Franco Baresi

Franco Baresi si futbollist ka veshur fanellën e Milanit dhe të kombëtares italiane. Nëse Helenio Herrera u konsiderua unanimisht shpikësi i rolit të lirë dhe Franz Beckenbauer profesionisti i denjë si kësaj figure taktike të futbollit, Franco Baresi ka qenë një prej mbrojtësve qendrorë më të mirë të historisë së futbollit. Ende sot konsiderohet si një ndër mbrojtësit e lirë më të mirë në fushën e futbollit. Me tempin dhe personalitetin e tij ai sfidoi disa ndër lojtarët më të mirë me të cilët është përballur gjatë karrierës dhe aftësia e tij për të mbajtur në unitet linjën rezultoi vendimtare për sukseset e panumërta të kuqezinjve.

Fillimi i karrierës

Franco Baresi erdhi në ekipin e të rinjve të Milanit kur ishte vetëm 14 vjeç, më saktësisht në gusht të vitit 1974. Që nga ai moment e më pas ai do të vishte gjithnjë fanellën e Milanit, që e pagoi një milion e gjysmë (20 mijë lireta ishte paga e parë). Ai fillon të debutojë në skuadrën kuqezi pak kohë pasi ishte skualifikuar nga një provim i Interit. Kështu që u pranua në skuadrën e Milanit, në të cilën kreu edhe karrierën e tij falë vizionit perfekt të lojës, shkathtësisë së impostimit dhe aftësisë së pakrahasueshme për të udhëhequr repartin e mbrojtjes. Ka qenë për 20 vjet një pikë kyçe në mbrojtjen milaneze. Sa për kuriozitet, Franco Baresi kur ka qenë i vogël tifoz i çmendur i Interit, por u bë një flamur i Milanit, ndërsa Giuseppe, vëllai i tij, që i vogël ka qenë një tifoz kuqezi, por më pas kaloi në skuadrën e Interit. Në moshën 17-vjeçare filloi të debutojë në serinë A me skuadrën e Milanit, (ndeshja Verona-Milan, 1 me 2), duke ia dalë mbanë të fitojë si titullar fiks kampionatin e vitit 1979 së bashku me Gianni Riveran dhe Fabio Capellon. Në moshën 22-vjeçare, "Piscinin" (ashtu si u pagëzua kur erdhi te Milani) bëhet kapiten, duke realizuar në mënyrë ideale kalimin e pasave si “Golden Boy”. Gjatë periudhave të para, nën drejtimin e Liedholm mëson parimet e zonës dhe bëhet interpretues i parë në rolin e personit të fundit. Ai arrin të bëhet brenda një kohe të shkurtër një nga mbrojtësit më të fortë në botë dhe simbol dhe flamur i skuadrës kuqezi në fushë dhe jashtë saj. Vitin e ardhshëm në debutimin e tij ai fiton kampionatin me skuadrën e Milanit duke qëndruar gjithmonë atje dhe në vitet e ardhshëm ai mbetet gjithnjë në postin e tij të kapitenit me gjithë ofertat e ofruara nga klubet e tjera. Ai do të ishte, jo vetëm për këtë lojtari më i dashur nga tifozët, por edhe falë aftësisë për t’u përshtatur çdo lloj tipi loje, nga ato më klasiket dhe "italiane" kombëtare. Baresi njihet nga tërë bota mbarë si “mbrojtësi i lirë” më i fortë në botë dhe ka qenë një ndër lojtarët e paktë (një tjetër qe Beckenbauer) që ka fituar kandidaturën e "Topit të Artë”. Në epokën Berlusconi, Baresi ka qenë njeriu rreth së cilit u ndërtua Milani i madh dhe ka fituar çmimet më të mira ndër lojtarët e Milanit të të gjitha kohërave.

