Kalosh ?eliku: Zonja Vdekje nuk më deshi në “Qafë – Thanë”

ZONJA VDEKJE S’MË DESHI

NË “QAFË THANË”

NGA KALOSH ?ELIKU

(Unë erdha para Agimit)

Natën e kalova në “Qafë – Thanë”

Mes maleve. Dhe, mushkonjave:

Spitalit Përrenjas. Dhe, Rogozhinë.

Hënë nuk kishte. Dielli bënte gjumë

Zonja Vdekje, më mbante në prehër:

Ballin ma lëmonte me dorë. Flokët.

Të nesërmen, Engjëlli im Grua

Heret, më dha gji. Fuqi për luftë.

Dhe, Unë: erdha para Agimit…

(Dielli më rroku përqafe)

Rrugë e gjatë mes maleve. Hëna e plotë

Dhiare kërkoj përmes Liqenit. Dallgëve.

Qiriri i ndezur në breg. Shtrati nën qiell

Yjet kush m’i shkund natën mbi kokë?!

Mëngjes. Vesa m’i lau sytë. Ballin

Dielli, te Burimi më rroku përqafe…

(Nata më ikë nga duart

edhe pa një Grua)

Gruaja ime besnike trembet. Dhe, bërtet:

Nuk dua të të marrë asnjë grua. Ujkonjë!

I përgjigjem: Megjithatë më mori një grua

Më hedh dorë më dorë majë lisave. Çative.

Gruaja ime besnike trembet. Çmendet

Nuk të lë në dorë të asnjë gruaje. Ujkonjë.

I përgjigjem: E kotë, më ka marrë Poezia…

(Unë nuk kam lotë

dhe nuk di të qaj)

Vjeshtë. Gjethet më paskan mbuluar Natën

I ka shkundur Hëna e plotë. Qielli.

Qyqja, ma paska shtruar shtratin

E, Unë nuk kam lotë. Dhe, nuk di të qaj.

Vjeshtë. Gjethet më paskan mbuluar Natën                                                              Unë, nuk kam lotë. Dhe, nuk di të qaj…

(Nuk mundem ta ndez

qiririn e djegur)

Unë mundem, të ta kthej prapë çdo gjë

Netët e kaluara. Po, nuk mundem t’i kthej:

Çmendurinë. Verën. Dhe, qiririn e djegur.

Unë mundem, ta kthej Hënën. Edhe, Diellin

Po, nuk mundem ta ndez qiririn e djegur…

(“Vendi i Vdekjes”, do të thirret:

“Vendi i Lindjes”)

Pasmesnate. Vetë i katërti rash në Përrua

E bukur Vdekja. Rren hoxha në minare.

Që, thotë : “Vdekja është Grua e keqe”:

Ferexhenë kur e hedh krahëve. Shaminë

Dhe, del fushave. Maleve me kosë në dorë.

Pasmesnate, Vdekja lindi në “Përrua Thanë”

“Vendi i vdekjes”, do thirret: “Vendi i lindjes”...

(Deti i Dhërmisë nën male

më hëngri mësysh)

Erdhëm nga Saranda. Parajsa e kësaj bote

Manifestimi i Poezisë Jonane, 2007 -të.

Rrugës, u ndalëm në breg të Dhërmisë.

I hoqëm brekët. Dhe, kërcyem në det

Qielli i hapi sytë. Një sirenë doli në breg.

Valët e qeta si lurekë na morën në gji

Deti i Dhërmisë më hëngri, mësysh…

(Zonja Vdekje nuk më deshi

në “Qafë – Thanë”)

Edhe një herë, erdha nga mesi i të vdekurve

Shkaku: Premtimeve. Borxheve ndaj Atdheut.

Ende nuk e fitova Lirinë. Gruan besnike

“Hajmalinë” e Baba Shehut, në Baba Tomor.

Edhe një herë, erdha nga mesi i të vdekurve

Shkaku: Premtimeve. Borxheve ndaj Atdheut.

Zonja Vdekje, në përrua. “Qafë – Thanë”:

Përsëdyti, më bëri remont ta vazhdoj jetën.

Edhe një herë erdha nga mesi i të vdekurve

Zonja Vdekje, nuk më deshi në ”Qafë – Thanë”…

Dhe, pas këtij Libri:

(Pa e vra Veten nuk mund

të jeshë Poet pa luftë:)

Po. E vras Veten me raki rrushi

Dëllinjave të maleve ?elëvjollcës:

Poet, nuk mund të bëhesh pa luftë.

Edhe, pse: në tavolinës e punës

Mikja, të jep gji: Dy shtama verë.

Po. E vras Veten me raki rrushi

Edhe, Dy shtama me verë nën Rrap:

Shkaku, se: nuk jeni poezi erotike...

Nga libri: Engjëlli im është Grua.

Shkup, 2007