Feti Tunuzliu: Lulja e majit

Feti Tunuzliu

LULJA E MAJIT

(Sime mbesë - Lina)

Me të hyrë “n’ditët e veta” të durimit nëntë mujor,

rastisi n’mesnatën e fundit t’majit,

që dhembja t’prodhoi mundim, shqetësim, … t’çuditshëm shpirtëror,

sytë të derdhin rrëke lotësh galdimi

dhe balli t’kulloi pareshtur djersë shpëtimi.

Barku - ku barra dridhej - deri te buza e shtatzënës …

u prehet dhe mitra u hapet nga dora humane - e mamia prêt !

lindësja e sfilitur, në hënë të fëmijës,

me zemër të flakët dhe shpirtin e sakrificës,

frytin e djersës me gjak e ujë nga errësira n’dritë e qet.

Sakaq, zëri shpërthyes i foshnjës

vërshoi çdo cep t’sallës, dhomës, …

ndërsa skutat më t’thella të shpirtit t’nënës,

vluajnë nga ekzaltimi për beben n’gji shtërnguar -

sa që në zgavrën e poshtme harroi plagën e gjallë t’krijuar.

N’votrën ku po rritesh moj Lina me këngë djepi gjithfarë,

ja behe lule e pranverës sate t’parë,

sepse thatësira kishte vyshkur

dhe të trija lulet erëkëndshme kishin ikur.

E ti - yll nga bukuria e paepur, stoli e jetës,

syzezë flakëruese, faqe ngjyrë dielli,

buzëqeshja jote, prore gjyshin ëmbëlson

ia heq hidhërimin – gëzimin ia shton.

Kur ti veshët i ngreh

edhe gjyshi sakaq i mpreh,

miklon kokën, fytyrën, duartë, … e njoma,

t’merr ngryk e t’përqafon shetitur nëpër dhoma.

Bëhet bashkëlojtar i mbesës lodërtare,

e cila gjyshit i dhuron kënaqësi fare,

prandaj ai uron:

“Paqe pas lindje me këmishë moj mbesë,

dhe dashurinë e jetëgjatësinë” !