Loja me skuadrën kombëtare

Më katër dhjetor të vitit 1982 ai debutoi me skuadrën kombëtare. Në Firenze, për shkak të mungesës së Scireas, në atë kohë lojtari më i mirë i lirë në botë, Baresi i ri zëvendësoi një gjigand dhe shkoi shumë mirë. Kjo ndodhi në ndeshjen mes Italisë dhe Rumanisë, që përfundoi me rezultatin 0 me 0. E veçanta e kësaj ndeshjeje ishte një ditë më pas. Një ditë më pas Baresi luajti në kampionat me Milanin në Milan Como duke rezultuar ndër më të mirët. Realizoi dy ndeshje në dy ditë. Shënoi një gol të vetëm në ndeshjen mes Italisë dhe Rumanisë, që përfundoi me rezultatin 4 me 1. Që në atë kohë ai u mbiquajt Franz, për t’iu afruar Beckembauerit. Franco Baresi ka luajtur në 82 ndeshje me skuadrën kombëtare. Raporti me fanellën e kaltër gjeti një jetë të re në vitet e Azeglio Vicinit, që e bëri pikë kyçe në kombëtare. Baresi qe në fakt titullar i jashtëzakonshëm në rolin e mbrojtësit të lirë në kampionatin evropian të vitit '88 dhe në atë botëror Itali 1990. Me kombëtaren e Arrigo Sacchit, ish-trajneri i tij në skuadrën e Milanit, raporti qe shumë i mirë. Pas largimit të interistit Giuseppe Bergomi, Franco u bë në mënyrë të merituar kapiteni i të kaltërve. Gjatë kampionatit botëror amerikan të vitit 1994 ai arriti ta çojë skuadrën në finale në Brazil. Kapiteni pësoi një dëmtim gjatë ndeshjes me Norvegjinë dhe u rikthye në mënyrë stoike në finalen me Brazilin 25 ditë pas operacionit, luajti një ndeshje të mirë, por gaboi dhe shpërtheu në lot pas dështimit të të kaltërve.

