore dhe perbindeshe qe kane ushtruar ne trupat e atyre qe s’jane me, na duket sikur do jete njefare lehtesimi per shpirtrat e tyre.