Lulëzimi i ekipit të Milanit

Ardhja e Berlusconit në vitin 1986 sjell një mentalitet të ri fitues, një shoqëri të fortë dhe klasin e një skuadre që kishte në forcën e saj në miks personalitetesh, gjysma vinin nga radhët e skuadrave të të rinjve. Ky vit do të kujtohej si ai i ardhjes së Berlusconi, një sipërmarrës që do të nxjerrë në pah skuadrën që po shkonte drejt falimentimit dhe ta pajiste me ide sa më të mira dhe një entuziazëm sa më të lartë. Lulëzimi i skuadrës ishte njëkohësisht një bashkësi koincidencash. Pas ardhjes së tij u realizua një përzierje mes lojtarëve nga ata më profesionistë që përbënin “shpirtin e Milanit” dhe që ishin tashmë pjesë e organikës, si Monti Galbiati, Francesco Zagatti, të cilët e kanë parë Francon të rritet si njeri dhe një lojtar, Ramaccionin dhe drejtues dhe bashkëpunëtorë të rinj, si trajneri i atletikës Pincolini, si zëvendëspresidenti Vicario Galliani e Braida, etj . E gjithë mbrojtja ishte e formuar nga këta lojtarë, që duke ardhur nga sektori i të rinjve, ishin të gjithë miq, siç ishin rrënjët e një pemë të re që rritej e fortë dhe shumë shpejt u përkufizua mbrojtja e të pamposhturve. Për Tassottin e Baresin që kishin përjetuar serinë B ishte një jetë e re. Sezoni i vitit 1986 hapet me golin e Baresit. Kupa e Italisë e 31 gushtit mes Barlettës dhe Milanit përfundoi me rezultatin 0 me 3, dy gola të Baresit dhe një i Galderisit. Deri në këtë kohë kishte shënuar 8 gola duke llogaritur ndeshjet miqësore dhe Kupën e Italisë. Suksesi i parë që duhet kujtuar qe fitorja e kampionatit të parë të quajtur Berlusconi. Ishte kampionati i parë i Baresit si kapiten i skuadrës dhe kjo ndodhi më 15 maj të vitit 1988. Gazzetta dello Sport shkruante: Baresi i ka dhuruar shpirtin djallit. Nëntë vjet në krah të Riverës ai fiton kampionatin e yjeve dhe arrin të bëhet flamuri i skuadrës. Fillojnë vitet e mëdha të fitoreve, nga ajo në Kupën e Kampioneve në Barcelonë kundër Steauas, në vitin 1989 për të kaluar më pas përtej Kupës Ndërkontinentale dhe duke fituar më pas në vitin 1994 Kupën e Kampionëve. Në çmimet e tij mund të gjenden tre Superkupa të Evropës, përkatësisht në vitet 1989,1990 dhe 1994, katër Superkupa të Italisë 1988, 1992, 1993 dhe 1994, një Kampionat Botëror, gjashtë kampionate, një Mitropa Cup në vitin 1982. Më pesë nëntor të vitit 1989 Franz arrin të realizojë prezencën e 400 me fanellën e Milanit. Baresi si golashënues zbulohet më 10 janar të vitit 1990, në Kupën e Italisë në ndeshjen mes Milanit dhe Mesinës, që përfundoi me rezultatin 6 me 0, me tre gola të shënuar nga Baresi, dy nga Borgonovo dhe një nga Simone. Sacchi e lë Milanin dhe trajner në vend të tij vjen trajneri Fabio Capello, një trajner i madh shumë i ndryshëm nga Sacchi. Capello kupton se skuadra e shtrydh nga metodat e Sacchit, ka nevojë të jetë më e lirë nga këto skema shtypëse dhe rifiton rezultate të larta. Mbrojtja e pamposhtur ishte sulmi më i madh i skuadrës së Milanit. Më 23 shkurt të vitit 1992 Franz arrin të luajë 500 ndeshje në skuadrën e Milanit. Në vitin 1994 gjatë kampionatit botëror në Amerikë ai pëson një dëmtim. Operohet menjëherë dhe ndërsa për të tjerët thuhet se ishte botërori i fundit për të, ai ia del mbanë të rimarrë veten dhe të luajë në finalen e botërorit vetëm 23 ditë pas operacionit. Luan një ndeshje të përkufizuar të pabesueshme, fantastike, prej legjenda. Tek e shihje që vraponte nuk mund ta imagjinoje se bëhej fjalë vetëm për 23 ditë pas operacionit. Të ngjallte shumë emocion. Ndeshja ishte e fortë dhe duhej të përfundonte me penallti, por Franco ishte i pamundur. Të gjithë lojtarët shihnin njëri-tjetrin në sy, askush nuk donte të bënte penalltinë e parë. Shkon ai, edhe pse e pa veten të pamundur për të qëndruar në këmbë. Gabon. Shpërthen në lot, ndërkohë gabojnë edhe pjesëtarët e tjerë të ekipit, por e qara e tij tregon edhe një herë humanizmin e një njeriu, e një kampioni që prek të gjithë. Më 14 tetor të vitit 1994 Franco Baresi, pas 81 prezencash në skuadrën kombëtare largohet prej saj.

Kulmi i karrierës dhe largimi nga futbolli

Kampionati i vitit 1995-1996 nuk kishte si të fillonte më mirë. Më 6 prill të vitit 1996 Baresi arrin në prezencën e 501-të duke barazuar dhe kaluar Riverën, që qëndronte gjithmonë me më shumë prezenca në historinë e Milanit, por Rivera nuk vinte nga radhët e Milanit. Capello largohet dhe në vend të tij vjen uruguaiani Tabarez. Viti 1997 është një vit i trishtuar për tifozët e Milanit. Ishte viti i fundit që mund të shijonin Kapitenin e tyre në fushë, hyrjen e tij në fushë me fanellën jashtë, vajtja e tij në sulm për të shpëtuar skuadrën kur ishte në vështirësi, të bërtiturat e tij në fushë dhe qetësinë ende më të zhurmshme jashtë trekëndëshit të lojës. Krahu i tij lart për të shënuar një goditje jashtë loje të kontestuar nga ndonjë, mbi të gjitha kundërshtarët që nuk arritën kurrë ta kopjonin. Provuan edhe të tjerët të realizonin atë që realizonte ai, por nuk ia dolën dot. Pa atë mbrojtja nuk është më e njëjta. Ai zëvendësohet nga Pietro Vierchowod. U bënë shumë propozime nga skuadra të huaja për ta pasur në radhët e tyre, duke bërë në shumë raste oferta faraonike. Askujt që ishte në moshën 37-vjeçare iu ofruan shifra kaq të rëndësishme. Nëse do të kishte qenë një tip tjetër personi, do të kishte pranuar menjëherë, por ai jo. Mbërrin data faktike. Më 23 qershor të vitit 1997 Kapiteni e lë lojën e futbollit. Më pas bëhet zëvendëspresident operativ për sektorin e të rinjve. Liedhom thotë: "Milani nuk do të jetë më kur nuk do të jetë më Baresi". Me autorizim të Lega Calcio, fanella me numër 6 e Milanit u tërhoq. Askush nuk mund të vishte më fanellë me atë numër. Në tetor u organizua ndeshja e lamtumirës. Quhej “Testimonial Game”, më mirë sesa lamtumirë, festohet kampioni më i madh i mbrojtjes së lirë të botës. Më 28 tetor të vitit 1997 është dita e madhe. San Siro është në festë, i gjithi për të. Për këtë rast u organizuan gjëra të rëndësishme: në Muzeun Milan Inter në San Siro, u bë një pullë posaçërisht për të. Nën drejtimin e tij sektori i të rinjve arriti të lulëzojë dhe të arrijë rezultate që i mungonin prej shumë vitesh. Skuadra “Pranvera” fiton trofeun e Viareggios, trofe shumë i mirë në nivel ndërkombëtar. Në vitin 2004 ai ishte trajner i ekipi “Pranvera” të Milanit. Kanë kaluar tridhjetë vjet që kur në vitin 1974, hyri për herë të parë në ekipin “Milanello”.

Stili i tij

Kapiteni i Milanit bëhet kështu i njohur në Evropë dhe në botë për lojën e tij të pazëvendësueshme, për realizimet e tij perfekte dhe ecjet e tij përpara në mënyrë për të realizuar aksionin në një kohë rekord. Nuk i mungonte aspak teknika e prekjes së topit. Cilësia e tij më e madhe ishte vizioni i madh i lojës, bashkuar me shkathtësinë dhe potencën fizike. Franco Baresi ka qenë edhe golashënues në Kupën e Italisë në vitin 1990, e fituar nga Juventusi në finale ndaj Milanit. Megjithatë mungon në listën e çmimeve të tij Topi i Artë, titull që i jepet lojtarit më të mirë të sezonit, duke e humbur për 39 pikë ndaj Marco van Bastenit në vitin 1989 dhe duke u pasur nga një kuqezi, Frank Rijkaard. Në nder të tij, në përfundim të sezonit 1997-1998, Milani ka tërhequr nga numërimi zyrtar fanellën me numër gjashtë që i përkiste. A mundet që një lëvizje e gabuar në një finale të kampionatit botëror të kushtëzojë karrierën dhe imazhin e një lojtari? Përgjigjja mund të ishte po për cilindo, por pa dyshim që jo në rastin e Franco Baresit. Kështu kuptohet si dhuntia më e madhe që ka dalluar lojtarin në radhët e skuadrës së Milanit dhe në atë kombëtare. Baresi ka qenë një lojtar me shumë klas, shumë i fortë në kontrastet dhe me një sens të spikatur në grup. Është pikërisht kjo që na vjen në mend sot kur kujtohemi për të në fushë. Është para së gjithash aftësia që kishte për të mbajtur unitetin një skuadër të tërë, duke guxuar të krijojë një grup të vetëm personash në të njëjtën kohë teza në arritjen e një qëllimi të vetëm: FITOREN. Është pikërisht kjo gjë që e bën një lojtar të thjeshtë aq të dashur për të gjithë, një njeri të plotësuar, të bërë me të mirat dhe të këqijat e tij, por që shpreh gjithnjë dëshirën për të gjetur stimuj të rinj edhe kur tashmë duket i arritshëm apo i realizueshëm çdo qëllim apo pengesë. Ja përse nëse do të duash të rijetosh, duke vlerësuar plotësisht karrierën e Franco njëzet vjet me skuadrën e parë ka koleksionuar Baresit është e nevojshme të shikosh jo vetëm çmimet e tij, por sjelljet e tij në fushë. Në 716 ndeshje zyrtare (470 në serinë A, 61 në B, 97 në Kupën e Italisë, 50 në Kupën e Kampioneve, 19 në Kupën UEFA, 6 në Superkupë Europiane, 4 Ndërkontinentale, 3 në Mitropa Cup, 5 në Superkupën Italiane).

Baresi që ndeshet me akuzat e bashkëshortes

Lojtari më i madh i Milanit nuk di si të mbrohet. Ndoshta për këtë akuzat shtohen si sulmuesit kundërshtarë. E kanë denoncuar se nuk kishte paguar katër telajo të Lucio Fontanas në një galeri artesh torineze që do donte tablotë e rij. Dhe ai e pranon menjëherë duke thënë: «Është e vërtetë, nuk i kam paguar. Ende jo. Ndoshta për këtë fakt jam një mashtrues». Franco Baresi, është vetëm Franco Baresi që gjatë gjithë jetës nuk ka ndërruar as grua as fanellë. Të parën e ka riblerë duke sjellë një lumë parash, e dyta i ka ndërruar plotësisht afeksion, por ka ndryshuar fluksin e parave drejt çështjeve më të errëta. Franco Baresi nuk do ia dilte kurrë mbanë të bindte një gjykatës se është implikuar personalisht në një xhiro makinash të vjedhura: ai që, nga 50 milionët e parë të çmimit kampion të karrierës së tij, vë mënjanë 41 dhe investon 9 në një makinë Golf gri, të fortë dhe të kujdesshme si vetë ai. Në fakt, për të përfunduar në çështje juridike, deri tani ka qenë gjithmonë ajo, Maura Lari, një bionde me sy të kaltër të pafajshëm që pushtoi zemrën e mbrojtësit të Milanit. Tifozët që donin Baresin e dinin shumë mirë që ai filloi të dojë Mauran në shkurt të vitit ’83, kur ishte një kapiten i thjeshtë i serisë B. Maura thotë që të gjithë tifozët kuqezi e dinë tashmë, që Franco Baresi është një romantik i madh. Ajo ishte përfshirë në një xhiro të madhe makinash luksoze të vjedhura dhe të rishitura nëpër njerëz që nuk e dinin prejardhjen e tyre. Në burg përfunduan 12 persona, ndër ta edhe bashkëshortja e kapitenit historik të Milanit, Franco Baresi, Maura Lari. Bashkëshortja u arrestua nga një hetim i policisë rrugore të Varezes gjatë një organizimi të madh. Akuza për ish-gruan e kapitenit të Milanit është se ishte bashkëpunëtore në një organizatë kriminale të finalizuar në vjedhje. Mbrojtja deklaron se gruaja nuk ka fare lidhje me ngjarje me faktet që u kontestuan. Sipas akuzës, Maura Lari mund të ketë ndihmuar organizimin të futet në botën e VIP-ave për të tërhequr viktima të mundshme të mashtrimit. Zonja Lari u arrestua thjesht sepse njeh disa nga personat e arrestuar dhe ky është çmimi që paguhet për të qenë gruaja e një personazhi të famshëm. Mbrojtja kërkoi lirimin e saj.

Trofe

6 Kampionate Italiane (1979, 1988, 1992, 1993, 1994, 1996)
3 Kupa Kampionesh (1989, 1990, 1994)
3 Super Kupa Evropiane (1989, 1990, 1994)
2 Kupa Interkontinentale  (1989, 1990)
4 Super Kupa Italiane (1989, 1993, 1994, 1995)
Nen-kampion ne Kampionatin Boteror, USA (1994)

Emri: Franco
Mbiemri: Baresi
Pseudonimi: Franz, Piscinin, Mahatma
Ditëlindja: 8. 05. 1960
Vendlindja: Travagliato (Brescia)
Kombësia: Italiane
Pozicioni: Mbrojtës